28.10.10

Πόλεμος εκτός Προγράμματος

Παρασκευή 29/10 Καρλόβασι
Σάββατο 30/10 και Κυριακή 31/10/2010 Βαθύ

In the Loop  

· Είδος: Κωμωδία
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 10 Δεκεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 106'
· Διανομή: ArtFree
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Μ.Βρετανία
· Γλώσσα: Αγγλικά


· Συντελεστές :

Armando Iannucci ....Σκηνοθέτης


Harry Hadden-Paton ... Civil Servant
Samantha Harrington ... Malcolm's Secretary
Simon Blackwell ....Σεναριογράφος 
Armando Iannucci ....Σεναριογράφος 
Tony Roche ....Σεναριογράφος 
Jesse Armstrong ....Σεναριογράφος

Ένας μετριοπαθής βρετανός υπουργός κάνει μια απερίσκεπτη δήλωση στις κάμερες που τον εμφανίζει ως υποστηρικτή ενός πιθανού πολέμου (στο Ιράκ), ενάντια στις προσωπικές του πεποιθήσεις. Η δήλωση αυτή ξεκινά ένα διπλωματικό ντόμινο που θα περάσει και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σκοτσέζου τηλεοπτικού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Armando Iannucci, «Πόλεμος Εκτός Προγράμματος», που βασίζεται στη σειρά «The Thick Of It» που δημιούργησε ο ίδιος, είναι μια βιτριολική πολιτική σάτιρα που βάζει στο στόχαστρο τους εσωτερικούς μηχανισμούς της βρετανικής κυβέρνησης και τις αδηφάγες και ματαιόδοξες προσδοκίες πολιτικών και λοιπών πολεμοχαρών ‘γερακιών’. Καταιγιστικός ρυθμός και διάλογοι που σπάνε κόκαλα, σκηνοθετημένοι σε – σχεδόν – ντοκιμαντερίστικο ύφος, χαρίζουν άπλετο γέλιο και βγάζουν τον καλύτερο εαυτό από το σύνολο του καστ, με τον Peter Capaldi να ξεχωρίζει.
Το μόνο που μπορεί να σε συγκρατήσει από το να βάλεις το In the Loop σε κατηγορία κλασικότητας επιπέδου Monty Python and the Holy Grail (1975) είναι μια τεχνική και ουσιαστική σκιά από And Now For Something Completely Different (1971), της πρώτης κινηματογραφικής απόπειρας των Python με επιλεγμένα σκετσάκια από τη τηλεοπτική τους δουλειά. Η δημιουργική ομάδα πίσω από τη σειρά του BBC The Thick of It, ταξιδεύει αρκετούς από τους χαρακτήρες της στην Αμερική, με σαφώς μεγαλύτερο προϋπολογισμό και θεματικό στόχο, αλλά χωρίς να αισθάνεται καμία πίεση και χωρίς να βρίσκει κανένα λόγο να πολυ-αλλάξει ούτε το brainstorming της ούτε την αντι-West Wing αισθητική της, οπότε θα πρέπει να περιμένεις και την όποια συνέχεια για να ξεκαθαρίσει η θέση της (ομάδας) στη κινηματογραφική ιστορία. Προς το παρόν μπορείς να πεις με σιγουριά ότι τους χαρακτήρες της τους έκανε κινηματογραφικά icons, μέσα από μια πολιτική σάτιρα τόσο καλή που πονάς και τόσο ακατάπαυστη που κάνει κατηγορηματικά σαλιγκαροκίνητη κάθε αντίστοιχη αμερικάνικη, ακόμα και επιπέδου Wag the Dog (1997). Σκηνοθετικά, ο Iannucci όχι μόνο κρατάει ζογκλερικά στον αέρα μια ντουζίνα πρωταγωνιστές και τον ρυθμό όταν φεύγουν οι δικοί σου αγαπημένοι από το προσκήνιο, αλλά προσέχει ακόμα και τις ερμηνείες και τους αυτοσχεδιασμούς δεύτερων και κομπάρσων, διατηρώντας αιχμηρή κάθε λεπτομέρεια ενός στην ουσία θανατερού πολιτικού θρίλερ που ντύθηκε ηφαίστειο από βιτριόλι.
Τα μεγάλα κεφάλια σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία ορέγονται εισβολή στη Μέση Ανατολή, δεν ξέρουν όμως πώς να προωθήσουν την σχεδιαζόμενη πολεμική επιχείρηση στην κοινή γνώμη. Τη λύση λοιπόν θα τους δώσει ένας αδέξιος βρετανός Υπουργός ο οποίος κάνει κατά λάθος μερικές εύκολα παρεξηγήσιμες δηλώσεις στον αέρα, φέρνοντας το καυτό θέμα στο προσκήνιο. Από εκείνη τη στιγμή, τα πάντα βράζουν στον πυρετό ενός προαναγγελθέντος πολέμου. Πιέσεις, συζητήσεις, εκβιασμοί, μηχανορραφίες, συμβιβασμοί -οι διάδρομοι στο Foreign Office και το State Department έχουν πάρει φωτιά. Ο 'πόλεμος πριν τον πόλεμο' είναι εξίσου βάρβαρος, αδυσώπητος και ύπουλος, αν και, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, λιγότερο αιματηρός.
Μια απολαυστική, ξεκαρδιστική πολιτική σάτιρα με διαλόγους-φωτιά που θα σας κάνουν να χασκογελάτε ασταμάτητα στο κάθισμά σας, αλλά και ταυτόχρονα ένα αποκαλυπτικό, δηκτικότατο σχόλιο για αυτά που γίνονται στο παρασκήνιο των μεγάλων γεγονότων. Το βρετανικό φλέγμα συμπλέκεται με το αθυρόστομο αμερικανικό χιούμορ, και το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιοφυώς αστείο κράμα, συνδυασμένο με ατελείωτες αναφορές στην pop κουλτούρα (και όχι μόνο) που παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση. Η γεμάτη με αδίστακτους προϊστάμενους και αριβίστες παρατρεχάμενους πολιτική σκηνή, η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και η αποχαυνωμένη κοινή γνώμη που συγκλονίζεται από σκανδαλάκια και δεν αντιλαμβάνεται το πραγματικό παιχνίδι που παίζεται κάτω από τη μύτη της, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο του Armando Ianucci που με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Εκτός όλων των υπολοίπων, το φιλμ αξίζει και μόνο για τον απίστευτο χαρακτήρα που πλάθει ο εξαιρετικός Peter Capaldi, έναν αδίστακτο, βρωμόστομο υψηλά ιστάμενο του Foreign Office που κάνει σκόνη όποιον βρεθεί στο δρόμο του, και που, αν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν θα πρέπει να μείνει απ' έξω στους δεύτερους ρόλους των φετινών βραβείων Oscar.
κριτικές από τους Σπύρο Θωμόπουλο( www.nooz.gr ),Cheaplog από το blog //http:mftm.blogspot.com και Μαριάννα Ράντου (www.cinemanews.gr ).

21.10.10

Τι Απέγινε η ΄Ελι

Darbareye Elly 
About Elly

Παρασκευή 22/10 Καρλόβασι
Σάββατο 23 και Κυριακή 24/10/2010 Βαθύ
 
· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12 Νοεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 119'
· Διανομή: Nutopia Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Ιράν
· Γλώσσα: Περσικά - Γερμανικά

· Συντελεστές :

Asghar Farhadi ....Σκηνοθέτης 

Merila Zare'i ... Shohreh
Mani Haghighi ... Amir
Peyman Moaadi ... Peyman
Ra'na Azadivar ... Naazi
Ahmad Mehranfar ... Manoochehr
Saber Abbar ... Alireza
Azad Jafarian ....Σεναριογράφος

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα θέρετρο στις ακτές της Κασπίας, στο οποίο μια παρέα περνάει το Σαββατοκύριακό της. Ανάμεσά τους ο Αχμάντ, πρόσφατα χωρισμένος, και η Ελι, άγνωστη στους περισσότερους της παρέας. Ομως όχι, δεν τα φτιάχνουν οι δυο τους και επιπλέον η Ελι εξαφανίζεται. Και καταφθάνει και ο αρραβωνιαστικός της….
Ενα διαφορετικό πρόσωπο του Ιρανικού κινηματογράφου σε μία γρήγορη και γεμάτη αγωνία ταινία βραβευμένη με την Αργυρή Αρκτο Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βερολίνου.
Η είδηση με το Τι απέγινε η Έλι είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που προέρχεται από το Ιράν, είναι φτιαγμένη από Ιρανό, με Ιρανούς ηθοποιούς και τεχνικούς, δεν είναι κινηματογραφικά αντιστασιακή ή πολιτικά αντικαθεστωτική, αλλά δεν μοιάζει καθόλου με το πολιτικό σινεμά του Κιαροστάμι, των Μαχμαλμπάφ και των επιγόνων τους, ούτε ωστόσο με την εναλλακτική πρόταση του Ματζίντ Ματζίντι, τον ποιητικό και τρυφερό απολογισμό μιας αθώας εθνικής ψυχής που στριμώχνεται σε δυο κόσμους.
Κι ενώ ο Φαραντί σκηνοθετεί μια ταινία που διαθέτει το DNA των συμπατριωτών του, η ταινία αποφεύγει αβίαστα το διανοητικό και αισθητικό φολκλόρ και θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε αλλού - εντέλει μόνο η γλώσσα φαρσί προδίδει την καταγωγή της. Χρησιμοποιεί έξυπνα τον σκελετό της Περιπέτειας του Αντονιόνι, αλλά μόνο σε περιγραμματικό επίπεδο. Όπως και στο αφαιρετικό αριστούργημα που εισήγαγε τον Ιταλό σε ένα ελάχιστα υποψιασμένο με τον μοντερνισμό διεθνές κοινό, μια γυναίκα εξαφανίζεται με φόντο το νερό.
Στο Τι απέγινε η Έλι υπερισχύει η πλοκή και η αφηγηματικότητα, χωρίς το έργο να γίνεται εύκολο ή προφανές. Η ομώνυμη ηρωίδα μπαίνει εμβόλιμα αλλά όχι και καταχρηστικά σε μια παρέα παραθεριστών, που οδεύουν σε ένα εξοχικό δίπλα στη θάλασσα. Ζευγάρια με τα παιδιά τους, ως επί το πλείστον, βλέπουν με συμπάθεια την ντροπαλή νέα και ο μοναδικός εργένης της παρέας, ο Αχμέντ, που μόλις χώρισε από τη Γερμανίδα γυναίκα του, ομολογεί μεταξύ αστείου και σοβαρού πως τσιμπήθηκε μαζί της. Κι ενώ όλα κυλάνε ομαλά, οι γυναίκες καλαμπουρίζουν, τα πιτσιρίκια τρέχουν αμέριμνα, οι άντρες καπνίζουν ναργιλέ και παίζουν βόλεϊ στην παραλία, η Έλι μειδιά και προσαρμόζεται στο χαλαρό πνεύμα των διακοπών, ρίχνοντας σιγά-σιγά τις άμυνές της, ένα από τα παιδάκια βρίσκεται αναίσθητο μέσα στη θάλασσα και μολονότι το σώζουν την τελευταία στιγμή από βέβαιο πνιγμό, ανακαλύπτουν πως η νέα φίλη τους είναι άφαντη. Δεν είναι σίγουροι αν έχει πνιγεί προσπαθώντας να κολυμπήσει πίσω από το παιδί που ξεμάκραινε από την ακτή, ή αν απλά έφυγε χωρίς να τους πει αντίο. Τη θλίψη και τις ενοχές ακολουθεί η άμεση συνειδητοποίηση πως η Έλι τούς είναι τελείως άγνωστη: δεν ξέρουν το επώνυμό της, δεν έχουν το τηλέφωνό της, δεν γνωρίζουν την οικογενειακή της κατάσταση. Η μουσαφίρισσα γίνεται καταλύτης. Πυροδοτεί εντάσεις και ρίχνει φως στον χαρακτήρα του καθενός από τους επίσης άγνωστους σε μας.
Ο Asghar Farhadi γεννήθηκε στο Ισπαχάν του Ιράν, το 1972 και πολύ νέος ξεκίνησε να γυρίζει ταινίες σε Super 8 και 16mm. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης το 1998, ενώ κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων δούλευε ως θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Εδώ έντεχνα ρίχνει το βάρος από τη μυστηριώδη (;) νέα γυναίκα σε ένα μπαράζ πληροφοριών, ελλείψεων και υποθέσεων, ταυτόχρονα με το ξεδίπλωμα των ψυχολογικών εντάσεων και της αναπόφευκτης τριβής. Η γαλήνη της ραστώνης διακόπτεται από ένα κύμα οικογενειακής βίας, λεκτικής και σωματικής. Ο Φαραντί δεν διστάζει να βάλει τους ηθοποιούς του σε μια διαδικασία ξεγυμνώματος με νατουραλιστικά μέσα, παρακολουθώντας στενά τη διαδρομή προς την κάθαρση. Η γνωριμία με την Έλι, έστω και βραχεία, δεν αναιρεί την ευθύνη της φιλοξενίας σε μια νοοτροπία ανθρώπων που οφείλουν να νοιάζονται. Δεν θα σας πω τι απέγινε η Έλι, γιατί κυρίως σημασία έχει για τον θεατή να διαπιστώσει τη στάση, συλλογική και προσωπική, μιας ομάδας ανθρώπων που δεν αντέδρασαν σωστά όταν έπρεπε και αναγκάστηκαν να έρθουν σε σύγκρουση με τα συναισθήματα και τις αδυναμίες τους.
κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο (www.lifo.gr)

10.10.10

Η Λευκή Κορδέλα


Παρασκευή 15/10/2010 Καρλόβασι
Σάββατο 16/10/2010 και Κυριακή 17/10/2010 Βαθύ

Das Weisse Band                                            



· Είδος: Εποχής
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 29 Οκτωβρίου 2009
· Διάρκεια: 144'
· Διανομή: Odeon
· Χρώμα: Ασπρόμαυρο
· Χώρα προέλευσης: Αυστρία
· Γλώσσα: Γερμανικά - Ιταλικά - Πολωνικά


· Συντελεστές :
 Michael Haneke ....Σκηνοθέτης 
Michael Haneke ....Σεναριογράφος

Σε ένα χωριό Προτεσταντών στη Βόρεια Γερμανία, λίγο πριν το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τα μέλη  της χορωδίας του χωριού και των  οικογενειών τους,   συνταράσσονται από μια σειρά περίεργων ατυχημάτων τα οποία αυξάνονται, δίνοντας την εντύπωση μιας τελετουργικής εκδίκησης. Ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Όχι μόνο ένα ιστορικό δράμα, αλλά πάνω απ’ όλα μια ανατριχιαστική κοινωνική αλληγορία που εστιάζει σε μια αλήθεια παγκόσμια και πάντα επίκαιρη: Αν καλλιεργείς τρόμο, οργή και υποκρισία, οι καρποί της σοδειάς σου θα αποδώσουν ωμό φασισμό.

Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες που μας έχει δώσει μέχρι σήμερα ο 21ος αιώνας.

Ασπρόμαυρο αριστούργημα , γερμανικής κοπής με τίτλο αθώο σαν τον δολοφόνο με αγγελικό πρόσωπο παιδιού. Με τον Μίκαελ Χάνεκε να πιλοτάρει με δύο φαντάσματα μαζί. Εκ δεξιών η τελειομανία ενός Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Εξ ευωνύμων η αυστηρότητα ενός Καρλ Ντράγιερ. Απογείωση καβάλα στο αυγό του φιδιού!

Εντελώς καλλιτεχνικό επίτευγμα, μοναδικό στα χρονικά του σύγχρονου σινεμά. Η χειροποίητη παραγωγή αυτού του ογκολίθου μετατρέπει κάθε hi tech χολιγουντιανή μυθοπλασία, από το Star Wars μέχρι την οποιαδήποτε πριμαντόνα των ταμείων, σε απλή οδοντόκρεμα. Πλήθος πρώτων, δεύτερων, τρίτων ερμηνευτών παρέα με δεκάδες νοματαίους που υποδύονται ένα ολόκληρο χωριό. Όλοι μα όλοι παίζουν με τέτοια τελειομανία που θυμίζει πρεμιέρα από σαιξπηρική τραγωδία. Το ντεκόρ ολότελα αληθινό. Ένα ολόκληρο χωριό, όπως ήταν ακριβώς.Και αυθεντικά κοστούμια φορεμένα και καθόλου σαν από καρνάβαλο και χλιδάτο βεστιάριο σιδερωμένα. Οι χαρακτήρες φοράνε και όχι τα ρούχα τούς φοράνε. Τρομερό!

Αν τώρα κοντά σ΄ αυτά αθροίσω τα πλεονεκτήματα τα φωτογραφικά, τα σκηνοθετικά, των εσωτερικών ρυθμών, του μοντάζ και της αυστηρής συμμετρίας σε κάθε πλάνο ανθρώπινης γεωγραφίας, ε τότε η τοιχογραφία του Χάνεκε πιάνει επιδόσεις «Φάννυ και Αλέξανδρος» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πάμε τώρα στη σεναριακή ουσία και την υπόγεια, υγρή, διαβρωτική γερμανική ιδεολογία. Εκεί το πάρτι, εκεί και η πρωτοπορία.

Πρωτοπορία γιατί είναι πολυπρόσωπο και ταυτόχρονα δράμα δωματίου με ένα πρόσωπο. Πρωτοπορία γιατί η δράση εξελίσσεται και μέσα και έξω με την ίδια άνεση και ευκολία. Σαν να είναι αυθεντικό ντοκουμέντο από τα χρόνια εκείνα. Πρωτοπορία γιατί είναι τόσο αυστηρά κλασικό και μοιάζει με ακαδημαϊκό και ταυτόχρονα υπόγειο, σκοτεινό και ανατρεπτικό. Πρωτοπορία γιατί η εμφανής πλευρά του είναι καθημερινή και ειρηνική, ενώ την ίδια στιγμή η αόρατη, η αφανής εκλύει με πανουργία άφθονη δόση από έρπουσα, φασιστική βία. Απ΄ ολόκληρη την κοινωνία. Πρωτοπορία γιατί από τη μια η ιστορία είναι ευκολονόητη και καθαρή και από την άλλη τόσο μα τόσο πολυεπίπεδη και σκοτεινή. Πρωτοπορία- τέλος- γιατί το αυγό του φιδιού επωάζεται από τη γνωστό τρίπτυχο: αυστηρή πειθαρχία, δεσποτική θρησκοληψία, νοσηρή κοινωνία.

Το στόρι σαν ποταμιαία μυθοπλασία. Σε κάποια ειδυλλιακή κωμόπολη της προπολεμικής Βόρειας Γερμανίας. Όπου η μισή, κλειστή κοινωνία σιτίζεται από του βαρόνου την κολοσσιαία περιουσία. Περίπου- σαν να λέμε- η γερμανική κοινωνία να τραμπαλίζεται μεταξύ καπιταλισμού και φεουδαρχίας. Εκεί, λοιπόν, μια σειρά από περίεργα και απρόβλεπτα περιστατικά ταρακουνούν τις ισορροπίες των πολιτών. Ο γιατρός γκρεμοτσακίζεται από το άλογό του. Αυτή η αρχή. Η συνέχεια ακόμα πιο σκληρή. Εργατικό ατύχημα προκαλεί οικογενειακή οργή. Ένας από τους συγγενείς από εκδίκηση μετατρέπει τον λαχανόκηπο της βαρόνης σε τενεκέ σκουπιδιών. Και καθώς από ταραχή πλημμυρίζει η περιοχή, ο γιος του βαρόνου εξαφανίζεται και την επομένη με αίματα από ραβδισμούς εμφανίζεται.
Ποιος ο υπαίτιος; Ποια η αιτία; Ποιος ο ηθικός αυτουργός; Ποιος ο συνεργός; Τσιμουδιά. Εγκλωβισμένη η μικρή κοινωνία στην προτεσταντική εκκλησία. Πάτερ ημών ο Χίτλερ των αμνών!

Αυστηρή λοιπόν η σκηνοθεσία. Το ίδιο η αρχιτεκτονική. Το ίδιο η ταξική διαχωριστική γραμμή. Το ίδιο και η θρησκεία. Παρέα όλα μαζί. Από κάτω και η ψυχολογία. Οι κυρίαρχες δυνάμεις επωάζουν το αυγό του φιδιού. Ο χριστιανικός δεσποτισμός με τη δικτατορία του πουριτανισμού καταλήγουν στον βασανισμό, τα βίτσια, τη διαστροφή, την αιμομιξία και την άκρα του τάφου σιωπή. Αυτοί οι πυλώνες της κολοσσιαίας τοιχογραφίας.
Μια μικρογραφία του επερχόμενου φασισμού.
Έτσι αυθόρμητα και παρορμητικά μου ΄ρθε η εξής επαγωγική λογική. Ο πάστορας είναι ο Γκέμπελς.
Ο γιατρός είναι ο Μένγκελε. Ο βαρόνος είναι ο Κρουπ. Ο δάσκαλος είναι η σιωπηλή διανόηση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Α, ξέχασα τον Χίτλερ. Βάζω στοίχημα. Κάποιος απ΄ αυτά τα τρυφερούδια. Μίσος έδωκες, ναζισμό θα λάβεις. Μasterpiece!

κριτική από τον Δημήτρη Δανίκα (www.tanea.dolnet.gr)

3.10.10

Κουζίνα με ψυχή

Παρασκευή 8/10/2010 Καρλόβασι και
Σάββατο 09/10-Κυριακή 10/10/2010 Βαθύ

Soul Kitchen


  Είδος: Κωμωδία
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 17 Δεκεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 99'
· Διανομή: Odeon
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Γερμανία
· Γλώσσα: Γερμανικά - Ελληνικά

· Συντελεστές :
Fatih Akin ....Σκηνοθέτης 
Adam Bousdoukos .....Ζήνος Καζαντζίδης 
Moritz Bleibtreu ....Ηλίας Καζαντζίδης 
Birol Ünel ... Shayn Weiss
Anna Bederke ... Lucia Faust
Pheline Roggan ... Nadine Krüger
Lukas Gregorowicz ... Lutz
Dorka Gryllus ... Anna Mondstein
Wotan Wilke Möhring ... Thomas Neumann
Demir Gökgöl ... Sokrates
Monica Bleibtreu ... Nadines Großmutter
Marc Hosemann ... Ziege
Cem Akin ... Milli
Udo Kier ... Herr Jung
Fatih Akin ....Σεναριογράφος


Ο Ζήνος είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Αμβούργο και όλα του πάνε στραβά: υποφέρει από δισκοπάθεια και δεν μπορεί να κουνηθεί, οι παλιοί του πελάτες τον εγκαταλείπουν, ενώ η κοπέλα του, Ναντίν, τον παρατάει για τη Σαγκάη όπου βρήκε δουλειά. Στην απελπισία του, αλλάζει το ύφος του εστιατορίου, φέρνοντας νέο κόσμο και δεν διστάζει να πάει στην Κίνα να βρει τη Ναντίν. Μόνο που για να φύγει, θα πρέπει να αφήσει τη δουλειά στα χέρια του αδελφού του, μια επιλογή όχι και τόσο σοφή…
Διασκεδαστικό και νευρώδες από τον "επίσημα" αγαπημένο Τούρκο δημιουργό, Ελλήνων και Γερμανών, Fatih Akin. Το "πείραμά" του με τούτη την κωμωδία καταστάσεων, πέτυχε στην πράξη, γιατί η κινηματογραφική του συνταγή ακολούθησε σινεφιλικούς ρυθμούς, με την γνώριμη προσωπική του σκηνοθετική ματιά υπό τους δυνατούς "ήχους"  μιας πολυπολιτισμικής κουλτούρας - μέσα από τη μοντέρνα φόρμα μιας pop "καθαρής" ψυχαγωγίας, ιδεολογικά εμπνευσμένης εξ' ανατολάς. Απρόβλεπτος στιγμές - στιγμές, οργισμένος, συναισθηματικά ασταθής και ανήσυχος, αποτυπώνει το ψυχολογικό κλίμα των χαρακτήρων του σε όλο τους το βάθος, με τρυφερότητα και ευαισθησία μέσα από ένα σκληρό προφίλ (επιφανειακά), όπως ακριβώς και με την πρώτη του ταινία «Βαθιά,Κοφτά,Ανθρώπινα», στη οποία είχε παίξει και ο Μπουσδούκος. Φαίνεται ότι οι δυό τους έχουν πολύ καλή χημεία, με το τελικό αποτέλεσμα να μην αδικεί κανένα. Η απόλαυση είναι μεταδοτική... και είναι βέβαιο πως μετά το τέλος της ταινίας, η αισιοδοξία κυριαρχεί, με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σας. Σίγουρα στους μεγαλύτερους (και περισσότερους) η καθημερινή διασκέδαση ως τρόπος ζωής, ανήκει στο παρελθόν, αλλά η ταινία αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει υποσυνείδητα, ως υπαρξιακή μας οντότητα και μένει να βρεθεί "το σπίρτο που θα ανάψει την φωτιά" και πάλι ...
Οι σκηνές που έχουν γυριστεί στο εστιατόριο, με κέφι και ευρηματικότητα, "χαλαρώνουν" τη στάση μας απέναντι στα προβλήματα της ζωής και αμβλύνουν την καταπιεστική συμπεριφορά. Τα οικογενειακά βάρη, η καταναλωτική απληστία, οι αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις και το επαγγελματικό άγχος μας καταδυναστεύουν, αλλά το Soul Kitchen "αποσυμπιέζει" και στο τέλος λυτρώνει. Παρ' ότι "ελαφρότερη" θεματικά από τις τελευταίες του ταινίες, είναι λεπτοδουλεμένη, με έξυπνους και ενίοτε, σόκιν διαλόγους ,χωρίς όμως βωμολοχίες. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυναμικές, υπέρ-εκφραστικές, αλλά ρεαλιστικές. Φυσικά ξεχωρίζει ο "δικός μας" Αδάμ Μπουσδούκος (Ζήνος). Έκπληξη η εμφάνιση του άλλοτε (70'ς) γόη του γερμανικού σινεμά Udo Kier, ενώ τον Moritz Bleibtreu (Ηλία) τον βλέπουμε σχεδόν σε κάθε σημαντική γερμανική παραγωγή τα τελευταία χρόνια. Ακόμα διαθέτει ένα από τα καλύτερα soundtrack της χρονιάς και με ελληνικότατο ενδιαφέρον (όχι γραφικά "μπουζούκια", αλλά με Τσιτσάνη κ.α.). Συνοπτικά, το γέλιο βγαίνει αβίαστα, μέσα από τα γεγονότα της καθημερινότητας, χωρίς να χρησιμοποιείται η ακραία υπερβολή. Η ανατροπή της φυσικής τάξης και η μετωπική σύγκρουση στην ροή της επικαιρότητας (βλέπε Εφορία, φυσιοθεραπεύτρια, μεσιτικά) συμμαχεί σε ένα απίθανο συνδυασμό κοκτέιλ λεκτικών και σωματικών γκαγκ (τα ονομαζόμενα slapstick). Οι ήρωες κάνουν την υπέρβασή τους, επαναστατούν, δεν συμβιβάζονται με την μετριότητα. Μπορεί να μην υπάρχει η αριστοτεχνική ίντριγκα της Άκρης του Ουρανού, όμως το ενδιαφέρον για την εξέλιξη παραμένει αμείωτο. Πρόκειται για ένα "masterclass" κωμωδίας, υψηλής ποιότητας, το οποίο πρέπει σαφώς, να παρακολουθήσουν και όσοι ασχολούνται ενεργά με την ελληνική κινηματογραφία.

κριτική από τον Δημήτρη Παπαμίχο (www.mic.gr)