Fish Tank

Παρασκευή 28/1 Καρλόβασι

Σάββατο 29 και Κυριακή 30/01/2011 Βαθύ

· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 26 Νοεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 123'
· Διανομή: Nutopia Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Μ.Βρετανία
· Γλώσσα: Αγγλικά

· Συντελεστές :

Andrea Arnold ....Σκηνοθέτης   

Katie Jarvis ... Mia

Rebecca Griffiths ... Tyler

Carrie-Ann Savill ... Tyler's Friend

Toyin Ogidi ... Tyler's Friend

Grant Wild ... Keeley's Dad

Sarah Bayes ... Keeley

Charlotte Collins ... Sophie

Kirsty Smith ... Dancing Girl

Chelsea Chase ... Andree

Brooke Hobby ... London

Harry Treadaway ... Billy

Syrus ... Tennents the Dog

Kierston Wareing ... Joanne

Andrea Arnold ....Σεναριογράφος

  Η μεταπολεμική βρετανική κουλτούρα σημαδεύτηκε από τα kitchen sink dramas, ήτοι θεατρικά έργα, ταινίες και σήριαλ με ήρωες απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της εργατικής τάξης, και κυρίως τους επονομαζόμενους angry young men. Η σχολή ήταν επηρεασμένη από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, αλλά οι ήρωες ήταν "επαναστάτες χωρίς αιτία", καταδικασμένοι να σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στο αξεπέραστο φράγμα της αυστηρά ταξικής, βρετανικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Επίγονοι αυτής της σχολής θεωρούνται οι σκηνοθέτες Mike Leigh περισσότερο και Ken Loach λιγότερο, λόγω αριστερής ιδεολογίας.

  Σ' αυτό το ύφος κινείται και η  Andrea Arnold, η οποία κατάφερε με τη δεύτερη αυτή ταινία της να κερδίσει το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Κανών και επιπλέον, πέτυχε να την αναφέρουν όλα τα κινηματογραφικά έντυπα ως διάδοχο του Ken Loach. Στο Fish Tank την παρακολουθούμε να διαχειρίζεται με τον ανθρωπισμό και την αισιοδοξία του master Ken μια υπόθεση τυπικά βρετανική: μια μονογονεϊκή οικογένεια ζει στις εργατικές πολυκατοικίες μιας φτωχογειτονιάς του Έσεξ. Η μητέρα είναι ανύπαντρη, άνεργη και αλκοολική, η δεκαπεντάχρονη κόρη Μία , ένα αγρίμι που έχει παρατήσει το σχολείο και ασχολείται με το urban dancing - κοινώς, αντιγράφει τα βιντεοκλίπ του σύγχρονου r'n'b. Και η μικρότερη κόρη, η Τάιλερ, καμιά δεκαριά χρονών μόνο, καπνίζει, βρίζει σαν χαμάλης και βλέπει νυχθημερόν ριάλιτι στην τηλεόραση. Η πλήρης αποσύνθεση της αγγλικής εργατικής τάξης, η οποία ξεκίνησε επί Θάτσερ και ολοκληρώθηκε από τους Εργατικούς του Τόνυ Μπλαιρ.

  Κάποια στιγμή, η μητέρα φέρνει στο σπίτι τον καινούργιο της φίλο, τον Κόνορ (έξοχος ο Michael Fessbender). Για λίγο, τα πράγματα μοιάζουν διφορούμενα: ο Κόνορ είναι η πατρική φιγούρα που λείπει από τη μικρή οικογένεια για να ισορροπήσει, ή ένας εν δυνάμει παιδόφιλος απατεώνας; Είναι εντυπωσιακή η σκηνή όπου η Μία σκαλίζοντας το πορτοφόλι του Κόνορ, κοιτάζει κατάπληκτη το έντυπο της μισθοδοσίας του - είναι φανερό ότι δεν έχει ξαναδεί τέτοιο χαρτί στη ζωή της. Όπως είναι αναμενόμενο, ο Κόνορ αποδεικνύεται too good to be true. Η αμοιβαία τρυφερότητά του με τη Μία κρύβει μια έντονη σεξουαλική έλξη, και ο Κόνορ αφού δοκιμάσει και τα θέλγητρα της μικρής, θα επιστρέψει στην οικογένειά του: όπως αποδεικνύεται, είναι παντρεμένος κι έχει μάλιστα μια μικρή κορούλα.
   Χρησιμοποιώντας μια κάμερα σε διαρκή κίνηση και θέλοντας να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας της, η Αρνολντ καταγράφει την πορεία της Μία, με λεπτομέρεια, επιμονή και οξυδέρκεια. Με απλά, ακριβή πλάνα, με επιλεγμένους με γνώση χώρους (μια περιοχή του Εσεξ όπου κυριαρχούν η φτώχεια και η εγκατάλειψη) για να σχολιάσει τα αισθήματα των χαρακτήρων της, η Αρνολντ έφτιαξε μια δυνατή, ταυτόχρονα ευαίσθητη , με ποιητική διάθεση, ταινία, με έξοχες, νατουραλιστικές ερμηνείες απ’ όλους τους ηθοποιούς της – τους περισσότερους ερασιτέχνες.
Για τον βασικό ρόλο η Αρνολντ διάλεξε την 17χρονη Κέιτι Τζάρβις, που δεν είχε την παραμικρή ερμηνευτική εμπειρία, ενώ στο καστ βρίσκουμε και την Κίρστον Γουόρινγκ στον ρόλο της μητέρας (την είχαμε συναντήσει και στο “It’s a free world” του Κεν Λόουτς). Η Αρνολντ κάνει εξαιρετική δουλειά στο να αποτυπώσει την “ωμότητα της ζωής” στα εργατικά προάστια του Λονδίνου  και τη no future νεολαία να κινείται συνεχώς με μια υπόκωφη, ανέκφραστη απελπισία, ανάμεσα σε αυτοκινητόδρομους, άθλια διαμερίσματα και μισοκατεστραμμένους βιομηχανικούς χώρους… Χωρίς προσποίηση, χωρίς εκπτώσεις, με την αεικίνητη κάμερα να λειτουργεί σχεδόν σα χειρουργικό εργαλείο…
Ρεαλιστική σκηνοθεσία που σε αφήνει άναυδο, καταπληκτική φωτογραφία, εκπληκτικά πλάνα και γωνίες λήψης - πέρα από κάθε λογική εντυπωσιασμού και στυλιζαρίσματος - ουσιαστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και ένα απλό σενάριο, όμως τόσο αποτελεσματικό για αυτά που θέλει να μιλήσει.
Τα λόγια είναι λίγα, για μια ταινία που αν ξεπεράσεις την αρχική δυσκολία που έχει στη θέαση της - λόγω της φαινομενικής έλλειψης δράσης (με τη στενή έννοια)- θα χαραχθεί στη μνήμη σου. Αν υπάρχει μια ταινία που δικαιούται ένα χρυσό βραβείο απλότητας και ρεαλισμού, αυτή είναι το Fish Tank. Της άξιζε σίγουρα Όσκαρ Σκηνοθεσίας και θα περιμένουμε με αγωνία να δούμε εάν το Hollywood θα κάνει κάποια φορά την υπέρβαση και θα επιλέξει για υποψηφιότητα για κάποια κατηγορία και ταινίες σαν το Fish Tank, ανάμεσα σε πολλές ακόμα σπουδαίες ανεξάρτητες παραγωγές.

κριτικές από τους Νίνο Φενέκ Μικελίδη (www.enet.gr) , τον Κώστα Τερζή από την ΑΥΓΗ                 

( http://www.avgi.gr/) και τη Χίλντα Παπαδημητρίου από το www.mic.gr

Η Διεθνής

Παρασκευή 21/1 Καρλόβασι

Σάββατο 22/01- Κυριακή 23/01/2011 Βαθύ

Beynelmilel

The International

 

· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2006
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 16 Οκτωβρίου 2008
· Διάρκεια: 105'
· Διανομή: New Star
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης:Τουρκία
· Γλώσσα: Τούρκικα

· Συντελεστές :

Muharrem Gulmez ....Σκηνοθέτης

Sirri Sureyya Onder ....Σκηνοθέτης

  

Cezmi Baskin ... Abuzer Yayladali
Özgü Namal ... Gülendam Yaylali

Umut Kurt ... Haydar Arikan

Nazmî Kirik ... Tekin Yayladali

Bahri Beyat ... Mahmut Yayladali

Meral Okay ... Aydeniz Derya

Dilber Ay ... Arzum Çilem

Sahin Irmak ... Sahin

Oktay Kaynarca ... Binbasi

Burak Tamdogan ... Samet Usttegmen

Sirri Sureyya Onder ...Σεναριογράφος

 Σε ένα χωριό της Τουρκίας, το Αντίγιαμαν, η στρατιωτική χούντα έχει επιβληθεί στον τρόπο ζωής των κατοίκων, αφού βρισκόμαστε στο 1982 , δύο χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία, και ο στρατιωτικός νόμος απαγορεύει γλέντια και ξενύχτια, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι μουσικοί να καταλήγουν μονίμως στη φυλακή για παραβίαση του βραδινού ορίου κυκλοφορίας.

 Μια ομάδα από αυτούς έχει φτιάξει μια μουσική μπάντα και ζει στην παρανομία, διοργανώνοντας κρυφές παραστάσεις. Όταν συλλαμβάνονται, τα πράγματα αλλάζουν, αλλά προς… το καλύτερο. Ο διοικητής της περιοχής αποφασίζει να τους οργανώσει σε επίσημη στρατιωτική μπάντα. Τώρα προετοιμάζονται πυρετωδώς για την άφιξη επισήμων από την πρωτεύουσα και ενώ οι ντόπιοι αντιστασιακοί αντιδρούν.

Δύο σκηνοθέτες, ο Σουρού Σουρεγιά Οντέρ και ο Μουχαρέμ Γκιουλμέζ, μας στέλνουν , κάπου μακριά, στη Νοτιοανατολική Τουρκία, στην κωμόπολη Αντίγιαμαν. Μέσα από μια κωμικοτραγική ιστορία, παρακολουθούμε τον βιολιστή Αμπουζέρ, την κόρη του Γκιουλεντμάν και το νεαρό κομμουνιστή Χαϊντάρ. Ο Αμπουζέρ με την ορχήστρα του βγάζουν τα προς το ζειν, παίζοντας σε γάμους και πανηγύρια, μέχρις ότου ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής αποφασίζει να τους χρησιμοποιήσει στην επέτειο του πραξικοπήματος της 12^ης Σεπτεμβρίου. Έτσι οι χωριάτες αυτοδίδακτοι μουσικοί μετατρέπονται σε κανονική στρατιωτική ορχήστρα και υποχρεώνονται να μάθουν κάποιο εμβατήριο. Όμως ο Χαϊντάρ ετοιμάζεται να αντιδράσει και βάζει την ανύποπτη Γκιουλεντάμ, η οποία είναι ερωτευμένη μαζί του, να του ηχογραφήσει τη Διεθνή. Ο πατέρας της ο οποίος ακούει άθελά του το σκοπό, ενθουσιάζεται κι αποφασίζει να τον μάθει στους φίλους του για να το παίξουν τη μέρα που οι στρατηγοί θα επισκεφθούν το Αντίγιαμαν. Ο στρατιωτικός διοικητής μέσα στην άγνοιά του, χαρακτηριστικό όλων των ανόητων στρατοκρατών, συμφωνεί. Κι όταν φθάνει η μεγάλη μέρα και η Διεθνής ακούγεται μπροστά στους πολίτες και τους στρατηγούς, οι τελευταίοι διατάζουν να συλληφθούν οι ένοχοι και να οδηγηθούν στη φυλακή, όπου ο ανυποψίαστος Αμπουζέρ πεθαίνει.

  Οι σκηνοθέτες ξεκινούν με μια σατιρική διάθεση, στην πορεία όμως η ταινία κορυφώνεται κι αποκτά δραματικές προεκτάσεις για να καταλήξει σε ένα σαφές πολιτικό μήνυμα. Τελικά τι σημαίνει η Διεθνής; Τίποτε, απλά είναι ένας σκοπός για όλους τους ανθρώπους, είναι κάτι παγκόσμιο, όπως μετά από χρόνια εξηγεί η Γκιουλεντμάν στο μικρό γιο της.

Μια ταινία απλή μα με τέτοια δύναμη που καθηλώνει. Δεν μπορείς να μη δακρύσεις την ώρα που οι στρατιώτες παίρνουν τον πατέρα και βλέπεις την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ενώ ταυτόχρονα ανταλλάσσει ένα βλέμμα αγάπης με την κόρη του. Μια τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων είχαμε πολλά χρόνια να νιώσουμε στο σινεμά. Το γέλιο που έρχεται αυθόρμητο την ώρα του θριάμβου, όταν η Διεθνής ακούγεται στην πλατεία του χωριού, διαδέχεται ο τρόμος των στρατιωτών που πυροβολούν και κυκλώνουν τους απορημένους μουσικούς και στη συνέχεια η σύλληψη και η φυλακή. Το κόκκινο συνθλίβεται από το χακί, αλλά μόνον προσωρινά, όπως μας λένε στο τέλος οι σκηνοθέτες. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται κόπος και θυσίες, ακόμη κι από ανθρώπους που δε γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά απλά, λειτουργούν με το συναίσθημα και την αγάπη για τους δικούς τους. Η Γκιουλεντάμ έκανε ό,τι έκανε για τον έρωτά της, ο Αμπουζέρ για τους μουσικούς του και την κόρη του. Μόνον οι στρατηγοί δεν ήξεραν, κι ούτε έμαθαν ποτέ, γιατί φυλάκισαν, βασάνισαν και σκότωσαν τόσους ανθρώπους. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη, ένα σημείο κριτικής αντικείμενο της οποίας είναι ο ιδεολόγος Χαϊντάρ. Όταν η κοπέλα του μιλά για έρωτα εκείνος της απαντά πως δεν έχει χρόνο για τέτοια, προέχει ο αγώνας κι όταν νικήσουμε όλα θα πάρουν τη σειρά τους. Αλήθεια, πότε θα νικήσουμε; Αλλά και πως μπορούμε να νικήσουμε εάν δεν ερωτευτούμε;

  Η Διεθνής περνάει μπροστά απ' τα μάτια σου ανίκανη να σου δημιουργήσει το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα, σε μια πανδαισία χρωμάτων και έρωτα που γεμίζει ευχάριστα τα 105 λεπτά της διάρκειάς της και τελειώνει πριν προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι.

  Μια απάντηση στη δική μας «Ouranya», του Κώστα Καπάκα, για το πως η καταπίεση βιώνεται και μένει στην ψυχή του ανθρώπου για όλο το υπόλοιπο της ζωής του. Ένας πραγματικά παγκόμιος λόγος που ξεπερνά τα όρια της Τουρκίας, που γίνεται κατανοητός από όποιον θέλει να διαβάσει την ψυχή του συνανθρώπου του.

κριτικές από τους Γιάννη Φραγκούλη ( http://www.cinemainfo.gr ) ,Στράτο Κερσανίδη (http://kersanidis.wordpress.com) και Δέσποινα Παυλάκη(www.mixtape.gr).

Ζanan-e Bedun-e Mardan

Παρασκευή 14/1 Καρλόβασι

Σάββατο 15/01 και Κυριακή 16/01 Βαθύ

Γυναίκες Χωρίς Ανδρες

Women Without Men

· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22 Απριλίου 2010
· Διάρκεια: 95'
· Διανομή: Nutopia Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης:Ιράν
· Γλώσσα: Περσικά

· Συντελεστές :

Shirin Neshat ....Σκηνοθέτης   

Shabnam Toloui ... Munis

Pegah Ferydoni ... Faezeh

Arita Shahrzad ... Farrokhlagha

Orsolya Tóth ... Zarin

Mehdi Moinzadeh ... Sarhang

Navíd Akhavan ... Ali

Mina Azarian ... Zinat

Bijan Daneshmand ... Abbas

Rahi Daneshmand ... Soldier

Salma Daneshmand ... Guest

Tahmoures Tehrani ... Sadri

Essa Zahir ... Amir Khan

Shahrnoush Parsipour ..Συγγραφέας

Shirin Neshat ....Σεναριογράφος   

Shoja Azari ....Σεναριογράφος

  Τέσσερις γυναίκες σε έναν υπέροχο κήπο ξαποσταίνουν από την ασφυκτική μεταχείριση που δέχονται από τους άντρες αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο του Ιράν γύρω στο 1953.

Μια καλλιτεχνική ταινία με ψυχή και σώμα, από μια video artist ( H Neshat γεννήθηκε το 1957 στο Καζβίν του Ιράν. Το 1979, σε ηλικία 17 ετών, πήγε στις ΗΠΑ όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Καλιφόρνια. Μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979 δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα της παρά μόνο το 1993) που έχει εξοργίσει τους φονταμενταλιστές της χώρας της για την τόλμη της να μιλήσει για τη θυματοποιημένη θηλυκή φύση με εικαστικούς όρους.

 Κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους μυθοπλασία,μεταφέροντας την αισθητική της ματιά από τη φωτογραφία και το video art στον κινηματογράφο. Κάτι που επιχείρησε με την ίδια επιτυχία πριν από δύο χρόνια ο Στιβ Μακ Κουίν με το «Hunger».

  Βασισμένο σε μια νουβέλα “μαγικού ρεαλισμού” της Σαρνούς Παρσιπούρ, απαγορευμένη στο Ιράν από το 1989 , το “Γυναίκες χωρίς Άνδρες” αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1953, όταν το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA, με την υποστήριξη των Βρετανών, ανατρέποντας τον πρωθυπουργό Μοχάμαντ Μοσαντέγκ για να ξαναφέρει στην εξουσία τον Σάχη, προκάλεσε κατακλυσμό στην ιστορία του Ιράν. Το πραξικόπημα επανέφερε στην εξουσία τον Σάχη, διέκοψε την ομαλή πορεία του Ιράν προς τη δημοκρατικοποίηση και οδήγησε στην ισλαμική επανάσταση του 1979 με όλα τα τραγικά της αποτελέσματα.

  Σε κλίμα πολιτικής αναταραχής, οι τέσσερις ηρωίδες της ταινίας βρίσκονται μαζί, αποκλεισμένες σ’ έναν υπέροχο κήπο(που η σκηνοθέτις έστησε στο Μαρόκο, αντί για την Τεχεράνη, που , ούτως ή άλλως, δεν την καλοδέχεται, ούτε εκείνη ούτε το μυθιστόρημα). Η ιδέα του κήπου βρίσκεται στην καρδιά της μυστικής περσικής λογοτεχνίας, συμβολίζοντας ένα τόπο “πνευματικής ανάτασης” ενώ, ταυτόχρονα , υπαινίσσεται την ιδέα της ανεξαρτησίας, και της ελευθερίας.

  Από τις ιστορίες των γυναικών ξεχωρίζουν εκείνες της μεσήλικης Φακρί, παγιδευμένης σ’ έναν ανέραστο γάμο, που ξαφνικά αντιμετωπίζει τον παλιό μεγάλο της έρωτα, και της Ζάριν, μιας νεαρής πόρνης που τώρα δεν της επιτρέπεται να βλέπει τα πρόσωπα των αντρών.

  Μαζί τους παρακολουθούμε και τις ιστορίες της Μιούνις, μιας νεαρής, πολιτικοποιημένης γυναίκας που συγκρούεται με έναν αυστηρών αρχών, θρησκόληπτο πατέρα, και της Φαέζε, που το μόνο της ενδιαφέρον είναι να παντρευτεί τον αδερφό τής Μιούνις, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν γύρω της. Και οι τέσσερις γυναίκες θα καταλήξουν στον κήπο έξω από την Τεχεράνη, όπου, για ένα σύντομο διάλειμμα, καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα καθημερινά τους βάσανα και ν’ απολαύσουν μια ξέγνοιαστη ζωή με τραγούδια, χορούς και συζητήσεις.

  Η δύναμη της Νεσάτ στη δημιουργία εικόνων είναι αναμφισβήτητη. Τα κάδρα της είναι μαγευτικά και υπάρχουν σκηνές που παρακολουθεί κάποιος με κομμένη την ανάσα από τη δύναμη της εικαστικής σύνθεσης.

   Πρωτοπροβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο αποσπώντας το Αργυρό Λιοντάρι για την καλύτερη σκηνοθεσία.Στην επιτυχία της ταινίας συμβάλλουν καθοριστικά το πηγαίο ταλέντο της σκηνοθέτιδας στην φωτογραφία και η εκφραστικότητα των πρωταγωνιστριών οι οποίες εμφανίστηκαν στη Βενετία μαζί με την Νεσάτ ντυμένες στο πράσινο χρώμα της αντιπολίτευσης, σχηματίζοντας το σήμα της νίκης και δείχνοντας με τον τρόπο τους ότι η σκέψη τους βρισκόταν στην για μία ακόμα φορά πολύπαθη Τεχεράνη που συνταρασσόταν αυτή την φορά από τις αιματηρές διαδηλώσεις ενάντια στην επανεκλογή του Αχμαντινεντζάντ.

«Ασχολήθηκα με τη φωτογραφία χωρίς να είμαι  φωτογράφος, άρχισα να κάνω βίντεο χωρίς να έχω σπουδάσει βίντεο και μπήκα στον κινηματογράφο χωρίς να είμαι σκηνοθέτης». Όσο ειλικρινής και αν επιδιώκει να είναι η Σιρίν Νεσάτ, η οποία σπούδασε ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια ,το ίδιο το βιογραφικό της τη διαψεύδει. Με τις φωτογραφίες της εξέφρασε τον προβληματισμό της για τη μεταμόρφωση της χώρας της κάτω από το θεοκρατικό καθεστώς του Χομεϊνί, με τρόπο καίριο και ευαίσθητο. Οι βιντεοεγκαταστάσεις τής πρόσφεραν το πρώτο διεθνές βραβείο στην 48η Μπιενάλε της Βενετίας (1999) και την καθιέρωσαν στη διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα. Όσο για τον κινηματογράφο με αυτή την πρώτη ταινία της μας παραδίδει ένα σύμπαν ποιητικό, μαγευτικό και απροσδόκητο, αρχή μιας αυτοεξορίας αλλά και αναγέννησης και ελπίδας. Οπως και για την ίδια τη δημιουργό.

κριτικές από τους Νίνο Φενέκ Μικελίδη (www.enet.gr) , τον Κώστα Τερζή από την ΑΥΓΗ

( http://www.avgi.gr/)και από τα www.lifo.gr , http://trans.kathimerini.gr και http://www.antinews.gr

Ο Χρόνος που Απομένει

Σάββατο 08/01/2011 και Κυριακή 09/01/2011

The Time That Remains

Le Temps qu`il Reste

 · Είδος: Κοινωνική

· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 8 Οκτωβρίου 2009
· Διάρκεια: 109'
· Διανομή: Σπέντζος
· Χρώμα: Έγχρωμο

· Χώρα προέλευσης: Παλαιστίνη-Ισραήλ
· Γλώσσα: Εβραϊκά - Αραβικά - Αγγλικά

· Συντελεστές :
Elia Suleiman ....Σκηνοθέτης

Ali Suliman ... Eliza's Boyfriend

Elia Suleiman ... ES

Saleh Bakri ... Fuad

Avi Kleinberger ... Government Official

Amer Hlehel ... Anis

Alex Bakri ... Man Who Shoots Himself

Ehab Assal ... Man With Cell Phone / Tank

Nati Ravitz ... IDF Commander

Menashe Noy ... Taxi Driver

Doraid Liddawi ... Ramalla IDF officer

Lotuf Neusser ... Abu Elias

George Khleifi ... Mayor

Ziyad Bakri ... Jamal

Elia Suleiman ...Σεναριογράφος 

  Η ταινία ξεκινά με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, το 1948, με τον Σουλεϊμάν να ακολουθεί την πορεία των γονιών του, από την ημέρα που η Ναζαρέτ, παραδόθηκε στον ισραηλινό στρατό και στην πλειονότητά τους οι Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Εκεί όπου αρχίζει και η καταπίεση των Παλαιστινίων κατοίκων της πόλης που δεν την εγκατέλειψαν και υποχρεώθηκαν να ζουν ως μειονότητα στην ίδια τους τη χώρα και να μετονομαστούν από Παλαιστίνιοι σε Αραβο-Ισραηλινοί.
  Για να συνεχίσει με τις σημαδιακές περιόδους 1970 και 1982 και να φτάσει ως τις μέρες μας.
  Αποτελείται από διάφορες φαινομενικά απλές, στημένες όμως με λεπτομέρεια και προσοχή στη σύνθεση, όμορφες σκηνές, διανθισμένες συχνά μ’ ένα καταλυτικό χιούμορ -παράδειγμα εκείνες του Ιρακινού στρατιώτη που πηγαινοέρχεται μπροστά από τους καθισμένους σ’ ένα καφενείο της Ναζαρέτ Παλαιστίνιους, ή εκείνη του πλιάτσικου που παρακολουθεί από μακριά ένας κρυμμένος άντρας, ή το τανκ με τους Ισραηλινούς που ελέγχουν κάθε βράδυ δύο Παλαιστίνιους που ψαρεύουν.
  Με τον Σουλεϊμάν, να ερμηνεύει τον εαυτό του, με ένα σοβαρό, ανέκφραστο πρόσωπο, υποβάλλοντας πως τίποτα δυστυχώς δεν έχει αλλάξει και πως «ο χρόνος που απομένει» μοιάζει, δυστυχώς, πολύ μ’ εκείνον του 1948, όταν δηλαδή η κατοχή και η καταπίεση ήταν στην ημερήσια διάταξη.
  Όλα ξεκινούν από μια ξαφνική καταιγίδα που στέλνει έναν Ισραηλινό ταξιτζή σε χρονική δίνη. Μαζί με τον μυστηριώδη επιβάτη του περνούν αρχικά από ισοπεδωμένα παλαιστινιακά χωριά και ύστερα προσγειώνονται στο 1948, στον πόλεμο για την ανεξαρτησία.
  Ο επιβάτης στο πίσω κάθισμα είναι ο ίδιος ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης, οι χαρακτήρες που παρελαύνουν στις πέντε όλες κι όλες σκηνές του φιλμ, πρόσωπα από την οικογένεια και τη γειτονιά του από τα χρόνια εκείνα μέχρι σήμερα, και το ταξίδι του ένα απάνθισμα από βιωματικές μνήμες.
  Εξήντα χρόνια οικογενειακής ιστορίας, 60 χρόνια πολιτικο-κοινωνικής ιστορίας που όμως θα απεικονιστούν από το άλλο άκρο του δογματισμού, μέσα από βινιέτες αυστηρής γεωμετρίας στη φόρμα, μινιμαλιστικής δράσης και σχεδόν «ανέκφραστου» χιούμορ που άλλοτε σου παγώνει το χαμόγελο με τη βαθιά πίκρα του κι άλλοτε σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι με τα οπτικά του ευρήματα.
  Το φτιάξιμο μιας κωμωδίας, έλεγε ο Τσάπλιν, αλλά και άλλοι μεγάλοι κωμικοί, από τον Μπάστερ Κίτον ώς τον Τζέρι Λούις, είναι πολύ πιο δύσκολο από το φτιάξιμο άλλων κινηματογραφικών ειδών. Θα λέγαμε μάλιστα πως αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν η κωμωδία αφορά πολιτικά θέματα(εδώ ο Σουλεϊμάν πολεμά την Ιστορία με τους δικούς του όρους – το καλλιτεχνικό παράλογο ενάντια στο πολιτικό, ως άλλος Ζακ Τατί) . Και είναι ευχάριστο ότι ο Σουλεϊμάν είναι από τους λιγοστούς εκείνους σκηνοθέτες που πέτυχαν να συνδυάσουν το πολιτικό θέμα με την κωμωδία.
  Χτίζει την κωμωδία του χρησιμοποιώντας μακρινά, ακίνητα πλάνα και ένα στο στιλ του βωβού κινηματογράφου ύφος, που θυμίζει τις κωμωδίες του Μπάστερ Κίτον -ο ίδιος, μάλιστα, ερμηνεύει, στο τελευταίο μέρος της ταινίας, τον εαυτό του μ’ ένα ανέκφραστο πρόσωπο παραπλήσιο μ’ εκείνο του Κίτον.
  Αναμφισβήτητα μέσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- «Ο χρόνος που απομένει» του αθεράπευτου μινιμαλιστή Ελία Σουλεϊμάν. Σαν να συνωμοτούν μαζί ο Μπάστερ Κίτον, ο Ζακ Τατί και ο Οτάρ Ιοσελιάνι. Κομψοτέχνημα πολλών χειροποίητων αραβικών καρατίων.
Το μέγιστο, αδιαμφισβήτητο ατού αυτού του μικροσκοπικού γίγαντα είναι η δαντέλα της αισθητικής του γραφής. Μικρές, σύντομες εικόνες συμπυκνωμένων σχολίων με ύφος που τραμπαλίζεται ανάμεσα στο δράμα και την ειρωνεία. Σαν βουβή δραματική κωμωδία με σκίτσα που προκύπτουν από μια βιωμένη μνήμη και από ανώτερο δείκτη αισθηματικής ευφυΐας. Και κοντά σε όλα αυτά- εδώ το εξαιρετικό και η μοναδική επιτυχία- εικόνες βουβές με καλοχωνεμένα και κατανοητά νοήματα, έξω από κάθε αλαζονική και τάχα μου διανοουμενίστικη πρωτοπορία.
  Με έναν λόγο, ο Σουλεϊμάν ανώτερος σε όλα τα πεδία τα κινηματογραφικά. Το σενάριό του αποσπασματικό αλλά στο βάθος ενιαίο και πυκνό. Η αισθητική του αποστασιοποιημένη, αλλά ταυτόχρονα με συγκίνηση από μια προσωπική μνήμη, έντονα τραυματική.
  Που πάει να πει, αληθινή κινηματογραφική πρωτοπορία εντελώς λαϊκή και προχωρημένη για όποιον πιο πέρα μπορεί να δει!
  Μια δυνατή, εικαστικά όμορφη , δοσμένη με ανθρωπιά και μπόλικο χιούμορ, ταινία.
 κριτικές από τους Λουκά Κάτσικα από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - Νίνο Φενέκ Μικελίδη          ( www.enet.gr) , Δημήτρη Δανίκα (www.tanea.dolnet.gr)   και Ρόμπυ Εκσιέλ από το ΕΘΝΟΣ (www.ethnos.gr ).