Κουζίνα με ψυχή

Παρασκευή 8/10/2010 Καρλόβασι και

Σάββατο 09/10-Κυριακή 10/10/2010 Βαθύ

Soul Kitchen

  Είδος: Κωμωδία
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 17 Δεκεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 99'
· Διανομή: Odeon
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Γερμανία
· Γλώσσα: Γερμανικά - Ελληνικά

· Συντελεστές :

Fatih Akin ....Σκηνοθέτης 

Adam Bousdoukos .....Ζήνος Καζαντζίδης 

Moritz Bleibtreu ....Ηλίας Καζαντζίδης 

Birol Ünel ... Shayn Weiss

Anna Bederke ... Lucia Faust

Pheline Roggan ... Nadine Krüger

Lukas Gregorowicz ... Lutz
Dorka Gryllus ... Anna Mondstein

Wotan Wilke Möhring ... Thomas Neumann

Demir Gökgöl ... Sokrates

Monica Bleibtreu ... Nadines Großmutter

Marc Hosemann ... Ziege

Cem Akin ... Milli

Udo Kier ... Herr Jung

Fatih Akin ....Σεναριογράφος

Ο Ζήνος είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Αμβούργο και όλα του πάνε στραβά: υποφέρει από δισκοπάθεια και δεν μπορεί να κουνηθεί, οι παλιοί του πελάτες τον εγκαταλείπουν, ενώ η κοπέλα του, Ναντίν, τον παρατάει για τη Σαγκάη όπου βρήκε δουλειά. Στην απελπισία του, αλλάζει το ύφος του εστιατορίου, φέρνοντας νέο κόσμο και δεν διστάζει να πάει στην Κίνα να βρει τη Ναντίν. Μόνο που για να φύγει, θα πρέπει να αφήσει τη δουλειά στα χέρια του αδελφού του, μια επιλογή όχι και τόσο σοφή…

Διασκεδαστικό και νευρώδες από τον "επίσημα" αγαπημένο Τούρκο δημιουργό, Ελλήνων και Γερμανών, Fatih Akin. Το "πείραμά" του με τούτη την κωμωδία καταστάσεων, πέτυχε στην πράξη, γιατί η κινηματογραφική του συνταγή ακολούθησε σινεφιλικούς ρυθμούς, με την γνώριμη προσωπική του σκηνοθετική ματιά υπό τους δυνατούς "ήχους"  μιας πολυπολιτισμικής κουλτούρας - μέσα από τη μοντέρνα φόρμα μιας pop "καθαρής" ψυχαγωγίας, ιδεολογικά εμπνευσμένης εξ' ανατολάς. Απρόβλεπτος στιγμές - στιγμές, οργισμένος, συναισθηματικά ασταθής και ανήσυχος, αποτυπώνει το ψυχολογικό κλίμα των χαρακτήρων του σε όλο τους το βάθος, με τρυφερότητα και ευαισθησία μέσα από ένα σκληρό προφίλ (επιφανειακά), όπως ακριβώς και με την πρώτη του ταινία «Βαθιά,Κοφτά,Ανθρώπινα», στη οποία είχε παίξει και ο Μπουσδούκος. Φαίνεται ότι οι δυό τους έχουν πολύ καλή χημεία, με το τελικό αποτέλεσμα να μην αδικεί κανένα. Η απόλαυση είναι μεταδοτική... και είναι βέβαιο πως μετά το τέλος της ταινίας, η αισιοδοξία κυριαρχεί, με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σας. Σίγουρα στους μεγαλύτερους (και περισσότερους) η καθημερινή διασκέδαση ως τρόπος ζωής, ανήκει στο παρελθόν, αλλά η ταινία αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει υποσυνείδητα, ως υπαρξιακή μας οντότητα και μένει να βρεθεί "το σπίρτο που θα ανάψει την φωτιά" και πάλι ...

Οι σκηνές που έχουν γυριστεί στο εστιατόριο, με κέφι και ευρηματικότητα, "χαλαρώνουν" τη στάση μας απέναντι στα προβλήματα της ζωής και αμβλύνουν την καταπιεστική συμπεριφορά. Τα οικογενειακά βάρη, η καταναλωτική απληστία, οι αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις και το επαγγελματικό άγχος μας καταδυναστεύουν, αλλά το Soul Kitchen "αποσυμπιέζει" και στο τέλος λυτρώνει. Παρ' ότι "ελαφρότερη" θεματικά από τις τελευταίες του ταινίες, είναι λεπτοδουλεμένη, με έξυπνους και ενίοτε, σόκιν διαλόγους ,χωρίς όμως βωμολοχίες. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυναμικές, υπέρ-εκφραστικές, αλλά ρεαλιστικές. Φυσικά ξεχωρίζει ο "δικός μας" Αδάμ Μπουσδούκος (Ζήνος). Έκπληξη η εμφάνιση του άλλοτε (70'ς) γόη του γερμανικού σινεμά Udo Kier, ενώ τον Moritz Bleibtreu (Ηλία) τον βλέπουμε σχεδόν σε κάθε σημαντική γερμανική παραγωγή τα τελευταία χρόνια. Ακόμα διαθέτει ένα από τα καλύτερα soundtrack της χρονιάς και με ελληνικότατο ενδιαφέρον (όχι γραφικά "μπουζούκια", αλλά με Τσιτσάνη κ.α.). Συνοπτικά, το γέλιο βγαίνει αβίαστα, μέσα από τα γεγονότα της καθημερινότητας, χωρίς να χρησιμοποιείται η ακραία υπερβολή. Η ανατροπή της φυσικής τάξης και η μετωπική σύγκρουση στην ροή της επικαιρότητας (βλέπε Εφορία, φυσιοθεραπεύτρια, μεσιτικά) συμμαχεί σε ένα απίθανο συνδυασμό κοκτέιλ λεκτικών και σωματικών γκαγκ (τα ονομαζόμενα slapstick). Οι ήρωες κάνουν την υπέρβασή τους, επαναστατούν, δεν συμβιβάζονται με την μετριότητα. Μπορεί να μην υπάρχει η αριστοτεχνική ίντριγκα της Άκρης του Ουρανού, όμως το ενδιαφέρον για την εξέλιξη παραμένει αμείωτο. Πρόκειται για ένα "masterclass" κωμωδίας, υψηλής ποιότητας, το οποίο πρέπει σαφώς, να παρακολουθήσουν και όσοι ασχολούνται ενεργά με την ελληνική κινηματογραφία.

κριτική από τον Δημήτρη Παπαμίχο (www.mic.gr)