Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ / TESTROLES ES LELEKROL (2017)

Σκηνοθεσία: Ιλντικο Ενιέντι

Σενάριο: Ιλντικο Ενιέντι

Ηθοποιοί:  Αλεξάντρα Μπορμπέλι, Γκέζα Μορτσάνιι

Κατηγορία: Δράμα

Χώρα: Ουγγαρία

Γλώσσα : Ουγγρικά

Διάρκεια: 116΄

Διακρίσεις: Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 2017. Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας 2018.

Δύο εσωστρεφείς άνθρωποι ανακαλύπτουν κατά τύχη ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αισθάνονται αμήχανοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι. Διστακτικά, θα δεχτούν αυτή την παράξενη σύμπτωση και θα επιδιώξουν να αναπαράγουν στο φως της ημέρας αυτά που συμβαίνουν στο όνειρό τους. Μια ταινία για τους φόβους και τις αναστολές του να «ανοίγεται» κανείς σε άλλους και για το πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι όταν τελικά συμβαίνει.

Ολα ξεκινούν από μια γαλήνια σκηνή όπου ένα θηλυκό κι ένα αρσενικό ελάφι κινούνται μαζί αργά σε ένα σιωπηλό και χιονισμένο τοπίο. Ακολουθεί ένα μικρό ρεαλιστικό σοκ, καθώς η μεταφορά μας σε ένα εργοστάσιο παραγωγής κρέατος μας κάνει μάρτυρες της μετα¬τροπής των άτυχων βοοειδών σε γδαρμένα σφάγια εντός ελαχίστου χρόνου. Η πρώτη είναι μια ονειρική σεκάνς, ενώ η δεύτερη αφορά την καθημερινότητα ενός αποστειρωμένου χώρου στον οποίο εργάζονται ο Έντρε και η Μαρία. Αυτός είναι οικονομικός διευθυντής, του οποίου το αριστερό¬ χέρι είναι παράλυτο, ενώ εκείνη είναι η καινούργια υπεύθυνη του ποιοτικού ελέγχου, μια όμορφη μα εσωστρεφής γυναίκα με σύνδρομο Άσπεργκερ.

Όπως δηλώνει και ο τίτλος της, η «Ψυχή και το Σώμα» αντιπαραθέτει «αντίθετες» μεταξύ τους έννοιες (άντρας – γυναίκα, ελεύθερα ελάφια – φυλακισμένες αγελάδες, όνειρο – πραγματικότητα, σωματική – ψυχική αναπηρία), αναζητώντας την πιθανή σύνδεσή τους, η οποία αρχικά μοιάζει από εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη. Και αυτό διότι ό,τι περιβάλλει τους ήρωες λειτουργεί ως περιορισμός (εξαιρετική χρήση των ψυχαναλυτικών συμβόλων) σε μια μοναχική και αλλοτριωμένη ρουτίνα από την οποία δεν μπορούν να -διαφύγουν).

Ο Έντρε κοιμάται, ξυπνάει, τρώει μόνος και ακόμη κι όταν κάνει ένα βράδυ έρωτα με μια συνάδελφό του, της ζητά να επιστρέψει στο σπίτι της για να μείνει μόνος. Η Μαρία κινείται σαν ρομπότ και δεν μιλάει σε κανέναν στη δουλειά. Επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, ο οποίος μάταια προσπαθεί να την πείσει να μη φοβάται την επαφή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό όμως που εντελώς απρόσμενα θα φέρει τους δύο αντικοινωνικούς χαρακτήρες κοντά, είναι τα κοινά όνειρα που βλέπουν κάθε βράδυ. Κάτι το οποίο η (επιστημονική) λογική αδυνατεί να καταλάβει, λειτουργώντας και αυτή σαν άλλο ένα εμπόδιο:  η ψυχολόγος που παίρνει συνεντεύξεις από το προσωπικό του εργοστασίου και ανακαλύπτει πρώτη αυτήν τη σύμπτωση θεωρεί πως πρόκειται για κακόγουστο αστείο απέναντί της.

Περνώντας με αριστοτεχνικούς ελιγμούς από την κωμωδία στο δράμα στην ίδια σκηνή και με εικαστική ψυχρότητα η οποία αναδεικνύει μέσα από τους φωτισμούς (σκοτεινά εσωτερικά σπιτιών – φωτεινοί χώροι εργοστασίου) και τα καδραρίσματα την αδυναμία ανθρώπινης επικοινωνίας, η Ενιέντι συνθέτει ένα πολυεπίπεδα αμήχανο, συναισθηματικά παγωμένο σύμπαν, το οποίο αναζητά διαφυγή σε μια ονειρική πραγματικότητα (θεματική που κυκλοφορεί σχεδόν σε όλες τις ταινίες της). Η αριστουργηματική σκηνή στην μπανιέρα, τρομακτική, σπαρακτική και ταυτόχρονα σαρκαστική, υποδεικνύει πόσο επώδυνα λυτρωτική είναι η απόδραση μέχρις εκεί, κορύφωση μιας συναρπαστικής κινηματογραφικής διαδρομής που ξεγεννά από το φτηνότερο ρεαλισμό τις ποιητικότερες ιδέες και απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο και το βραβείο κριτικών στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Café Society (2016)

Σκηνοθεσία: Γούντι Αλεν

Σενάριο: Γούντι Αλεν
Πρωταγωνιστούν: Τζέσε Άιζενμπεργκ, Μπλέικ Λάιβλι, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ, Κέλι Ρόρμπαχ
Διάρκεια: 96 λεπτά

Ο Στιβ Καρέλ είναι ένας μεγαλο-ατζέντης, ο άνθρωπος που πρέπει να ξέρεις στο Χόλιγουντ του '30, ο οποίος στην αρχή της ταινίας δέχεται ένα τηλεφώνημα από την αδελφή του, από το φτωχικό σπίτι της στο Μπρούκλιν και η οποία του εξηγεί ότι ο γιος της έρχεται στο Χόλιγουντ για να βρει την τύχη του και του ζητά να τον βοηθήσει.

Ο νεαρός Μπόμπι τελικά θα συναντήσει τον θείο του, θα αρχίσει να δουλεύει γι αυτόν αλλά κυρίως θα γνωρίσει την γραμματέα του και θα την ερωτευθεί, ακόμη κι αν εκείνη του εξηγεί ότι είναι ήδη δεσμευμένη. Μέχρι την στιγμή που ένα βράδυ θα χτυπήσει την πόρτα του λέγοντάς του ότι ο φίλος της την εγκατέλειψε. Και κάπως έτσι η ρομαντική τους ζωή θα ξεκινήσει. Μόνο που αυτό δεν θα είναι το τέλος αλλά η αρχή σε μια ιστορία που είναι γεμάτη απρόσμενες τροπές και αλλαγές, άλλοτε ευτυχείς, άλλοτε θλιμμένες, συχνά πολύ αστείες, μερικές φορές πολύ μελαγχολικές.

Σάββατο 1η Δεκεμβρίου 2018

Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ / EL CIUDADANO ILLUSTRE (2016)

Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντουπρά, Μαριάνο Κον

Σενάριο: Αντρές Ντουπρά

Ηθοποιοί: Οσκαρ Μαρτίνεζ, Ντάντι Μπριέβα, Αντρέα Φριγκέριο

Κατηγορια: Δραμεντί

Χώρα: Αργεντινή

Διάρκεια: 118΄

Ο  Daniel Mantovani είναι ένας συγγραφέας με ειδικό βάρος, όντας ο μοναδικός Αργεντίνος που έχει ποτέ καταφέρει να αποσπάσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, μια διάκριση για την οποία ωστόσο δεν αισθάνεται ιδιαίτερη περηφάνια. Έχοντας ακυρώσει πολλές δημόσιες εμφανίσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποφασίζει να κάνει την εξαίρεση όταν λαμβάνει μια πρόσκληση από το χωριό της καταγωγής του, για το οποίο έχει αφιερώσει το σύνολο σχεδόν των λογοτεχνικών του δημιουργιών. Εκεί θα συναντήσει τη θερμή κι ενθουσιώδη υποδοχή ολόκληρης της κοινότητας και θα βρεθεί ξανά κοντά με παλιά του αγαπημένα πρόσωπα ύστερα από χρόνια, μόνο που δεν θα πάνε όλα ρόδινα στο πρόγραμμα αυτό της επίσκεψής του.

Το φιλμ συμμετείχε και στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας του 2016, όπου και ο πρωταγωνιστής Oscar Martinez απέσπασε βραβείο για την ερμηνεία του, όχι αδίκως: κατορθώνει να χτίσει με αξιοθαύμαστη πειστικότητα μια περσόνα καλλιεργημένου καλλιτέχνη χωρίς υπερβολές και με εξαιρετική φινέτσα, προσδίδοντας στον ρόλο του μια λεπτότητα και μια κομψότητα που έρχεται σε οξεία αντίθεση με το άξεστο περιβάλλον που τον περιτριγυρίζει. Πέραν των όποιων βραβεύσεων, η ουσία της ταινίας είναι να καυτηριάσει αλλά και να σπάσει πλάκα με το μικρόψυχο και διπρόσωπο τρόπο σκέψης τού κακώς εννοούμενου επαρχιωτισμού: μια ψευδεπίγραφη διάθεση φιλοξενίας, μια επίπλαστη χαρά και καλοσύνη που ξεφτίζει άμεσα μόλις γίνει αντιληπτό πως ο επισκέπτης και πρώην συγχωριανός δεν μοιράζεται μια κοινή νοοτροπία με τους υπόλοιπους κατοίκους. Η γραφή είναι εξόχως καυστική και σατιρική, και υπάρχουν ουκ ολίγες στιγμές που φλερτάρουν με το φαρσικό χιούμορ, είναι όμως σχεδόν όλες τους εύστοχες κι εξόχως αστείες.

Όποιος τυχόν ισχυριστεί ότι τα δρώμενα του «Επιφανή Πολίτη» αφορούν μονάχα τις μικρές κωμοπόλεις σε διάσπαρτες άκρες της Αργεντινής, ψεύδεται οικτρά. Διότι παρόλο που το στοιχείο της εντοπιότητας είναι ισχυρό στο φιλμ που εξετάζεται (αρκετές οι σπόντες του χαρακτήρα του Mantovani σχετικά με τη μη βράβευση του Jorge Luis Borges με Νόμπελ, κάτι που αφορά και το συλλογικό ψυχισμό της Αργεντινής όσον αφορά το πολιτισμικό κομμάτι, (μια και θεωρείται από τις μεγάλες παραλείψεις των βραβεύσεων αυτών), δεν είναι δύσκολο για κανένα να φανταστεί την ανάπτυξη ενός τέτοιου σεναρίου αντικαθιστώντας εθνικότητες και τοποθεσίες για να εξακριβώσει την παγκοσμιότητά της, ειδικά όσον αφορά ακόμη και την Ελλάδα μας. Ένα απολαυστικό και ξεκάθαρο στις προθέσεις του έργο.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

ΜΑΖΙ Ή ΤΙΠΟΤΑ / IN THE FADE (2017)

Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν

Σενάριο: Φατίχ Ακίν

Ηθοποιοί: Ντάιαν Κρούγκερ, Ντένις Μοσκίτο, Γιοχάνες Κρις, Ούλριχ Τουκούρ

Κατηγορία: Δραμα, Θρίλερ

Χώρα: Γερμανία

Διάρκεια: 106’

Διακρίσεις: Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας. Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.  

Η ζωή της Κάτια καταρρέει όταν ο κουρδικής καταγωγής άντρας και ο μικρός γιος της σκοτώνονται σε βομβιστική επίθεση. Προσπαθώντας να συνέλθει, θα βρεθεί μάρτυρας στη δίκη δύο υπόπτων νεοναζί, για τους οποίους όμως δεν υπάρχουν ατράνταχτα ενοχοποιητικά στοιχεία. Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας και βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάνες για ένα επίκαιρο, σκληρό και τολμηρό στις απόψεις του κοινωνικό σχόλιο με αμφιλεγόμενο φινάλε.

 

Μετά την αριστουργηματική «Άκρη του Ουρανού» και το διασκεδαστικότατο «Soul Kitchen», η λαμπρή κινηματογραφική καριέρα του Φατίχ Ακίν δέχτηκε μια απρόσμενη «Μαχαιριά». Το φιλόδοξο ιστορικό έπος του πάνω στη σφαγή των Αρμενίων αποδείχτηκε πραγματική καταστροφή, τόσο καλλιτεχνική όσο κι εμπορική, σε σημείο που δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι προδίκασαν την οριστική διαγραφή του από την άτυπη λίστα των πρωτοκλασάτων Ευρωπαίων σκηνοθετών. Αλλά ο 45χρονος Τουρκογερμανός­ δεν παρέδωσε τα όπλα. Θύμισε σε όλους πως είναι ακόμη ενεργός πρόπερσι, με το συμπαθές, μικρής εμβέλειας νεανικό road movie «Βερολίνο, Αντίο» και αμέσως μετά επέστρεψε με ένα τολμηρό κοινωνικό θρίλερ που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Στη χώρα μας για έναν παραπάνω λόγο, καθώς η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στην ταινία με πολλαπλό τρόπο.

Ο Ακίν εμπνεύστηκε την ιστορία του από τους οργανωμένους φόνους Τούρκων, Κούρδων κι Ελλήνων μεταναστών, τους οποίους διέπραξαν Γερμανοί νεοναζί κατά την προηγούμενη δεκαετία, αλλά και από το μεροληπτικό τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να τους διαλευκάνει η αστυνομία. Έτσι έγραψε μαζί με τον ηθοποιό και σεναριογράφο («Βερολίνο, Αντίο») Χαρκ Μπομ την ιστορία της Κάτια, μιας Γερμανίδας που, παρά τις αντιρρήσεις των δικών της, παντρεύεται τον κουρδικής καταγωγής και καταδικασμένο για διακίνηση ναρκωτικών Νούρι. Λίγα χρόνια αργότερα όμως θα χάσει αυτόν και τον μικρό τους γιο Ρόκο σε βομβιστική επίθεση.

Στην προσπάθειά της να ξεπεράσει το τεράστιο σοκ, θα βρεθεί ακροάτρια αλλά και μάρτυρας στη δίκη δύο νεαρών νεοναζί που κατηγορούνται για την τρομοκρατική ενέργεια. Αν και τους ενοχοποιεί πληθώρα στοιχείων, πολλές λεπτομέρειες παραμένουν θολές και η κατάθεση ενός Έλληνα ξενοδόχου (ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης σε μια ανατριχιαστικά πειστική ερμηνεία), μέλους της Χρυσής Αυγής, τους δίνει αμφισβητούμενο άλλοθι. Με ταχύ ρυθμό και καθαρή αφήγηση, η ταινία ξεκινάει σαν ένα οδυνηρό ρέκβιεμ πάνω στην απώλεια, άμεσα συνδεδεμένο με την ξενοφοβική και τυπολατρική στάση της εξουσίας­ απέναντι σε μια γκρίζα κοινωνική πραγματικότητα.

Ο Φατίχ Ακίν καταγγέλλει την εύκολη ποινικοποίηση της καθημερινότητας, αποκαλύπτει την πολιτική διάσταση της (μη) απονομής δικαιοσύνης και με straight forward, «αμερικανικό» τρόπο στήνει ένα δικαστικο-ψυχολογικό αγωνιώδες δράμα για τη θλίψη, την οποία η αδικία (παιδί πολύ συγκεκριμένων μηχανισμών) μετατρέπει σε οργή και ασυγκράτητη επιθυμία για εκδίκηση. Στην καλύτερη και βραβευμένη στις Κάνες ερμηνεία της, η Νταϊάν Κρούγκερ αποδίδει συγκινητικά το παγιδευμένο σε έναν κύκλο βίας ανήμπορο θύμα, το οποίο είναι καταδικασμένο να τον ανατροφοδοτήσει, ως ανελέητος θύτης πλέον. Και με αυτήν την «καταδίκη» είναι που κορυφώνει (στην Ελλάδα) τολμηρά και αμφιλεγόμενα το επίκαιρα στρατευμένο δράμα του ο Ακίν, αποσπώντας την ξενόγλωσση Χρυσή Σφαίρα και ξεκινώντας μια πολιτικά και φιλοσοφικά θερμή αντιπαράθεση.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

ΚΑΪΡΟ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ / THE NILE HILTON INCIDENT (2017)

Παραγωγή: Κριστίνα Αμπεργκ

Σκηνοθεσία: Ταρίκ Σαλέχ

Σενάριο: Ταρίκ Σαλέχ

Ηθοποιοί:  Φάρες Φάρες, Γκερ Ντουάνι, Σλιμάνε Ντάζι, Μοχάμεντε Γιούρσι

Κατηγορία: Θρίλερ, Νουαρ

Χώρα: Σουηδία

Διάρκεια: 106’

Διακρίσεις: Μεγάλο βραβείο επιτροπής στο τμήμα World Cinema του Φεστιβάλ του Σάντανς. 

Μόλις λίγες μέρες προτού ξεσπάσει η αιγυπτιακή επανάσταση, η ζωή στο Κάιρο κυλά στους γνώριμους χαοτικούς ρυθμούς της αραβικής μητρόπολης και της ανομίας που ορίζει την κυνική της καθημερινότητα. Ο Νορεντίν, ένας διεφθαρμένος μπάτσος με γερές διασυνδέσεις στον υπόκοσμο, τριγυρίζει στα σοκάκια της πόλης για να εισπράξει την αμοιβή του για τις -αμφιβόλου νομιμότητας- υπηρεσίες που παρέχει. Η ρουτίνα του διακόπτεται όταν αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα που έχει λάβει χώρα στο ξενοδοχείο Nile Hilton, εκεί όπου η διάσημη τραγουδίστρια Λαλένα κείτεται νεκρή, τραυματισμένη θανάσιμα στο λαιμό. Ενώ όλα συνηγορούν πως αδιαμφισβήτητα πρόκειται για δολοφονία, οι Αρχές συνειδητά προωθούν το σενάριο της αυτοκτονίας καθώς τα στοιχεία που έχουν προκύψει εμπλέκουν στο έγκλημα τον Σαφίκ, έναν πλούσιο εργολάβο, μέλος του Κοινοβουλίου και στενό φίλο του Προέδρου της χώρας. Καθώς η εξέγερση εναντίον του Χόσνι Μουμπάρακ ξεκινά και οι συγκρούσεις των πολιτών με τους αστυνομικούς μαίνονται, ο Νορντίν αποφασίζει για πρώτη φορά στη ζωή του να πολεμήσει για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, την ίδια στιγμή που η χώρα του βιώνει το τέλος μιας εποχής.

«Δεν πρόκειται να βρεις δικαιοσύνη εδώ», αυτή είναι η ατάκα που προειδοποιεί το Νορεντίν για όσα πρόκειται να συμβούν στο «Κάιρο Εμπιστευτικό», ένα τσιτάτο που φέρνει στο μυαλό το «Ξέχνα το Τζέικ, εδώ είναι Τσάιναταουν», συνοψίζοντας σε μία φράση την ματαιότητα κάθε προσπάθειας για πραγματική αλλαγή σε αυτή την καταραμένη πόλη. Βασισμένος σε αληθινή ιστορία, ο αιγυπτιακής καταγωγής Σουηδός, Ταρίκ Σαλέχ, γράφει και σκηνοθετεί ένα μοντέρνο νουάρ, το οποίο πιστό στις κλασσικές ταινίες του είδους διαθέτει έναν αρχετυπικό αντι-ήρωα με πυγμή αλλά και τρανταχτές αδυναμίες και φανερές εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες και τον καθιστούν ελκυστικό. Αποτυπώνοντας έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν είναι εντελώς αθώος και ένα σύστημα μέσα στο οποίο η επιβίωση επιβάλει κάθε είδους ηθικές εκπτώσεις, ο Σαλέχ δεν φοβάται να βρομίσει τα κάδρα του για να ενσωματώσει στην ταινία του την δυσωδία και την παρακμή μια κοινωνίας που βρίσκεται υπό κατάρρευση.

Το «Κάιρο Εμπιστευτικό» μπορεί να μην διαθέτει τις αλλεπάλληλες ανατροπές στην πλοκή που συνήθως μπουστάρουν την δραματουργία στις ταινίες του είδους και απ’ την αρχή καθιστά κατανοητό ότι κινείται μακριά από την λογική ενός whodunnit φιλμ μυστηρίου. Αντίθετα, εμπιστεύεται την κλιμάκωση της ιστορίας του στους διαφορετικούς χαρακτήρες που ακολουθεί και στους προσωπικούς τους αγώνες, μόνο που ανά στιγμές πλατειάζει σε τέτοιο βαθμό με συνέπεια να γίνεται υποτονικό παρά την ένταση που επιμελώς έχει καλλιεργήσει στο πρώτο του μισό. Όταν τα γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ έχουν πια πυροδοτήσει την επανάσταση, τότε το προσωπικό δράμα του Νορεντίν και των υπόλοιπων ηρώων κορυφώνεται, σε έναν παραλληλισμό σχετικά προφανή με αποτέλεσμα το «Κάιρο Εμπιστευτικό» να παραμένει ένα χορταστικό και ανά στιγμές εντυπωσιακό φιλμ νουάρ το οποίο απλά δεν καταφέρνει να εξερευνήσει πλήρως τις δυνατότητές που του προσφέρει η ιστορία του.

Κωστής Θεοδοσόπουλος

Κυριακή 11 Νοέμβριου 2018

-Εκτάκτως η προβολή θα γίνει την Κυριακή στις 9:οο μμ-

Ο ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ / L’ARBITRO (2013)

Σκηνοθεσία: Πάολο Ζούκα

Σενάριο: Πάολο Ζούκα, Μπάρμπαρα Αλμπέρτι

Ηθοποιοί: Στέφανο Ακόρζι, Τζέπι Κουτσιάρι, Τζακόπο Κούλιν, Φραντσέσκο Πανοφίνο, Αλέσιο Ντι Κλεμέντε

Κατηγορία: Κωμωδία

Χώρα: Ιταλία, Αργεντινή

Διάρκεια: 96’

Στην Γ' Εθνική της Σαρδηνίας, η Atletico Pabarile είναι η ντροπή του χωριού: ατάλαντοι, ανίδεοι, ακόμα και ανήλικοι, παίκτες, τυφλός προπονητής. Το γήπεδο χωμάτινο, οι κερκίδες άδειες, κατσίκια να διακόπτουν τον αγώνα για να διασχίσουν το χώρο. Στην ουσία οι φτωχοί, απλήρωτοι εργάτες του χωριού γνωρίζουν την ήττα σε όλα τους τα επίπεδα: καθημερινά δουλεύουν για τον φεουδάρχη (και ιδιοκτήτη της αντίπαλης, νικητήριας ομάδας Montecrastu) ο οποίος τους εξαπατά και τους κλέβει, τις Κυριακές, φεύγουν από το γήπεδο διπλά ηττημένοι από τον ίδιο. Μέχρι που όλα αλλάζουν. Επιστρέφει ο Ματσούτζι - το αστέρι του χωριού που είχε πάρει μεταγραφή σε ομάδα της Αργεντινής. Με τη βοήθειά του, η Atletico Pabarile αρχίζει και κερδίζει τον έναν αγώνα μετά τον άλλον. Μέχρι που φτάνει στον τελικό της κατηγορίας με την Montecrastu. Σε αυτό το σημείο συναντάμε τον Διαιτητή Κρουσιάνι, ο οποίος έχει κι εκείνος τη δική του ιστορία. Εχει αποσταλεί στην Γ' Εθνική ως τιμωρία: ένα σκάνδαλο διαφθοράς τερμάτισε άδοξα τη διεθνή του καριέρα. Πώς θα κρίνει αυτό τον τελικό, που δεν σημαίνει τίποτα για τον ίδιον αλλά είναι ιστορικός για το χωριό;

Εμπνευσμένος από μια σειρά πραγματικών σκανδάλων από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, ο Πάολο Ζούκα κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επεκτείνοντας στην ουσία την πολυβραβευμένη, ομώνυμη μικρού μήκους ταινία του. Ο σκοπός του είναι ίδιος: σάτιρα, καυστικό σχόλιο αλλά και στοργική κατανόηση για το πάθος των μεσογειακών λαών με το ποδόσφαιρο - μία διεφθαρμένη μπίζνα που όμως αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί το «όπιο» των λαών.

Με ασπρόμαυρη, εντυπωσιακή φωτογραφία, ο Ζούκα περνάει το μύνημα διαχρονικότητας του θέματός του και ταυτόχρονα αποστασιοποιείται από «την πραγματικότητα», ίσως για να την περιπαίξει με μεγαλύτερη ευκολία. Πρώτα από όλα, υπόσχεται μία παραδοσιακή κωμωδία που παραπέμπει στο ύφος του παλιού ιταλικού σινεμά και πραγματικά η ταινία εμπεριέρχει αρκετά μπουφόνικα, λαϊκά στοιχεία - στο στήσιμο των πλάνων, στην σκιαγράφηση των ηρώων, στους διαλόγους.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018

LUCKY  (2017)
Σκηνοθεσία: Τζον Κάρολ Λιντς

Σενάριο: Λόγκαν Σπαρκς, Ντράγκο Σουμόντζα

Ηθοποιοί: Χάρι Ντιν Στάντον, Ντείβιντ Λιντς, Ρον Λίβινγκστον

Κατηγορια:  Δραματική

Χωρα: Η.Π.Α.

Διάρκεια: 88’

Ο 90χρονος Λάκι ζει την αργόσυρτη καθημερινότητά του σε μια κωμόπολη των νοτιοδυτικών πολιτειών. Τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει τη ρουτίνα του, μέχρι που μια ξαφνική λιποθυμία τού αποκαλύπτει πως έχει πια… γεράσει.

Ιδανικό κύκνειο άσμα για τον σπουδαίο Χάρι Ντιν Στάντον, ο οποίος δίνει μία από τις συγκινητικότερες ερμηνείες του, σε μια χαμηλότονη, βαθιά φιλοσοφημένη δραματική κομεντί πάνω στο νόημα της ζωής, σφιχτοδεμένο με αυτό του θανάτου.

Ηθοποιός με συναρπαστική διαδρομή στο αμερικανικό σινεμά, αλλά με ελάχιστους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Χάρι Ντιν Στάντον ευτύχησε να αποχαιρετήσει στα 91 του τον μάταιο τούτο –και τον μαγικό της οθόνης– κόσμο με ένα συγκινητικότατο κύκνειο άσμα. Τον ρόλο του Λάκι, ενός ακμαίου και μοναχικού ηλικιωμένου ο οποίος ζει την αργόσυρτη καθημερινότητά του σε μια κωμόπολη των νοτιοδυτικών πολιτειών. Με την πρωινή γυμναστική του, τον καφέ, τα τσιγάρα και το σταυρόλεξό του, τα παιχνίδια γνώσεων στην τηλεόραση και τη βόλτα μέχρι το γειτονικό μπαρ, όπου, κρατώντας το ποτό του, κουβεντιάζει περί ανέμων και υδάτων πάντα με τους ίδιους φίλους. Όλα δείχνουν πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει τη ρουτίνα του, μέχρι που μια ξαφνική λιποθυμία τού αποκαλύπτει πως έχει πια… γεράσει. Γεγονός που γίνεται η αφορμή για να φιλοσοφήσει τη ζωή με απρόβλεπτο τρόπο, ο οποίος μετατρέπει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 54χρονου ηθοποιού Τζον Κάρολ Λιντς, επίσης βετεράνου καρατερίστα («Gran Torino», «Zodiac», «Το Νησί των Καταραμένων»), σε μια χαμηλότονη, απόλυτα cool και βαθιά φιλοσοφημένη κομεντί.

 

Για τον μοντέρνο θεατή (του multiplex) το «Lucky» μοιάζει να κινείται με ταχύτητα χελώνας, σαν εκείνης του πρώτου και του τελευταίου πλάνου που πηγαινοέρχεται στην έρημο. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την ιδανική αφηγηματική ταχύτητα μιας ιστορίας βγαλμένης από την αληθινή ζωή, η οποία περνάει από τα πλέον σημαντικά (οι αναμνήσεις του Τομ Σκέριτ από τον πόλεμο) έως τα πλέον ασήμαντα προβλήματα (η χελώνα που δραπέτευσε), για να αποκτήσει αληθινό νόημα μόνο μπροστά στο θάνατο. Αυτόν αντιλαμβάνεται αιφνιδιαστικά ως αναπόδραστη πραγματικότητα ο Λάκι και προσπαθεί να τον αντιμετωπίσει «ρεαλιστικά». Ο Τζον Κάρολ Λιντς τον βοηθάει με μια ζεν στωικότητα, έναν αμερικανικής νοοτροπίας αφοπλιστικό ορθολογισμό, ευρηματικό χιούμορ και μια αποτελεσματική κινηματογραφική απλότητα. Αυτήν που μπορεί να λέει τις σπουδαιότερες υπαρξιακές αλήθειες με τρεις φράσεις, ένα χαμόγελο και μουσική υπόκρουση το «I see a darkness» του Τζόνι Κας. 

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ / L’ORA LEGALE (2017)

Σκηνοθεσία: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε

Σενάριο: Εντουάρντο ντε Άντζελις, Σάλβο Φικάρα,  Βαλεντίνο Πικόνε, Νικόλα Γκουαλιανόνε,  Φαμπρίτσιο Τεστίνι

Ηθοποιοί: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε, Βιντσέντζο Αμάτο, Τόνι Σπεράντεο,  Λέο Γκουλότα,

Κατηγορία: Κωμωδία

Χώρα: Ιταλία

Διάρκεια: 102΄

Καθώς ένα οικονομικό σκάνδαλο ξεσπάει παραμονές των εκλογών, οι δημότες ενός μικρού χωριού της Σικελίας κάνουν την υπέρβαση και δεν ψηφίζουν τον διεφθαρμένο, παλαιοκομματικό πρώην δήμαρχο, αλλά έναν ιδεαλιστή δάσκαλο που υπόσχεται ισονομία και πάταξη της διαφθοράς. Όταν όμως αρχίζει να εφαρμόζει τις εξαγγελίες του, οι κάτοικοι ξεσηκώνονται…

Κωμικοτραγικά οικεία για μας τους Έλληνες, η ταινία κανιβαλίζει την προσπάθεια ενός πρωτοεμφανιζόμενου ηθικού και δουλευταρά δημάρχου να βάλει τάξη σε σικελικό χωριό.

Λαοφιλές κωμικό δίδυμο στην πατρίδα τους, οι Φικάρα και Πικόνε άρχισαν να γυρίζουν ταινίες το 2001 μετά από πολύχρονη πορεία στο θέατρο, την κωμωδία stand up, και την τηλεόραση. Η νέα τους ταινία, χωρίς να είναι τίποτα σπουδαίο, συνεχίζει την παράδοση της εξωφρενικής ιταλιάνικης κωμωδίας, βλέπεται ευχάριστα, και, πάνω απ’ όλα, μιλάει ντουγρού στην ψυχή του Νεοέλληνα. Διότι όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στο σικελικό χωριό του φιλμ είναι, ωιμέ, οδυνηρά οικεία σε μας εδώ, τους… επίγονους του Περικλή, του Μεγαλέξαντρου και του Πλάτωνα –τρομάρα μας! Στο παραθαλάσσιο Πιετραμάρε, που λέτε, όλα λειτουργούν με τον γνωστό… νεοελληνικό χαοτικό τρόπο: τα σκουπίδια ξεχειλίζουν γύρω απ’ τους κάδους, ο καθείς παρκάρει όπου γουστάρει, η αστυνομία και οι δημοτικές αρχές, όταν δεν αράζουν για καφέ, κάνουν τα στραβά μάτια σε κάθε λογής παρατυπία ή παρανομία, το βύσμα και οι «εξαιρέσεις» πάνε σύννεφο… Μέχρι που στις δημοτικές εκλογές, ο ηθικότατος, χαμηλότονος και νομοταγής καθηγητής λυκείου, Πιερπάολο Νατόλι (Αμάτο) –που αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα, ίσα για να δώσει στην 20χρονη κόρη του (Ντε Λούκα) και τους εναλλακτικούς φίλους της μια ανάσα ελπίδας– εκλέγεται ανέλπιστα εκτοπίζοντας τον μπερλουσκονικών προδιαγραφών «ισόβιο» δήμαρχο (Σπεράντεο).

Η εκλογή του Νατόλι θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των Πιετραμαριτών. Από τους ποδηλατόδρομους, το λουλουδικό, και την ανακύκλωση (χαρακτηριστική η σκηνή, όπου ο Φικάρα κάθεται αποσβολωμένος μπροστά στους διαφορετικού χρώματος κάδους και μη ξέροντας πού να ρίξει τις φλούδες του καρπουζιού, απλά… τις τρώει), έως τα καθημερινά πρόστιμα, και τις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, οι κάτοικοι ζουν αίφνης έναν εφιάλτη. Ειδικά ο Σάλβο (Φικάρα) και ο Βαλεντίνο (Πικόνε), ιδιοκτήτες κεντρικής καφετέριας, που ως κουνιάδοι του νέου δημάρχου περιμένουν φυσικά… ειδική μεταχείριση και παράκαμψη της νομιμότητας, όταν, ας πούμε, θέλουν να στήσουν αυθαίρετο αρχαιοπρεπές περίπτερο στο πεζοδρόμιο με τα τραπεζοκαθίσματά τους… Η ταινία είναι γεμάτη από κωμικοτραγικές καταστάσεις, αλλά η κορυφαία, νομίζω, προκύπτει, όταν οι ίδιοι οι πολίτες που περιμένουν στην ουρά για να εκφράσουν τα παράπονά τους στον δήμαρχο, εξανίστανται επειδή οι υπάλληλοι δεν επιτρέπουν στους δυο κουνιάδους να παρακάμψουν την ουρά και να μπουν πρώτοι στο γραφείο! Ωραία πινελιά, επίσης, ο ρόλος της εκκλησίας στο μπάχαλο ανομίας στο Πιετραμάρε. Τεράστια επιτυχία στην Ιταλία, το φιλμ του κωμικού διδύμου θα μπορούσε να έχει γυριστεί και στην Ελλάδα – πράγμα που εξηγεί το λόγο για τον οποίο θα χαμογελάσεις περισσότερες από μία φορές κατά τη διάρκειά του αναγνωρίζοντας κομμάτια μιας ελληνικής πραγματικότητας που μένει άθικτη δεκαετίες ολόκληρες (στη ζωή και το σινεμά).

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ / A PEINE J’OUVRE LES YEUX (2016)

Σκηνοθεσία: Λέιλα Μπουζίντ

Σενάριο: Λέιλα Μπουζίντ, Μαρί - Σοφί Σαμπόν

Ηθοποιοί: Μπαγιά Μεντχαφάρ, Γκάλια Μπενάλι, Μοντασάρ Αγιάρι Κατηγορία: Δράμα

Χώρα: Τυνησία

Διάρκεια: 102΄

Διάκριση: Carthage Film Festival 2015 – Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

Λίγο πριν από την Αραβική Άνοιξη στην Τυνησία η 18χρονη Φάρα ζει με ένταση την εναλλακτική Τύνιδα. Οι σχέσεις με τη δυναμική μητέρα της φτάνουν σύντομα στα άκρα, αφού εκείνη θα κάνει τα πάντα για την προστατεύσει από την επερχόμενη σύγκρουση με το αναπόφευκτο της πραγματικότητας. Η εκρηκτική παρουσία της πρωτοεμφανιζόμενης Μπάγια Μεντχαφέρ και το σάουντρακ του Ιρακινού Κιγιάμ Αλαμί ανεβάζουν επίπεδο στο νεανικό μελωδικό δράμα.

Η Αραβική Άνοιξη άλλαξε τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις κατά τη δεκαετία που διανύουμε, όπως είναι η εξάπλωση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού σε Συρία και Λιβύη. Συχνότερα η ανάγνωση αυτών των εξεγέρσεων γίνεται από μια αυστηρά δυτική οπτική, η οποία οδηγεί σε μυωπικά συμπεράσματα. Η Τυνήσια Λέιλα Μπουζίντ προσφέρει με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο μια αποκαλυπτική ματιά πάνω στις αιτίες που οδήγησαν στην «Επανάσταση των Γιασεμιών» και τη χώρα σε μια επώδυνη μετάβαση στη δημοκρατία. Οδηγός μας σε αυτήν την προ-εξεγερσιακή εξερεύνηση είναι η 18χρονη Φάρα, η οποία ζει με ένταση την εναλλακτική Τύνιδα. Έχοντας μόλις τελειώσει το σχολείο, τραγουδά σε ένα συγκρότημα με πολιτικό στίχο, πίνει αλκοόλ κι ερωτεύεται με πάθος. Οι σχέσεις με τη δυναμική μητέρα της φτάνουν σύντομα στα άκρα, αφού εκείνη θα κάνει τα πάντα να την προστατεύσει από την επερχόμενη σύγκρουση με το αναπόφευκτο της πραγματικότητας.

Η Μπουζίντ χρησιμοποιεί εμπνευσμένα τη μουσική ως προνομιακό σεναριακό όχημα, αποτυπώνοντας στο πεντάγραμμο –ως μεταφορά– την επαναστατική ορμή της νέας Τυνησίας. Το γκρουπ παντρεύει την παραδοσιακή μουσική (το παλιό) με ροκ επιρροές (τη δύση) κι αιχμηρό στίχο (πολιτικός ακτιβισμός), παρουσιάζοντας έτσι ένα συναρπαστικό μελωδικό μείγμα που συγκινεί το κοινό (το μέλλον) – εκπληκτικό το σάουντρακ από τον Ιρακινό Κιγιάμ Αλαμί. Η γυναίκα, ως μητέρα και κόρη, είναι το μεγαλύτερο θύμα μιας βαθιά σεξιστικής και συντηρητικής κοινωνίας που ασφυκτιά υπό το καθεστώς φόβου. Χωρίς να προσφέρει διδαχές κι ευκολίες, το φιλμ ρίχνει φως σε μια αυταρχική πραγματικότητα, με τα νυχτερινά πλάνα του φωτογράφου Σεμπάστιαν Γκέπφερτ και –κυρίως– την εκρηκτική παρουσία της πρωτοεμφανιζόμενης Μπάγια Μεντχαφέρ να ξεχωρίζουν.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

LION (2016)

Σκηνοθεσία: Γκαρθ Ντέιβις

Σενάριο: Λιούκ Ντέιβις

Ηθοποιοί: Νικόλ Κίντμαν, Ντεβ Πατέλ, Ρούνι Μάρα

Κατηγορία:  Βιογραφική, Δραματική

Χώρα: Αυστραλία

Διάρκεια: 120΄

Διακρίσεις: Υποψήφια για 6 Όσκαρ και 4 Χρυσές Σφαίρες.

Στη βόρεια Ινδία, ο πεντάχρονος Σαρού μπαίνει στο λάθος τρένο και ταξιδεύει τρομοκρατημένος και μόνος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στην χαοτική Καλκούτα. Εκεί γίνεται ένα από τα ημι-άγρια παιδιά του δρόμου και σαν από θαύμα καταφέρνει να επιβιώσει από πολλούς κινδύνους, καταλήγοντας σε ένα ορφανοτροφείο. Τελικά ο Σαρού υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών, οι οποίοι τον μεγαλώνουν με αγάπη. Ο Σαρού, όμως, δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν, και αποφασίζει να εντοπίσει το παλιό του σπίτι και μαζί του την οικογένειά του, με την βοήθεια ενός καινούριου τεχνολογικού βοηθήματος που ονομάζεται google earth.

Είναι εύκολο να γίνεις κυνικός με μια ταινία σαν το «Lion». Δεν είναι μόνο ότι ξέρει να πατά τα συναισθηματικά κουμπιά σου με τρόπο πιο πετυχημένο απ όσο το google earth σε μεταφέρει σε συγκεκριμένες συντεταγμένες, αλλά κι ότι η σκηνοθεσία του Γκαρθ Ντέιβις έχει την ατσαλάκωτη τελειότητα μιας καλογυαλισμένης διαφήμισης –τον χώρο από τον οποίο ο σκηνοθέτης προέρχεται, με μια στάση πριν στο «Top of the Lake». Όμως είναι αληθινά δύσκολο να μην παρασυρθείς από μια ιστορία που ακόμη κι αν δεν είναι τόσο εξαιρετική όσο παρουσιάζεται –οι τίτλοι τέλους εξηγούν ότι περισσότερα από 80.000 παιδιά εξαφανίζονται στην Ινδία κάθε χρόνο και πιθανότατα πολλά από αυτά βιώνουν πολύ πιο συγκλονιστικές οδύσσειες- το «Lion» ξέρει να κάνει σινεμά που γκρεμίζει τα οχυρά του κυνισμού σου.

Ναι δεν κρύβει τις προθέσεις του να γίνει ένα χορταστικό tearjerker, ναι κινηματογραφεί ακόμη και την πιο βρώμικη και σκληρή πλευρά της Ινδίας με τρόπο φωτογενή, ναι είναι ξεκάθαρα χειριστικό συναισθηματικά και ίσως υπερβολικά απλουστευτικό, αλλά όπως ξέρει να κάνει το καλό σινεμά, εδώ η συνταγή του λειτουργεί απόλυτα. Η συγκίνηση είναι κατά στιγμές βαθιά, τα δάκρυα κυλούν ασυγκράτητα και οι εξαιρετικοί ηθοποιοί δίνουν στους χαρακτήρες τους την αλήθεια και την πειστικότητα που η ιστορία απαιτεί με την Νικόλ Κίντμαν να κλέβει την παράσταση στον ρόλο της μητέρας που υιοθετεί τον μικρό Σαρού, σε μερικές στιγμές που θυμίζουν ότι μπορεί να είναι μια αληθινά σπουδαία ηθοποιός.

Παρ’ όλες τις αντιδράσεις που μπορεί να εγείρει το μυαλό και η σχετική ευκολία με την οποία μπορείς να δεις την «κατασκευή» πίσω από αυτό το μεγαλοπρεπές μελόδραμα, μοιάζει πολύ δύσκολο να αντισταθείς στην ακρίβεια με την οποία η ταινία λειτουργεί και στο πόσο καλοφτιαγμένη είναι. Και στην πραγματικότητα ακόμη και το πιο κυνικό και σκληρό κομμάτι του εαυτού σας είναι αδύνατον να  μην παραδοθεί σε ένα καθαρτικό κλάμα και στην σαγηνευτικά σαρωτική επίδραση που μπορεί να έχει πάνω σας μια γερή δόση ελπίδας. Το άλλο, εύρημα στο περιεχόμενο, αφορά το alter ego του σκηνοθέτη, το παρόν σε όλη του σχεδόν την ύστερη φιλμογραφία. Ενώ εύλογα θεωρούμε από την αρχή πως είδωλο του Άλεν είναι ο Μίκι, παρασυρμένοι από την σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση και τις φιλολογικές του εμμονές, αντιλαμβανόμαστε στην εξέλιξη πως ο πραγματικός Άλεν εδώ δεν είναι παρά ο μικρός Ρίτσι (ο Άλεν είχε την ίδια περίπου ηλικία εκείνες τις «Μέρες Ραδιοφώνου»), του οποίου η πυρομανία κάνει στάχτη από χαρτιά και παλιόξυλα μέχρι ολόκληρα διαμερίσματα. Στον αγώνα του να αφανίσει τη δυστυχία που πανταχόθεν τον περιβάλλει, ο Ρίτσι δε θα διστάσει να μπουρλοτιάσει και τα γραφεία της ψυχιάτρου όπου τον στέλνει η απηυδισμένη μάνα του, με το ίδιο πιθανότατα σπίρτο που ο Άλεν πυρπολεί τώρα όλες τις καρτ βιζίτ όλων των ψυχιάτρων από τους οποίους μάταια ζητούσε εξηγήσεις επί δεκαετίες.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – UN HOMME IDEAL (2015)

Σκηνοθεσία: Γιαν Γκοζλάν

Σενάριο: Γιαν Γκοζλάν, Γκιγιόμ Λεμάνς, Γκρεγκουάρ Βινιερόν

Ηθοποιοί: Πιέρ Νινέ, Αν Ζιραρντό, Τιμπό Βενσόν

Κατηγορία:  Θρίλερ

Χώρα: Γαλλία

Διάρκεια: 104'

Ένας νεαρός που προσπαθεί να ανεπιτυχώς να εκδώσει το πρώτο του μυθιστόρημα, οικειοποιείται το ημερολόγιο ενός νεκρού και μετατρέπεται σε λογοτεχνικό σταρ. Λίγα χρόνια αργότερα, κάποιος που ξέρει την αλήθεια απειλεί να καταστρέψει τη φήμη και την τέλεια ζωή του.

Το Un Homme Ideal είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Yann Gozlan μετά το «Captifs» (2010). Στη Γαλλία την είδαν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές. Και διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον 27χρονο Pierre Niney, του οποίου το μέλλον προδιαγράφεται εντελώς ελπιδοφόρο και εντυπωσιακό!

Νύχτα σε δρόμο χωρίς φωτισμό. Ένα ακριβό αμάξι μεγάλου κυβισμού τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο οδηγός του είναι αναστατωμένος. Σίγουρα και απελπισμένος. Έχει ξεμείνει από λύσεις. No way out. Ναι, ο βράχος φαίνεται καλή ευκαιρία. Ναι, θα καρφώσει το αμάξι επάνω του και όλα θα τελειώσουν, χωρίς να βασανίζεται πια. Cut. Αυτή είναι η αρχική σκηνή τούτου του πολύ όμορφου, παλαιάς κοπής... νεονουάρ! Ένα νεονουάρ που κάνει πάρα πολλά πράγματα πολύ σωστά. Δεν ανοίγεται σε άπειρους ομόκεντρους κύκλους, δεν ολισθαίνει από την κεντρική ιδέα, δεν παρεκτρέπεται σε επιμέρους καταστάσεις. Αυτό που βλέπεις αυτό παίρνεις. Και είναι στη διάθεση και στην ευχέρεια τη δική σου ως θεατή να κάνεις τις απαραίτητες συγκρίσεις. Βασικά, με το δικό σου ηθικό ρεζερβουάρ: εσύ τι θα έκανες στη θέση του Ματιέ; Θα χρησιμοποιούσες ως δικό σου ένα χειρόγραφο το οποίο δεν σου ανήκει; Και μέχρι πού θα έφτανες για να μην αποκαλυφθεί η τόσο ταπεινωτική για σένα αλήθεια;

Η ταινία σε κρατάει από το πρώτο ως το εντελώς ειρωνικό τελευταίο της λεπτό. Ο ρυθμός της είναι εξαιρετικός, τα γεγονότα κάποια στιγμή παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, οι εκπλήξεις και οι ανατροπές είναι πανταχού παρούσες. Κάθε φορά που ο Ματιέ καλείται να πάρει μια ηθική απόφαση, πάντα επιλέγει την... ανήθικη. Ένας μέτριος άνθρωπος είναι με αμφισβητούμενο ταλέντο  που προσπαθεί να διορθώσει κάθε λάθος του με κάποιο καινούριο. Και όλο και βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την προηγούμενη και όλο και ο κλοιός γύρω του σφίγγει και όλο και περισσότερο καταλαβαίνει την πικρή αλήθεια για τον εαυτό του – θέλει να ενδώσει αλλά το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι μεγαλύτερο, οπότε σαν αγρίμι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσει. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο όπου προφανώς και ο κόσμος γύρω του δεν είναι αγγελικά πλασμένος, έτσι; Απολαμβάνω μια ζωή χαρισάμενη πατώντας πάνω σε ένα πτώμα και φοβάμαι πως ανά πάσα στιγμή θα με ανακαλύψουν, θα δουν μέσα μου και θα καταλάβουν πόσο λίγος, πόσο κάλπης, πόσο ψεύτης είμαι. Ε, όταν πια πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής, καλύτερα να εξαφανιστώ. Σπουδαίο νεονουάρ, με αποδεκτές και λογικές μέσα στο πλαίσιο της ταινίας αναληθοφάνειες, που θα λατρέψετε.

ΣΑΜΟΣ

Αμφιθέατρο του Διοικητηρίου  της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου

6^ο AegeanDocs

03/10 Τετάρτη:

20.00 The promise (74΄), Zeljko Mirkovic, Serbia/Belgium 

21.30 The Babelics ((63΄), Alessandro Quadretti, World Premiere

04/10 Πέμπτη:

20.00 Meteors (84΄), Gurgan Keltek, Netherlands/Turkey

21.30 Turtle Shells (30'), Tuna Kaptan, Germany – Αφιέρωμα - Α΄Προβολή στην Ελλάδα

05/10 Παρασκευή:

20.00 A Place in the Sun (75΄), Julia Pinget, France – Αφιέρωμα  World Premiere

21.30 Paranaue the documentary (62'), Anastasis Dallis, Greece

7/10 Κυριακή:

20.00 Cuba: An Eternal Dream (43΄), Gabriel Gonzalez-Andrio, Spain/Cuba

21.00 Εγώ κι ο ίσκιος μου: ένα ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Παπάζογλου/Me and my shadow: a documentary about Nikos Papazoglou(99'), Mihalis Aristidou & Ioannis Grigoropoulos, Greece

Αναλυτικότερα:

Τετάρτη  3 Οκτωβρίου - ώρα έναρξης 20.00

1.       The Promise (74'), Zeljko Morkovic, Serbia, Belgium

Σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο βόρειο τμήμα της Σερβίας, έχει συμβεί κάτι απροσδόκητο. Ξαφνικά, μια γαλλική οικογένεια έχει μετακομίσει σε ένα κακό μέρος που εγκαταλείφθηκε από τους νέους.

Πιστεύουν ότι έχουν βρει μια πολλά υποσχόμενη γη για καλλιέργεια σταφυλιών και οινοποίησης. Αλλά βρήκαν μόνο ηλικιωμένους ανθρώπους στο χωριό, δυσπιστώντας ότι είναι άνθρωποι με παλιές συνήθειες.

Μία νέα πρόκληση τους περίμενε πίσω στη χώρα τους στη Γαλλία- πώς να πείσουν τους sommelier ότι το καλύτερο κρασί μπορεί να γίνει σε μια άγνωστη και προβληματική περιοχή;  Μπορούν να ξυπνήσουν την ελπίδα και να δώσουν νέα ζωή στο παλιό χωριό;

Μια υπόσχεση γεννιέται.

       2.-    The Babelics (63'), Alessandro Quadretti, Italy

Οι Babelics είναι καλλιτέχνες που εργάζονται έξω ή στην άκρη της μορφοποίησης της τέχνης και της αγοράς τέχνης για να δημιουργήσουν ένα δικό τους φανταστικό σύμπαν. Αυτοί οι «περιθωριοποιημένοι» άντρες εργάζονται κυρίως στην ενδοχώρα της Emilia Romagna.

Αυτή η οπτικοακουστική έρευνα στοχεύει στην περιγραφή αυτής της αναρχικής

γεωγραφίας που αναδεικνύεται με άγνωστους αυτοδίδακτους που αφιέρωσαν δεκαετίες από τη ζωή τους για να δημιουργήσουν ένα έργο τέχνης. Οι συναρπαστικές και ασυνήθιστες ιστορίες τους μας δείχνουν τι συμβαίνει όταν η φαντασία και η καταχρηστική δημιουργικότητα συναντούν μερικούς απίστευτους άνδρες - των οποίων τα χέρια μπορούν να μετατρέψουν χάλυβα, ξύλο, τσιμέντο, σκουπίδια, απορρίματα και κοινά υλικά σε αριστουργήματα. Το αποτέλεσμα είναι μια θαυμάσια μορφή τέχνης που τοποθετείται ανάμεσα στην τέχνη brut και σε μια οραματική χειροτεχνία.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου – ώρα έναρξης 20.00

1.      Meteors (84΄), Gurcan Keltek, Netherlands/Turkey

Μια ρευστή, αινιγματική κάμερα καταγράφει πράγματα, ανθρώπους και τοπία, κάνοντας ορατά διάφορα επίπεδα εξαφάνισης – της μνήμης, των πραγμάτων, της ανθρώπινης ζωής. Συνθέτοντας με τρόπο ιδιοφυή πλάνα από live-streaming που αποτυπώνουν τη σκληρή καθημερινότητα των πόλεων της νοτιοανατολικής Τουρκίας (και δεν φτάνουν ποτέ στα κανάλια) με πολιτικό σχολιασμό και λυρικά πλάνα που καθιστούν τη Φύση πρωταγωνίστρια κάθε ανθρώπινου δράματος, ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει την κοσμολογία ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

2.      Turtle Shells (30'), Tuna Kaptan, Germany – Αφιέρωμα Α΄Προβολή στην Ελλάδα

Ο πόλεμος στη Συρία και οι καταστροφικές επιπτώσεις του μέσα από τα ευρήματα και τη λειτουργία ενός κέντρου διάσωσης σπανίων ζώων στο Μόναχο. Η ιστορία μιας νεαρής χελώνας αφηγείται την περιπέτεια ανθρώπων και ζώων.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου – ώρα έναρξης 20.00

1.      A Place in the Sun (75'), Julia Pinget, France – Αφιέρωμα  World Premiere

Στο Camargue (Νότια της Γαλλίας), στο τέλος ενός μικρού δρόμου που φαίνεται να επιπλέει μεταξύ δύο υδάτων, η παραλία του Piémanson στην άκρη του κόσμου. Όπως ένα μιράζ, αυτή η μπάντα της κινούμενης άμμου καλωσορίζει  χιλιάδες ανθρώπους κάθε καλοκαίρι, σε κάθε παρανομία. Οι συναθροίσεις των τροχόσπιτων έχουν μετατραπεί σε μικρά σπίτια και ανταγωνίζονται  παράλληλα με τις σκηνές και τα τροχόσπιτα. Ο τόπος έχει την εμφάνιση ενός εφήμερου χωριού, που κατοικείται από μη προβλέψιμους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για την ενόχληση και τις κλιματικές αβεβαιότητες ενός εχθρικού χώρου. Ωστόσο, όλοι φαίνεται ότι έχουν βρει τη θέση τους στον ήλιο.

3.      Paranaue the documentary (62'), Αναστάσης Δαλλής & Τζίνα Γεωργιάδου/  Anastasis Dallis & Gina Georgiadou, Ελλάδα

Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία και την επίδραση της μουσικής σάμπα-ρέγκε μέσα από την περίπτωση των Paranauê, μιας μπάντας αφροβραζιλιάνικων κρουστών από τη Θεσσαλονίκη. Tα τελευταία 15 χρόνια oι Paranauê έχουν δημιουργήσει στη Θεσσαλονίκη έναν πυρήνα διάδοσης της αφροβραζιλιάνικης κουλτούρας, στα πρότυπα των «blocos afros» του Σαλβαδόρ (Μπαΐα) στη Βραζιλία.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου – ώρα έναρξης 20.00

1.      Cuba: An Eternal Dream (43'), Gabriel Gonzalez-Andrio, Spain/Cuba

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, οι Κουβανοί εξακολουθούν να ονειρεύονται μια αλλαγή που δεν έρχεται ... Αλλά γνωρίζουμε πραγματικά τι σκέφτονται; Σταμάτησαν να ονειρεύονται;

2.      Εγώ κι ο ίσκιος μου: ένα ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Παπάζογλου/Me and My Shadow: a documentary about Nikos Papazoglou (99'), Mihalis Aristidou, Ioannis Grigoropoulos, Greece

Μια παρέα φίλων ξεκινά ένα ταξίδι με σκοπό να ανακαλύψει τον άνθρωπο και μουσικό Νίκο Παπάζογλου. Περπατάνε στα μονοπάτια που ο ίδιος διάβηκε, στα μέρη όπου έζησε, δημιούργησε, αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Ένα ταξίδι σε Αθήνα, Νίσυρο, Θεσσαλονίκη, με τη μουσική να έχει τον πρώτο λόγο.