Σάββατο 1η Δεκεμβρίου 2018

Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ / EL CIUDADANO ILLUSTRE (2016)

Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντουπρά, Μαριάνο Κον

Σενάριο: Αντρές Ντουπρά

Ηθοποιοί: Οσκαρ Μαρτίνεζ, Ντάντι Μπριέβα, Αντρέα Φριγκέριο

Κατηγορια: Δραμεντί

Χώρα: Αργεντινή

Διάρκεια: 118΄

Ο  Daniel Mantovani είναι ένας συγγραφέας με ειδικό βάρος, όντας ο μοναδικός Αργεντίνος που έχει ποτέ καταφέρει να αποσπάσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, μια διάκριση για την οποία ωστόσο δεν αισθάνεται ιδιαίτερη περηφάνια. Έχοντας ακυρώσει πολλές δημόσιες εμφανίσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποφασίζει να κάνει την εξαίρεση όταν λαμβάνει μια πρόσκληση από το χωριό της καταγωγής του, για το οποίο έχει αφιερώσει το σύνολο σχεδόν των λογοτεχνικών του δημιουργιών. Εκεί θα συναντήσει τη θερμή κι ενθουσιώδη υποδοχή ολόκληρης της κοινότητας και θα βρεθεί ξανά κοντά με παλιά του αγαπημένα πρόσωπα ύστερα από χρόνια, μόνο που δεν θα πάνε όλα ρόδινα στο πρόγραμμα αυτό της επίσκεψής του.

Το φιλμ συμμετείχε και στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας του 2016, όπου και ο πρωταγωνιστής Oscar Martinez απέσπασε βραβείο για την ερμηνεία του, όχι αδίκως: κατορθώνει να χτίσει με αξιοθαύμαστη πειστικότητα μια περσόνα καλλιεργημένου καλλιτέχνη χωρίς υπερβολές και με εξαιρετική φινέτσα, προσδίδοντας στον ρόλο του μια λεπτότητα και μια κομψότητα που έρχεται σε οξεία αντίθεση με το άξεστο περιβάλλον που τον περιτριγυρίζει. Πέραν των όποιων βραβεύσεων, η ουσία της ταινίας είναι να καυτηριάσει αλλά και να σπάσει πλάκα με το μικρόψυχο και διπρόσωπο τρόπο σκέψης τού κακώς εννοούμενου επαρχιωτισμού: μια ψευδεπίγραφη διάθεση φιλοξενίας, μια επίπλαστη χαρά και καλοσύνη που ξεφτίζει άμεσα μόλις γίνει αντιληπτό πως ο επισκέπτης και πρώην συγχωριανός δεν μοιράζεται μια κοινή νοοτροπία με τους υπόλοιπους κατοίκους. Η γραφή είναι εξόχως καυστική και σατιρική, και υπάρχουν ουκ ολίγες στιγμές που φλερτάρουν με το φαρσικό χιούμορ, είναι όμως σχεδόν όλες τους εύστοχες κι εξόχως αστείες.

Όποιος τυχόν ισχυριστεί ότι τα δρώμενα του «Επιφανή Πολίτη» αφορούν μονάχα τις μικρές κωμοπόλεις σε διάσπαρτες άκρες της Αργεντινής, ψεύδεται οικτρά. Διότι παρόλο που το στοιχείο της εντοπιότητας είναι ισχυρό στο φιλμ που εξετάζεται (αρκετές οι σπόντες του χαρακτήρα του Mantovani σχετικά με τη μη βράβευση του Jorge Luis Borges με Νόμπελ, κάτι που αφορά και το συλλογικό ψυχισμό της Αργεντινής όσον αφορά το πολιτισμικό κομμάτι, (μια και θεωρείται από τις μεγάλες παραλείψεις των βραβεύσεων αυτών), δεν είναι δύσκολο για κανένα να φανταστεί την ανάπτυξη ενός τέτοιου σεναρίου αντικαθιστώντας εθνικότητες και τοποθεσίες για να εξακριβώσει την παγκοσμιότητά της, ειδικά όσον αφορά ακόμη και την Ελλάδα μας. Ένα απολαυστικό και ξεκάθαρο στις προθέσεις του έργο.