15.12.11

ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΓΑΜΟΣ



NUNTA MUTA 
ΚΩΜΩΔΙΑ, ΔΡΑΜΑ

Παρασκευή 16/12/2011 Καρλόβασι, Σάββατο 17-Κυριακή 18/12/11 Σάμος
 
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Horatiu Malaele
ΣΕΝΑΡΙΟ
Adrian Lustig
Horatiu Malaele
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
 Meda Andreea Victor
 Alexandru Potocean
 Valentin Teodosiu
 Alexandru Bindea
 Ioana Anastasia Anton
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
 87 λεπτά
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Ρουμανία, Λουξεμβούργο

ΓΛΩΣΣΑ
Ρουμάνικα


ΠΡΕΜΙΕΡΑ
 17-06-10
ΔΙΑΝΟΜΗ
 PCV
Κριτική της ταινίας

Πίσω στην κομμουνιστική Ρουμανία του 1953, υπάρχει ένα μικρό χωριό, ξεχασμένο από τον Θεό, ακόμα κι από τη... 'μαμά ΕΣΣΔ'. Οι κάτοικοι είναι ελάχιστοι, όμως αρκετοί ώστε να γεμίζουν την πλατεία του χωριού και την εκκλησία, σε γάμους, κηδείες και βαπτίσεις. Συναντάμε το χωριό ανάστατο από τις προετοιμασίες για το γάμο ενός νεαρού ζευγαριού. Τα τραπέζια έχουν στρωθεί, η αυτοσχέδια μπάντα έχει ξεκινήσει να παίζει και η γαμήλια πομπή βρίσκεται καθ' οδόν. Ξαφνικά μπροστά τους εμφανίζεται μια πομπή οχημάτων του Ρωσικού Στρατού, που τους ανακοινώνει ότι ο Ιωσήφ Στάλιν πέθανε κηρύσσοντας εθνικό πένθος επτά ημερών. Οι κάτοικοι έχουν μια ώρα προθεσμία να μαζέψουν τις ετοιμασίες του γάμου και να κλειστούν στα σπίτια τους. Όμως κρυφά αποφασίζουν ότι τίποτα δεν θα διακόψει τη χαρά τους και ότι θα γιορτάσουν το γάμο των παιδιών. στα μουγκά.
Θανάσης Γεντίμης [cinemanews.gr]

Συνέντευξη του σκηνοθέτη
Γεννημένος το 1952, ο Horatiu Malaele είναι ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες στη Ρουμανία.
Εργάζεται για περισσότερα από 10 χρόνια στο γνωστό και αξιόλογο Bulandra Theatre στο Βουκουρέστι. Εκεί έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε έργα σπουδαίων θεατρικών συγγραφέων όπως του Τσέχωφ, Ιονέσκο , Μολιέρο, Γκολντόνι. Ο Horatiu Malaele έχει παίξει σε πάνω από 50 Ρουμάνικες ταινίες. Έπαιξε επίσης στην ταινία του Κώστα Γαβρά, ΑΜΕΝ, το 2002. Επίσης, είναι γελοιογράφος: έχει κάνει πάνω από 30.000 πορτρέτα και περισσότερες από 30 εκθέσεις στη Ρουμανία και στο εξωτερικό. Ο Σιωπηλός γάμος  είναι η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης.
Είστε ένας καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης θεατρικών έργων.
Γιατί αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε αυτήν την πρώτη σας ταινία;


Πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί, οι σκηνογράφοι, οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι χορογράφοι και οι σκηνοθέτες παίζουν στον ίδιο κήπο. «Δεν είμαστε πολλοί, αλλά είμαστε όλοι από την Αθήνα,» είχε πει κάποτε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Για να πας από τη μια μεριά του κήπου στην άλλη, είναι απλά ζήτημα χρόνου και τύχης. Εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να αφηγηθώ αυτήν την πραγματική ιστορία. Έλαβε χώρα στο «Ανατολικό Μπλοκ» την εποχή που η ανθρωπότητα είχε κατρακυλήσει σε μια περίεργη νωθρότητα. Δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος εξελίχτηκε αυτή η τραγωδία. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε οποιοδήποτε μέρος της πατρίδας μου. Είχα αναφέρει την ιστορία σε πολλούς σκηνοθέτες, αλλά κατέληξα να γυρίσω την ταινία εγώ. Το σενάριο κέρδισε ένα βραβείο από το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου της Ρουμανίας. Βρήκαμε ένα μικρό χρηματικό ποσό και ξεκίνησα κατευθείαν τα γυρίσματα.

Η βασική σκηνή της ταινίας, που είναι και ο τίτλος του έργου, είναι μεταφορική. Αντιπροσωπεύει την κατάσταση της Ρουμανίας όταν ήταν κάτω από τον ζυγό του κομμουνισμού;

Όχι, η Ρουμανία δεν υποχρεώθηκε ποτέ να μείνει σιωπηλή. Το δικαίωμα να μιλάει κανείς δυνατά και ξεκάθαρα ήταν υπό απαγόρευση. Ο λαός της Ρουμανίας όμως ψιθύριζε άλλο τόσο. Υπέφερε, αλλά πάντα διατηρούσε το χιούμορ του. Παραδόξως, όσο πιο πολύ καταπιεζόταν η χώρα αυτή, άλλο τόσο μας έβγαινε στην επιφάνεια ένα μαζοχιστικό χιούμορ.

Γιατί τοποθετήσατε την ιστορία αυτή στο 1953 όταν πέθανε ο Στάλιν; Θα φανταζόταν κανείς ότι τα πράγματα θα βελτιωνόταν από ‘κει και πέρα!

Αντιθέτως, «Πέθανε ο Βασιλιάς, να ζήσει ο Βασιλιάς!» Μόνο που άλλαξε ο δήμιος. Ο κόσμος συνέχισε να τρομοκρατείται από έναν νέο δικτάτορα. Έτσι απλά. Εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε, αλλά ο πατέρας μου, ο οποίος πέθανε πριν δυο χρόνια, μου τα είχε πει πάρα πολλές φορές.

Τι στυλ θέλατε να δώσετε στην ταινία σας;


Σε καμιά από τις δουλειές μου δεν έχω πέσει θύμα κάποιου συγκεκριμένου στυλ, τάσης ή δόγματος. Η φόρμα του έργου βγαίνει από την ουσία του και η κάθε ιστορία βρίσκει την δική της απόχρωση. Ή μάλλον αποχρώσεις, γιατί η ζωή δεν είναι μονόχρωμη και πάντα απαιτεί πολλαπλές αλλαγές παλέτας. Η ταινία στρέφεται εναλλακτικά από την τραγωδία στην παρωδία και από την πραγματικότητα στην φαντασία. Οι ταινίες του Εξπρεσιονισμού μου κινούν το ενδιαφέρον ή μπορεί και να έχει να κάνει με αυτόν τον «φανταστικό ρεαλισμό» με την έννοια που περιγράφει τον εαυτό του ο συγγραφέας Γκάμπριελ Γκαρθία Μάρκες ως «ρεαλιστικός!» Στην Δυτική Ευρώπη, ο κόσμος έχει την τάση να ξεχνάει ότι η Ρουμανία είναι η χώρα του Ιονέσκο, του Σιοράν, του Μιρσέα Ελιάντ και του Μπρανκούσι. Ελάτε στην Ρουμανία για να πραγματοποιήσετε ό,τι έχετε στη φαντασία σας!
Όταν ο Iancu φιλάει την Mara πάνω από το σεντόνι, δίνει την εντύπωση ότι φιλάει ένα φάντασμα. Έχει να κάνει η ταινία σας με φαντάσματα;

Δυστυχώς όχι. Όλοι οι χαρακτήρες είναι δραματικά πραγματικοί. Το «Iancu» ήταν και θα παραμείνει για πάντα το όνομα του πατέρα μου.

Πώς διαλέξατε τους ηθοποιούς;

Τους γνώριζα ήδη. Με πολλούς είχα συνεργαστεί στο παρελθόν, ενώ τους υπόλοιπους είχα σκηνοθετήσει σε άλλα έργα. Όλα ήταν πολύπλοκα γιατί είχα μόνο 26 μέρες για να ολοκληρώσω τα γυρίσματα και πολλές σκηνές έπρεπε να στηθούν με ιδιαίτερο τρόπο. Γι'αυτόν τον λόγο διάλεξα την Μeda Victor για τον ρόλο της Mara, η οποία ήταν ήδη καταξιωμένη ηθοποιός και καταληκτική χορεύτρια. Ο Alexandru Potocean, που παίζει τον Iancu, ήταν ήδη μεγάλος ηθοποιός του οποίου η μοναδική προσωπικότητα φαίνεται από την ερμηνεία του στο έργο «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες» του Cristian Mungiu. Πιστεύω ότι οι δυο αυτοί ηθοποιοί θα έχουν ένα λαμπρό μέλλον.

Πώς ακριβώς έχει επηρεάσει η διεθνής επιτυχία αυτού του «Ρουμανικού Νέου Κύματος» τον Ρουμανικό κινηματογράφο;

Οι ταινίες του Mungiu ή Puiu είναι μινιμαλιστικές. Αυτές οι ταινίες είναι το αποτέλεσμα ενός δυναμικού κινηματογραφικού παρελθόντος που είχε εκμηδενιστεί από την πολιτική κατάσταση της Ρουμανίας. Επίσης σημαντικό ρόλο στην αισθητική των ταινιών αυτών έπαιξε και το οικονομικό πρόβλημα. Η δική μου ταινία είναι διαφορετική.
[myfilm.gr]
 

8.12.11

Honey


ΤΟ ΜΕΛΙ
                    
Σκηνοθεσία: Semih Kaplanoglu
Σενάριο: Semih Kaplanoglu, Orçun Köksal
Φωτογραφία: Baris Ozbicer
Πρωταγωνιστούν:  Bora Altas, Erdal Besikçioglu, Tülin Özen, Ayse Altay, Alev Uçarer, Özkan Akcay, Selami Gökce, Adem Kurkut, Kamil Yilmaz
Διάρκεια: 103'
Έγχρωμη, Τουρκία, 2010

Διακρίσεις:
Βραβείο Χρυσής Άρκτου Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010
Ειδικό Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010

Σημείωμα του σκηνοθέτη
Τριλογία του Γιουσούφ
Το Μέλι είναι η τρίτη ταινία της «Τριλογίας του Γιουσούφ». Η ιδέα για την τριλογία, μου ήρθε ενώ ξαναδιάβαζα ένα σενάριο το οποίο είχα γράψει καιρό πριν και που πάνω-κάτω μιλάει για την ιστορία του νεαρού Γιουσούφ, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο Γάλα. Ενώ διαμόρφωνα τον χαρακτήρα του Γιουσούφ, άρχιζα να σκέφτομαι τόσο το μέλλον του ως ενήλικα (στο Αυγό) όσο και το παρελθόν του ως μικρό παιδί (τώρα, στο Μέλι). Αυτές οι ιδέες με βοήθησαν στο να δώσω σάρκα και οστά στην τριλογία. Ξεκίνησα με το Αυγό, πιθανώς επειδή ήθελα να δείξω κατευθείαν την κύρια ουσία του χαρακτήρα του Γιουσούφ. Η τριλογία μπορεί να «διαβαστεί» ως ένα εκτεταμένο φλασμπάκ, ωστόσο καμία από τις τρεις ταινίες δεν είναι εποχής. Όλες διαδραματίζονται στη σύγχρονη Τουρκία, σε διάφορα μέρη, με μια ποικιλία στις σχέσεις όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί και με βάση τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Τέλος, αποφάσισα να μη μιλήσω ούτε και να αποκαλύψω τα μυστηριώδη μέρη του χαρακτήρα του Γιουσούφ, την οποιαδήποτε εμφανή ή όχι σχέση των ταινιών μεταξύ τους, όπως και τα σκοτεινά στοιχεία που αυτές σίγουρα έχουν.
Οι εμπειρίες μου από το παρελθόν
Στο Μέλι, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Γιουσούφ χρησιμοποίησα πολλές από τις δικές μου εμπειρίες και θύμησες του παρελθόντος. Άρα, μπορώ να πω ότι ο Γιουσούφ έχει κάτι από εμένα. Προτίμησα να βασιστώ στα δικά μου νεανικά και παιδικά χρόνια ενώ έγραφα τα τρία σενάρια, και έτσι πιστεύω ότι δόθηκαν πιο πειστικά και ρεαλιστικά τα ζητήματα, τα προβλήματα και οι αναζητήσεις του Γιουσούφ. Ειδικώς για το Μέλι, οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων λειτούργησαν σε βαθμό απόλυτο. Τα προβλήματά μου στο σχολείο ενώ προσπαθούσα να μάθω πως να γράφω και να διαβάζω, οι απορίες μου για τον κόσμο των μεγάλων που έμειναν βέβαια αναπάντητες, η έντονη σκληρότητα που έβλεπα ότι υπάρχει στον κόσμο, η αφθονία της φύσης… Με έναν τρόπο, το μικρό παιδί διαμορφώνει την προσωπικότητα του ενώ ανακαλύπτει τον κόσμο με την περιέργειά του. Μέσα από περιστασιακές μικροπαρεξηγήσεις οδηγείται σε αφελή λάθη, σε όνειρα και παιχνίδια και σε μελαγχολίες που τον σπρώχνουν να βρει την αλήθεια. Και εύχομαι το Μέλι να μας προτρέψει να ν’ ανακαλύψουμε την αλήθεια του Γιουσούφ, που έχει ο καθένας μας.
Ένα ασυνήθιστο μέρος
Για τον Γιουσούφ και τον πατέρα του Γιακούπ, το δάσος αντιπροσωπεύει έναν παραμυθένιο κόσμο που ενέχει πολλά από τα μυστήρια της καρδιάς τους. Το δάσος είναι μια μαγική σφαίρα μέσα στην οποία πατέρας και γιος εξαφανίζονται και εμφανίζονται πίσω ξανά. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο μέρος, αυτοί όμως το περνούν καθημερινά γιατί πρέπει να ζήσουν. Είναι ένας άλλος κόσμος με μεγάλα γέρικα δέντρα, πολλά ιδιαίτερα πλάσματα, όπως μουλάρια και γεράκια που τους κρατάνε συντροφιά κατά το πέρασμά τους. Ήταν λίγο δύσκολο να βρω ένα μέρος που να υπάρχουν πολλά και ψηλά δέντρα με μεγάλους κορμούς. Προσπάθησα πολύ ώστε ν’ ανακαλύψω το μέρος που θα είναι και κατάλληλο για να τοποθετηθούν οι κυψέλες αλλά και να μπορεί να διαμορφώσει αυτό τον οπτικό κόσμο που ήθελα να αποτυπώσω στο Μέλι. Δούλεψα με το συνεργείο μου σε διάφορες δασικές εκτάσεις, ιδιαιτέρως σε εκείνες που γνωρίζαμε ότι βρίσκουν καταφύγιο οι μέλισσες εδώ και χρόνια. Αυτές ζουν σε κυψέλες 30-40 χιλιομέτρων απόσταση η μία από την άλλη, σε ποικίλα ύψη από το επίπεδο της θάλασσας, και όλες έχουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολλών ειδών δέντρων, στα οποία μένουν.
Γιακούπ ο μελισσοκόμος
Ο πατέρας του Γιουσούφ, ο Γιακούπ, είναι ένας μελισσοκόμος που παράγει ένα είδος μελιού, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα στον κόσμο και βγαίνει συγκεκριμένα στην περιοχή που ζει. Σε αυτό το θεραπευτικό μέλι βρίσκεται η ουσία ενός παλαιότερου κόσμου, μιας ανέγγιχτης φύσης και μιας ιερής γνώσης για τους κατοίκους της περιοχής. Παράγεται από ένα μικρό αριθμό μελισσοκόμων. Το επάγγελμα του Γιακούπ σύντομα όμως θα χαθεί. Πρόκειται για μια σκληρή δουλειά, στην οποία πρέπει να τοποθετεί τις ειδικώς κατασκευασμένες κυψέλες σε ψηλά δέντρα στις ορεινές περιοχές. Αυτή η δουλειά είναι και επικίνδυνη και εξαντλητική. Ο θαυμασμός του Γιουσούφ για τον πατέρα του οφείλεται βεβαίως στην αντισυμβατική δουλειά του. Κατά τη γνώμη μου, εδώ υπάρχει και η απάντηση για τη μελλοντική κλίση του Γιουσούφ στην ποίηση, όπως την είδαμε στις άλλες ταινίες της τριλογίας.
Η απουσία του πατέρα
Δε μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι έντονη η πατρική φιγούρα για τον Γιουσούφ στην «Τριλογία» του, από τη στιγμή που βλέπουμε καθαρά στο Μέλι ότι έχει μια πολύ δυνατή σχέση με τον πατέρα του. Το θέμα είναι, πώς ο Γιουσούφ θα βιώσει τη μετέπειτα φυγή του πατέρα του, με ποιο τρόπο δηλαδή θα διαχειριστεί αυτή την απουσία. Από ψυχαναλυτικής πλευράς, η πρόωρη απώλεια του πατέρα μπορεί να οδηγήσει τον Γιουσούφ να δομήσει μια σχέση, βασισμένη σε σταθερές αρχές, με τη μητέρα του ας πούμε, όπως δηλαδή συμβαίνει στο Γάλα. Μπορεί αυτός ο λόγος να κρύβεται στο εύθραυστο του χαρακτήρα του Γιουσούφ, την εσωστρέφεια και την αναποφασιστικότητα καθώς και την ενδεχόμενη επανεύρεση του εαυτού του, όπως τα παρακολουθούμε στο Αυγό. Όμως, όλα αυτά είναι θέματα ψυχολογικά, τα οποία δεν ελκύουν πάντα τις ιστορίες μου. Προσωπικά, προσπαθώ να αποδώσω και να απεικονίσω την κατάσταση που διαχειρίζομαι σε πιο πνευματικά επίπεδα. Παρά τον κατακερματισμό της ύπαρξής μας από την επιστήμη της ψυχολογίας και τον περιορισμό της ουσίας της ζωής σε αιτίες και επιδραστικές σχέσεις, προσπαθώ να βάζω στις ιστορίες μου μια ανώτερη δύναμη. ……………………………………………………………………….
Τα παιδικά χρόνια της ανθρωπότητας
Εάν καθορίζαμε τους σύγχρονους καιρούς σαν τα ενήλικα χρόνια της ανθρωπότητας, τότε μπορώ να πω ότι οι περιοχές στις οποίες γυρίστηκε το Μέλι έχουν ακόμη κάτι από τα παιδικά χρόνια της ανθρωπότητας. Δουλέψαμε σε ορεινά χωριά, τα οποία πολύ γρήγορα θα εγκαταλειφθούν από τους κατοίκους τους, αφού εξακολουθούν να ζουν με τις παραδόσεις άλλων εποχών και σε συνθήκες και κανόνες ζωής που έχουν καθοριστεί από τη φύση. Σε κάποια μέρη, είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια την καταστροφή των φυσικών πηγών νερού εξαιτίας της κατασκευής εγκαταστάσεων παραγωγής θερμικής ενέργειας. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί το συντομότερο δυνατό.
……………………………………………………
Πνευματικός ρεαλισμός
Έζησα και έμαθα πολλά πράγματα αυτά τα τέσσερα χρόνια στη διάρκεια της προετοιμασίας, της παραγωγής, και της κυκλοφορίας των τριών ταινιών της «Τριλογίας του Γιουσούφ». Ήταν επίσης μια διαδικασία όπου διαμόρφωσα το προσωπικό μου σκηνοθετικό στυλ, το οποίο και κάπως αδόκιμα αποκαλώ «πνευματικό ρεαλισμό»…………………………………………………
Amafilms.gr
 

1.12.11

ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ

 PERIFERIC / OUTBOUND

Είδος ταινίας
ΔΡΑΜΑ
Σκηνοθεσία
Bogdan George Apetri
Σενάριο
Bogdan George Apetri
Cristian Mungiu
Ioana Uricaru
Tudor Voican
Διανομή
New Star (Ελλάδα)
 
Χρονολογία παραγωγής
2010
Χώρα παραγωγής
ΡΟΥΜΑΝΙΑ, ΑΥΣΤΡΙΑ
Γλώσσα
ΡOYMANIKA
Διάρκεια
87'
Πρωταγωνιστούν:
Ana Ularu ... Matilda
Mimi Branescu ... Paul
Andi Vasluianu ... Andrei
Ioana Flora ... Lavinia
Timotei Duma ... Toma
Ingrid Bisu ... Selena
Marius Chivu ... Sofer taxi
Andrei Gheorghe ... Cosmin
Cristian Gras ... Matei
Damian Oancea ... Domnul Cezar
Cristian Olescher ... Daniel
Ioan Popescu ... Preot
Teodor Ratescu ... Luca
Oana Rusu ... Functionar inchisoare
Ion Sapdaru ... Virgil
Διακρίσεις
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ- ΧΡΥΣΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ- ΑΝΝΑ ΟΥΛΑΡΟΥ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΕΚΚ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ)
Κριτική της ταινίας
Η ρουμάνικη ταινία «Στις παρυφές» του Μπογκντάν Τζόρτζε Απέτρι, που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ καθώς και το βραβείο της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου, ήταν αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες του 51ου φεστιβάλ, μαζί με την τουρκική «Ζεφίρ» της Μπέλμα Μπας και την πολωνική «Το παρόραμα» του Μάρεκ Λέχκι.
Η ΄Αννα Ουλάρου, πρωταγωνίστρια της ταινίας «Στις παρυφές» του Μπογκντάν Τζόρτζε Απέτρι, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας.
Εδώ και μερικά χρόνια ο ρουμανικός κινηματογράφος δεν σταματά να μας εκπλήσσει με την πρωτοτυπία και τη δύναμη των ταινιών του, όπως το «4 μήνες, τρεις βδομάδες και δύο μέρες» του Κρίστιαν Μουνγκίου, «Ο θάνατος του κυρίου Λαζαρέσκου» του Κρίστι Πούιου, «Αστυνομικός, επίθετο» του Κορνήλιου Παρουμπόιου. Είναι ταινίες γυρισμένες από μια νέα γενιά δημιουργών, που πέρα από τη φρεσκάδα της ματιάς τους, καταπιάνονται με τόλμη και ξεκάθαρο μυαλό με επίκαιρα θέματα που αφορούν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές, και όχι μόνο, κοινωνίες.
Στην ίδια γραμμή πρέπει τώρα να τοποθετήσουμε και τον Μπογκντάν Τζόρτζε Απέτρι. Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι μια νέα γυναίκα, η Ματίλντα, που βγαίνει από τη φυλακή με προσωρινή άδεια για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της. Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα 24ωρο στη διάρκεια του οποίου η Ματίλντα συναντά τρία διαφορετικά πρόσωπα: τον Πολ, τον παντρεμένο αδερφό της, που προσπαθεί να τον πείσει ν' αναλάβει τη φροντίδα του 8χρονου γιου της, τον Αντρέι, τον νταβαντζή και πατέρα του γιου της, από τον οποίο ζητά το χρηματικό ποσό που της χρωστά για να μπορέσει να φύγει από τη χώρα και να πάρει μαζί της και τον γιο της, και τελικά τον γιο της, Τόμα, που τον ανακαλύπτει στο ορφανοτροφείο όπου τον είχε κλείσει ο πατέρας του.
Τίποτα όμως δεν λειτουργεί σωστά. Βρισκόμαστε σε μια κοινωνία αποξενωμένη, σε κρίση, οικονομική αλλά και αξιών, όπου η οικογένεια, το βασικό, δηλαδή, κύτταρό της, είναι τεμαχισμένη. Ο αδερφός αδιαφορεί για την πορεία της αδερφής του, ο πατέρας του παιδιού προσπαθεί μόνο να εκμεταλλευτεί τη γυναίκα ενώ εγκαταλείπει το παιδί του, το οποίο μεγαλωμένο σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορεί να έχει παρά αντίστοιχες συμπεριφορές. Είναι ένα θέμα που απασχόλησε πολλές από τις ταινίες του φετινού διαγωνιστικού, από μικρές βασικά χώρες (Τουρκία, Δανία, Πολωνία, Ελλάδα κ.ά.).
Ο Απέτρι χρησιμοποιεί ένα απλό, άμεσο, νατουραλιστικό στιλ, που τονίζει ακόμη περισσότερο τη μιζέρια, την απανθρωπιά, τη μοναξιά και την απογοήτευση που επικρατούν στη σύγχρονη κοινωνία μας και που καθορίζουν την πορεία των ανθρώπινων σχέσεων. Μια πορεία που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην εκμετάλλευση, την εγκατάλειψη ακόμη και την προδοσία. Η ταινία του, βουτηγμένη σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, είναι δοσμένη με οικονομία, πάθος, οξυδέρκεια και κριτική ματιά. Η νεαρή πρωταγωνίστριά του, Αννα Ουλάρου (δίκαια κέρδισε το βραβείο ερμηνείας του φεστιβάλ), εκφράζει μέσα από το πρόσωπό της αλλά και την όλη συμπεριφορά της την κακοποίηση, τον πόνο και το μαρτύριο που έχει περάσει.
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ