28.11.12

Η Πηγή των Γυναικών

La Source Des Femmes
Καρλόβασι Παρασκευή 30/11
Σάμος Σάββατο 1/12/2012

Είδος: Κωμωδία, δράμα
Παραγωγής:2011
Πρεμιέρα στην Ελλάδα:15-03-2012
Διάρκεια:135΄
Διανομή:Strada
Χρώμα:Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης:Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία
Γλώσσα:Αραβικά
Σκηνοθεσία:Radu Mihaileanu
Σενάριο:Alain-Michel Blanc,Radu Mihaileanu
Πρωταγωνιστούν: Leïla Bekhti, Hafsia Herzi, Biyouna 
 


 Διακρίσεις
Επίσημη συμμετοχή στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών, 2011.
Περίληψη
Οι γυναίκες ενός απομονωμένου χωριού στο βουνό Άτλαντας του Μαρόκο αναγκάζονται να κουβαλούν καθημερινά νερό
στο χωριό απ’ τις πηγές του βουνού. Μια μέρα, μετά από ένα τραγικό συμβάν αποφασίζουν ότι όλα τελειώνουν εδώ.
Τέρμα οι αγκαλιές. Τέρμα το σεξ με τους συντρόφους τους. Απεργία από κάθε συζυγικό καθήκον μέχρι να δεχθούν οι άν-
δρες να φέρνουν εκείνοι το νερό στο χωριό.
Κριτικές
Οι Ρουμάνοι κινηματογραφιστές της νέας γενιάς μεγαλουργούν με πάγια Γαλλική χρηματοδότηση. Η τελευταία τους ταινία
είναι μια αραβόφωνη αριστοφανική κωμωδία, εύστοχη, καυστική, υπαρξιακή, ανθρωπιστική. Έχει στοιχεία ρομαντικού δράματος με πολλούς κοινωνικούς συμβολισμούς και διαδραματίζεται σ΄ένα
εξωτικό Μαρόκο, ίσως λίγο γραφικά αγροτουριστικό, αλλά αρκετά κοντά στην πραγματικότητα της σημερινής ηθικής.
Παπαμίχος Δημήτρης 


Κάτι σαν μοντέρνα εκδοχή της «Λυσιστράτης», η βασισμένη σε πραγματική ιστορία ταινία του Ρουμανογάλλου σκηνοθέτη Ράντου Μιχαϊλεάνου επιλέγει μια ανάλαφρη προσέγγιση σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, καταλήγοντας συμπαθητική και καλοπροαίρετη αλλά χωρίς δόντια. Έχοντας δηλώσει στην αρχή της ταινίας του ότι η ταινία μπορεί να είναι 'αλήθεια ή παραμύθι', ο σκηνοθέτης Ράντου Μιχαϊλεάνου παραδέχεται ότι μέσα στις προθέσεις του δεν είναι η αυστηρά ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας των γυναικών του αραβικού κόσμου ούτε ένα αμείλικτο κατηγορητήριο. Αντίθετα, προτιμά μια αναπάντεχα
ανάλαφρη προσέγγιση της ιστορίας, με κάποιες σκοτεινές πινελιές, για να πει την ιστορία του, κάνοντάς την πιο εύπε-
πτη – και γι' αυτό αδύναμη σαν επιχείρημα. Ίσως αυτό να είναι ένα βλαβερό στερεότυπο, το να περιμένεις μια ταινία για την ακόμη εξοργιστική κατάσταση της γυναικείας χειραφέτησης στον αραβικό κόσμο να είναι μια καταθλιπτική, άβολη εμπειρία. Ίσως ό,τι έχουμε συνηθίσει όσον αφορά τα χαρακτηριστικά των
πολιτικών ταινιών με τέτοια μηνύματα να είναι λάθος και όποιο κινηματογραφικό είδος να μπορεί να εξυπηρετήσει αντίστοιχους σκοπούς. Αλλά στην «Πηγή των Γυναικών» η επιλογή για έναν χιουμοριστικό, κάπως ζαχαρένιο τόνο, παρόλο που είναι σεβαστή, και η προφανής διάθεση για ένα καλό τέλος, τελικά αποδυναμώνουν την καταγγελία. Μένει μια καλοφτιαγμένη και καλοπροαίρετη ιστορία, με άφθονο τοπικό χρώμα και σχεδόν
καρτποσταλική φωτογραφία, αν και κάποιες προσθήκες (όπως το εύρημα με τα σατιρικά τραγούδια που περιλαμβάνονται στην πλοκή) είναι μεν αυθεντικές αλλά φτάνουν στα όρια του κιτς και ίσως ήθελαν περισσότερη σκέψη στην εκτέλεσή τους. Οι ντόπιες φυσιογνωμίες, όμως, και οι φυσικές τους ερμηνείες τραβούν την προσοχή από το κάπως αφελές σενάριο και στο κέντρο της ιστορίας κυριολεκτικά λάμπει η Λέιλα Μπεκτί ως η δυναμική κοπέλα που ξεκινά την όλη περιπέτεια, ενώ γλυκύτατη είναι και η ιστορία αγάπης που μοιράζεται με τον άντρα της.
Χριστίνα Λιάπη

23.11.12

Padre Padrone

Πατέρας Αφέντης
Σάμος 23/11/2012

Είδος: Βιογραφικό, δράμα
Παραγωγής: 1977
Πρεμιέρα: 02-09-1977 (Ιταλία)
Διάρκεια: 113΄
Διανομή: Ama Films
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης: Ιταλία
Γλώσσα: Ιταλικά, Σαρδόνια, Γερμανικά
Σκηνοθεσία: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
Σενάριο:Paolo Taviani,Gavino Ledda
Πρωταγωνιστούν: Omero Antonutti , Saverio Marconi, Marcella Michelangeli

Περίληψη
Ο μικρός Γκαβίνο είναι μόλις έξι ετών όταν ο πατέρας του τον παίρνει από το
σχολείο με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο, προορίζοντάς τον για βοσκό, ως το μεγα-
λύτερο παιδί που έχει υποχρέωση να συνεισφέρει στον αγώνα της οικογένειας ως
προς το ζην. Οι μέθοδοι της εποχής ως προς τη διαπαιδαγώγηση και τη συνέτιση
ενός μικρού παιδιού είναι λίγο πολύ γνωστές, με τον Γκαβίνο να μεγαλώνει
στα βουνά της Σαρδηνίας παρέα με τα πρόβατα, το σκύλο και το ξύλο από τον
πατέρα του. Στα 20 του χρόνια που επιστρέφει από το βουνό, δεν είναι παρά
ένα φοβισμένο αγρίμι που εξακολουθεί να τρέμει τη σκιά του αυταρχικού γονιού
του. Θέλει να φύγει από το χωριό, η μοναδική φορά όμως που το καταφέρνει
είναι όταν ο πατέρας του και πάλι αποφασίζει αντί για αυτόν και τον στέλνει
εθελοντή στο στρατό, ως μηχανικό ραδιοφώνων. Η πρώτη όμως αυτή φορά που ο
νεαρός Γκαβίνο βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του είναι και καθοριστική.

Η ταινία
H ταινία που χάρισε στους αδερφούς Ταβιάνι το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ
Καννών του 1977, μια επώδυνη ιστορία ενηλικίωσης φτιαγμένη από τα απομει-
νάρια του νεορεαλισμού και την ποίηση δύο μεγάλων δημιουργών του σινεμά.
Η πραγματική ιστορία του Γκαβίνο Λέντα, γιου ενός βοσκού στη Σαρφηνία, ο
οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τις σκληρές καταφέρνοντας να γίνει ένας
διακεκριμένος γλωσσολόγος και συγγραφέας. Γιατί αγνόησαν μάλλον επιδει-
κτικά, για παράδειγμα, τη νέα εποχή που έφερναν από την άλλη πλευρά του
Ατλαντικού οι μετά-μπεργκμανικές «3Γυναίκες» του Ρόμπερτ Αλτμαν, το ανα-
τρεπτικό για την ορατότητα των αφροαμερικάνων και των γκέι «Car Wash» ή το
folk «Bound for Glory» του Χαλ Ασμπι, ενός ακόμη εκπροσώπου του νέου αμερι-
κάνικου σινεμά; Γιατί δεν προτίμησαν τη rock ‘n’ roll «ανεξαρτησία» του «Αμερικά-
νου Φίλου» του Βιμ Βέντερς ή τη φρέσκια ματιά του πρωτοεμφανιζόμενου
Ρίντλεϊ Σκοτ με το «The Duellists». Όλες οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα
βρίσκονται σε αυτό που ήταν πάντοτε το σινεμά των αδερφών Ταβιάνι: μια πρωτο-
φανής σύνθεση ενός λαϊκού σινεμά με το στιλιζάρισμα μιας κινηματογραφικής
ποίησης που χαρακτήρισε το σινεμά τους από τις αρχές του 1970 μέχρι και σή-
μερα. Ο «Πατέρας Αφέντης» είναι μια ταινία πιο rock ‘n’ roll από τον «Αμερικάνο
Φίλο», πιο ντίσκο από το «Car Wash», ένα καθαρόαιμο πανκ φιλμ ενηλικίωσης,
τόσο ελεύθερο από συμβάσεις σαν να γυρίστηκε on the spot σαν ντοκιμαντέρ και
μετά μονταρίστηκε από δύο μεγάλους καλλιτέχνες. Ολόκληρο το πρώτο μέρος
του φιλμ είναι σχεδόν βωβό, με μοναδική ηχητική μπάντα τη φύση της ορει-
νής Σαρδηνίας και τους ήχους από τη βία που ασκείται στον ήρωα από τον τυ-
ραννικό πατέρα του. Οι Ταβιάνι δεν εξηγούν. Δεν ενδιαφέρονται για την
ψυχολογία του πρωταγωνιστικού τουςζευγαριού. [...]

 Διακρίσεις
Ο “Πατέρας Αφέντης” προβλήθηκε το 1977 στα δυο μεγαλύτερα φεστιβάλ κι-
νηματογράφου της Ευρώπης: Σε εκείνο του Βερολίνου, όπου κέρδισε το
Βραβείο Interfilm Grand Prix. Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας, φε-
στιβάλ Καννών, 1977. Ειδικό βραβείο David, εθνικά βραβεία
της Ιταλίας «David di Donatello», 1978. Βραβεία καλύτερου σκηνοθέτη και κα-
λύτερου ηθοποιού, ετήσια ψηφοφορία της Ιταλικής Ένωσης Κριτικών Κινηματο-
γράφου, 1977.

15.11.12

Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια

Kawasakiho ruze/Kawasaki's Rose
Παρασκευή 16/11/2012 Καρλόβασι
Σάββατο 17/11/2012 Σάμος 
Είδος: Δράμα
Παραγωγής: 2009
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-01-2011
Διάρκεια: 100΄
Διανομή: Ama Films
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης: Τσεχία
Γλώσσα: Τσεχικά
Σκηνοθεσία: Jan Hrebejk
Σενάριο: Petr Jarchovský
Πρωταγωνιστούν: Lenka Vlasáková,Milan Mikulcík,Martin Huba

Διακρίσεις
Υποψήφιο για όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας. Βραβείο C.I.C.A.E. και
Οικουμενικό Βραβείο, Φεστιβάλ Βερολίνου.

Περίληψη
Ο διακεκριμένος ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ πρόκειται να τιμηθεί με το «Memory
of the Nation» από την κυβέρνηση της Τσεχίας για το επιστημονικό έργο του και
την προσφορά του στην πατρίδα. Τόσο η όμορφη γυναίκα του όσο και η γοητευ-
τική κόρη του είναι πολύ χαρούμενες γι’ αυτό το βραβείο. Όμως ο Λούντεκ, ο
γαμπρός του, ο οποίος εργάζεται στην ερευνητική ομάδα που κινηματογραφεί
τη ζωή του Πάβελ, ανακαλύπτει ότι ο πεθερός του βρισκόταν στη λάθος πλευρά
της ιστορίας πίσω στα χρόνια της Κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας. Ο Πάβελ,
παρά την επικείμενη βράβευσή του, δεν είναι και τόσο ηθικά άμεμπτος όσο πολ-
λοί πιστεύουν, καθότι στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με τις μυστικές υπηρεσίες
ενώ στη συνέχεια συμπορεύτηκε με το καθεστώς που υπάρχει αυτή τη στιγμή
στη χώρα. Η οικογένεια του Γιόσεκ και οι κοντινοί τους φίλοι προσπαθούν τώρα να
δουν πώς θα διαχειριστούν αυτά τα θέματα, που θα προκύψουν.

Κριτική
Ο ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ,πρόκειται να τιμηθεί με το μετάλλιο της μνήμης του
έθνους, τόσο για το επιστημονικό του έργο, όσο και για την αντιστασιακή του
δράση ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς της πρώην κομμουνιστικής Τσεχοσ-
λοβακίας. Ο πράος, σοφός και δίκαιος καθηγητής και η σύζυγός του θα έρθουν
ωστόσο αντιμέτωποι με το γεμάτο ερωτήματα παρελθόν τους, όταν ο γαμπρός
τους που συμμετέχει στο τηλεοπτικό συνεργείο που κινηματογραφεί τη ζωή του
Πάβελ ενόψει της βράβευσής του βρεθεί μπροστά σε αποκαλυπτικά στοιχεία για
την πραγματική δράση του καθηγητή. Εκκινώντας από την οικογενειακή ζωή
του ηλικιωμένου ζευγαριού και περνώντας από σαράντα κύματα, αρκετές πα-
ράλληλες ιστορίες και τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος που ακόμα και
σήμερα και για όσο ζουν θα κατατρέχει αρκετούς «συνεργάτες» του τότε καθεστώ-
τος, ο Τσέχος σκηνοθέτης επιχειρεί μια άλλη ανάγνωση όσων συμμετέχουν με
τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ιστορικά γεγονότα ύψιστης σημασίας για τις ζωές
των ανθρώπων. Μακριά από διαχωρισμούς τύπου άσπρο-μαύρο και με ήπιο
τρόπο θα έλεγα ότι δίνει μια ευκαιρία σεόλους τους εμπλεκόμενους να σκεφτούν
την τότε στάση τους, να μετανοήσουν, να λυτρωθούν και να λυτρώσουν όσους αδί-
κησαν και τους ανθρώπους που είναι γύρω τους. Κι αν στην Ελλάδα μας ισχύει
μια ιδιότυπη… ομερτά για τα διάφορα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος,
σε χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ που προσχώρησαν στον φιλελεύ-
θερο καπιταλισμό, το συγκεκριμένο παρελθόν αποκαλύπτεται καθημερινά και
επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων αν και μάλλον για άλλους λόγους από αυ-
τούς που θα επιθυμούσε ο σκηνοθέτης του "Κάθε Ψέμα Κρύβει μια Αλήθεια",
για το χρέος δηλαδή διατήρησης της μνήμης. Εκεί νομίζω ότι διαφοροποιείται
ουσιαστικά αυτή η ταινία από τις "Ζωές των Άλλων" με τις οποίες συνδέθηκε από
αρκετούς. Διότι εδώ δεν έχουμε γενικά μια «αποκάλυψη» των φρικτών μεθόδων
των μυστικών υπηρεσιών ενάντια σε αντιφρονούντες αλλά περισσότερο μια προ-
σπάθεια ανάδειξης της συμμετοχής ανθρώπων που δεν είναι τέρατα ή άγιοι
στα ιστορικά γεγονότα. Στην ανάγκη διατήρησης της ορθής μνήμης, στην κατα-
νόηση, τον καταλογισμό των όποιων ευθυνών σε όσους αναλογούν και τελικά
στη συγχώρεση και τη συμφιλίωση.
Γιάννης Δηράκης

4.11.12

Άμα δεν σε Θέλει

 Καρλόβασι  Παρασκευή 9/11/2012
 Σάμος  Σάββατο 10/11

 Είδος: Κωμωδία
Παραγωγής: 2009
Πρεμιέρα στην Ελλάδα:18-02-2010
Διάρκεια:90΄
Διανομή:Ε.Κ.Κ.
Χρώμα:Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης:Ελλάδα
Γλώσσα:Ελληνικά
Σκηνοθεσία:Βασίλης Νεμέας
Σενάριο:Βασίλης Νεμέας
Πρωταγωνιστούν:Ρένος Χαραλαμπίδης
Κλέων Γρηγοριάδης Πηνελόπη Αναστασοπούλου
Δήμητρα Στογιάννη Αθανασία Καλογιάννη
Χρήστος Μάντακας Λορίνα Κατσιώτη
Αγγελική Πετροπετσιώτη Αναστάσιος Βασιλείου


 Περίληψη
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ξεκίνησε την ταινία ως ταξιτζής και αφού περιπλανήθηκε σε κάθε ερμηνευτική οπτική αποδείχτηκε εραστής-πρότυπο. Ο Κλέων Γρηγοριάδης, ο γεννημένος εραστής και επαγγελματίας μουσικός είδε έναν ταξιτζή να του αλλάζει τη ζωή και τη μοίρα. Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και η Δήμητρα Στογιάννη, δέσμιες της καριέρας και του έρωτα, αφέθηκαν στην πιο τρελή κούρσα της κινηματογραφικής τους ζωής. Ενώ ο Βασίλης Νεμέας μοιράζεται μαζί μας το κολοσσιαίο δόγμα της ταινίας ότι η τέχνη είναι ζωή και η ζωή τέχνη. Αρκεί να σε θέλει. Γιατί άμα δεν σε θέλει.


Κριτική
Η τρελή “κούρσα” ενός ευφάνταστου, πλην ιδιορρύθμου ταξιτζή (δια χειρός Βασίλη Νεμέα) δεν καταφέρνει να υπερπηδήσει την – επί σειρά ετών - γνωστή δυστοκία των εγχώριων παραγωγών και
συγκρούεται μετωπικά με την συμβατικότητα της σύγχρονης ελληνικής «κωμωδίας». Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό
σινεμά αποπειράθηκε ανεπιτυχώς και ατέχνως να επηρεάσει την ερωτική μας χημεία μέσα από ένα καταιγισμό στερεοτυπικών σεξοκωμωδιών, ενώ τώρα προσπαθεί να παρεισφρήσει στα χωράφια του Φρόυντ συστήνοντάς μας τη χρηστικότητα ενός «πρόζακ». Καταξιωμένα κωμικά τηλεοπτικά σύνολα έχουν κατά
καιρούς αποπειραθεί να επαναλάβουν την ευτυχή συνύπαρξη τους στο γυαλί επί της κινηματογραφικής οθόνης, προσδοκώντας ανάλογη εμπορική επιτυχία και «ατόφια» λαϊκή διασκέδαση. Ο Βασίλης Νεμέας στοχεύει στη συμφιλίωση του αυθεντικού και - εν πολλοίς - παρεξηγημένου ελληνικού χιούμορ (που συχνά
συνδέεται με την έννοια της φάρσας) με έναν προβληματισμό αξιώσεων και υπαρξιακών προεκτάσεων προσκρούοντας δυστυχώς πάντα στο σκόπελο της εγχώριαςκατανάλωσης, της τηλεοπτικής αισθητικής και της εύπεπτης ψυχαγωγίας. Παρόλο που διαθέτει μια ευφάνταστη σεναριακή βάση, το ευρηματικό τέχνασμα δεν εξελίσσεται και η αυθεντική κωμική φόρμα αναλώνεται σε γκροτέσκο. Η μανιέρα του Ρένου Χαραλαμπίδη συνάδει με τους υποκριτικούς τρόπους του Κλέωνα Γρηγοριάδη και οι δυο ηθοποιοί καταφέρνουν να εκμαιεύσουν στιγμές
γνήσιας κινηματογραφικής τρέλας και σχιζοφρενικού χιούμορ, που χαρακτηρίζει τις δουλειές του Βασίλη Νεμέα. Αν και δεν σε προϊδεάζει για το μαύρο και πεσιμιστικό του φινάλε, η εύστοχα ειρωνική υπενθύμιση του σκηνοθέτη-σεναριογράφου στον επίλογο της ταινίας αποδεικνύει την τραγική ρευστότητα της
ανθρώπινης μοίρας με τον εκκεντρικό «φύλακα – άγγελο» να εκπίπτει από ευεργέτη σε θύμα.
Μαρίνα Θεοδωροπούλου


 Σημείωμα του Σκηνοθέτη
«Για μένα πάντα - από τους «Αυθαίρετους» και το «Εκμέκ Παγωτό» μέχρι το «Κάτι τρέχει με τους δίπλα» - κωμωδία
είναι όταν σοβαροί άνθρωποι παίζουν αστεία πράγματα με σοβαρό τρόπο. Όταν μια ιστορία μπορεί να αγγίξει την καρδιά
σου ταυτόχρονα με το γέλιο σου. Σε αυτή την ταινία, το «Άμα δεν σε θέλει», η ιστορία περιγράφει μια νύχτα ενός αποτυχημένου μουσικού και ενός χαμένου ανθρώπου στη θάλασσα των προβλη-
μάτων και των αναποδιών του. Ενός ανθρώπου που όπως όλοι μας, έχουν το φύλακα-άγγελό τους, που έρχεται από το πουθενά για να τους λύσει όλα τους τα προβλήματα.