26.10.11

Wendy and Lucy

Παρασκευή 28/10 Καρλόβασι, Σάββατο 29 Κυριακή 30/10 Σάμος


Είδος: ΔΡΑΜΑ
Σκηνοθεσία:
Kelly Reichardt

Σενάριο
Jonathan Raymond
Kelly Reichardt
Διανομή
Amafilms (Ελλάδα)

Χρονολογία παραγωγής
2008
Χώρα παραγωγής
ΗΠΑ

Γλώσσα
ΑΓΓΛΙΚΑ
Διάρκεια
80'

Πρωταγωνιστούν:  
Michelle Williams ... Wendy
Lucy ... Lucy the Dog
David Koppell ... Kid by Fire
Max Clement ... Kid by Fire
Sid Shanley ... Kid by Fire
Dave Hubner ... Kid by Fire
Michelle Worthey ... Sadie
Will Oldham ... Icky Wally Dalton ... Security Guard
Roger D. Faires ... Recycler in Wheelchair
Boggs Johnson ... Recycling Man
Tanya Smith ... Grocery Checker
Michael Brophy ... Grocery Store Stocker
John Robinson ... Andy
John Breen ... Mr. Hunt
Deneb Catalan ... Male Cop
Skeeter Greene ... Female Cop
Marilyn Faith Hickey ... Police Administrator
Jeanine Jackson ... Grocery Cashier
Brenna Beardsley ... Grocery Cashier
Winfield Jackson ... Teenager by Car
Gabe Nevins ... Teenager by Car
Connor O'Shea ... Teenager by Car
Josh Larson ... Teenager by Car
Ayanna Berkshire ... Pound Employee
Dan Wilson ... Man on Bus
Greg Schmitt ... Mechanic in Garage
Will Patton ... Mechanic
David Rives Curtright ... Man Reading Book
Larry Fessenden ... Man in Park
Holly Cundiff ... Security Guard's Woman
James Yu ... Cab Driver
George Haapala ... Home Owner


ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
Επίσημη συμμετοχή «Ένα κάποιο βλέμμα» - Φεστιβάλ Καννών 2008
Υποψήφια για βραβείο Kαλύτερης Tαινίας & Kαλύτερης Γυναικείας ερμηνείας - Independent Spirit Awards 2009
Bραβείο Καλύτερης Ταινίας & Καλύτερης Γυναικείας ερμηνείας - Toronto Film Critics Association Awards 2008
 Κριτικές της ταινίας
1.Η  Wendy Carol κατευθύνεται προς το Κέτσικαν της Αλάσκας προκειμένου να κερδίσει κάποια χρήματα εργαζόμενη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε μια κονσερβοποιία ψαριών και να ξεκινήσει εκεί μια νέα ζωή. Tη συνοδεύει η σκυλίτσα της, Lucy. Όταν το αυτοκίνητό της χαλάει στο Όρεγκον, η εύθραυστη οικονομική της κατάσταση καταρρέει και η Wendy έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά δύσκολων αποφάσεων.
Ένα ταξίδι χωρίς σαφή σκοπό, όμως με συγκεκριμένο προορισμό: την ελευθερία που δίνει το έσχατο σύνορο -η Αλάσκα. Μια σκληρή όσο και ευαίσθητη κοπέλα, η Wendy, η πιστή μα απρόβλεπτη σκυλίτσα της Lucy και ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο διασχίζουν την Αμερική αναζητώντας την ξεγνοιασιά που δίνει η απουσία δεσμεύσεων. Όμως η τύχη παίζει σκληρά, ειρωνικά παιχνίδια στην ασυμβίβαστη Wendy. Στην αναζήτηση της ελευθερίας, βρίσκεται πιο εγκλωβισμένη από ποτέ σε μια κωμόπολη της 'βαθιάς' Αμερικής, φυλακισμένη με αόρατα κάγκελα μέσα στα όρια μιας πόλης που εκπροσωπεί όλα αυτά από τα οποία θέλει να φύγει μακριά. Συνεχόμενες αναποδιές την αναγκάζουν να μείνει καρφωμένη σ' ένα μέρος που δεν τη χωρά, μα εκείνη τις αντιμετωπίζει υπομονετικά και με επιμονή, μέχρι τη στιγμή που δε θα αντέξει άλλο, θα ξεσπάσει, και τελικά θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί: γιατί εντέλει υπάρχουν δεσμεύσεις στις οποίες αναγκαζόμαστε, έστω και ασυναίσθητα, να υποταχθούμε.
Μια απλή ιστορία, με λιτή κινηματογράφηση που στηρίζεται στην πρωταγωνίστριά της (έκπληξη η Michelle Williams που κρατά ολόκληρη την ταινία με την ερμηνεία της) και καταφέρνει έτσι να αποτυπώσει με ακρίβεια τις εντάσεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ολοκληρωτικά το θεατή σε κάποιο σημείο της.
Μαριάννα Ράντου [cinemanews.gr]
2. Ανεξάρτητο "road movie" που διαθέτει μια συγκλονιστική δραματική ερμηνεία (Μισέλ Γουίλιαμς), original ύφος και χίπικη αισθητική των '60ς - '70ς. Η πραγματική Αμερική σήμερα, βρίσκεται "στο δρόμο", χωρίς ιδεολογική πυξίδα και όραμα, αναζητώντας όχι το ξεφουσκωμένο "αμερικανικό όνειρο" αλλά ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια. Η Γουέντι αναζητά τη Λούσι, το σκυλί της (με το οποίο είναι δεμένη σπαραχτικά, όπως κάθε φιλόζωος) σε μια πορεία με διαφαινόμενη τραγική κατάληξη από συνεχόμενες ατυχείς καταστάσεις.
Το φινάλε απελευθερώνει την ενέργεια της ηρωίδας, ανατρέπει την διαφαινόμενη άσχημη τροπή και με αισιοδοξία ατενίζει το μέλλον. Η φυσική της εναντίωση στην "κοινωνία της εκμετάλευσης και της αδικίας" μετατρέπεται σταδιακά κι υποσυνείδητα σε ταξικό αγώνα για την επιβίωση. Σκληρή η αλήθεια που δεν εξωραϊζεται.
http://youtu.be/pASs3rerRCY

21.10.11

Σιωπηλές Ψυχές

Σάββατο 22 και Κυριακή 23/10 Σάμος
(Η προβολή της Παρασκευής στο Καρλόβασι ματαιώθηκε λόγω απεργίας Π.Ν.Ο)
Silent Souls
Σκηνοθεσία: Αλεξέι Φεντορτσένκο
Πρωταγωνιστούν: Ιγκόρ Σερκέγιεφ, Γιούρι Τσουρίλο
 
Όταν η πολυαγαπημένη γυναίκα του Μίρον, Τάνια, πεθαίνει, ζητά από τον καλύτερό του φίλο Αϊστ να τον βοηθήσει να την αποχαιρετήσει σύμφωνα με τις παραδοσιακές τελετουργίες των Μέργια, μιας αρχαίας Φινλανδο-ουγγρικής φυλής από την λίμνη Nero (Μαύρη), μια γραφική περιοχή στην δυτικό- κεντρική Ρωσία.
Αν και οι Μέργια ενσωματώθηκαν στη Ρωσία τον 17ο αιώνα, οι μύθοι και οι παραδόσεις τους επέζησαν μέχρι τους σύγχρονους απογόνους τους. Οι δύο άνδρες ξεκινούν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο εκατοντάδων χιλιομέτρων κατά μήκος των συνόρων της χώρας.Μαζί τους, δύο μικρά πουλιά σε ένα κλουβί. Στον δρόμο, όπως συνηθίζεται στους Μέργια, ο Μίρον μοιράζεται προσωπικές αναμνήσεις από τη συζυγική ζωή με τον φίλο του. Όσο πλησιάζουν, όμως, στις όχθες της ιερής λίμνης, όπου θα αποχωριστούν για πάντα το νεκρό σώμα, ανακαλύπτει πως δεν ήταν ο μόνος.
Μια ξεχωριστή ταινία για την αποδημία της ψυχής που τοποθετείται πέρα από τον κρατούντα πολιτισμό, ερευνά παγανιστικά έθιμα ριζωμένα στις ψυχές των ανθρώπων με τρόπο σχεδόν αταβιστικό, ενστικτώδη και ανείπωτο, και ποντάρει σε μια πνευματικότητα δυσεύρετη στο σύγχρονο σινεμά, χωρίς να μιμείται συγκεκριμένους δημιουργούς, κοιτάζοντας ευθέως το νεκρό σώμα, σαν ένα κρύο και ήρεμο αντικείμενο που αφορά (και βασανίζει) αυτούς που έμειναν στη γη. Αυτό δεν σημαίνει πως οι Σιωπηλές Ψυχές είναι ένα ευχάριστο καθαρτήριο ή εντελώς προσβάσιμο ταξίδι για τον θεατή. Διαθέτει εικόνες δυνατές, ανήμερες και αξέχαστες, από έναν σκηνοθέτη που ψάχνεται και προκαλεί στοχασμό.

8.10.11

Πίνα Μπάους

 Παρασκευή 14/10 Καρλόβασι
Σάββατο 15και Κυριακή 16/10 Σάμος


    Pina Bausch
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ





Η Pina Bausch αποτελεί μια εμβληματική μορφή του μοντέρνου χορού. Το Χοροθέατρο του Βούπερταλ ιδρύθηκε το 1973, όταν η Pina Bausch έπειτα από σπουδές στο Essen και στη Νέα Υόρκη και μετά από μία σειρά εντυπωσιακών πρώτων χορογραφιών προσλαμβάνεται ως μόνιμη χορογράφος του Βούπερταλ. Οι παραστάσεις της ήταν ανατρεπτικές, γεμάτες ποίηση και χιούμορ μεταφέροντας επί σκηνής με έναν τρόπο μοναδικό την καθημερινότητα, τις προσωπικές σχέσεις, το φόβο, τον έρωτα, την αγωνία του θανάτου. Ανάμεσά τους 'Η ιεροτελεστία της άνοιξης' (1957), 'Κυανοπώγων' (1977), 'Cafe Muller' (1978), 'Kontakthof' (1978). O σκηνοθέτης Wim Wenders, φίλος της Bausch, θέλησε να μεταφέρει στον κινηματογράφο τη δουλειά της μεγάλης χορογράφου, αξιοποιώντας τη 3D τεχνολογία. Μετά από μισό χρόνο εντατικής δουλειάς, και μόλις 2 μέρες πριν τη σχεδιασμένη δοκιμή του 3D, συνέβη κάτι αναπάντεχο: η Pina Bausch πέθανε στις 30 Ιουνίου 2009, εντελώς απροσδόκητα. Μετά από μια περίοδο περισυλλογής ο Wenders αποφάσισε να ολοκληρώσει το project, αποτείνοντας ένα φόρο τιμής στην Pina.

http://www.pina-film.de/
http://www.youtube.com/watch?v=3ww0Ka08LSs&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=LGKzXUWAjnI

3.10.11

Ταξίδι στη Μυτιλήνη

Παρασκευή 7/10 Καρλόβασι, Σάββατο 8 και Κυριακή 10/10 Σάμος


ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΔΙΑΡΚΕΙΑΠΡΕΜΙΕΡΑ LINKS




Ο Κώστας μετά από είκοσι χρόνια παραμονής του στο Παρίσι αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από έναν συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορεί πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Ο Κώστας είχε φύγει από την Μυτιλήνη στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε εξαιτίας του οικογενειακού ιστορικού. Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς του και ξαναθυμάται εκείνους που έχουν φύγει. Θυμάται τον εαυτό του μικρό στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για την ζωή του και την τέχνη του...
Ταξίδι στη Μυτιλήνη ** 1/2
Σε ένα δωμάτιο που έμεινε για χρόνια κλειστό
Του Δημητρη Mπουρα / dbouras@kathimerini.gr
ΔΡΑΜΑ
Σκηνοθεσία: Λάκης Παπαστάθης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Καταλειφός, Λουκία Μιχαλοπούλου, Θόδωρος Κατσαδράμης
ΚΡΙΤΙΚΗ. Οι εικόνες από το πρόσφατο ταξίδι του Λάκη Παπαστάθη στη Μυτιλήνη δεν προκαλούν ευχάριστους συνειρμούς, είναι σαν μια βαριά αποσκευή που την παίρνεις μαζί σου. Ο Παπαστάθης είναι πληθωρικός, και αυτό ενίοτε κρύβει ένα χάος. Ταυτοχρόνως είναι ευαίσθητος, ειλικρινής και τολμηρός. Σε αυτό το υπαρξιακό ταξίδι της επιστροφής του στο παρελθόν, που θα απογοητεύσει πλήρως τους εθισμένους στο φολκλόρ, η ρότα είναι πέρα από τη γαλήνη της νοσταλγίας και τη ζεστασιά της ηθογραφίας. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ρίσκο.
Το «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» είναι μια διαδρομή από το σκοτάδι στο φως. Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας, το alter ego του Παπαστάθη, επιστρέφει από το Παρίσι στη Μυτιλήνη, όπου γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα δεκαοχτώ του. Μετά τριάντα χρόνια απουσίας στο εξωτερικό (ουσιαστικά περί φυγής πρόκειται) ο «νόστος είναι ανέφικτος» και το ταξίδι του γυρισμού παίρνει διαστάσεις μιας μετωπικής αναμέτρησης με τα τραύματα που στιγμάτισαν την παιδική και την εφηβική του ηλικία. Ο θεατής μπαίνει μαζί του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και τον ακολουθεί μέχρι το παράθυρο που έμεινε για χρόνια κλειστό.
Το «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» είναι μια ταινία για τα τραύματα της νιότης και για τη συμφιλίωση με τα γηρατειά και τον θάνατο. Αισθητικά, είναι ο Παπαστάθης ανάμεσα στον «Θεόφιλο» και στο «Μόνον της ζωής του ταξείδιον», μετέωρος και με την αγωνία να βρει ένα σταθερό βήμα, μια ισορροπία ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του «νέου ελληνικού κινηματογράφου».


Υμνος στη Λέσβο και στον νόστο

Σαν θεόρατη νυχτερίδα κρεμόταν ο αστερισμός της Κασσιόπης το Σαββάτο το βράδυ πάνω από την κινηματογραφική οθόνη που στήθηκε στην αυλή του ελαιοτριβείου -και μουσείου πλέον- «Βρανά» στον Παπάδο της Γέρας.
Δυο χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν στην εκδήλωση που οργάνωσε η εταιρεία «Αρχιπέλαγος», ψυχή της οποίας είναι ο Νίκος Σηφουνάκης Δυο χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν στην εκδήλωση που οργάνωσε η εταιρεία «Αρχιπέλαγος», ψυχή της οποίας είναι ο Νίκος Σηφουνάκης Και ήταν, την όμορφη αυτή λεσβιακή βραδιά, από τις λίγες φορές που ο αιώνιος αστερισμός πρέπει να ένιωσε να απειλείται. Αυτή τη φορά, από την κινηματογραφική μορφή ενός φτωχού φωτογράφου στην αυλή του Αγίου Θεράποντα, του ήρωα «Νυχτερίδα» της ταινίας «Ταξίδι στη Μυτιλήνη», που ερμήνευσε ο ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Της νέας ταινίας του Λάκη Παπαστάθη, που πρωτοπαίχτηκε τιμής ένεκεν στο γενέθλιο τόπο του σκηνοθέτη.
Και έσπευσαν στο ανακαινισμένο λιοτρίβι περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι (1.600 ήταν οι στημένες καρέκλες), χειροκροτώντας θερμά έναν ύμνο στην έννοια της επιστροφής. Ταυτόχρονα και ύμνο στη Μυτιλήνη, που πέρασε και «διενεμήθη» σε όσους έμειναν στο νησί -σαν τα ρούχα του μακαρίτη, αλλά και της ετοιμοθάνατης στην ταινία. Ή μάλλον σε όσους δεν έφυγαν ακόμα.
«Ο μεγαλύτερος θερινός κινηματογράφος, το "Σινέ Βρανά"», έτσι ονομάστηκε το εγχείρημα της εταιρείας «Αρχιπέλαγος», που έχει δημιουργήσει και λειτουργεί το μοναδικό αυτό χώρο πολιτισμού-ελαιοτριβείο του παππού του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Ηταν πραγματικά ο χώρος που περισσότερο απ' όλους ταίριαζε να φιλοξενήσει την πρεμιέρα της ταινίας του Παπαστάθη. Με τους πιτσιρικάδες του χωριού στα γύρω ντουβάρια, τη μυρωδιά του γερανιού και του γιασεμιού ανάκατη με αυτή της γης, θύμιζε το «Σαπφώ», το «Παλλάς», αλλά και τη «Δροσιά» και τη «Νίκη», τους θερινούς κινηματογράφους της Μυτιλήνης μισό αιώνα πριν. Κι ετούτο το πραγματικό και ταυτόχρονα και επινοημένο χαρακτηριστικό της ταινίας και συνάμα και του τόπου, ήταν τα δύο βασικά στοιχεία της ταινίας, σύμφωνα με τον κριτικό του κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, που προλόγισε το «Ταξίδι στη Μυτιλήνη».
Οπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο κ. Μπακογιαννόπουλος, «ο σκηνοθέτης χτίζει μια κιβωτό μνήμης. Οχι ταριχευμένη, αλλά ζωντανή».
«Τιμή για τη Λέσβο και το Αιγαίο», χαρακτήρισε ο υφυπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων, Νίκος Σηφουνάκης, το γεγονός της πρώτης προβολής της ταινίας στη Λέσβο. Ο υφυπουργός, ψυχή της εταιρείας «Αρχιπέλαγος», θυμήθηκε τις μέρες του στην ΕΡΤ, όταν γνώρισε τον Λάκη Παπαστάθη και την αγωνία του για κάθε δημιούργημά του. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί σε δύο έννοιες που πηγάζουν από την ταινία: το συναίσθημα και την αναπόληση.
«Μεγάλο δημιουργό» χαρακτήρισε τον Λάκη Παπαστάθη ο ποιητής και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος της εταιρείας «Αρχιπέλαγος», υποδεχόμενος τον σκηνοθέτη αντί του απουσιάζοντος για λόγους υγείας προέδρου της, Νίκου Κούνδουρου.
«Απροετοίμαστος για τόση συγκίνηση», δήλωσε ανεβαίνοντας στο βήμα ο σκηνοθέτης της ταινίας, Λάκης Παπαστάθης. Κάλεσε δίπλα του παρόντες συμμέτοχους στη δημιουργία της ταινίας, τη μοντέζ Ιωάννα Σπηλιοπούλου και τους ηθοποιούς Μπάμπη Αλατζά, Μυρτώ Παράσχη και Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, και χαιρέτησε τους συμμαθητές του στο 2ο Γυμνάσιο Αρένων Μυτιλήνης και τους δεκάδες ερασιτέχνες ηθοποιούς θεατρικών ομάδων της Μυτιλήνης, που βοήθησαν στα γυρίσματα της ταινίας. Ας σημειωθεί εδώ πως, παρουσιάζοντας τον Χρήστο Χατζημαναγιώτη, εξήρε το ταλέντο του διακρίνοντας στο πρόσωπό του την ικανότητα του ηθοποιού που γνωρίζει να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες. Του συγκροτημένα κωμικού και του τραγικού-μοιραίου προσώπου.
Και μετά τα φώτα έσβησαν και πλημμύρισαν νου και καρδιά οι εικόνες του κινηματογραφιστή από το Παρίσι που επιστρέφει στη Μυτιλήνη, εικόνες μέσα από την κάμερα με την οποία καταγράφει, πότε σαν ντοκιμαντέρ και πότε δραματικά, μνήμες και συναισθήματα του παρόντος.
Αργά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και όταν οι τίτλοι του τέλους στο «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» έπεσαν, μέσα από ένα ποτήρι ούζο στο Πέραμα, τα αστέρια της Κασσιόπης ξαναβρήκαν τη λάμψη τους. *