21.12.12

Οικογένεια Μαθουσάλα

Maratonci trce pocasni krug
 
Καρλόβασι    Παρασκευή 21/12
Σάμος     Σάββατο 22/12

Περίληψη
Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, μια οικογένεια, που διατηρεί ένα γραφείο κηδειών,
 θα έλθει σε σύγκρουση, για επαγγελματικούς λόγους, με μια άλλη οικογένεια, με αποτέλεσμα να προκύψουν κωμικές καταστάσεις που θυμίζουν γκανγκστερική φάρσα.
Η ταινία 
Η οικογένεια Μαθουσάλα ήταν το πρώτο σενάριο που έγραψε ο 23άχρονος τότε
Dusan Kovacevic. Η δράση τοποθετείται στη δεκαετία του '30, σε μια απομονω-
μένη μικρή πόλη της Σερβίας, στην οποία η οικογένεια έχει την επιχείρησή
της, ένα γραφείο τελετών. Συναντάμε έξι γενιές της οικογένειας Topalovic, όπου ο
καθένας από αυτούς χτυπάει ανηλεώς και τραμπουκίζει το γιο του. Η ταινία
επικεντρώνεται στο νεότερο μέλος της οικογένειας, τον ψηλό και όχι τόσο ευφυή
Mirko. Ο Mirko είναι παθιασμένος με τις ταινίες και την Cristina, η οποία παίζει
πιάνο στον τοπικό κινηματογράφο και είναι κόρη του μαφιόζου Billy Python,
που προμηθεύει την επιχείρηση των Topalovic με χρησιμοποιημένα φέρετρα
που η συμμορία του ξεθάβει και αδειαζει. Αλλά το αφεντικό της μαφίας τον
χρησιμοποιεί για να καταστρέψει τους ανταγωνιστές του, οι οποίοι δεν είναι
άλλοι από τους ίδιους τους Topalovic.
Κριτική
Πιστεύω πως δεν υπάρχει ούτε ένας νεότερος Σέρβος που να μην ξέρει έστω και
μία σκηνή από αυτή την ταινία. Αυτή η ταινία είναι πολύ απλά «η λατρεία». Οι
διάλογοι και η ερμηνεία είναι τόσο τέλειοι ώστε πολλές φράσεις της ταινίας
είναι ήδη μέρος της σύγχρονης σέρβικης γλώσσας. Το σενάριο του Kovacevic είναι
ακόμη καλύτερο από το πρωτότυπο έργο. Αυτός και όλη εκείνη η γενιά των ηθο-
ποιών και των σκηνοθετών, έχουν επηρεάσει τελείως τις ζωές μας και την
αντίληψή μας. Η ταινία είναι επίσης πολύ εκπαιδευτική, σκιαγραφεί τον
χρόνο και τη νοοτροπία μιας μικρής σερβικής πόλης της δεκαερίας του 30, κα-
λύτερα από οποιαδήποτε άλλη ταινία. Και τελικά ολόκληρη η ιστορία ποτέ δεν
εξασθενεί: πέντε γενεές των Topalovic «κλαίνε» επειδή ένα παλαιότερο μέλος
τους και ιδρυτής του γραφείου κηδειών τους, ο 156 χρονών Pantelija, έχει πεθά-
νει…
Απλά λατρεύω αυτή την ταινία!
Joselito Duric (28-04-2002)


13.12.12

Η κραυγή ενός ανθρώπου

Θα θέλαμε να σας ζητήσουμε συγγνώμη για την αλλαγή του προγράμματος που όμως οφείλεται  στην εταιρεία διανομής που επικαλέστηκε καταστροφή της κόπιας της προγραμματισθείσας ταινίας. Ευελπιστούμε στην κατανόησή σας .....

Un home qui crie.
Γαλλία/Βέλγιο/Τσαντ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μαχάματ Σάλεχ Χαρούν. Ηθοποιοί: Γιουσούφ Τζαορό, Ντιουκούντα Κόμα Χατζιέ, Φατιμέ Νγκούα. 92'

Η σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, με φόντο τον εμφύλιο πόλεμο στο Τσαντ, σε μια συγκλονιστική, δοσμένη με λιτό, μετρημένο στιλ, ταινία-βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάνες.
Την τραγωδία ενός εμφύλιου πολέμου σε αφρικανική χώρα μέσα από την ιστορία ενός παλιού πρωταθλητή κολύμβησης, υπεύθυνου της πισίνας τουριστικού ξενοδοχείου, παρουσιάζει ο 50χρονος σκηνοθέτης από το Τσαντ, Μαχάματ Σάλεχ Χαρούν. Το πρόβλημα για τον 60χρονο Αντάμ αρχίζει όταν οι νέοι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου τον πιέζουν να παραχωρήσει τη θέση του στον 20χρονο γιο του, Αμπντέλ, γεγονός που θεωρεί ταπείνωση (η ιστορία θυμίζει τον «Τελευταίο των ανθρώπων» του Μούρναου). Για να μπορέσει να κρατήσει τη θέση του, ο Αντάμ σταματά να πληρώνει τους ντόπιους στρατιωτικούς από το να επιστρατεύσουν το γιο του, με αποτέλεσμα ο Αμπντέλ να σταλεί στο μέτωπο.
Εκτός από το θέμα του πολέμου, η ιστορία κάνει κι ένα σχόλιο πάνω στη σχέση (και τη σύγκρουση) ανάμεσα στις δυο γενιές. Δημιουργός του εκπληκτικού, βραβευμένου «Darrat» («Περίοδος ξηρασίας», Βενετία, 2006), ο Χαρούν στήριξε στις δικές του εμπειρίες την ιστορία. Καταγράφει με λιτό, μετρημένο στιλ, που κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την όλη τεταμένη ατμόσφαιρα, με τον πόλεμο να καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων, αλλά και ολόκληρων χωρών. Οδηγεί την ταινία σ' ένα συγκλονιστικό φινάλε, απελπιστική κραυγή για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.

Στο σημερινό Τσαντ, ο 60χρονος Άνταμ, παλιός πρωταθλητής κολύμβησης, δουλεύει στην πισίνα ενός μικρού ξενοδοχείου, μια δουλειά που είναι η μόνη χαρά της ζωής του. Όταν ο νέος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου τού ανακοινώνει ότι πλέον δεν θα εργάζεται σε αυτό το πόστο, ο Άνταμ αρχίζει να βλέπει εχθρικά τον ίδιο του το γιο, που τον αντικαθιστά στη θέση. Αυτή η έχθρα θα τον οδηγήσει να πάρει μια συγκλονιστική απόφαση...
Η πισίνα είναι όλη μου η ζωή», λέει ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο σε γενικές γραμμές ανέκφραστος Άνταμ, για να εξηγήσει την απέραντη πίκρα του για τον παραγκωνισμό του από τη θέση του ως υπεύθυνου της πισίνας ενός πολυτελούς θερέτρου. Είναι απλά μια δουλειά που τον βοηθά να θυμάται τις παλιές του δόξες; Είναι κολακευμένος από το στάτους που του δίνει ένα χώρος με σαφή Δυτική νοοτροπία; Είναι δύσκολο να πει κανείς - αντίθετα με τον τίτλο της ταινίας, ο Άνταμ παραμένει σιωπηλός και χαμηλών τόνων, ένα πραγματικό αίνιγμα για τον θεατή, που καλείται παρόλ' αυτά να ακολουθήσει την γεμάτη δυσάρεστες εκπλήξεις ιστορία του και μια συγκλονιστική, καταστρεπτική ανατροπή.
Ευτυχώς η ταινία καταφέρνει, αν όχι να δικαιολογήσει μια τέτοια σοκαριστική απόφαση, τουλάχιστον να την βάλει με δεξιοτεχνία σε ένα κοινωνικό και δραματουργικό πλαίσιο ώστε να την αναγνωρίσεις ως ενδεικτική της γενικότερης παρακμής που φέρνει ο εμφύλιος πόλεμος, οι κοινωνικές συγκρούσεις, ακόμη και ο ερχομός των γηρατειών. Αξιοθαύμαστη είναι η αυτοπεποίθηση του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Μαχάματ-Σαλέχ Χαρούν να αφήσει την ιστορία του να ξεδιπλωθεί με αργούς ρυθμούς και μεγάλες σιωπές, χωρίς μελοδραματικά ξεσπάσματα και υπερβολικές εξηγήσεις για τις πράξεις του κεντρικού ήρωα, όσο και αν αυτές οι επιλογές τελικά υπονομεύουν το μομέντουμ της ιστορίας και κουράζουν.
Το ύψιστο κοπλιμέντο για την ταινία, όμως, προορίζεται για τον χειρισμό του εμφυλίου πολέμου: χωρίς να προσπαθεί να απεικονίσει τις ίδιες τις εμφύλιες συγκρούσεις, τις αφήνει να αιωρούνται πάνω από την πλοκή, κρυμμένες μέσα σε ραδιοφωνικά δελτία, εικόνες από πρόσφυγες ή την κεντρική σκηνή της βίαιης στρατολόγησης του γιου του Άνταμ, και να επενδύουν τα τεκταινόμενα με αυθεντική ένταση και σασπένς.
 Χριστίνα Λιάπη
 


5.12.12

Russkiy kovcheg/Russian Ark

Kαρλόβασι Παρασκευή 7/12, Σάμος Σάββατο 8/12/2012

 Ρωσική Κιβωτός
Είδος: Δράμα, φαντασίας, ιστορικό
Παραγωγής: 2002
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-03-2003
Διάρκεια:96΄
Διανομή: New Star
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης: Ρωσία, Περσία
Γλώσσα: Ρώσικα
Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov
Σενάριο: Boris Khaimsky, Anatoli Nikiforov
Πρωταγωνιστούν: Sergei Dontsov, Mariya Kuznetsova, Leonid Mozgovoy, David Giorgobiani 


 Διακρίσεις
Δύο υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά βρα-
βεία του έτους 2002: Σκηνοθεσίας (Aleksandr
Sokurov) και Φωτογραφίας
(Τιλμαν Μπιτνερ).
Η Ταινία

O Αλεξάντερ Σοκούροφ αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς. Κάθε ταινία του αποτελεί σημαίνον γεγονός συμμετέ χοντας στα μεγαλύτερα
Φεστιβάλ. Κι όμως, το έργο του παραμένει σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα. Μόνο το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει πραγματοποιήσει ένα μεγάλο αφιέρωμα στο συνολικό έργο
του σημαντικού αυτού σκηνοθέτη και έως σήμερα συνεχίζει αέναα να παρουσιάζει κάθε νέα δημιουργία του. Οι Έλληνες θεατές δεν είχαν ποτέ καμία άλλη ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα φιλμ του Σοκούροφ στη σκοτεινή αίθουσα. Με τη “Ρώσικη Κιβωτό” το ευρύτερο ελληνικό κοινό
θα έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να γνωρίσει έναν από τους πιο ανήσυχους και δημιουργικούς σκηνοθέτες των καιρών μας. Η “Ρώσικη Κιβωτός” είναι μια πραγματικά μοναδική δημιουργία. Συνδυάζοντας τις τελευταίες τεχνολογικές κατακτήσεις, τη δυνατή αφήγηση, το προσωπικό σκηνοθετικό στυλ, αποτελεί μια αυθεντική πολιτισμική κατάθεση. Μια ταινία μυθοπλασίας, μια απόλυτη "ταινία-δημιουργού". Ο Σοκούροφ χρησιμοποίησε 867 ηθοποιούς, περισσότερους από χίλιους κομπάρσους, αναρίθμητα κοστούμια και περούκες της εποχής όπως και τρεις συμφωνικές ορχήστρες, μέσα σε ένα από τα μεγαλύτερα παλάτια του κόσμου, το σημερινό μουσείο του
Ερμιτάζ (State Hermitage Museum, κόσμημα και λάβαρο της Αγίας Πετρούπολης που γιορτάζει
φέτος τα 300 της χρόνια). Χρειάστηκαν μήνες προετοιμασίας και προβών και το φιλμ γυρίστηκε σε μια και μοναδική μέρα, με μια και μοναδική λήψη. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο φεστιβάλ Καννών 2002 για να ακολουθήσει ένα μπαράζ συμμετοχών στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ. Είναι μια συμπαραγωγή  του Μουσείου Ερμιτάζ με την υποστήριξη του Ρωσικού Υπουργείου Πολιτισμού. Ο Μάρτιν Σκορσέζε, στήριξε από την αρχή το όραμα του Σοκούροφ μετέχοντας ως εκτελεστής παραγωγός. Ίσως η πιο ριζοσπαστική ιδέα και η δυσκολότερη απόπειρα δημιουργίας μιας ταινίας. Τα εύσημα  για την ιδέα παίρνει ο Alexander Sokurov, αλλά μπορεί και
λίγο περισσότερο να τα αξίζει ο κινηματογραφιστής Tilman Büttner. Η ταινία γυρίστηκε στο μουσείο Ερμιτάζ το οποίο είναι ένα από τα 6 κτίρια των πρώην Χειμερινών Ανακτόρων στην Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία. Ο θεατής βρίσκεται από την αρχή της ταινίας εγκλωβισμένος μέσα στο μυαλό του άγνωστου πρωταγωνιστή ακούγοντας την φωνή του και τις σκέψεις του, βλέποντας μέσα από τα μάτια του αλλά ποτέ τον ίδιο. Καθώς περιπλανείσαι από το ένα δωμάτιο στο άλλο μέσα στο Ερμιτάζ συναντάς ανθρώπους πραγματικούς και φανταστικούς από διάφορες χρονικές περιόδους ξετυλίγοντας έτσι 300 χρόνια ρωσικής ιστορίας. Συνταξιδιώτης σου και πάντα κοντά σου βρίσκεται ένας άγνωστος μαυροφορεμένος γάλλος αριστοκράτης του 19ου αιώνα, που ο πρωταγωνιστής τον βαφτίζει «Ευρωπαίο». Περνώντας από τα δωμάτια των πρώην ανακτόρων, ταξιδεύεις από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης και τον Τσάρο Νικόλαο τον πρώτο, μέχρι και την εποχή του Στάλιν και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.