23.2.12

Πώς τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι


Παρασκευή 24/2 Καρλόβασι, Σάββατο και  Κυριακή 25-26/2/2012 Σάμος

HOW I ENDED THIS SUMMER / 
KAK YA PROVYOL ETIM LETOM
 
  • Παραγωγή: Ρομάν Μπορίσεβιτς, Αλεξάντρ Κουρσάεβ
  • Σκηνοθεσία: Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι
  • Σενάριο: Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι
  • Φωτογραφία: Πάβελ Κοστομάροβ
  • Μοντάζ: Ιβάν Λεμπέντεβ
  • Μουσική: Ντιμίτρι Κακτάνοβ
  • Πρωταγωνιστούν: Γκριγκόρι Ντομπρίγκιν, Σεργκέι Πουσκεπάλις, Ιγκόρ Τσέρνιεβιτς
  • Διάρκεια: 124'
  • Διανομή: Seven Films
Διακρίσεις
Αργυρή Άρκτος Καλύτερου Ηθοποιού- Φεστιβάλ Βερολίνου 2010
Αργυρή Άρκτος Καλλιτεχνικής Συνεισφοράς (FIPRESCI)- Φεστιβάλ Βερολίνου 2010
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας- Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Λονδίνου 2010
Κριτική της ταινίας
Η ταινία «Πώς τελείωσε αυτό το καλοκαίρι» («Kak ya provyol etim letom» και αγγλικά «How I ended this summer») αφηγείται τη ζωή και την αναγκαστική συμβίωση δύο ανδρών σε ένα νησί της Αρκτικής. Ο Σεργκέι έχει περάσει τα 50 και εργάζεται στο μικρό μετεωρολογικό σταθμό του νησιού. Μαζί του είναι ο νεαρός Πάβελ, ο οποίος μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο και περνά στο σταθμό το καλοκαίρι του μαθαίνοντας τη δουλειά. Οι δύο άνδρες κάνουν καθημερινές μετρήσεις της ραδιενέργειας στο νησί και στέλνουν τα δεδομένα μέσω ασυρμάτου στο κεντρικό σταθμό. Ο Σεργκέι είναι επαγγελματίας, βλέπει τη δουλειά του πολύ σοβαρά. Ο Πάβελ πιο χαλαρός, αργεί να ξυπνήσει, παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή και ακούει μουσική. Μια μέρα ο Σεργκέι φεύγει για να ψαρέψει πέστροφες και αφήνει τον Πάβελ στο σταθμό. Ο νεαρός όμως δεν παίρνει τις μετρήσεις όπως πρέπει και δίνει ψεύτικα δεδομένα. Στο μεταξύ, μαθαίνει άσχημα νέα για την οικογένεια του Σεργκέι από τον κεντρικό σταθμό. Όταν αυτός επιστρέφει τα βάζει με τον Πάβελ επειδή δεν έκανε τη δουλειά του και ο τελευταίος φοβισμένος μη χειροτερέψει τα πράγματα δεν του λέει τα άσχημα νέα. Η σχέση τους αρχίζει να χάνει την ισορροπία της. Κι όταν σε κάποια στιγμή έντασης ο Πάβελ αποφασίζει να του πει ό,τι έμαθε για την οικογένεια του, ο Σεργκέι αντιδρά βίαια. Κυνηγά το νεαρό που κρύβεται σε έναν εγκαταλελειμμένο φάρο όπου υπάρχουν ραδιενεργά απόβλητα. Η σύγκρουση έχει αρχίσει μέσα στο γυμνό, βραχώδες και υγρό τοπίο της Αρκτικής.
Η ταινία κυλά αργά, κουβαλώντας σε κάθε της σκηνή στοιχεία της επερχόμενης έκρηξης. Ανοιχτά πλάνα στο αφιλόξενο τοπίο του νησιού, κοντινά στα πρόσωπα των ηρώων, καμία βιασύνη στο μοντάζ. Άλλωστε η δράση είναι περισσότερο «εσωτερική». Το περιβάλλον παίζει το ρόλο του καταλύτη στη σχέση ανάμεσα στους δύο ήρωες, είναι η αφορμή για όσα συμβαίνουν. Ο Ποπογκρέμπσκι δίνει προτεραιότητα στην εικόνα, τα λόγια λειτουργούν μόνο βοηθητικά. Βλέμματα, κινήσεις, τοπίο είναι τα στοιχεία στα οποία ο σκηνοθέτης βασίζει την ανάπτυξη του σεναρίου. Σε ένα παράλληλο επίπεδο υπάρχει και η οικολογική διάσταση, με τη μόλυνση του νησιού από τη ραδιενέργεια, χωρίς όμως να επηρεάζει τη δράση. Πρόκειται για μια ταινία στην οποία κυριαρχεί η σχέση ανάμεσα στους δύο άνδρες, η διαφορετικότητα των χαρακτήρων τους, η σύγκρουση. Μια ταινία στην οποία ο χώρος και ο χρόνος υπάρχουν μόνο προσχηματικά καθώς τα όσα βλέπουμε θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com.)
ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Νομίζω ότι ήμουν περίπου 14, όταν διάβασα κατά τύχη το ημερολόγιο του Πίνεγκιν, ένα συνοδό του Σέντοφ στην αποτυχημένη του προσπάθεια να φτάσει το Βόρειο Πόλο το 1912. Ήταν πολύ βιαστικά προγραμματισμένη, κι όταν το σκάφος τους γέμισε με πάγους, όντας μερικά χιλιάδες μίλια, τόσο από τον προορισμό, όσο κι από την αφετηρία, ο αρχηγός δήλωσε με ηρεμία: « Όπως φαίνεται θα περάσουμε το χειμώνα μας εδώ». Στην πραγματικότητα περάσανε δύο χειμώνες εκεί το συνεργείο, και μια αιωνιότητα ο Σέντοφ. Αυτό συνέβη πολύ πριν τους ασύρματους, τις εναέριες διασώσεις και τα gps. Εκείνη την περίοδο, ένοιωθα το χειμώνα σαν τη μισή μου ζωή. Συχνά αισθάνομαι έτσι ακόμα.

Από τότε έβρισκα ιδιαίτερα συναρπαστικό, το να μπορεί κάποιος να έρθει σε συμφωνία με την έννοια του χώρου και του χρόνου, που είναι πολύ δοαφορετικές όπως τις βιώνουμε σήμερα με τις ώρες, τα λεπτά, το μετρό κι όλα τα μέσα. Αυτή η ταινία, ουσιαστικά, είναι η ιστορία δύο διαφορετικών βαθμίδων (και ασύμβατων) χώρου και χρόνου. Όλοι εμείς, οι κάτοικοι των πόλεων, βλέπουμε την ιστορία από την οπτική του νεαρού Παβέλ, με τον οποίο ταυτιζόμαστε ευκολότερα. Ωστόσο, η προσπάθεια μου σ’ αυτή την ταινία ήταν να γίνουμε υποκείμενα της άγριας φύσης του Βορρά, να αφήσουμε πίσω τις άκαμπτες έννοιες που έχουμε στο μυαλό μας, και να είμαστε ανοιχτοί και προσεχτικοί σε ότι έχει να μας προσφέρει. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω το συναίσθημα μερικές φορές. (www.culturenow.gr)
 

17.2.12

Here and There

 ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΙ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΔΙΑΡΚΕΙΑΠΡΕΜΙΕΡΑ ΔΙΑΝΟΜΗLINKS

Ένας αποτυχημένος μουσικός της Νέας Υόρκης ψάχνει απεγνωσμένα λεφτά. Ο σπιτονοικοκύρης τον πετάει έξω από το διαμέρισμα που μένει και τότε γνωρίζει τον μεταφορέα Branco (Branislav Trifunovic), έναν Σέρβο μετανάστη που του προτείνει ένα τρόπο να κερδίσει 5.000 δολλάρια. Η πρότασή του είναι φαινομενικά απλή. Να πάει στο Βελιγράδι να παντρευτεί την κοπέλα του και να την φέρει στην Αμερική. Ο Robert (David Thornton) ταξιδεύει στην σερβική πρωτεύουσα με την σκέψη ότι κατάφερε να κλείσει μια εμπορική συναλλαγή. Αυτό όμως που θα συναντήσει στο Βελιγράδι θα του αλλάξει την γνώμη και θα τον σημαδέψει για όλη του την ζωή...
Η λιτή αναπαράσταση ενός ανορθόδοξου love story μαζί με την απλή αλληλουχία περίπλοκων καταστάσεων, συνθέτουν μια απρόσμενα καλαίσθητη κατάθεση συναισθημάτων που αναλαμβάνει να σου διδάξει την σημασία της κάθε κουλτούρας και την αναγκαιότητα της ανάγνωσης της ιδιαιτερότητάς της. Όταν ο Robert φτάνει στο Βελιγράδι δεν θέλει να κάνει φίλους. Είναι ένας εγωκεντρικός καταθλιπτικός καλλιτέχνης που βρίσκεται σε αγγαρεία. Όταν φεύγει, είναι ένας αλτρουιστής ερωτευμένος καλλιτέχνης που έχει απαλλαγεί από την μελαγχολία του και έχει ξαναμάθει να ζει. Δεν ερωτεύεται μόνο την γυναίκα. Ερωτεύεται μια νέα νοοτροπία, μια πραγματικότητα που δεν είναι σαν κι αυτή που τον έχει απογοητεύσει.
Η αλλαγή στο εσωτερικό ενός ανθρώπου είναι ένα συνηθισμένο θέμα ταινιών. Η υπέρβαση επιτυγχάνεται όταν αυτή η αλλαγή βιώνεται από τον θεατή ή έστω όταν ο θεατής θεωρήσει ότι αυτό που παρακολουθεί είναι πολυ πιθανό να το βιώσει κάποια στιγμή και ο ίδιος. Η ερμηνεία του David Thornton είναι απόλυτα πειστική και σου μεταδίδει όλα τα συναισθήματα της διαδρομής του από την μοναξιά στην συντροφικότητα. Η αρχική αντιπάθεια προς το πρόσωπό του μετατρέπεται σε μια αβίαστη ταύτιση. Το «Here And There» εμπεριέχει όλες τις συγκινήσεις που του επιτρέπουν να υπερβεί την ίδια του την ιστορία...
Η όμορφη διαδρομή, όμορφες εικόνες και εξαιρετικό φινάλε για μια ταινία που σε κερδίζει με την απλότητα και την αληθινή της πρόθεση... 
 

9.2.12

CHANTRAPAS


                       
Είδος ταινίας
ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία
Otar Iosseliani
Βοηθός Σκηνοθέτη
Zaza Rusadze

Σενάριο
Otar Iosseliani

Χρονολογία παραγωγής
2010

Γλώσσα
ΓΑΛΛΙΚΑ
Διάρκεια
122'
 Πρωταγωνιστούν:
Nika Endeladze
Pierre Étaix
Fanny Gonin
Tamuna Karumidze
Bulle Ogier
David Tarielashvili

Υπόθεση
Ο Nicolas είναι ένας καλλιτέχνης, ένας σκηνοθέτης που θέλει απλώς να εκφραστεί και τον οποίο όλοι επιθυμούν να υποβαθμίσουν υποβάλλοντάς τον σε αναγκαστική σιωπή. Όταν αυτός ξεκινά πρώτα στη Γεωργία, οι "ιδεολόγοι" ελπίζουν να τον φιμώσουν, γιατί το έργο του δεν ακολουθεί τους κανόνες που ορίζει η "ιδεολογία" τους. Ενόψει της αποφασιστικότητάς τους, ο Nicolas αφήνει την πατρίδα του για τη Γαλλία - τη γη της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Αλλά η "κατάσταση της χάριτος" δεν θα διαρκέσει πολύ καιρό.

 Συνέντευξη του σκηνοθέτη

Ο Ιοσελιάνι, που έχει κάνει περισσότερες από 20 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ (από τη δεκαετία του ’50) και έχει τιμηθεί πολλάκις στα φεστιβάλ του Βερολίνου και της Βενετίας, με το "Chantrapas" αναφέρεται στη λογοκρισία του σοβιετικού καθεστώτος όπως αυτός τη βίωσε αλλά και στη μετέπειτα ευρωπαϊκή «πραγματικότητα». Παρόλο που ο ίδιος δεν παραδέχεται ότι η ταινία είναι αυτοβιογραφική, έχει δηλώσει: «Το “Chantrapas” είναι το πορτρέτο διαφόρων κινηματογραφιστών. Όσων από μας καταφέραμε να νικήσουμε τη λογοκρισία, κι ας μετριόμαστε στα δάχτυλα του ενός χεριού: Σεργκέι Παρατζάνοφ, Αντρέι Ταρκόφσκι, Georgui Chenguelaia, Gleb Pantilov, Αλεξάντρ Ασκόλντοφ. Εκείνη την εποχή, 120 κινηματογραφιστές εργάζονταν για το καθεστώς, το σινεμά ήταν ένα όργανο προπαγάνδας. Παρόλα αυτά, δεν θα έλεγα ότι οι λογοκριτές ήταν ιδιαίτερα αυστηροί. Λογόκριναν τις ταινίες, είχαν όμως σεβασμό στους δημιουργούς. Μας επέτρεπαν να ολοκληρώνουμε τις ταινίες, πριν τις απαγορεύσουν».
Η ταινία σας διαπνέεται από έναν ποιητικό ρεαλισμό. Είναι αυτό που έχει ανάγκη και ο καλλιτέχνης της ιστορίας σας, ώστε να αφεθεί ελεύθερος και να δημιουργήσει;
Η ποιητική είναι μια τέχνη, που πρώτα βασίζεται στα λόγια. Ο κινηματογράφος είναι κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν αυτά τα δυο μπορούν να ταυτιστούν. Και δεν είναι τόσο εύκολο να λέω ότι υπάρχει μια ποιητική στην ταινία μου. Η ποίηση μπορεί να περιγράψει την κινηματογραφική τέχνη, εντέλει, αλλά όχι να τη διαπνέει. 
Ο Νίκολας του "Chantrapas" βασίζεται πολύ στους φίλους και την οικογένειά του. Αυτό δεν αντικρούει την εικόνα του μοναχικού καλλιτέχνη, που έχουμε στο μυαλό μας;
Καταρχάς να σου πω ότι όντως ισχύει η μοναχικότητα του καλλιτέχνη. Όποια τέχνη και να κάνει. Είναι απαραίτητη, αναγκαία. Μην ξεχνάς όμως ότι υπάρχουν τέχνες, όπως αυτή του κινηματογράφου, που ο σκηνοθέτης πρέπει να μπει σε μια ομάδα. Η δουλειά αυτή απαιτεί ομαδικότητα. Άρα, διαμορφώνεται και ένας άλλος κόσμος, πλέον. Τότε, ο καλλιτέχνης συναναστρέφεται με πολύ κόσμο, είναι πιο κοινωνικός. Έχει μεν τις δικές του ιδέες, τις συζητά κιόλας. 

Σας έχουν λογοκρίνει ποτέ;
Η λογοκρισία ενός καλλιτεχνικού έργου είναι δεδομένη. Δεν έχω αυταπάτες. Και είναι δυο ειδών: ιδεολογική και ηθική. Εκείνη που δεν ανέχομαι με τίποτα είναι την ιδεολογική. Και αυτή μπορεί να εμφανιστεί και σε επίπεδο καθεστώτος και σε επίπεδο κόσμου. Ειδικώς, η λογοκρισία του κόσμου συναντάται όλο και πιο συχνά, πια. Να σου πω όμως την αλήθεια; Αν δεν υπήρχε λογοκρισία θα ήταν βαρετά.
Το "Chantrapas" φέρεται να έχει αυτοβιογραφικά σας στοιχεία. Υπάρχει μια ταύτιση με εσάς και τον ήρωα, έτσι δεν είναι;
Διαφωνώ. Δεν ταυτίζομαι επ’ ουδενί με τον Νίκολα. Μου το λένε όλοι αυτό και έχουν άδικο. Ίσως, γιατί είναι σκηνοθέτης ο ήρωας και όχι κάποιος άλλος καλλιτέχνης. Η ταινία είναι μυθοπλασίας, φανταστική, και όχι ρεαλιστική. Δεν υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, επίσης. Από την άλλη μεριά, με την προσωπικότητα του Νίκολας έχω κοινά στοιχεία, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί και αυτός βλέπει την τέχνη, κάνει πράγματα σε αυτή, όπως εγώ. Από κει και πέρα, όμως, δεν έχουμε άλλα κοινά. Πάντως, η ερώτησή σου είναι εύλογη. Ίσως, τελικά, το μεγάλο λάθος της ταινίας να είναι η επιλογή της ιδιότητας του σκηνοθέτη.

* Σημείωμα του δημοσιογράφου: Να ευχαριστήσω τον Τάσο Μονοκρούσο για τη μετάφραση από τη γαλλική γλώσσα και την Κατερίνα Καναβάρη που κανόνισε τη διευκόλυνση αυτή. Επίσης, τη Σοφία Σταυριανίδου για τη συνέντευξη.
15 Νοεμβρίου 2010 | SevenArt.gr
Σάββατο 11/2 και Κυριακή 12/2 Σάμος
Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο (poulakos@sevenart.gr)

 

3.2.12

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΕΡΑΦΙΝ- SERAPHINE

Παρασκευή 3/2 Καρλόβασι, 
Σάββατο 4 και Κυριακή 5/2/12 Σάμος

Σκηνοθεσία: Martin Provost
Σενάριο: Martin Provost & Marc Abdlenour
Πρωταγωνιστούν: Ζενεβιέβ Μινς, Αν Μπενετ, Αδελάιδα Λερού, Γιολάντ Μορό, Ούλριχ Τουκούρ, Νίκο Ρόγκνερ.
Φωτογραφία: Laurent Brunet, A.F.C.
Ήχος: Philippe Van Den Driessche
Κοστούμια: Madeline Fontaine
Σκηνικά: Thierry François
Μοντάζ: Ludo Troch
Τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο Michael Galasso, γνωστός από το soundtrack της ταινίας "Ερωτική Επιθυμία" (In the Mood for Love).
Διάρκεια: 125 λεπτά
Είδος ταινίας: Βιογραφική, εποχής.
Διανομή: FilmTrαde
 Έτος: 2008
 Γλώσσα: Γαλλικά

Διακρίσεις
7 Βραβεία Σεζάρ για το 2008:
-Καλύτερη Γαλλική Ταινία της Χρονιάς,
-Α΄ γυναικείος ρόλος (Γιολάντ Μορό),
-Σενάριο (Μαρτέν Προβόστ),
-Φωτογραφία (Λοράν Μπρουνέ),
-καλλιτεχνική διεύθυνση (Τιερί Φρανσουά),
-κοστούμια (Μαντλέν Φοντέν),
-και πρωτότυπη μουσική (Μάικλ Γκαλάσο)

Η Ταινία
Βιογραφία της ναϊφ ζωγράφου Σεραφίν Λουίς.
1912: Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στη μικρή πόλη Σενλίς, 50 χιλιόμετρα βόρεια από το Παρίσι, η μοναχική και ιδιόρρυθμη Σεραφίν Λουίς (Γιολάντ Μορό) δουλεύει ως οικιακή βοηθός στο σπίτι της Μαντάμ Ντυφό. Η Σεραφίν, αν και δεν είναι πια νέα, κάνει οποιαδήποτε δύσκολη δουλειά προκειμένου να κερδίσει κάποια χρήματα και να αγοράσει τα υλικά που της χρειάζονται για να ασχοληθεί με το πάθος της, τη ζωγραφική. Περνά τα βράδια της κλεισμένη σε μια σοφίτα και ζωγραφίζει μικρούς, περίπλοκους και με πολύ έντονα χρώματα πίνακες, οι οποίοι απεικονίζουν φρούτα και φυτά. Στα χρώματά της χρησιμοποιεί ασυνήθιστα υλικά που βρίσκει γύρω της όπως κρασί, λάσπη, αίμα ζώων, λάδια από τα κεριά της εκκλησίας, φρούτα και πέταλα λουλουδιών.
Την ίδια εποχή ο γερμανός κριτικός τέχνης και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε (Ούλριχ Τουκούρ), ένθερμος υποστηρικτής του ρεύματος των μοντερνιστών και πριμιτίφ καλλιτεχνών, αποφασίζει να μετακομίζει στο Σενλίς για να ξεφύγει από τους έντονους ρυθμούς του Παρισιού. Νοικιάζει το σπίτι της Μαντάμ Ντυφό και γνωρίζεται με τη Σεραφίν η οποία είναι η οικιακή βοηθός του. Μήνες αργότερα και εντελώς τυχαία στη διάρκεια ενός δείπνου, ο Βίλχελμ βλέπει έναν μικρό ξύλινο πίνακα που είχε ζωγραφίσει η Σεραφίν. Μένει καταγοητευμένος και επιμένει στη Σεραφίν να δει και άλλα της έργα…

ΒΙΛΧΕΛΜ ΟΥΝΤΕ (1874-1947): Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗ ΣΕΡΑΦΙΝ
Ο γερμανικής καταγωγής κριτικός και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε, μετακόμισε στο Παρίσι το 1903 για να αφιερωθεί στην τέχνη. Ανακάλυψε τον Ντουνιέ Ρουσσώ, συναντήθηκε με τον Πικάσο (ο οποίος μάλιστα  ζωγράφισε το πορτρέτο του το 1907), τον Μπρακ, τον Ντελονέ και σιγά-σιγά έφτιαξε μια εξαιρετική συλλογή έργων τέχνης. Όταν μετακόμισε στο Σενλίς το 1912 ανακάλυψε έναν πίνακα που τον συνάρπασε, της Σεραφίν Λουί της οικιακής του βοηθού! Με τον πόλεμο αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γερμανία και δεν ξαναγύρισε στο Παρίσι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του είκοσι. Ο Ούντε υποστήριξε πολλούς νέους ζωγράφους του ρεύματος "ναϊφ"  (Βεβάν, Μπομπουά, Μποσάν) γοητευμένος από το φυσικό τους ταλέντο και την αμεσότητα των έργων τους. 
Λόγω της αποκήρυξης της γερμανικής του υπηκοότητας το 1938, ο Ούντε πέρασε τα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου κρυμμένος στην νοτιοανατολική Γαλλία.  Πέθανε στο Παρίσι το 1947 έχοντας μόλις καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής της Σεραφίν Λουί: μια έκθεση αποκλειστικά με δικά της έργα, που πραγματοποιήθηκε τελικά το 1945 στη Galerie de France στο Παρίσι.

Σημείωμα του σκηνοθέτη
"Στο σενάριο θέλησα να αναπτύξω την ιστορία της Σεραφίν γύρω από τη φιλία της με το Βίλχελμ Ούντε, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διέκρινε αυτό που πραγματικά ήταν η Σεραφίν και ο οποίος την υποστήριξε μέχρι το τέλος. Λόγω της σχολαστικότητάς της Σεραφίν και της έντονης πίστης της, επιβάλλεται ένα ιδιαίτερο ύφος στην επεξεργασία της ιστορίας της ζωή της. Στην ταινία, προσπάθησα να προσδιορίσω τη διαδικασία μέσα από την οποία μια γυναίκα ταπεινής προέλευσης και αγαθών πεποιθήσεων κατάφερε να γίνει μία ολοκληρωμένη καλλιτέχνης σε μία εποχή που ήταν σχεδόν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Καθώς και το πώς ένας ευγενικός και περίπλοκος άνδρας, που είχε μάθει να τον υπηρετούν έφτασε στο σημείο να υπηρετεί αυτός την ταπεινή γυναίκα, την καλλιτέχνη και το έργο της. Επιθυμία μου ήταν η ταινία να είναι ασυμβίβαστη, καθαρή και τακτοποιημένη, όσο το δυνατόν δηλαδή πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της Σεραφίν και τον αισθησιασμό που χαρακτήριζε τη σχέση της με τη φύση. Χωρίς να τονίσω υπερβολικά τις πτυχές της ασθένειάς της, προσπάθησα να παρουσιάσω τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε εκείνη. Πρέπει να κατανοήσει κάποιος την τέχνη της Σεραφίν, τα βάσανά της, την απόρριψη που ένοιωσε και τη βασανιστική αίσθηση του σκοπού της ζωής της να παράγει σπουδαία τέχνη, προκειμένου να αντιληφθεί το χάρισμα που την οδήγησε στη σφαίρα του παραλόγου."