Παρασκευή 3/2 Καρλόβασι,
Σάββατο 4 και Κυριακή 5/2/12 Σάμος
Σκηνοθεσία: Martin Provost
Σενάριο: Martin Provost & Marc Abdlenour
Πρωταγωνιστούν: Ζενεβιέβ Μινς, Αν Μπενετ, Αδελάιδα Λερού, Γιολάντ Μορό, Ούλριχ Τουκούρ, Νίκο Ρόγκνερ.
Φωτογραφία: Laurent Brunet, A.F.C.
Ήχος: Philippe Van Den Driessche
Κοστούμια: Madeline Fontaine
Σκηνικά: Thierry François
Μοντάζ: Ludo Troch
Τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο Michael Galasso, γνωστός από το soundtrack της ταινίας "Ερωτική Επιθυμία" (In the Mood for Love).
Διάρκεια: 125 λεπτά
Είδος ταινίας: Βιογραφική, εποχής.
Διανομή: FilmTrαde
Έτος: 2008
Γλώσσα: Γαλλικά
Διακρίσεις
7 Βραβεία Σεζάρ για το 2008:
-Καλύτερη Γαλλική Ταινία της Χρονιάς,
-Α΄ γυναικείος ρόλος (Γιολάντ Μορό),
-Σενάριο (Μαρτέν Προβόστ),
-Φωτογραφία (Λοράν Μπρουνέ),
-καλλιτεχνική διεύθυνση (Τιερί Φρανσουά),
-κοστούμια (Μαντλέν Φοντέν),
-και πρωτότυπη μουσική (Μάικλ Γκαλάσο)
Η Ταινία
Βιογραφία της ναϊφ ζωγράφου Σεραφίν Λουίς.
1912: Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στη μικρή πόλη Σενλίς, 50 χιλιόμετρα βόρεια από το Παρίσι, η μοναχική και ιδιόρρυθμη Σεραφίν Λουίς (Γιολάντ Μορό) δουλεύει ως οικιακή βοηθός στο σπίτι της Μαντάμ Ντυφό. Η Σεραφίν, αν και δεν είναι πια νέα, κάνει οποιαδήποτε δύσκολη δουλειά προκειμένου να κερδίσει κάποια χρήματα και να αγοράσει τα υλικά που της χρειάζονται για να ασχοληθεί με το πάθος της, τη ζωγραφική. Περνά τα βράδια της κλεισμένη σε μια σοφίτα και ζωγραφίζει μικρούς, περίπλοκους και με πολύ έντονα χρώματα πίνακες, οι οποίοι απεικονίζουν φρούτα και φυτά. Στα χρώματά της χρησιμοποιεί ασυνήθιστα υλικά που βρίσκει γύρω της όπως κρασί, λάσπη, αίμα ζώων, λάδια από τα κεριά της εκκλησίας, φρούτα και πέταλα λουλουδιών.
Την ίδια εποχή ο γερμανός κριτικός τέχνης και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε (Ούλριχ Τουκούρ), ένθερμος υποστηρικτής του ρεύματος των μοντερνιστών και πριμιτίφ καλλιτεχνών, αποφασίζει να μετακομίζει στο Σενλίς για να ξεφύγει από τους έντονους ρυθμούς του Παρισιού. Νοικιάζει το σπίτι της Μαντάμ Ντυφό και γνωρίζεται με τη Σεραφίν η οποία είναι η οικιακή βοηθός του. Μήνες αργότερα και εντελώς τυχαία στη διάρκεια ενός δείπνου, ο Βίλχελμ βλέπει έναν μικρό ξύλινο πίνακα που είχε ζωγραφίσει η Σεραφίν. Μένει καταγοητευμένος και επιμένει στη Σεραφίν να δει και άλλα της έργα…
ΒΙΛΧΕΛΜ ΟΥΝΤΕ (1874-1947): Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗ ΣΕΡΑΦΙΝ
Ο γερμανικής καταγωγής κριτικός και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε, μετακόμισε στο Παρίσι το 1903 για να αφιερωθεί στην τέχνη. Ανακάλυψε τον Ντουνιέ Ρουσσώ, συναντήθηκε με τον Πικάσο (ο οποίος μάλιστα ζωγράφισε το πορτρέτο του το 1907), τον Μπρακ, τον Ντελονέ και σιγά-σιγά έφτιαξε μια εξαιρετική συλλογή έργων τέχνης. Όταν μετακόμισε στο Σενλίς το 1912 ανακάλυψε έναν πίνακα που τον συνάρπασε, της Σεραφίν Λουί της οικιακής του βοηθού! Με τον πόλεμο αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γερμανία και δεν ξαναγύρισε στο Παρίσι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του είκοσι. Ο Ούντε υποστήριξε πολλούς νέους ζωγράφους του ρεύματος "ναϊφ" (Βεβάν, Μπομπουά, Μποσάν) γοητευμένος από το φυσικό τους ταλέντο και την αμεσότητα των έργων τους.
Λόγω της αποκήρυξης της γερμανικής του υπηκοότητας το 1938, ο Ούντε πέρασε τα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου κρυμμένος στην νοτιοανατολική Γαλλία. Πέθανε στο Παρίσι το 1947 έχοντας μόλις καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής της Σεραφίν Λουί: μια έκθεση αποκλειστικά με δικά της έργα, που πραγματοποιήθηκε τελικά το 1945 στη Galerie de France στο Παρίσι.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
"Στο σενάριο θέλησα να αναπτύξω την ιστορία της Σεραφίν γύρω από τη φιλία της με το Βίλχελμ Ούντε, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διέκρινε αυτό που πραγματικά ήταν η Σεραφίν και ο οποίος την υποστήριξε μέχρι το τέλος. Λόγω της σχολαστικότητάς της Σεραφίν και της έντονης πίστης της, επιβάλλεται ένα ιδιαίτερο ύφος στην επεξεργασία της ιστορίας της ζωή της. Στην ταινία, προσπάθησα να προσδιορίσω τη διαδικασία μέσα από την οποία μια γυναίκα ταπεινής προέλευσης και αγαθών πεποιθήσεων κατάφερε να γίνει μία ολοκληρωμένη καλλιτέχνης σε μία εποχή που ήταν σχεδόν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Καθώς και το πώς ένας ευγενικός και περίπλοκος άνδρας, που είχε μάθει να τον υπηρετούν έφτασε στο σημείο να υπηρετεί αυτός την ταπεινή γυναίκα, την καλλιτέχνη και το έργο της. Επιθυμία μου ήταν η ταινία να είναι ασυμβίβαστη, καθαρή και τακτοποιημένη, όσο το δυνατόν δηλαδή πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της Σεραφίν και τον αισθησιασμό που χαρακτήριζε τη σχέση της με τη φύση. Χωρίς να τονίσω υπερβολικά τις πτυχές της ασθένειάς της, προσπάθησα να παρουσιάσω τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε εκείνη. Πρέπει να κατανοήσει κάποιος την τέχνη της Σεραφίν, τα βάσανά της, την απόρριψη που ένοιωσε και τη βασανιστική αίσθηση του σκοπού της ζωής της να παράγει σπουδαία τέχνη, προκειμένου να αντιληφθεί το χάρισμα που την οδήγησε στη σφαίρα του παραλόγου."
Σάββατο 4 και Κυριακή 5/2/12 Σάμος
Σκηνοθεσία: Martin Provost
Σενάριο: Martin Provost & Marc Abdlenour
Πρωταγωνιστούν: Ζενεβιέβ Μινς, Αν Μπενετ, Αδελάιδα Λερού, Γιολάντ Μορό, Ούλριχ Τουκούρ, Νίκο Ρόγκνερ.
Φωτογραφία: Laurent Brunet, A.F.C.
Ήχος: Philippe Van Den Driessche
Κοστούμια: Madeline Fontaine
Σκηνικά: Thierry François
Μοντάζ: Ludo Troch
Τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο Michael Galasso, γνωστός από το soundtrack της ταινίας "Ερωτική Επιθυμία" (In the Mood for Love).
Διάρκεια: 125 λεπτά
Είδος ταινίας: Βιογραφική, εποχής.
Διανομή: FilmTrαde
Έτος: 2008
Γλώσσα: Γαλλικά
Διακρίσεις
7 Βραβεία Σεζάρ για το 2008:
-Καλύτερη Γαλλική Ταινία της Χρονιάς,
-Α΄ γυναικείος ρόλος (Γιολάντ Μορό),
-Σενάριο (Μαρτέν Προβόστ),
-Φωτογραφία (Λοράν Μπρουνέ),
-καλλιτεχνική διεύθυνση (Τιερί Φρανσουά),
-κοστούμια (Μαντλέν Φοντέν),
-και πρωτότυπη μουσική (Μάικλ Γκαλάσο)
Η Ταινία
Βιογραφία της ναϊφ ζωγράφου Σεραφίν Λουίς.
1912: Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στη μικρή πόλη Σενλίς, 50 χιλιόμετρα βόρεια από το Παρίσι, η μοναχική και ιδιόρρυθμη Σεραφίν Λουίς (Γιολάντ Μορό) δουλεύει ως οικιακή βοηθός στο σπίτι της Μαντάμ Ντυφό. Η Σεραφίν, αν και δεν είναι πια νέα, κάνει οποιαδήποτε δύσκολη δουλειά προκειμένου να κερδίσει κάποια χρήματα και να αγοράσει τα υλικά που της χρειάζονται για να ασχοληθεί με το πάθος της, τη ζωγραφική. Περνά τα βράδια της κλεισμένη σε μια σοφίτα και ζωγραφίζει μικρούς, περίπλοκους και με πολύ έντονα χρώματα πίνακες, οι οποίοι απεικονίζουν φρούτα και φυτά. Στα χρώματά της χρησιμοποιεί ασυνήθιστα υλικά που βρίσκει γύρω της όπως κρασί, λάσπη, αίμα ζώων, λάδια από τα κεριά της εκκλησίας, φρούτα και πέταλα λουλουδιών.
Την ίδια εποχή ο γερμανός κριτικός τέχνης και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε (Ούλριχ Τουκούρ), ένθερμος υποστηρικτής του ρεύματος των μοντερνιστών και πριμιτίφ καλλιτεχνών, αποφασίζει να μετακομίζει στο Σενλίς για να ξεφύγει από τους έντονους ρυθμούς του Παρισιού. Νοικιάζει το σπίτι της Μαντάμ Ντυφό και γνωρίζεται με τη Σεραφίν η οποία είναι η οικιακή βοηθός του. Μήνες αργότερα και εντελώς τυχαία στη διάρκεια ενός δείπνου, ο Βίλχελμ βλέπει έναν μικρό ξύλινο πίνακα που είχε ζωγραφίσει η Σεραφίν. Μένει καταγοητευμένος και επιμένει στη Σεραφίν να δει και άλλα της έργα…
ΒΙΛΧΕΛΜ ΟΥΝΤΕ (1874-1947): Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗ ΣΕΡΑΦΙΝ
Ο γερμανικής καταγωγής κριτικός και συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε, μετακόμισε στο Παρίσι το 1903 για να αφιερωθεί στην τέχνη. Ανακάλυψε τον Ντουνιέ Ρουσσώ, συναντήθηκε με τον Πικάσο (ο οποίος μάλιστα ζωγράφισε το πορτρέτο του το 1907), τον Μπρακ, τον Ντελονέ και σιγά-σιγά έφτιαξε μια εξαιρετική συλλογή έργων τέχνης. Όταν μετακόμισε στο Σενλίς το 1912 ανακάλυψε έναν πίνακα που τον συνάρπασε, της Σεραφίν Λουί της οικιακής του βοηθού! Με τον πόλεμο αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γερμανία και δεν ξαναγύρισε στο Παρίσι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του είκοσι. Ο Ούντε υποστήριξε πολλούς νέους ζωγράφους του ρεύματος "ναϊφ" (Βεβάν, Μπομπουά, Μποσάν) γοητευμένος από το φυσικό τους ταλέντο και την αμεσότητα των έργων τους.
Λόγω της αποκήρυξης της γερμανικής του υπηκοότητας το 1938, ο Ούντε πέρασε τα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου κρυμμένος στην νοτιοανατολική Γαλλία. Πέθανε στο Παρίσι το 1947 έχοντας μόλις καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής της Σεραφίν Λουί: μια έκθεση αποκλειστικά με δικά της έργα, που πραγματοποιήθηκε τελικά το 1945 στη Galerie de France στο Παρίσι.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
"Στο σενάριο θέλησα να αναπτύξω την ιστορία της Σεραφίν γύρω από τη φιλία της με το Βίλχελμ Ούντε, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διέκρινε αυτό που πραγματικά ήταν η Σεραφίν και ο οποίος την υποστήριξε μέχρι το τέλος. Λόγω της σχολαστικότητάς της Σεραφίν και της έντονης πίστης της, επιβάλλεται ένα ιδιαίτερο ύφος στην επεξεργασία της ιστορίας της ζωή της. Στην ταινία, προσπάθησα να προσδιορίσω τη διαδικασία μέσα από την οποία μια γυναίκα ταπεινής προέλευσης και αγαθών πεποιθήσεων κατάφερε να γίνει μία ολοκληρωμένη καλλιτέχνης σε μία εποχή που ήταν σχεδόν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Καθώς και το πώς ένας ευγενικός και περίπλοκος άνδρας, που είχε μάθει να τον υπηρετούν έφτασε στο σημείο να υπηρετεί αυτός την ταπεινή γυναίκα, την καλλιτέχνη και το έργο της. Επιθυμία μου ήταν η ταινία να είναι ασυμβίβαστη, καθαρή και τακτοποιημένη, όσο το δυνατόν δηλαδή πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της Σεραφίν και τον αισθησιασμό που χαρακτήριζε τη σχέση της με τη φύση. Χωρίς να τονίσω υπερβολικά τις πτυχές της ασθένειάς της, προσπάθησα να παρουσιάσω τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε εκείνη. Πρέπει να κατανοήσει κάποιος την τέχνη της Σεραφίν, τα βάσανά της, την απόρριψη που ένοιωσε και τη βασανιστική αίσθηση του σκοπού της ζωής της να παράγει σπουδαία τέχνη, προκειμένου να αντιληφθεί το χάρισμα που την οδήγησε στη σφαίρα του παραλόγου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου