16.12.09

Vratné lahve -Empties -Ζωή σε Ανακύκλωση

Πολλά μεσολάβησαν τις προηγούμενες μέρες που δυστυχώς δεν προλάβαμε να σας ενημερώσουμε με ανάρτησή μας λόγω απουσίας της διαχειρίστριας του blog. Τη περασμένη εβδομάδα αφενός έγιναν κανονικά οι προβολές μας σε Καρλόβασι και Βαθύ της ταινίας της Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Sylvie Verheyde "Με λένε Στέλλα" και αφετέρου είχαμε στο νησί μας το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Αυτή την εβδομάδα κλείνουμε τις προβολές μας για το 2009 με την ταινία "Ζωή σε ανακύκλωση" που σας παρουσιάζουμε παρακάτω. Θα είμαστε πάλι μαζί από τις 8 Ιανουαρίου 2010 με το δεύτερο κύκλο των προβολών μας.

Παρασκευή 18/12 Καρλόβασι 9.00μμ
Σάββατο 19/12 και Κυριακή 20/12 Βαθύ ώρα 8.30 μμ



Director:Jan Sverák
Writers:Zdenek Sverák (story)Zdenek Sverák (screenplay)
Release Date:24 April 2008 Genre:Comedy | Drama Runtime:100 min Country:Czech Republic | UK Language:Czech | German Color:Color
Filming Locations:Czech Republic Distribution: AUDIO VISUAL ENTERPRISES S.A.

Cast:

Josef Tkaloun
Úlisný
Daughter
Rezác
Tkalounová
Man with a cell phone
Headmaster
Tomík
Deputy headmaster Landa
Lamková
Subrt
Rezác jr.
Karel
Wasserbauer
Teacher Ptácková

Ο Γιόζεφ, ένας εξηνταπεντάχρονος δάσκαλος σε σχολείο της Πράγας, υποβάλλει την παραίτησή του μη μπορώντας να αποδεχτεί την ανάρμοστη συμπεριφορά των νέων μαθητών. Παρά την ηλικία του όμως ο Γιόζεφ διαθέτει χιούμορ και άφθονη ενέργεια και του είναι αδύνατον να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του κλεισμένος στο σπίτι με τη σύζυγο του. Έτσι γίνεται υπάλληλος σούπερ μάρκετ. Εκεί όπου οι άλλοι αγοράζουν μαζικά αυτός αναθεωρεί ότι έχει ξοδέψει μέχρι τώρα...

Μετά τα «Δημοτικό Σχολείο» και «Ο Μικρός Κόλια» (Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, 1997) ο Γιαν Σβέρακ έρχεται να ολοκληρώσει την τριλογία του με την ταινία «Ζωή Σε Ανακύκλωση», μια ευαίσθητη κωμωδία σχετικά με την τρίτη ηλικία και τον επαναπροσδιορισμό της θέσης του ατόμου μέσα στην κοινωνία. Όταν το 2003 ο Ζντένεκ Σβέρακ ξεκίνησε να δουλεύει το σενάριο του «Ζωή Σε Ανακύκλωση» ο γιος του Γιαν βρισκόταν σταθερά δίπλα του, παρακολουθώντας τον με την κάμερα. Στόχος του ήταν να αποτυπώσει τη δημιουργική πορεία του πατέρα του με το ντοκιμαντέρ «Tatinek» (Μπαμπάς) του οποίου το τέλος θα ταυτιζόταν με την αρχή των γυρισμάτων του «Ζωή Σε Ανακύκλωση». Όμως στην πορεία η σχέση πατέρα και γιου πέρασε μια έντονη προσωπική και επαγγελματική κρίση και το ντοκιμαντέρ έκλεινε με τον πατέρα - σεναριογράφο να αποχωρίζεται την ομάδα του «Ζωή Σε Ανακύκλωση» υπογραμμίζοντας την καλλιτεχνική τους διαφωνία. Παρ' όλα αυτά ο Ζντένεκ Σβέρακ συνέχισε να δουλεύει επάνω στο σενάριο και μετά από ένα χρόνο βρήκε τη χρυσή τομή, οδηγώντας τον ήρωά του σε πιο αισιόδοξα μονοπάτια χάρη στην καθοριστική σχέση που χτίζει με τη σύζυγό του. Έτσι τελικά γυρίστηκε η ταινία που έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του τσέχικου box office.

Χωρίς αμφιβολία ο ακρογωνιαίος λίθος της ταινίας είναι ο Ζντένεκ Σβέρακ που ως σεναριογράφος αλλά και πρωταγωνιστής καταφέρνει να φέρει τους ήρωες στα μέτρα του. Βλέποντας ολοκληρωμένα την τριλογία («Δημοτικό Σχολείο», «Ο Μικρός Κόλια» και «Ζωή Σε Ανακύκλωση») είναι δύσκολο να μην παρατηρήσουμε κάποια κοινά στοιχεία. Ο σκηνοθέτης περιγράφει σε αυτή ολόκληρη την εμπειρία ζωής του πατέρα του: Το «Δημοτικό Σχολείο» ασχολείται με τα παιδικά του χρόνια, το «Ο Μικρός Κόλια» πραγματεύεται την ενήλικη ζωή του και το «Ζωή Σε Ανακύκλωση» παρουσιάζει τις εμπειρίες του από την τρίτη ηλικία. Αναζητώντας απαντήσεις σε βασικά υπαρξιακά ερωτήματα που συνδέονται με το πέρασμα του χρόνου ο ήρωας προσπαθεί να συμβιβαστεί με την ηλικία του, το πέρασμα των χρόνων, τις συνέπειες στην ψυχή και στο σώμα και την αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου. Η Ντανιέλα Κολάροβα κάνει και αυτή τη μεγάλη επιστροφή, είχε υποδυθεί και πάλι τη σύζυγο του Ζντένεκ Σβέρακ πριν από τριάντα χρόνια στην κωμωδία «Na Samote U Lesa» του Γίρι Μένζελ. Αν και ο ρόλος της είναι εμπνευσμένος από την αληθινή σύζυγο του Ζντένεκ και μητέρα του Γιαν η προηγούμενη συνεργασία των δύο πρωταγωνιστών συνεπάγεται μια ιδιαίτερη εξοικείωση που αποτυπώνεται στην οθόνη. Η παρουσία της είναι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ιστορίας και την πορεία του βασικού ήρωα που αρνείται να παραδοθεί διεκδικώντας αυτά που μπορεί και επιθυμεί. Όσο βαρύγδουπα, στενάχωρα και μελαγχολικά να σας ακούγονται όλα αυτά που έχουν για θέμα ένα ζευγάρι στην σύνταξη δεν είναι καθόλου έτσι. Ο Ζβέρακ έχει συνδυάσει την τρυφερότητα με την γνώση, το καθημερινό με το πονηρό, το αστείο με το σοβαρό, το μελαγχολικό με το γλυκό και ο συνδυασμός του «πιάνει», ακόμα και αν ανησυχεί κανείς πρόωρα για το πρώτο συντάξιμο έτος!

                                                                                                                                    www.movieworld.gr



1.12.09

Ασε το Κακό να μπει


Låt den rätte komma in- Let the Right one in

Παρασκευή 4/12 Καρλόβασι 9.00 μμ
Σάββατο 5 και Κυριακή 6/12/09 Βαθύ 8.30 μμ
Director:Tomas Alfredson
Writers:John Ajvide Lindqvist (novel)John Ajvide Lindqvist (screenplay)
Release Date:19 March 2009 Genre:Drama | Horror | Romance | Thriller
Runtime:115 min Country:Sweden Language:Swedish Color:Color
 Filming locations :Blackeberg, Stockholm, Sweden-Örnäset, Luleå, Norrbottens län, Sweden Distribution : Seven Films

Cast

Jocke
Gösta (as Karl Robert Lindgren)
Morgan (as Anders Peedu)
Erik
Larry (as Paul Olofsson)
Yvonne
Magister Avila
Lacke
Conny
Andreas


Martin


Σουηδία, 1981. Ο Όσκαρ είναι ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο και πιάνει φιλίες με την γειτόνισσά του Έλι η οποία μοιάζει με φυσιολογικό δωδεκάχρονο κορίτσι μα στην πραγματικότητα είναι βαμπίρ. Όταν ο πατέρας της που έχει αναλάβει να φροντίζει τα θύματά της, συλλαμβάνεται από την αστυνομία οι φίλοι ενός μεθυσμένου παιδιού που εκείνη είχε σκοτώσει στο παρελθόν αποφασίζουν να την ξεσκεπάσουν...

Το «Άσε Το Κακό Να Μπει» είναι μια ιστορία τρόμου με βαμπίρ...Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί μεγαλύτερο ψέμα στην εφετινή κινηματογραφική σοδειά. Είναι τόσο παραπλανητικός και άστοχος αυτός ο χαρακτηρισμός όσο το να προσπαθούσαμε να τοποθετήσουμε το σουηδικό αυτό αριστούργημα post ρομαντισμού στο ίδιο κινηματογραφικό genre με το «Twilight», ακόμα και εάν διαθέτουν τον ίδιο θεματικό πυρήνα. Το «Let The Right One In» προσπερνά επιδέξια τον χολιγουντιανό σκόπελο και έχοντας ως φόντο μια ιστορία με βαμπίρ αναπτύσσει επιδέξια μια ερωτική ιστορία, ύμνο στην αγάπη που δεν κοιτά ζώντες και νεκρούς, στην αγάπη που εξυψώνει τον «φαινομενικά» νεκρό σε πιο ζωντανό και από αυτόν που ρέει ακόμα αίμα μέσα του. Αλλά με την επίφαση του τρόμου αποκρυπτογραφεί και άλλα πολλά...Πρώτο και καλύτερο τον αιώνιο πρώτο έρωτα, αυτόν που υφίσταται στο διηνεκές. Κατά δεύτερο ξεκλειδώνει - ή τουλάχιστον μας δίνει το διαβατήριο για εκεί...- το δωμάτιο με το πιο ανεξήγητο περιεχόμενο στην εποχή μας, τις ανθρώπινες σχέσεις. Τρίτο μπορεί να ειδωθεί ως ένα σκοτεινό παραμύθι τρόμου, μια μελέτη για τη μοναξιά, μια κατάθεση με μπόλικη γενναιοδωρία ψυχής για την σεξουαλικότητα. Είναι πράγματι πολυεπίπεδο το απόκοσμο αυτό fairytale. Μια ασύλληπτη δημιουργία που μεταλλάσσει το αισθηματικό σε ουμανιστικό υπαρξιακό μανιφέστο, προκαλώντας και συνδυάζοντας συγχρόνως τη διαφορετικότητα με την αταξία.
Η εφευρετικότητα του σεναριογράφου και συγγραφέα Τζον Λίνκβιστ που διασκεύασε ένα δικό του βιβλίο είναι αληθινά μοναδική. Ένα αλληγορικό αμάλγαμα αχαλίνωτης φαντασίας (που θα τη ζήλευε ο Τιμ Μπάρτον), τρυφερού love story και τρόμου σε μια αφηγηματική ισορροπία που δεν τρικλίζει ούτε μία στιγμή. Πραγματικό υπόδειγμα - μάθημα ανάπτυξης σεναρίου, δομημένου στην εντέλεια. Και μια αισθητική προσέγγιση που αγγίζει το τέλειο, με όπλο τον μινιμαλισμό. Πάρτε για παράδειγμα την εξονυχιστική αναπαράσταση - με εντυπωσιακή φωτογραφία - του σκανδιναβικού παγωμένου λευκού της ημέρας σε αντίστιξη με το πηχτό σκοτάδι. Ή τα παγωμένα traveling - μάρτυρες μιας κοινωνίας κλεισμένης στο καβούκι της που καταλήγουν σε κοντινά κάδρα των πρωταγωνιστών. Απ' τη μια το ξανθό πρόσωπο του Όσκαρ, απ' την άλλη - και στον αντίποδα - η κατατονική, μελαχρινή περσόνα της Έλι. Με σκηνές - κινηματογραφικούς πίνακες τεράστιας αισθητικής αξίας που μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πολύ καιρό μετά τη θέαση του φιλμ. Τέτοια είναι η σεκάνς τέλους μέσα στην πισίνα που δείχνει πόσο μακριά είναι διατεθειμένοι να φτάσουν ο ένας για τον άλλον ή οι εμπνευσμένες σκηνές με το κύβο του Ρούμπικ και το αυγό Φαμπερζέ. Το εκπληκτικό μουσικό score, μνημείο λειτουργικότητας και λυρισμού, συμβάλλει στην όλη ατμόσφαιρα...Και όλα αυτά δίχως ο Τόμας Άλφρεντσον να πληγώνει τον βαμπιρικό μύθο ούτε με μια σεκάνς. Μερικά από τα γνωστά κλισέ υπάρχουν, χωρίς όμως τις γραφικότητες με τα σκόρδα, παλούκια κ. λπ. Η σύγκριση του «Άσε Το Κακό Να Μπει» με άλλα φιλμ παρόμοιας μυθολογίας τα βγάζει όλα νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο και κάνει το πρόσφατο «Twilight» να μοιάζει με κακογραμμένη άσκηση πρωτοετούς φοιτητή κινηματογραφικής σχολής!
Δεν αρκεί όμως μόνον η αισθητική για να πιάσεις άριστες επιδόσεις...Απαιτείται και ιδεολογική συνέπεια, προσανατολισμός, σεναριακό βάθος. Τα έχει όλα αυτά το φιλμ. Ο Σουηδός μιλά για το κακό το οποίο μπορεί να το ξορκίζουμε αλλά στις ημέρες μας υφίσταται όσο ποτέ. Ζει και βασιλεύει, φωλιάζει στο υποσυνείδητό μας, σέρνεται...Ενσωματώνεται στην ψυχή ενός δωδεκάχρονου αθώου κοριτσιού, της Έλι. Αφού μπορεί το κακό να διεισδύσει και στην άγραφη ψυχή ενός παιδιού τότε μπορεί να πάει παντού. Γιατί; Μα διότι η δυτική κοινωνία μπορεί να έχει κάνει άλματα σε πολλούς τομείς αλλά έχει χάσει κάτι από την ανθρωπιά της. Εχει απωλέσει την ανθρώπινη επαφή και την επικοινωνία (οι σωματικές επαφές είναι ελάχιστες στο φιλμ). «Νεκροφάνεια» παντού, περιφερόμενα ζόμπι, υποψήφιοι φορείς του κακού...Εκεί ακριβώς ο δημιουργός κάνει το μεγάλο μπαμ. Ο παραμελημένος και καταπιεσμένος από σχολείο και οικογένεια Όσκαρ συνάπτει μια «ιδιαίτερη» σχέση με την συνομήλική του Έλι που είναι βαμπίρ. Θα μπορούσε - όπως εύστοχα υπονοείται στην αρχική σκηνή - να μην υπάρχει καν η Έλι, να είναι μόνο στη φαντασία μας. Το υποσυνείδητο του Όσκαρ που εκπροσωπεί το καλό είναι η Έλι, το alter ego του, το είδωλο του στον καθρέφτη, η «Neverland» που θέλει να επισκεφτεί. Και η επιθυμία του γίνεται πράξη...Όλα διττά διατείνεται ο σκηνοθέτης, το καλό και το κακό συνυπάρχουν από την αρχή σε κάθε άνθρωπο. Η ύπνωση της κοινωνίας είναι που αφυπνίζει το κακό. Όλοι νεκροζώντανοι είμαστε, όπως ο Όσκαρ και η Έλι. Όλα τα δίπολα παρατίθενται, αγόρι - κορίτσι, ξανθός - μελαχρινή, ζωντανός - νεκρή. Επίτευγμα μέγιστο...Επαγωγικά μπορούμε να καταλήξουμε και σε ένα συμπέρασμα αρκούντως ανατριχιαστικό, ο πατέρας της Έλι σκοτώνει για να δώσει τροφή στο παιδί του ενώ αντίθετα οι γονείς του Όσκαρ είναι αδιάφοροι για αυτόν. Στη φαντασία του θα ήθελε να έχει τον πατέρα της Έλι γι' αυτό φλερτάρει με την ιδέα του βαμπίρ. Θέλει υποσυνείδητα να αλλάξει κουστούμι, να βγάλει το καλό και έτσι απλά να βάλει το κακό για να μπορέσει να νιώσει τη στοργή που ποτέ δεν ένιωσε. Ως και ψυχαναλύσεις φροϋδικού τύπου επιχειρεί αυτό το φιλμ. Έτσι συμβαίνει πάντα με την σπουδαία τέχνη...
                                                                                                                            
     

22.11.09

Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν

Copying Beethoven- Klang der Stille
Παρασκευή 27/11 Καρλόβασι ώρα 9.00 μμ
Σάββατο 28 και Κυριακή 29/11 Βαθύ 8.30 μμ

Director:Agnieszka Holland
Writers:Stephen J. Rivele &Christopher Wilkinson
Release Date:9 October 2007 Genre:Drama | History | Music | Romance
Runtime:104 min Country:USA | Germany | Hungary Language:English
Color:Color Filming Locations:Budapest, Hungary-Katona József Theatre, Kecskemét, Hungary-London, England, UK

Cast:

Anna Holtz
Schuppanzigh
Wenzel Schlemmer
Old Woman
Neighbor
Archduke Rudolph
Rudy
Judge
Krenski
Stefan Holtz
Magda
Doctor (as Gyorgy Mendel)
Mother Canisius
Martin Bauer


Οι παρτιτούρες του ήτανε γεμάτες μουντζούρες, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του δεν δούλευε ποτέ για Βασιλιάδες, ούτε καν υποκλινότανε μπροστά τους στέλνοντας έτσι περίπατο οποιοδήποτε πρωτόκολλο, ήτανε φωνακλάς, αντιπαθής πλην αναγνωρίσιμος, ενώ αγαπούσε πολύ τον έρωτα, το κρασί αλλά και τις βόλτες με τον αγαπημένο του φίλο Γκαίτε. Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Μπετόβεν!

Η Ανιέσκα Χόλαντ σκηνοθετεί τα τελευταία χρόνια ζωής αυτής της κορυφαίας προσωπικότητας που δίδαξε στους μουσικούς τι θα πει ‘συμφωνία’, βιώνοντας ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα που θα μπορούσε να ζήσει κάποιος συνθέτης, το οποίο τον έφερε πολύ κοντά στην αυτοκτονία: την κώφωση. Το 1824, ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Εντ Χάρις) ετοιμάζει την 9η Συμφωνία, αλλά λόγω της ασθένειάς του, χρειάζεται άμεσα κάποιον βοηθό. Το Ωδείο της Βιέννης του στέλνει την Άννα Χολτς (Νταιάν Κρούγκερ). Η αντίδρασή του ήταν οσκαρική…

Γυναίκα; Μα αυτό είναι αδιανόητο και τα γέλια του φτάνουνε μέχρι τα πέρατα της πόλης! Και όμως, μαζί καταφέρνουνε να κάνουνε το θέατρο της αυστριακής πρωτεύουσας να σείεται από τα χειροκροτήματα, τα οποία ο δημιουργός αδυνατούσε να ακούσει…

Από την Πολωνία λοιπόν και με πραγματική αγάπη, η νέα ταινία για μία από τις μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυίες που γνώρισε ο κόσμος μας. Από το πρώτο κιόλας πλάνο, η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, και γίνονται αμέσως αντιληπτοί οι σκηνοθετικοί συνειρμοί της Χόλαντ. Δεδομένου ότι το σύμπαν είναι γεμάτο αντιθέσεις, και συμφωνία θα πει ένωση αυτών των διαφορετικών ακουσμάτων, η σκηνοθέτης ξετυλίγει το παιχνίδι αντίφασης-κατάφασης από την αρχή της ιστορίας, μένοντας επικεντρωμένη αφενός στη αλήθεια της μουσικότητας έτσι όπως τη βίωνε ο συνθέτης στη σχέση του με αυτό που λέμε Θεό και αφετέρου στον ποιητικό δεσμό που ανέπτυξε με τη νεαρή Άννα.

Δύσκολα κάποιος θεατής θα ξεχάσει το μεταξύ τους παιχνίδι με τα χέρια, αλλά και τις ατάκες του Μπετόβεν περί θείας καταγωγής του γένους μας, και του ύψιστου ουμανιστικού ρόλου που αναλαμβάνει πρώτος ο μουσικός, προκειμένου να ερμηνεύσει τη γλώσσα του Θεού.

Ολόκληρο το έργο το βαστάει ο πολυαγαπημένος ηθοποιός Εντ Χάρις ο οποίος είναι φανερό ότι μελέτησε σπιθαμή προς σπιθαμή τον χαρακτήρα του Μπετόβεν αλλά και ότι διδάχτηκε πιάνο προκειμένου να ανταποκριθεί ολοκληρωτικά στις ανάγκες του ρόλου του. Το ίδιο πρέπει να συνέβη και με την Κρούγκερ όχι όμως με την ανάλογη επιτυχία στην τεχνική, καθώς στην πρώτη σκηνή που την βλέπουμε να παίζει, τα δάχτυλά της φαίνονται σπασμένα και τρεμάμενα, κάτι το οποίο δεν πείθει ότι είναι η καλύτερη μαθήτρια που είχε η Βιέννη στη σύνθεση. Όμως την συγχωρούμε, γιατί κατά τα άλλα η παρουσία της στην ταινία είναι μαγική. Είναι εξαιρετικά όμορφη και έχει καταφέρει να αφεθεί στην κυριολεξία σε όλη τη μαγεία που λέγεται Μπετόβεν. Πραγματικά πρόκειται για μία από τις καλύτερες επιλογές που έχουμε δει σε καστ, η ερμηνεία της είναι απίθανη.

Και αν όλα αυτά δεν σας έχουνε πείσει ακόμα να δείτε την ταινία, γιατί στην περίπτωση που είστε μουσικόφιλοι, δεν χρειάζεστε καν κριτική, υπάρχει ένας ακόμη λόγος: Η ίδια η 9η Συμφωνία. Η σκηνή στην Όπερα, από τα δευτερόλεπτα της σιωπής πριν την πρώτη νότα μέχρι και τη στιγμή που το κοινό ξεσπάει ένθερμο ζητωκραυγάζοντας, είναι ανατριχιαστική. Τόσο πολύ, που νομίζεις ότι ο χρόνος έχει γυρίσει και βρίσκεσαι στην πρεμιέρα του 1824. Μα τι λέω... Όταν ακούς Μπετόβεν το ημερολόγιο καταργείται γιατί ανοίγουνε οι ουρανοί.








17.11.09

Üç maymun -Three Monkeys-Τρεις Πίθηκοι

Παρασκευή 20/11 9.00μμ  Καρλόβασι
Σάββατο 21 και Κυριακή 22/11 8.30μμ Βαθύ

Director:Nuri Bilge Ceylan
Writers:Ebru Ceylan (screenplay)Nuri Bilge Ceylan (screenplay)

Release Date:11 December 2008 Genre:Drama Cast : Runtime:109 min
Country:Turkey | France | Italy Language:Turkish Color:Color Distribution : Odeon SA
Cast :
Yavuz Bingol: Eyüp
Hatice Aslan:Hacer
Rifat Sungar: Ismail
Ercan Kesal: Servet
Cafer Köse: Bayram
Gürkan Aydin: The Child

Μια οικογένεια υποφέρει από σοβαρή επικοινωνιακή κρίση ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις διάφορες κακουχίες που της συμβαίνουν…

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Τσεϊλάν είναι γεγονός. Ο διάσημος - και ως φωτογράφος...- σκηνοθέτης πατάει για μια ακόμη φορά στην ποίηση της εικόνας. Ζωγραφίζει την ψυχολογία των ηρώων στα εκπάγλου καλλονής κάδρα του. Δεν έμειναν πολλοί τέτοιοι auters, ο Βρετανός Γκριναγουέι, ο Ταϊβανός Καρ Γουάι και δυο - τρεις ακόμη δημιουργοί. Στην παράδοση που πρώτος χάραξε ο μέγας Αντονιόνι…Ένας παλαιός γιαπωνέζικος μύθος μιλάει για τρεις πιθήκους που ο καθένας κλείνει με τα χέρια του ένα μέρος του προσώπου του, τα μάτια για να μη βλέπει, τα αυτιά για να μην ακούει και το στόμα για να μη μιλάει. Τρεις στον αριθμό, όσα και τα μέλη της υπό «χειρουργικής» μελέτης οικογένειας. Μικρά μυστικά εξελίσσονται σε μεγάλα ψέματα όμως όλοι αρνούνται να το παραδεχτούν. Κανένα μέλος δεν ανοίγεται καθαρά στην αλήθεια για να μείνει η οικογένεια ενωμένη.

Ο μάστορας Τούρκος σκηνοθέτης με ένα υπερβολικής ακρίβειας βυθόμετρο ψυχής βουτάει βαθιά μέσα στη σύγχρονη κοινωνία και τις ψυχές των ηρώων του. Πραγματεύεται ένα κολοσσιαίο θέμα και εντελώς απαγορευμένο, ταμπού...Βυθίζει το νυστέρι στην ψυχή και μάλιστα στην μικροαστική ψυχή. Διατείνεται ότι όλοι είμαστε συνένοχοι στο καθημερινό έγκλημα. Σήψη και δυσοσμία παντού, η κοινωνία δεν νοσεί απλώς, πεθαίνει και δεν προλαβαίνουμε να τη σώσουμε. Έγκλημα εσωτερικό, στα σπλάχνα της οικογένειας, στο δομικό στοιχείο της κοινωνίας. Σηψαιμία ηθικής. Όλα ξεκινούν από την οικογενειακή αναισθησία. Ζωντανοί νεκροί, χάσαμε τις αισθήσεις μας, είμαστε ζόμπι. Αυτό προκαλεί ασφυξία και κοινωνική παραλυσία. Μια γάγγραινα που απλώνεται στο σώμα της κοινωνίας με γεωμετρική πρόοδο, αρκεί μόνο να σπάσει μια φορά ο προστατευτικός υμένας. Το κάνει πρώτα ο πατέρας, η κεφαλή, ανταλλάσσοντας τη φυλακή του για χρήματα. Συναλλαγή, η λέξη κλειδί στο «Τρεις Πίθηκοι». Κατόπιν υποταγή, υποδούλωση, συνωμοσία, υποκρισία, κατάρρευση...Χάρτινος πύργος. Κατάβαση στην κόλαση από την οποία μονάχα η δειλία σώζει. Τα διλήμματα που τίθενται στη διάρκεια του φιλμ προσχηματικά. Όλοι προτιμούν την εύκολη λύση. Έτσι διαλύεται η οικογένεια σήμερα...Και εμείς ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες...χρήμα, εξουσία, επιβεβαίωση. Και σιωπούμε...Περιφέρουμε το ασθενές σαρκίο μας. Γιατί είμαστε συνένοχοι. Το flipside του «Η Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας» του Μπουνιουέλ. Χωρίς καμία αυθάδεια…
Η ιστορία μας.
Ένας σοφέρ δέχεται να πάει στη φυλακή στη θέση του αφεντικού του για ένα δυστύχημα που δεν προκάλεσε, προκειμένου να αποζημιωθεί πλουσιοπάροχα.
Τα λιγοστά μέλη μιας οικογένειας κάνουν τους τυφλούς, τους κουφούς και τους μουγκούς προκείμενου να διατηρήσουν την εύθραυστη ενότητά τους. Ο πατέρας κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στην ενοχή του αφεντικού του και πάει φυλακή. Ενώ εκτίει την ποινή του, ο ακαμάτης γιος πείθει τη μητέρα να ζητήσει μέρος της πολυπόθητης αποζημίωσης για να αγοράσει αυτοκίνητο. Η συνάντηση ανάμεσα στο πλούσιο αφεντικό και την αισθησιακή σύζυγο του φυλακισμένου οδηγεί αναπόφευκτα σε εξωσυζυγική σχέση. Ο ανύποπτος γιος συνεχίζει να κοπροσκυλιάζει, ενώ η ξεμυαλισμένη μάνα συνεχίζει να ξενοκοιμάται. Η αποφυλάκισή του πατέρα όμως βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Σε μια έκρηξη οργής ο γιος σκοτώνει το «κακό» αφεντικό και ο πατέρας με τη σειρά του αναζητεί αποδιοπομπαίο τράγο για να αναλάβει το έγκλημα του γιου του, όπως ανέλαβε ο ίδιος το έγκλημα του αφεντικού του.
Ο ΤσεΪλάν κλείνει αυτή τη φορά τις δαγκάνες του. Προτιμά το οικογενειακό δράμα και περιορίζει τις διαστάσεις. Για αυτό και τα καταφέρνει καλύτερα, δεν χάνεται στην αισθητική πρωτοπορία (η φωτογραφία του Γκεχάν Τιριάκι κατευθείαν για Όσκαρ). Δεν αρκείται για την ακρίβεια σ’ αυτήν. Παίζει και με τον ήχο ο αθεόφοβος. Δημιουργός ολκής, συνδυάζει την εσωτερική οικογενειακή αποσύνθεση με τον ήχο και τα χρώματα. Η αρχαία ελληνική τραγωδία εκτυλίσσεται και φτάνει σε ένα λυτρωτικό (;) φινάλε ποτίζοντας βασανιστικά τον φέροντα οργανισμό της οικογένειας και ταυτόχρονα, εντελώς οργανικά, ο ουρανός και τα σύννεφα συμμετέχουν με «λιωμένα» χρώματα στην αποσύνθεση. Αρρωσταίνουν και αυτά...Πρέπει να το δείτε για να πιστέψετε! Γι’ αυτό και οι συνεχείς καταιγίδες και η επικράτηση του γκρι χρώματος. Και ο ήχος όμως μπροστά, το θρόισμα της κουρτίνας, η πόρτα που τρίζει, όλα σαν εκρήξεις μεγατόνων. Στα χέρια κάποιου άλλου θα γινόταν απλό μελόδραμα...Ευτυχώς όμως ο Τσεϊλάν κουρελιάζει το συνταγολόγιο. Πορεύεται με την εκκωφαντική σιωπή και όχι με τις κραυγές, με την εικόνα και όχι με τους διαλόγους. Σινεμά παλιομοδίτικο με αργόσυρτα μεγάλα πλάνα που σε βοηθούν να σκέφτεσαι, να λειτουργείς εσωτερικά. Δύσκολο για τους σημερινούς καιρούς, ακατόρθωτο για τη σημερινή βαλσαμωμένη και εφησυχασμένη κοινωνία. Τίποτα δεν δίνεται στο πιάτο για τους θεατές.
Χρειάζεται «σκάψιμο» και όχι ποκ κορν και υπομονή για να διεισδύσεις.
 Διαθέτει κανείς απ’ αυτήν;




9.11.09

Ανθισμένες κερασιές

Καρλόβασι: Παρασκευή 13/11/2009
Βαθύ Σάββατο 14/11/2009 Σάββατο-Κυριακή 15/11/2009

Kirschblüten - Hanami

Cherry Blossoms-Ανθισμένες κερασιές
Director:Doris Dörrie
Writer:Doris Dörrie (screenplay)
Release Date:27 November 2008 Genre:Drama | Romance
 Runtime: 127 min Country:Germany | France Language:German | English | Japanese Color:Color Filming locations :Allgäu, Bavaria -Baltic Sea-Berlin, Germany-Mount Fuji - Tokyo, Japan Distribution : PCV SA

Cast:

Rudi Angermeier
Emma Angermeier
Trudi Angermeier
Celine Angermeier
Yu
Karl Angermeier
Butoh Dancer
Franzi
Butcher
Karolin Angermeier
Doctor #1
Klaus Angermeier
Doctor #2


Όταν η Τρούντι μαθαίνει ότι ο σύζυγος της Ρούντι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια αποφασίζει να του κρύψει την αλήθεια για την κατάστασή του και του προτείνει να επισκεφτούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους στο Βερολίνο... Όμως κατά τραγική ειρωνεία χάνεται πριν από εκείνον χωρίς να τον ενημερώσει ποτέ για την κατάσταση της υγείας του. Συντετριμμένος, ο Ρούντι αποφασίζει να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρο της γυναίκας του: το ταξίδι στην Ιαπωνία που εκείνη δεν πρόλαβε να κάνει

Ρομαντισμός, νοσταλγία, μοναξιά και ένα σπαραχτικό δράμα πάνω στην εύθραυστη φύση του ανθρώπου με ευθείες αναφορές στο «Tokyo Story» του Όζου. Μια πραγματεία για το εφήμερο της ζωής και την απώλεια της...Η Γερμανίδα σκηνοθέτις Ντόρις Ντόρι επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από είκοσι τρία χρόνια («Άντρες», 1985) και δείχνει σε πλήρη φόρμα. Με ωριμότητα και συγκίνηση και με μια σεναριακή απλότητα που σε κερδίζει απ' τα πρώτα λεπτά παρά τη ράθυμη αρχική αφήγηση. Η δημιουργός περιγράφει κατά πρώτο λόγο τη γυναίκα – μητέρα - σύζυγο. Μια ενσάρκωση της αγνότητας και της ολοκληρωτικής αγάπης που μοιράζεται τον επερχόμενο θάνατο - από ανίατη ασθένεια - του συζύγου της. Με όρους εσωτερικούς θα θυσιαστεί γι' αυτόν...Και έτσι, αλλόκοτα, σχεδόν μεταφυσικά (ο Κισλόφσκι ασκεί εδώ την επιρροή του), διοχετεύοντας όλη την ενέργεια στον πυρήνα της οικογένειας της, βρίσκεται αντιμέτωπη ξαφνικά με το θαύμα. Της ζωής φυσικά και των ορίων της που απλά και μόνον υφίστανται για να καταστρατηγούνται...

Η απλότητα είναι μερικές φορές ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις το στόχο σου. Αφήνοντας σε άλλους συναδέλφους της την - και εμπορική - ανάσταση του γερμανικού σινεμά μέσα από εκρηκτικά ιστορικά ή πολιτικά θέματα, η Doris Dörrie ξετυλίγει ένα βαθύτατα ανθρώπινο και τρυφερό ταξίδι συμφιλίωσης με την απουσία και το θάνατο με όπλο της μια αφοπλιστική ζεν ηρεμία που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά.
Γνωρίζοντας ότι η διαδρομή είναι μερικές φορές τόσο σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) από τον τελικό προορισμό, η Dörrie αφιερώνει ουσιαστικό χρόνο σε φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες ώστε να ξεδιπλώσει αδιόρατες πτυχές και κυρίως συναισθήματα των χαρακτήρων. Μια βόλτα στη θάλασσα, ή η προετοιμασία ενός σάντουιτς είναι πράξεις αγάπης που μετατρέπονται σε μικρές τελετουργίες για ανθρώπους για τους οποίους η «περιπέτεια» έχει προ πολλού εκλείψει από τη ζωή τους - αν υπήρξε καν ποτέ μέρος της. Το πάθος της Τρούντι για τον ιαπωνικό χορό Μπούτο αποκαλύπτει στον Ρούντι μια γυναίκα ενδεχομένως πολύ διαφορετική από εκείνη που νόμιζε ότι είχε δίπλα του. Και εκείνος ενδύεται σχεδόν κυριολεκτικά (κουβαλώντας στο Τόκιο και φορώντας συνέχεια μέσα από το βαρύ αντρικό παλτό του τα ρούχα που εκείνη φορούσε την τελευταία ημέρα που πέρασαν μαζί) τις επιθυμίες της αγαπημένης του συζύγου. Μέσα από τη γνωριμία του με μια νεαρή Γιαπωνέζα στο πάρκο με τις ανθισμένες κερασίες o Ρούντι θα περάσει τα τελευταία στάδια μιας μετά θάνατον κοινής μεταμόρφωσης όπου η αθέατη, ομιχλώδης μορφή του όρους Φουτζιγιάμα αποτελεί τη χιμαιρική κορύφωση.
Η μεταφορά από την ήσυχη, γερμανική κωμόπολη, όπου ζούσε το ζευγάρι, στο θορυβώδες Τόκιο και τις εξωτικές, ιαπωνικές παραδόσεις είναι σοκαριστική τόσο για τον πενθόντα πρωταγωνιστή όσο και για το κοινό, όμως η Dörrie δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα ούτε για το φολκλορικό στοιχείο ούτε για το πολιτιστικό σοκ. Η καρδιά της ταινίας είναι μια εσωτερική αναζήτηση που καταλήγει να είναι συγκινητική αλλά ποτέ θλιβερή. Αν και το ένστικτο της σκηνοθέτιδας στο να αναδεικνύει και να σκιαγραφεί όλο το φάσμα ενοχών, πικρίας και οφειλών στη σχέση γονέων - παιδιών είναι εντυπωσιακό και το αποτέλεσμα - αλίμονο - αρκετά ενδεικτικό.

Το μεγάλο ατού του φιλμ κρύβεται στη γεωγραφική διάσταση του. Οι μεγαλουπόλεις επιστρατεύονται μαεστρικά για να τονίσουν τον γιγαντισμό των ανθρώπινων αποστάσεων, την αποξένωση και την αλλοτρίωση. Στο Τόκιο βλέπουμε την υπεραπασχόληση και την συναισθηματική απουσία ενώ η οικογένεια θα αποδομηθεί πλήρως κατά την επίσκεψη του ζευγαριού στο Βερολίνο. Εκεί τα βλαστάρια της οικογένειας, προσηλωμένα στο μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας και γαλουχημένα στην ψευδαίσθηση της προσωπικής ζωής, εκλαμβάνουν ως βάρος τους γονείς. Μια οικογένεια θρυμματισμένη προ πολλού. Και μην ψάχνετε τις αιτίες. Είναι όλες μπροστά σας…Ένα φιλμ που σε παρασύρει αισθητικά με τον συμβολισμό της γραφής του, με την αλληγορική χρήση του εφήμερου ανθού μιας ανθισμένης κερασιάς. Από τη μία πλευρά η συναισθηματική ολοκλήρωση και από την άλλη η ψευδαίσθηση της επαγγελματικής μέσα στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου. Δωρεάν μαθήματα ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Διότι ακόμα και αν δεν «τσιμπήσει» κάποιος από το φορτισμένο κλίμα σίγουρα θα αποζημιωθεί από το κάλλος των τοπίων. Και οπωσδήποτε φυσικά από τον Έλμαρ Βέπερ που ερμηνεύει έναν άντρα που έχει συνδυάσει κάθε έννοια ευτυχίας και ηρεμίας με την ύπαρξη της συντρόφου του αλλά και από την μικροκαμωμένη «βόμβα» Άβα Ιριζούκι όπως και από την παιχνιδιάρικη μουσική.                                                                                         
                                                                                                www.movieworld.gr και www.mixtape.gr

 

3.11.09

L'âge des ténèbres- The Age of Ignorance


Τα χρόνια της μαυρίλας

Καρλόβασι Παρασκευή 6/11, Βαθύ Σάββατο 7/11 και Κυριακή 8/11/2009
Director:Denys Arcand
Writer:Denys Arcand
Release Date:4 September 2008 Runtime: 104 min Country:Canada
Language:French | English Color:Color
Filming Locations:Laval, Québec, Canada Distribution: AUDIO VISUAL ENTERPRISES S.A.

Cast:

Jean-Marc Leblanc
Laurence Métivier
Véronica Star
Policier / St-Bernard de Clairvaux
Sylvie Cormier-LeBlanc
Gilles Sansregret
Carole Bigras-Bourque
Thorvald
Le jeune prince / Le prince chantant
Le motivateur par le rire
Béatrice de Savoie
Pierre
Karine Tendance
Raymond Leclerc
William Chérubin


Στα όνειρά του ο Ζαν Μαρκ είναι ένας ιππότης με φανταχτερή πανοπλία, ένας θεατρικός και κινηματογραφικός αστέρας, ένας καταξιωμένος συγγραφέας με τεράστια επιτυχία στο γυναικείο φύλο. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα μηδενικό: Ενας δημόσιος υπάλληλος, ένας ανύπαρκτος σύζυγος και ένας αποτυχημένος πατέρας που καπνίζει στα κρυφά...

Από την αρχή, αν την παρακολουθείς χωρίς υπότιτλους και ήχο και δεις την φυσιογνωμία του Μαρκ Λαμπρές να περιφέρεται με χειρουργική μάσκα, βάζεις στοίχημα ότι πρόκειται για μια βορειοευρωπαική ταινία, από τις σκανδιναβικές χώρες όπου αγέλαστες δυστυχισμένες φάτσες περιφέρονται σε μια ζωή - φάντασμα. Η ζωή αυτή, σύμφωνα με τον Ντενίς Αρκάν, μοιάζει και με την ζωή στο Κεμπέκ - όσο προχωρά η ταινία τόσο πιο κοντά σου έρχεται - του Καναδά. Ο σκηνοθέτης του «Η Επέλαση Των Βαρβάρων» αυτή τη φορά δεν έχει για πρωταγωνιστή του έναν ετοιμοθάνατο αλλά έναν «ονειροπαρμένο» μεσήλικα που στις συνεχιζόμενες ονειρώξεις του είναι διάσημος συγγραφέας, γυναικοκατακτητής, επιτυχημένος, πλούσιος και ενίοτε ιππότης με φανταχτερή πανοπλία και υπάκουους υπηρέτες. Στο παράλληλο αλλά φευ και αληθινό σύμπαν του όμως ο Ζαν - Μαρκ είναι ένας δημόσιος υπάλληλος που στοιβάζεται στην ανωνυμία της καθημερινότητας του από τους προϊσταμένους, τη σύζυγο, τις κόρες, τους συναδέλφους και τους φίλους του (στο «Wanted» ένας παρόμοιος χαρακτήρας - μηδενικό, απηυδισμένος από το δικό του τίποτα αλλά σε μικρότερη βέβαια ηλικία μετατρέπεται σε θανατηφόρο πράκτορα με trainer την Αντζελίνα Τζολί). Κάθε στιγμή του και στρίμωγμα, κάθε στρίμωγμα και μια φαντασίωση του ήρωα που γίνεται σάτιρα και κοινωνική κριτική του σκηνοθέτη για τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου που ζει υπό τον βραχνά της μίζερης, καταπιεστικής, γκρίζας, μονότονης και τελματώδους κοινωνίας η οποία διανύει «τα χρόνια της μαυρίλας». Τρόπος διαφυγής η βουτιά στο όνειρο που καταλήγει παραζάλη καθότι οι κόσμοι αρχίζουν να μπλέκονται επικίνδυνα...



Ο Αρκάν κατάφερε να οπτικοποιήσει την άποψη του για τη ζωή της πόλης του και να δώσει εικόνα στην μαυρίλα της ζωής του μεσοαστού ενώ πότισε με την ίδια επιτυχία με βιτριολικό χιούμορ την κριτική του. Μεταξύ των δύο κόσμων όμως λείπει μια εσωτερική σύνδεση τέτοια που δεν θα ακουμπούσε σε καμία πλευρά...Λείπει μια τρίτη μετέωρη, αιθέρια δύναμη που θα αποκολλούσε ή θα συνέδεε τις δυο πλευρές του συνειδησιακού ποταμού που φουρτουνιάζει άρρυθμα κάποιες φορές και αλλάζει εντελώς πορεία εκεί προς το τέλος με κίνδυνο να ξεχειλίσει πέραν από τα αναχώματα και τα προστατευτικά που τοποθέτησε φυγόπονα το σενάριο του Αρκάν. 

                                                                                                                                    www.movieworld.gr