Παρασκευή 20/11 9.00μμ Καρλόβασι
Σάββατο 21 και Κυριακή 22/11 8.30μμ ΒαθύDirector:Nuri Bilge Ceylan
Writers:Ebru Ceylan (screenplay)Nuri Bilge Ceylan (screenplay)
Release Date:11 December 2008 Genre:Drama Cast : Runtime:109 min
Country:Turkey | France | Italy Language:Turkish Color:Color Distribution : Odeon SA
Cast :
Yavuz Bingol: Eyüp
Hatice Aslan:Hacer
Rifat Sungar: Ismail
Ercan Kesal: Servet
Cafer Köse: Bayram
Gürkan Aydin: The Child
Μια οικογένεια υποφέρει από σοβαρή επικοινωνιακή κρίση ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις διάφορες κακουχίες που της συμβαίνουν…
Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Τσεϊλάν είναι γεγονός. Ο διάσημος - και ως φωτογράφος...- σκηνοθέτης πατάει για μια ακόμη φορά στην ποίηση της εικόνας. Ζωγραφίζει την ψυχολογία των ηρώων στα εκπάγλου καλλονής κάδρα του. Δεν έμειναν πολλοί τέτοιοι auters, ο Βρετανός Γκριναγουέι, ο Ταϊβανός Καρ Γουάι και δυο - τρεις ακόμη δημιουργοί. Στην παράδοση που πρώτος χάραξε ο μέγας Αντονιόνι…Ένας παλαιός γιαπωνέζικος μύθος μιλάει για τρεις πιθήκους που ο καθένας κλείνει με τα χέρια του ένα μέρος του προσώπου του, τα μάτια για να μη βλέπει, τα αυτιά για να μην ακούει και το στόμα για να μη μιλάει. Τρεις στον αριθμό, όσα και τα μέλη της υπό «χειρουργικής» μελέτης οικογένειας. Μικρά μυστικά εξελίσσονται σε μεγάλα ψέματα όμως όλοι αρνούνται να το παραδεχτούν. Κανένα μέλος δεν ανοίγεται καθαρά στην αλήθεια για να μείνει η οικογένεια ενωμένη.
Ο μάστορας Τούρκος σκηνοθέτης με ένα υπερβολικής ακρίβειας βυθόμετρο ψυχής βουτάει βαθιά μέσα στη σύγχρονη κοινωνία και τις ψυχές των ηρώων του. Πραγματεύεται ένα κολοσσιαίο θέμα και εντελώς απαγορευμένο, ταμπού...Βυθίζει το νυστέρι στην ψυχή και μάλιστα στην μικροαστική ψυχή. Διατείνεται ότι όλοι είμαστε συνένοχοι στο καθημερινό έγκλημα. Σήψη και δυσοσμία παντού, η κοινωνία δεν νοσεί απλώς, πεθαίνει και δεν προλαβαίνουμε να τη σώσουμε. Έγκλημα εσωτερικό, στα σπλάχνα της οικογένειας, στο δομικό στοιχείο της κοινωνίας. Σηψαιμία ηθικής. Όλα ξεκινούν από την οικογενειακή αναισθησία. Ζωντανοί νεκροί, χάσαμε τις αισθήσεις μας, είμαστε ζόμπι. Αυτό προκαλεί ασφυξία και κοινωνική παραλυσία. Μια γάγγραινα που απλώνεται στο σώμα της κοινωνίας με γεωμετρική πρόοδο, αρκεί μόνο να σπάσει μια φορά ο προστατευτικός υμένας. Το κάνει πρώτα ο πατέρας, η κεφαλή, ανταλλάσσοντας τη φυλακή του για χρήματα. Συναλλαγή, η λέξη κλειδί στο «Τρεις Πίθηκοι». Κατόπιν υποταγή, υποδούλωση, συνωμοσία, υποκρισία, κατάρρευση...Χάρτινος πύργος. Κατάβαση στην κόλαση από την οποία μονάχα η δειλία σώζει. Τα διλήμματα που τίθενται στη διάρκεια του φιλμ προσχηματικά. Όλοι προτιμούν την εύκολη λύση. Έτσι διαλύεται η οικογένεια σήμερα...Και εμείς ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες...χρήμα, εξουσία, επιβεβαίωση. Και σιωπούμε...Περιφέρουμε το ασθενές σαρκίο μας. Γιατί είμαστε συνένοχοι. Το flipside του «Η Κρυφή Γοητεία Της Μπουρζουαζίας» του Μπουνιουέλ. Χωρίς καμία αυθάδεια…
Η ιστορία μας.
Ένας σοφέρ δέχεται να πάει στη φυλακή στη θέση του αφεντικού του για ένα δυστύχημα που δεν προκάλεσε, προκειμένου να αποζημιωθεί πλουσιοπάροχα.
Τα λιγοστά μέλη μιας οικογένειας κάνουν τους τυφλούς, τους κουφούς και τους μουγκούς προκείμενου να διατηρήσουν την εύθραυστη ενότητά τους. Ο πατέρας κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στην ενοχή του αφεντικού του και πάει φυλακή. Ενώ εκτίει την ποινή του, ο ακαμάτης γιος πείθει τη μητέρα να ζητήσει μέρος της πολυπόθητης αποζημίωσης για να αγοράσει αυτοκίνητο. Η συνάντηση ανάμεσα στο πλούσιο αφεντικό και την αισθησιακή σύζυγο του φυλακισμένου οδηγεί αναπόφευκτα σε εξωσυζυγική σχέση. Ο ανύποπτος γιος συνεχίζει να κοπροσκυλιάζει, ενώ η ξεμυαλισμένη μάνα συνεχίζει να ξενοκοιμάται. Η αποφυλάκισή του πατέρα όμως βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Σε μια έκρηξη οργής ο γιος σκοτώνει το «κακό» αφεντικό και ο πατέρας με τη σειρά του αναζητεί αποδιοπομπαίο τράγο για να αναλάβει το έγκλημα του γιου του, όπως ανέλαβε ο ίδιος το έγκλημα του αφεντικού του.
Ο ΤσεΪλάν κλείνει αυτή τη φορά τις δαγκάνες του. Προτιμά το οικογενειακό δράμα και περιορίζει τις διαστάσεις. Για αυτό και τα καταφέρνει καλύτερα, δεν χάνεται στην αισθητική πρωτοπορία (η φωτογραφία του Γκεχάν Τιριάκι κατευθείαν για Όσκαρ). Δεν αρκείται για την ακρίβεια σ’ αυτήν. Παίζει και με τον ήχο ο αθεόφοβος. Δημιουργός ολκής, συνδυάζει την εσωτερική οικογενειακή αποσύνθεση με τον ήχο και τα χρώματα. Η αρχαία ελληνική τραγωδία εκτυλίσσεται και φτάνει σε ένα λυτρωτικό (;) φινάλε ποτίζοντας βασανιστικά τον φέροντα οργανισμό της οικογένειας και ταυτόχρονα, εντελώς οργανικά, ο ουρανός και τα σύννεφα συμμετέχουν με «λιωμένα» χρώματα στην αποσύνθεση. Αρρωσταίνουν και αυτά...Πρέπει να το δείτε για να πιστέψετε! Γι’ αυτό και οι συνεχείς καταιγίδες και η επικράτηση του γκρι χρώματος. Και ο ήχος όμως μπροστά, το θρόισμα της κουρτίνας, η πόρτα που τρίζει, όλα σαν εκρήξεις μεγατόνων. Στα χέρια κάποιου άλλου θα γινόταν απλό μελόδραμα...Ευτυχώς όμως ο Τσεϊλάν κουρελιάζει το συνταγολόγιο. Πορεύεται με την εκκωφαντική σιωπή και όχι με τις κραυγές, με την εικόνα και όχι με τους διαλόγους. Σινεμά παλιομοδίτικο με αργόσυρτα μεγάλα πλάνα που σε βοηθούν να σκέφτεσαι, να λειτουργείς εσωτερικά. Δύσκολο για τους σημερινούς καιρούς, ακατόρθωτο για τη σημερινή βαλσαμωμένη και εφησυχασμένη κοινωνία. Τίποτα δεν δίνεται στο πιάτο για τους θεατές.
Χρειάζεται «σκάψιμο» και όχι ποκ κορν και υπομονή για να διεισδύσεις.
Διαθέτει κανείς απ’ αυτήν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου