25.11.11

Leaving - Φεύγω



Παρασκευή 25/11/2011 Καρλόβασι
Σάββατο 26, Κυριακή 27/11/2011 Σάμος

PARTIR

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Catherine Corsini
ΕΙΔΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ερωτικό δράμα
ΓΛΩΣΣΑ:
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
 85 λεπτά
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
29-04-10
ΔΙΑΝΟΜΗ
Nutopia

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ
Kristin Scott Thomas
Sergi Lopez
Yvan Attal
Bernard Blancan
Aladin Reibel

Κριτικές ταινίας
1. Η οικογένεια είναι το παν. Αυτό ισχύει για την Suzanne (Christine Scott Thomas) και τον Samuel (Yvan Attal). Ο Samuel βγάζει τα λεφτά και η Suzanne μεγαλώνει τα παιδιά. Μέχρι που αποφασίζει να αρχίσει να δουλεύει ανακαινίζοντας μια αποθήκη δίπλα από το σπίτι. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης θα γνωρίσει τον Ivan (Sergi Lopez) και μια ύποπτη χημεία θα αναπτυχθεί μεταξύ τους. Κάτι που θα γίνει ακόμα πιο έντονο όταν η Suzanne θα γίνει η αιτία για να τραυματιστεί ο Ivan. Όχι μόνο από τύψεις, θα αναλάβει να τον φροντίσει και η έντονη φλόγα που υπάρχει μεταξύ τους θα πυρώσει επικίνδυνα και θα μετατραπεί σε έναν παθιασμένο έρωτα που θα έρθει αντιμέτωπος με πολλά εμπόδια. Η Suzanne δεν μπορεί να μείνει άλλο με τον άντρα της. Τον ενημερώνει για την αποστασιοποίησή της. Ένας έρωτας τόσο παθιασμένος και τόσο αληθινός δεν μπορεί παρά να βρει εχθρούς και δυσκολίες και τον αναγκάζει να παλέψει για την ύπαρξή του...
Πέτρος Καλογεράς

2.  Φεύγω, (Partir-Leaving) είναι ο τίτλος της νέας ταινίας της Κατρίν Κορσινί η οποία κάνει την Πέμπτη 29 Απριλίου πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Πρόκειται για μια ταινία, ερωτικό δράμα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και τον χωρισμό τους, εξαιτίας ενός απρόσμενου εξωσυζυγικού πάθους.
Η Σουζάν είναι μια σαραντάρα γυναίκα παντρεμένη με τον χειρουργό Σάμουελ και μητέρα δύο παιδιών , οι οποία ζει μια ήρεμη και οικογενειακή ζωή σε μια πόλη της Νότιας Γαλλίας.
Τη γαλήνη της οικογένειας έρχεται να ταράξει ένας Ισπανός εργάτης που εργάζεται στο σπίτι τους, όταν ξαφνικά η Σουζάν ελκύεται από αυτόν τον άνδρα και για χάρη του πάθους που υπάρχει ανάμεσά τους παρατάει τον άντρα και τα παιδιά της.
Η συνέχεια δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα καθώς εμπόδιο στην προσπάθεια  της Σουζάν και του εργάτη να ζήσουν τον μοιραίο τους πάθος, στέκεται ο πρώην άντρας της που κάνει τα πάντα για να τους χωρίσει.
Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί πως ο «απατημένος» σύζυγος στήριξε οικονομικά και ψυχικά τη Σουζάν από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη Γαλλία.
Η ταινία έχει μικρή διάρκεια, είναι γρήγορη στον ρυθμό, πολύ συγκεκριμένη σε αυτά που θέλει να διηγηθεί, χωρίς να κουράζει τον θεατή στοιχεία που είναι υπέρ της ταινίας, καθώς το θέμα και η πλοκή της είναι κάτι που το έχουμε δει αρκετές φορές και να παίζεται στον κινηματογράφο , αλλά και στη ζωή.
Α.Κοντούλη [i-live.gr]
3. Έρωτας, ο πραγματικός έρωτας (που συμβαίνει σπάνια και μόνο σε μια μικρή μερίδα του πληθυσμού) είναι μια ψυχική διαταραχή κατά την οποία στα μάτια του πάσχοντος, το ερωτικό του αντικείμενο συγκεντρώνει όλο το νόημα της ζωής. Κατέχοντας το ερωτικό αντικείμενο, βιώνει κανείς αυτό που ονομάζουμε ευτυχία και στερούμενός το, αυτό που ονομάζουμε κόλαση. Μέσα στη σκλαβιά του πόθου, φυσάει μια άγρια ελευθερία. Στον έρωτα καταργείται (επι τέλους) ο πολιτισμός που αστυνομεύει τη φύση μας, έρχεται στην επιφάνεια το ασυνείδητο και (επι τέλους) διαλύεται η σημασία του θανάτου. Το ασυνείδητο δεν γνωρίζει τον θάνατο και ο ερωτευμένος σταματάει να τον φοβάται με τρόπο που κανένα φάρμακο του πολιτισμού δεν το καταφέρνει – το προσπαθεί η τέχνη, η θρησκεία και η επανάσταση αλλά όχι τόσο αποτελεσματικά.

Έτσι, περιγράφοντας ένα περιστατικό έρωτα δεν έχει κανένα νόημα να αναλύσει κανείς αιτίες που τον προκάλεσαν. Μπορεί κανείς μόνο να τον «τραγουδήσει» στο σωστό τόνο και, πολύ σοφά, η
Catherine Corsini κάνει αυτό ακριβώς. Παραμερίζει τις μελό παγίδες, δεν δραματοποιεί αλλά δείχνει το δράμα μέσα από μια λιτή σκηνοθετική γραμμή και επιλέγει εύστοχα τους πρωταγωνιστές της. Η ερωτευμένη είναι η Kristin Scott Thomas, δηλαδή μια ηθοποιός με ψυχρό φιζίκ, τέτοιο ώστε να προστατεύει το αληθινό δράμα από την μελοδραματική του παρέκκλιση. Στο σώμα και στο πρόσωπο της βγαίνουν τα έγκατα με μια σπαρακτική απλότητα. Το αντικείμενο του πόθου είναι ο Sergi Lopez, ένας ηθοποιός που ο τετράγωνος, γήινος σωματότυπος και η κάπως χωριάτικη ισπανική του συμπεριφορά αντιπαρατίθενται στον άγριο αλλά «κομψό πολιτισμό» του συζύγου. Η ηρωίδα ακούει το κάλεσμα της φύσης και επιστρέφει σε αυτήν. Θα ήταν πιο δύσκολο στην επίτευξη αλλά θα προέκυπτε ένα πιο σπουδαίο έργο αν το σενάριο ανέλυε κάπως την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας π.χ. δείχνοντάς μας έναν ιδιαίτερο άνθρωπο που ασφυκτιούσε μέσα από μια εκλογικευμένη ζωή όπως ήταν η δική της. Ο έρωτας αφορά συγκεκριμένες ιδιοσυγκρασίες και ακόμη πιο ιδιαίτερα, συνήθως γυναίκες.

Χάρης Καλογερόπουλος [CINE.GR]

17.11.11

Ο ΜΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Παρασκευή 18/11 Καρλόβασι
Σάββατο 18 και Κυριακή 20/11 Σάμος

ΕΙΔΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Ιστορική
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:  Lech Majewski
ΣΕΝΑΡΙΟ: Lech Majewski
Michael Francis Gibson (από το ομώνυμο βιβλίο του “THE MILL AND THE CROSS”)
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ:  Rutger Hauer, Charlotte Rampling, Michael York

 
ΔΙΑΡΚΕΙΑ:  92 λεπτά

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 24-04-11

ΔΙΑΝΟΜΗ: New Star
Ειδικά Εφέ: Odeon Rybarczyk
Χρονολογία παραγωγής: 2011
Χώρα παραγωγής: ΠΟΛΩΝΙΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ
Γλώσσα: ΑΓΓΛΙΚΑ
Οι μικρές ιστορίες και τα μυστικά της κατασκευής ενός από τους πιο αινιγματικούς πίνακες όλων των εποχών: του «Δρόμου προς τον Γολγοθά» του Πίτερ Μπρέγκελ (1564). Τι κρύβεται πίσω από τους 500 χαρακτήρες του πίνακα και πως ακριβώς τα εμπνεύστηκε όλα αυτά ο διάσημος Φλαμανδός ζωγράφος;

Κριτική της ταινίας.
  Μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, φαντασία, πολιτική αλληγορία και καλλιτεχνικό δοκίμιο. Μια από τις πιο παράξενες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Μια απλή (αλλά καθόλου απλουστευτική) και εξόχως εμπνευσμένη ανάλυση ενός διάσημου αναγεννησιακού πίνακα.
1.      Το 1564 ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρέγκελ ζωγράφισε τον «Δρόμο προς τον Γολγοθά», έναν από τους πιο εντυπωσιακούς, αλλά και πιο αινιγματικούς πίνακες της Ιστορίας. Αναπαριστά βεβαίως την πορεία προς την Σταύρωση, ο ίδιος ο Ιησούς όμως «Ο Φέρων τον Σταυρό» (όπως είναι ο άλλος τίτλος του πίνακα) παρουσιάζεται ως μια μικρή φιγούρα χαμένη σε μια τεράστια σύνθεση 500 ανθρώπων.
Σε μια εποχή πολέμων, θρησκευτικών αναταράξεων και μισαλλοδοξίας ο Μπρέγκελ τόλμησε κάτι εξόχως πρωτοποριακό: τη σύγκλιση του Θείου με το ανθρώπινο πάθος και την πολιτική κριτική- εκείνο τον καιρό εξάλλου οι Ισπανοί κατακτητές της πατρίδας του επανέφεραν τον καθολικισμό και τον επέβαλαν με την βία σε όσους είχαν ήδη ασπαστεί τις αρχές του Λούθηρου.
Τεμαχίζοντας λοιπόν αυτό το εκπληκτικό ταμπλό ο Πολωνός σκηνοθέτης (και ποιητής, και ζωγράφος και μουσικός) Λεχ Μαγέφσκι προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αναδείξει μερικές από τις μικρές ιστορίες που πλαισιώνουν την πορεία του Χριστού.
Εστιάζοντας στα μικρά ανθρώπινα πάθη και ξαναζωγραφίζοντας με την κάμερα τον πίνακα, ο 58χρονος σκηνοθέτης βάζει τον θεατή στην θέση του ζωγράφου και τον αφήνει να παρακολουθήσει όλα τα μυστικά της κατασκευής του. Ενδυματολογικός πλούτος, ζωγραφιστά ντεκόρ που διαχέονται μέσα στα ψηφιακά εφέ και πανέξυπνες κινηματογραφικές εκπλήξεις. Ένα σπάνιο και συναρπαστικό δοκίμιο κινούμενων εικόνων.
Ορέστης Ανδρεαδάκης,e-go.gr
2.      Σε τεχνικό επίπεδο, η ταινία είναι μια αποκάλυψη, μεγαλύτερης κλίμακας από ταινίες του Πίτερ Γκρίναγουεϊ ή του Πίτερ Βέμπερ που είχε γυρίσει το «Κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι». Η υλοποίηση της ταινίας θεωρήθηκε μια «απίθανη αποστολή», σχεδόν ανέφικτη! Όχι όμως για τον έμπειρο δημιουργό Majewski, που αποφάσισε να βασιστεί σε πρωτοποριακή χρήση ψηφιακών εφέ, για να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα: έναν ζωντανό πίνακα! Η ταινία είναι αξιοθαύμαστη για τον συνδυασμό blue-screen, ζωντανής δράσης σε πραγματικά τοπία και σκηνικά ζωγραφισμένα από τον ίδιο τον Majewski. Ο σκηνοθέτης αλλάζει τον τρόπο που η τέχνη απεικονίζεται στα φιλμ, εισάγοντας μια πρωτοποριακή μέθοδο για να «μπούμε» μέσα στον πίνακα και να δημιουργηθεί μια αφήγηση βασισμένη στις απεικονισμένες φιγούρες, που ενσαρκώνονται από τους ηθοποιούς. Ήταν δουλειά που χρειαζόταν υπομονή και φαντασία, με χρήση νέας CG τεχνολογίας και 3D εφέ….Ο Majewski, για την πραγματοποίηση του οράματός τους, χρησιμοποίησε τεχνολογία 3D και μια ψηφιακή κάμερα 4 ετών, γνωστή ως 4K Red One, για να εισχωρήσει στον πίνακα, δημιουργώντας μια εξερεύνηση της τέχνης μέσω της κάμερας, τέτοια που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Με την δύσκολη και κοπιαστική μέθοδο του διαχωρισμού των επιπέδων και του συνδυασμού τους στην τελική εικόνα, η διαδικασία για την ολοκλήρωση της ταινίας πήρε σχεδόν 3 χρόνια! «Χρησιμοποιήσαμε το 3D με έναν νέο τρόπο, συνδυάζοντας την απόδοση της Κόκκινης Κάμερας με τις υφές των πινάκων, δίνοντας αυτή την υφή σε κάθε πλάνο του τοπίου, με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει» εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Αυτή είναι η πρώτη φορά που η κάμερα έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί σε μια ταινία πάνω σε ένα αντικείμενο τέχνης. Δημιουργούμε έναν νέο κόσμο.»  Ο σκηνοθέτης έστησε επίσης το φιλμ σαν ένα έργο τέχνης. «Γυρίσαμε κάθε πλάνο σαν πίνακα» λέει, προσθέτοντας ότι η διαδικασία αυτή περιλάμβανε το κομμάτιασμα της εικόνας και μετά την επανασυναρμολόγηση σε ένα συνολικό κομμάτι. «Είναι σαν το έργο ενός Βενεδεκτίνου μοναχού, που συναρμολογεί την εικόνα από διάφορα υλικά. Δεν έχω δει ποτέ πριν ταινία σαν κι αυτή.» In.gr/ 20 Απριλίου 2011 
 

10.11.11

Tο άλογο του Τορίνο

Παρασκευή 11/11/2011 Καρλόβασι
Σάββατο 12 Κυριακή 13/11/2011 Σάμος

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
 Μπέλα Ταρ

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
146 λεπτά
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
07-04-11
ΔΙΑΝΟΜΗ
New Star
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
 Γιάνος Ντέρζι, Έρικα Μποκ, Μιχάλι Κόρμος

Διακρίσεις
Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής, Φεστιβάλ Βερολίνου
Κριτική ταινίας
 Τορίνο, 3 Ιανουαρίου 1889: ο Φρίντριχ Νίτσε βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού που διαμένει. Όχι μακριά από αυτόν, ο οδηγός ενός δίτροχου κάρου έχει πρόβλημα με το πεισματάρικο άλογό του. Όσο κι αν το τσιγκλά, το άλογο αρνείται να κουνηθεί και τότε ο οδηγός χάνει την υπομονή του και αρχίζει να το μαστιγώνει. Ο Νίτσε μπαίνει στη μέση με φούρια για να δώσει τέλος σε αυτή τη βίαιη σκηνή αγκαλιάζοντας το λαιμό του αλόγου και κλαίγοντας. Ο σπιτονοικοκύρης του τον παίρνει μέσα στο σπίτι, τον βάζει να ξαπλώσει ακίνητο και σιωπηλό για δύο μέρες, μέχρι που ο Νίτσε θα μουρμουρίσει τα απαραίτητα τελευταία του λόγια και θα ζήσει για ακόμα 10 χρόνια, βουβός και παράφρων, με τη φροντίδα της μητέρας του και των αδελφών του. Με αφορμή αυτό το πραγματικό περιστατικό, ο Bela Tarr δημιουργεί την φανταστική ιστορία που συνέβη αμέσως μετά και αποτελεί μια συγκλονιστική περιγραφή της δύσκολης ζωής του οδηγού του κάρου, της κόρης του και του αλόγου.
Θανάσης Γεντίμης [cinemanews.gr]

2. Συνέντευξη
Μπέλα Ταρ: «Ο κόσμος μας έφτασε στα όρια του»
Από τα πρόσωπα που ξεχώρισαν πριν από μερικούς μήνες στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου η ταινία του Το άλογο του Τορίνο απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής, ο 66χρονος Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ βρίσκεται από το απόγευμα της Δευτέρας 6 Ιουνίου 2011 στην Ελλάδα με αφορμή το αφιέρωμα που διοργανώνει στις ταινίες του η κινηματογραφική εταιρία New Star.
Ο Ταρ σκηνοθετεί από το 1977 (Οικογενειακή φωλιά) αλλά το έργο του άρχισε να γίνεται γνωστό στην Ελλάδα μόλις το 2002, όταν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διοργάνωσε μια μεγάλη ρετροσπεκτίβα στις δημιουργίες του. Με ταινίες όπως Οι αρμονίες του Werckmeister, Κολαστήριο και Ο άνθρωπος από το Λονδίνο ο ιδιότυπος αυτός δημιουργός ακολουθεί με συνέπεια το μοναχικό μονοπάτι που ο ίδιος χάραξε: μεγάλες λήψεις, αφαιρετικοί διάλογοι, αινιγματικό και μυστηριώδες κλίμα, μινιμαλιστική χρήση της μουσικής, τεράστιος χρόνος, μόνιμη θεματική για τον τραγικό ευτελισμό της ανθρώπινης κοινωνίας· στοιχεία που συντελούν στη μοναδικότητα του έργου του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σκηνοθέτες όπως ο Τζιμ Τζάρμους και ο Γκας βαν Σαντ έχουν εκφραστεί με κολακευτικά σχόλια για τον Ταρ, χαιρετίζοντας τις ταινίες του ως κορυφαία έργα ανανέωσης του τρόπου που αντιμετωπίζουμε το σινεμά (το σχεδόν οκτάωρης διάρκειας Satan Tango έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς κριτικούς το απόλυτο κινηματογραφικό επίτευγμα της δεκαετίας του '90).


- Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχεστε στην Ελλάδα μετά το αφιέρωμα που είχε κάνει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε εσάς το 2002.
Τι έχει αλλάξει από τότε;
Υπάρχουν οι πληροφορίες που δέχομαι από την τηλεόραση, ξέρω την ιστορία της Ελλάδας, μπορώ να αντιληφθώ τι γίνεται, αλλά δεν έχω τόσο πλήρη εικόνα των γεγονότων, πόσω μάλλον για να συγκρίνω το σήμερα με το χθες. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτή τη φορά έχω δει λιγότερα χαμόγελα και περισσότερα κατεβασμένα μούτρα.

- Ποια είναι η εικόνα που έχετε σχηματίσει για τη σημερινή Ελλάδα μέσα από τα ουγγρικά ΜΜΕ;
Στις ειδήσεις βλέπουμε τις διαδηλώσεις και τις πορείες, νιώθουμε την ένταση, αλλά δεν μπορείς έτσι εύκολα να καταλάβεις πραγματικά τι γίνεται στην Ελλάδα . Αυτή η χώρα είναι η δική σου χώρα, είναι των Ελλήνων, και εσείς ξέρετε καλύτερα από τον καθένα το τι γίνεται εδώ. Δεν θέλω να εκφράσω γνώμη μέσω αυτών που βλέπω στην τηλεόραση. Είναι σίγουρα πιο πραγματικό αυτό που νιώθετε εσείς εδώ παρά αυτό που περνά έξω. Εξοργίζομαι ορισμένες φορές, όταν για παράδειγμα έρχονται Γερμανοί στην πατρίδα μου και εκφράζουν άποψη για το τι γίνεται εκεί, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα.

- Ωστόσο
εσείς ο ίδιος έχετε πει ότι αυτή την εποχή η Ουγγαρία δεν είναι παράδεισος. Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει σήμερα σημείο στον πλανήτη που να είναι παράδεισος.
Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας, έτσι όπως τον έχουμε φτιάξει, όπως τον έχουμε σχεδιάσει ως σήμερα, έχει φτάσει στα όριά του. Αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο, θα υπάρξει παντού πρόβλημα. Οπου και να πάω στον κόσμο αυτή την αίσθηση έχω. Σαν κάτι να έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Σαν κάτι να τελειώνει. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό. Ισως αυτό που ζούμε τώρα να είναι όντως το τέλος ενός συστήματος και χρειάζεται να αναζητήσουμε πια κάτι πιο ανθρωποκεντρικό.

- Ο ανθρωποκεντρισμός είναι αυτό που λείπει σήμερα από τους ανθρώπους;
Εδώ και εκατοντάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι το κέντρο του ανθρώπου. Το χρήμα είναι το κέντρο του ανθρώπου. Εδώ και πολύ καιρό δεν μιλάμε για το πώς μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα. Ζούμε σε έναν μονοδιάστατο κόσμο, όπου για όλα το κέντρο είναι το χρήμα. Είναι μια ευθεία και όλα μετριούνται με βάση αυτό.

-  Από την άλλη μεριά,
ακόμη και για εσάς το χρήμα δεν είναι ο Νο 1 παράγοντας όταν ξεκινάτε να φτιάξετε μια ταινία;
Ναι, διότι ακόμη και μια ταινία μου μέσα σε αυτό το σύστημα μπορεί να υπάρξει. Ακόμη και μια ταινία μου είναι το αποτέλεσμα αυτού του συστήματος.

- Να υποθέσω ότι δεν είστε και τόσο μεγάλος φίλος του καπιταλιστικού συστήματος;
΄Οχι, δεν είμαι μεγάλος φίλος του. Πολλοί περνούν άσχημα με αυτό το σύστημα, οι περισσότεροι. Αλλά και αυτοί που δεν περνούν άσχημα δεν είναι ευτυχισμένοι. Και εγώ θέλω ή καλύτερα θα ήθελα οι άνθρωποι να ζουν ευτυχισμένοι.

- Εχετε πει ότι στις ταινίες σας σάς ενδιαφέρει πάρα πολύ να ερευνάτε και να εξετάζετε το συναίσθημα των ανθρώπων.
Τι βρίσκετε γοητευτικό σε αυτή την έρευνα;
΄Ολα τα όντα αισθάνονται. Και οι άνθρωποι αισθάνονται και τα ζώα αισθάνονται, ακόμη και τα δέντρα και τα φυτά αισθάνονται. Αν θέλουμε να προστατεύσουμε τη ζωή, πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά. Να μιλήσουμε για τα συναισθήματα σε όλο το φάσμα τους. Θέλω να δείξω αυτά τα συναισθήματα. Εκπλήσσομαι και συγχρόνως χαίρομαι όταν αυτό που προσπαθώ να βγάλω από δύο ηθοποιούς όντως βγαίνει. Συνήθως παίρνουμε πολλά παραπάνω από αυτά που περιμένουμε. Χρειάζεται μια αισθαντικότητα για να επιτευχθεί. Πρέπει να νιώθουμε ο ένας τον άλλο. Χωρίς τη συναισθηματική σχέση δεν μπορεί να υπάρξει. Οταν κάνουμε μια ταινία πρέπει να είμαστε μια οικογένεια. Να ξέρουμε πώς ξύπνησε ο ένας, πώς αισθάνεται ο άλλος. Μόνον έτσι μπορεί να λειτουργήσει η ταινία.

- Κατά γενική ομολογία οι ταινίες σας έχουν πεσιμιστική διάθεση.
Συμφωνείτε με αυτό; Είναι απαισιόδοξη η διάθεσή σας απέναντι στον κόσμο;
΄Οχι, δεν είμαι καθόλου πεσιμιστής. Θα έλεγα μάλιστα ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο, αισιόδοξος. Αυτό που θέλουμε όλοι για όλους μας είναι να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Αυτό που δείχνω, όμως, είναι αυτό που υπάρχει. Δεν υπάρχει πεσιμισμός. Είναι η πραγματικότητα. Δουλειά μου είναι να αποτυπώνω στο φιλμ το πώς βλέπω εγώ τον κόσμο. Το πώς θα το ερμηνεύσει ο καθένας είναι δική του δουλειά.

-  Το να δημιουργούνται
σήμερα ταινίες όπως το «Αλογο του Τορίνο» είναι κάτι σαν πράξη ηρωισμού. Είναι όντως έτσι;
΄Ηταν μια αρκετά απλή και μάλλον φτηνή ταινία, οπότε ήταν σχετικά εύκολο να γίνει. Είναι απλώς θέμα να το πάρεις απόφαση.

-  Είστε πολύ μετριόφρων.
΄Οχι, λέω απλώς την αλήθεια. ΄Ηταν μια απλή ταινία. Τρεις άνθρωποι, ένα σπίτι και ένα άλογο. Αυτό ήταν όλο.

- Αν ήταν τόσο απλή θα τη βλέπαμε συνέχεια μπροστά μας,
αλλά νομίζω ότι έχουμε να δούμε τέτοια ταινία περίπου 30 χρόνια.
Οι Αρμονίες του Werckmeister ήταν μια πολύ πιο σύνθετη ταινία. Είχε 700 άτομα ηθοποιούς και συνεργείο, και αυτό έκανε τα πράγματα πολύ πιο πολύπλοκα.

Συνέντευξη του σκηνοθέτη στον Γιάννη Ζουμπουλάκη, εφημερίδα το Βήμα, 07/06/2011

3.11.11

Route Irish

Παρασκευή 5/11 Καρλόβασι
Σάββατο 6/11-Κυριακή 7/11 Σάμος
Ιρλανδέζικος δρόμος

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Ken Loach
ΣΕΝΑΡΙΟ:
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
 109 λεπτά
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
 17-03-11
ΔΙΑΝΟΜΗ
 Σπέντζος
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ
Mark Womack
 Andrea Lowe
John Bishop
 Trevor Williams
 Stephen Lord
Κριτική
Παραπλανητικός είναι ο τίτλος της τελευταίας ταινίας του Κεν Λόουτς. Μονάχα η τελευταία σκηνή του «Route Irish» θυμίζει Μπέλφαστ. Το σενάριο (από τον Πολ Λάβερτι) αναφέρεται στη διαδρομή-ναρκοπέδιο από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης μέχρι την Πράσινη Ζώνη, που προσφάτως μετονομάστηκε σε Διεθνή Ζώνη. Σχηματικά, ο Λόουτς σκηνοθετεί παραπλεύρως της αμερικανικής «Κοιλάδας του Ηλά» και στον αντίποδα του οσκαρικού «The Hurt Locker», δημιουργώντας ένα εύφλεκτο κράμα δράματος και πολιτικού θρίλερ. Για φόντο έχει το σημερινό Λίβερπουλ, ενώ ελάχιστες από τις εικόνες του παραπέμπουν άμεσα στη Βαγδάτη.
Στον πυρήνα της δραματουργίας έχουμε μια ιστορία παιδικής φιλίας μεταξύ δύο αντρών να μετατρέπεται σε ιστορία εκδίκησης για λόγους ηθικής τάξης.
Το 2004, ο Φέργκους, ένας πρώην βετεράνος του βρετανικού στρατού στο Ιράκ, συστήνει μια εταιρεία security για να παρέχει προστασία σε κατασκευαστικές κυρίως εταιρείες που έχουν αναλάβει την ανοικοδόμηση του Ιράκ. Παίρνει μαζί του και έναν αδελφικό φίλο του, τον Φράνκι, που κάνει δουλειές του ποδαριού, προσφέροντάς του μια ευκαιρία γρήγορου πλουτισμού. Ο δρόμος των δύο Βρετανών για το Ελντοράντο περνάει από το ναρκοπέδιο της Βαγδάτης.
Σε ενεστώτα χρόνο η δράση εκτυλίσσεται το 2007 και αρχίζει με την κηδεία του Φράνκι. Ο άτυχος μισθοφόρος έπεσε σε ενέδρα λίγο μετά την εμπλοκή του σε ένα μακελειό που στοίχισε τις ζωές μιας οικογένειας Ιρανών. Το ντοκουμέντο της σφαγής έχει καταγραφεί στο κινητό τηλέφωνο ενός νεαρού Ιρανού, που βρίσκεται ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού Φράνκι. Η συσκευή φτάνει στα χέρια του Φέργκους, που θεωρεί χρέος του να ρίξει φως στις συνθήκες θανάτου του φίλου του. Δίπλα του έχει τη χήρα του Φράνκι και έναν Ιρανό μουσικό που ζει στο Λίβερπουλ.
Στον «Ιρλαδέζικο δρόμο», το προσωπικό δράμα είναι τραχύ, απογυμνωμένο από μελοδραματισμό, ενώ το πολιτικό θρίλερ δεν έχει δημαγωγικές κορόνες. Στον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» ο Τζον Χιούστον σάρκασε την απληστία του ανθρώπου για χρήμα και δόξα, παρακολουθώντας το παράτολμο σχέδιο δύο πρώην στρατιωτών του βρετανικού αποικιοκρατικού στρατού στην Ινδία να φτάσουν σε ένα μυθικό κρατίδιο της Ασίας και να γίνουν βασιλιάδες. Τηρουμένων των αναλογιών, ο ρεαλιστής Λόουτς υπαινίσσεται μια παρόμοια χίμαιρα.
Δημήτρης Mπούρας / dbouras@kathimerini.gr
Συνέντευξη
 Κεν Λόουτς: «Ο πόλεμος είναι μπίζνες»
Στην τελευταία του ταινία ο σκηνοθέτης εξετάζει τη δράση των επιχειρήσεων μισθοφόρων στο Ιράκ
Ο πόλεμος είναι μπίζνες. Μεγάλες μπίζνες μου λέει ο Κεν Λόουτς . Για τις κυβερνήσεις και το κράτος η ένταξη του πολέμου στο ιδιωτικό κεφάλαιο υπήρξε μια φυσική εξέλιξη. Για ποιον λόγο να θυσιάζεις τον στρατό σου όταν την ίδια βρώμικη δουλειά μπορούν να την αναλάβουν μισθοφόροι ιδιωτικών επιχειρήσεων; Το κόστος είναι λιγότερο γιατί...ποιος νοιάζεται αν πεθαίνουν οι μισθοφόροι; Ούτε σύνταξη, ούτε οικογένειες, ούτε συμβόλαια που πρέπει να εκπληρώσεις...Εχεις καθαρίσει. Για την κυβέρνηση και το κράτος αυτό το τερατώδες σύστημα είναι πολύ συμφέρον.
Καθόμαστε στην ταράτσα του ξενοδοχείου «Μartinez» στις Κάννες και μιλάμε για την τελευταία του ταινία, τον «Ιρλανδέζικο δρόμο», που αφορά τη δράση βρετανών μισθοφόρων στον πόλεμο του Ιράκ. Είναι η τέταρτη φορά που συναντώ από κοντά τον 75χρονο Κεν Λόουτς και πλέον ξέρω καλά τι θα αντιμετωπίσω. Ο Λόουτς ανήκει στους σκηνοθέτες οι οποίοι όταν δίνουν συνεντεύξεις μιλούν έτσι όπως γυρίζουν τις ταινίες τους: οι χαμηλοί τόνοι, η λιτότητα και η ακρίβεια λόγου είναι τα χαρακτηριστικά του.
Η ταινία ξεκινά από μια δυνατή φιλία προτού καταλήξει σε έναν τραγικό απολογισμό ανομολόγητων εγκλημάτων πολέμου: ο Φέργκους ( Μαρκ Γουόμακ ) και ο Φράνκι (Τζον Μπίσοπ) υπήρξαν αγαπημένοι φίλοι από τότε που ήταν συμμαθητές στο ίδιο σχολείο στο Λίβερπουλ. Το 2004, ως υπάλληλος ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας στο Ιράκ και πρώην μέλος της στρατιωτικής μονάδας ειδικών αποστολών SΑS, ο Φέργκους πείθει τον Φράνκι να δουλέψει μαζί του στη Βαγδάτη. Τρία χρόνια αργότερα ο Φράνκι σκοτώνεται μυστηριωδώς στη διαδρομή μεταξύ Πράσινης Ζώνης και αεροδρομίου της Βαγδάτης (ονομάζεται Route Ιrish- εξ ου και ο τίτλος της ταινίας). Ο Φέργκους, πεπεισμένος ότι κάτι ύποπτο κρύβει η υπόθεση, αποφασίζει να το ψάξει εξονυχιστικά. Η έρευνά του τον φέρνει αντιμέτωπο με μια τεράστια συνωμοσία των ιδιωτικών στρατιωτικών οργανισμών που έχουν πλουτίσει με το αίμα αθώων θυμάτων.
Είναι εμφανές ότι στο στόχαστρο του Κεν Λόουτς, αλλά και του μόνιμου πια γραφιά του Πολ Λάβερτι , βρίσκονται οι εταιρείες μισθοφόρων. Πρόκειται για την πρώτη ταινία για το Ιράκ που δίνει τόσο μεγάλη σημασία στο παρασκήνιο του πολέμου.  Πακτωλοί δολαρίων κατέληξαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς “εταιρειών θανάτου”,όπως η Ηalliburton, η CΑCΙ και η ΤΙΤΑΝ,ενώ περίπου 160.000 “ιδιωτικοί” στρατιώτες πολέμησαν όταν ο πόλεμος του Ιράκ βρισκόταν στο ζενίθ του , σημειώνει ο σκηνοθέτης.  Τόσο ο πόλεμος όσο και η κατοχή που ακολούθησε θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν χωρίς τη συμμετοχή τους .
Ο Κεν Λόουτς δεν θα ήταν όμως αυτός που είναι αν αρκούνταν σε εύκολες λύσεις και σχήματα. Ευθύνες έχουν όλοι. Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» παρά μόνον οι μισθοφόροι, οι νεκροί και το χρήμα. Ο σκηνοθέτης εστιάζει μεν στις θηριωδίες των Δυτικών, αλλά δεν τον ενδιαφέρει το φτηνό, «πορνογραφικό» θέ αμα του θανάτου στα χαρακώματα ή στους δρόμους της Βαγδάτης. Τον ενδιαφέρει η ουσία. Και η ουσία εδώ είναι το παρασκήνιο του πολέμου, οι «μπίζνες», όπως τις αποκάλεσε στην αρχή της συζήτησής μας. Οι μπίζνες αλλά και το ανθρώπινο στοιχείο, καθώς στην ψυχή του «Ιρλανδέζικου δρόμου» βρίσκεται η δυσκολία του Φέργκους να αποβάλει τον πόλεμο που σημάδεψε τη ζωή του.
«Με ενδιέφερε να φέρω τον πόλεμο στην πόρτα του σπιτιού μας.΄ Εχουμε δει πολλές ταινίες που λένε τι πάνω κάτω γίνεται στα χαρακώματα. Εγώ ήθελα να δείξω τι γίνεται όταν επιστρέφεις σπίτι, λέει ο Λόουτς. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος για τον οποίο προσπάθησε να μη δει καμία ταινία με θέμα τον πόλεμο του Ιράκ προτού γυρίσει τη δική του. Αν πρόκειται να κάνεις μια ταινία για ένα θέμαν τότε υποσυνείδητα μπορεί να χρησιμοποιήσεις κάτι που έχεις ήδη δει. Δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο, εξηγεί.
Για τη δημιουργία του Ιρλανδέζικου δρόμου οι Λόουτς- Λάβερτι συνάντησαν στρατιωτικούς (πρώην και ενεργούς) οι οποίοι τους κατατόπισαν ικανοποιητικά. Το παράξενο είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις το Youtube υπήρξε εξίσου καλός σύμβουλος λέει ο σκηνοθέτης αναφερόμενος στην εφιαλτική σκηνή βασανισμού με το νερό, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στο Ιnternet. Φυσικά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, πιστεύω όμως ακράδαντα ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες όλοι μπορούμε να γίνουμε τέρατα.
Ο Κεν Λόουτς αποκαλεί τον κινηματογράφο του  έναν άλλο τρόπο για να πεις σε κάποιον “πρόσεξε, φίλε μου, υπάρχει και αυτή η διάσταση”.
Παρά τη σοβαρότητα που εκπέμπει ως άνθρωπος- και η οποία βρίσκεται σε συνάρτηση με τις ταινίες του- ο Κεν Λόουτς έχει υψηλή αίσθηση του χιούμορ. Εν προκειμένω, συζητώντας για το θέμα του παραλογισμού στον στρατό η κουβέντα πήγε στην εποχή που ο ίδιος ήταν 19 ετών και υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στην Αεροπορία. ΄Οταν περιγράφει το καψώνι με το σκάψιμο των λάκκων με τα πιρούνια, ο Λόουτς γίνεται απολαυστικός.
Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία για τον παραλογισμό του στρατού λέει χαμογελώντας. Η εμπειρία μου βεβαίως ήταν πολύ μικρότερου βεληνεκούς από αυτή που περιγράφω στην ταινία, αλλά το θέμα ισχύει. Στον στρατό κάνεις τα πιο βλακώδη πράγματα στον κόσμο!.
Συνέντευξη του σκηνοθέτη στον Γιάννη Ζουμπουλάκη, εφημερίδα το Βήμα 20/3/2011