25.3.19

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

ΧΑΝΑ ΑΡΕΝΤ / ΗΑΝΝΑΗ ΑRENDT * (2012)

Σκηνοθεσία: Φον Τρότα Μαργκαρέτε
Σενάριο: Φον Τρότα Μαργκαρέτε
Hθοποιοί: Μπάρμπαρα Σούκοβα, Τζάνετ ΜακΤίρ, Άξελ Μίλμπεργκ
Κατηγορία: Δράμα
Χώρα: Γερμανία
Διάρκεια: 113’
Διακρίσεις: Γερμανικό κινηματογραφικό βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους
Γερμανικό κινηματογραφικό βραβείο καλύτερου Α γυναικείου ρόλου

*Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε. Με ελεύθερη είσοδο.

Η Χάννα Άρεντ (14 Οκτωβρίου 1906 – 4 Δεκεμβρίου 1975) ήταν Γερμανίδα πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος αναλαμβάνει να καλύψει για το αμερικανικό περιοδικό «New Yorker» τη δίκη του ναζί εγκληματία Άντολφ  Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ και σοκάρει τους πάντες με τη θαρραλέα, αντισυμβατική προσέγγισή της. Η προσπάθειά της να απαντήσει στα ερωτήματα που έθεσαν τα εγκλήματα του ναζισμού, αλλά και η έντονη θέλησή της να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα της προσωπικής ηθικής ευθύνης σε καιρούς που η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, είχε ως αποτέλεσμα το βιβλίο «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ - Η κοινοτοπία του κακού», φράση για την οποία («η κοινοτοπία του κακού») έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο.
Η Margarethe Von Trotta, έχοντας ήδη κάνει δύο biopic για τον κινηματογράφο, μεταφέροντας στο σινεμά τη ζωή της Rosa Luxemburg και της Hildegard von Bingen, επιστρέφει με μία ακόμη βιογραφική ταινία για την Hannah Arendt (Χάννα Άρεντ) για την οποία, ακόμη κι αν κάποιος δεν γνωρίζει τίποτα, σίγουρα θα μάθει πολλά, και θα παρασυρθεί από το πάθος, τη διανοητική και συναισθηματική ένταση στην εξαιρετική ερμηνεία της Barbara Sokuwa, η οποία κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο




19.3.19


Σάββατο 23 Mαρτίου 2019

ΤΟ ΠΑΡΤΥ / THE PARTY  (2017)

Σκηνοθεσία: Σάλι Πότερ
Σενάριο: Σάλι Πότερ
Ηθοποιοί: Κριστίν Σκοτ. ΤόμαςΤίμοθι Σπολ, Έμιλι Μόρτιμερ, Κίλιαν Μέρφι, Πατρίσια Κλάρκσον, Τσέρι Τζόουνς, Μπρούνο Γκαντς
Κατηγορία: Μαύρη κωμωδία
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Διάρκεια: 71 λεπτά
Διακρίσεις:  Στο φεστιβάλ του Βερολίνου κέρδισε το Guild Film Prize.

Η Τζάνετ, πολιτικός της αντιπολίτευσης, μόλις έχει γίνει υπουργός Υγείας στη σκιώδη κυβέρνηση του κόμματός της και διοργανώνει στο σπίτι της ένα πάρτυ. Στη συνάθροιση παρευρίσκονται ο σύζυγός της Μπιλ, η φίλη της Έιπριλ με τον ιδιόρρυθμο σύντροφό της Γκότφριντ, που είναι θεραπευτής, η καθηγήτρια Μάρθα με τη σύντροφό της Τζίνι, που είναι σεφ, και τον τραπεζίτη Τομ, ο οποίος λέει πως η σύζυγός του Μαριάν θα έρθει αργότερα .Όσο βρίσκεται στην κουζίνα, η Τζάνετ μιλά στο κινητό με την παράλληλη σχέση της, ενώ ο Τομ πηγαίνει στο μπάνιο, παίρνει κοκαΐνη και βγάζει ένα όπλο από το σακάκι …
Στο άκουσμα της περιγραφής του νέου φιλμ της Βρετανίδας Σάλι Πότερ («Ορλάντο», «Μάθημα Τανγκό») οι οιωνοί μόνο καλοί δεν είναι. Η ιδέα των ταινιών δωματίου που βάζουν την άρχουσα τάξη να σφαχτεί και λειτουργούν ως μια μεγαλοπρεπής σάτιρά της έχει αρχίσει με τα χρόνια να χάνει τη δυναμική της, ίσως γιατί η άρχουσα τάξη απέκτησε μεγαλύτερο θράσος και δεν έχει πολλά να κρύψει, οπότε το να την παρακολουθείς από την κλειδαρότρυπα δεν είναι και τόσο σημαντικό.   Το «Πάρτι», όμως, καταφέρνει να ξεπερνά κάποια στερεότυπα του είδους χάρη στη βασική επιλογή της Πότερ να το κάνει πρωτίστως αστείο και μετά σατιρικό, δίνοντάς του γρήγορο ρυθμό, τον οποίο επιβάλλουν οι δεκάδες βιτριολικές ατάκες και συντηρεί η ορθότατα μικρή διάρκειά του.   Πίσω από το χιούμορ στέκουν πολύ καλύτερα πια οι ιδεολογικές νύξεις, με τους καλεσμένους να είναι οι σκιές των νεανικών αριστερών εαυτών τους, που ωστόσο νιώθουν ότι είναι ακόμη αριστεροί, αλλά και οι ηλικιακές υστερίες ανθρώπων που βρίσκονται πια στη δύση της ζωής τους και μοιάζουν πανικόβλητοι για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται.   Το μείγμα λειτουργεί, οι προφανείς θεατρικές καταβολές της ιστορίας δεν αδυνατίζουν την κάμερα της Πότερ και το αποχρωματισμένο περιβάλλον, σε συνδυασμό με τη βρετανικότητα των διαλόγων, αναδεικνύει τη μικρότητα της χώρας όσο αυτή προσπαθεί να την κρύψει κάτω από καλούς τρόπους. Τίποτα, πάντως, δεν θα δούλευε χωρίς τη στοχευμένη επιλογή του καστ, καθώς η Κριστίν Σκοτ Τόμας, η Κλάρκσον, ο Σπαλ, η Μόρτιμερ και ο Μέρφι υπενθυμίζουν ότι ακόμα και αν δεν λογίζονται ως σταρ με τα σημερινά δεδομένα, είναι έξοχοι ηθοποιοί και ιδανικοί για ensemble ταινίες.  

11.3.19


Σάββατο 16 Μαρτίου 2019
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ / DHEEPAN (2015)

Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ
Σενάριο: Ζακ Οντιάρ, Τομά Μπιντεγκέν, Νοέ Ντεμπρέ
Ηθοποιοί: Γιεσουθασάν Αντονιθασάν, Καλιεσουαρί Σρινιβασάν, Κλοντίν Βινασιθαμπί, Βενσάν Ροτιέ, Μαρκ Ζενγκά
Κατηγορία:  Δράμα
Χώρα:  Γαλλία
Διάρκεια: 109’
Διακρίσεις:  Χρυσός Φοίνικας στο 68ο Φεστιβάλ των Καννών.

Η ταινία έχει σκηνικό το Παρίσι, το οποίο φιλοξενεί μια πανσπερμίας ανθρώπων, διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας. Οι αρχικές σκηνές, υποβάλλουν στον θεατή το υπαρκτό πρόβλημα στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, δείχνοντας ανθρώπους όλων των φυλών, που περιμένουν την έγκριση παραμονής τους. Ο Ντιπάν, πρώην αντικαθεστωτικός στη Σρι Λάνκα, συμφωνεί με μια γυναίκα και ένα ανήλικο κορίτσι να παραστήσουν την οικογένεια και να περάσουν στην Ευρώπη με πλαστά διαβατήρια. Η ψευτοφαμίλια φτάνει στη Γαλλία, βρίσκει κατάλυμα και δουλειά σε προάστιο του Παρισιού, αλλά, πάνω που ελπίζει σε ένα νέο ξεκίνημα, έρχεται αντιμέτωπη με τη βία των τοπικών συμμοριών και εμπόρων ναρκωτικών.

Το φιλμ του Ζακ Οντιάρ κοιτάζει με βαθιά συμπάθεια και κατανόηση τους τρεις χαρακτήρες του και κινηματογραφεί με απλότητα αλλά και με συναρπαστικό τρόπο την καινούρια τους καθημερινότητα, δίχως να σε αφήνει να ξεχάσεις στιγμή τις συνθήκες της ζωής τους και τα όσα τους καθορίζουν.
Μιλώντας για τις δεύτερες ευκαιρίες και για τα υλικά που χτίζουν μια οικογένεια ή ενώνουν τους ανθρώπους το «Dheepan» είναι ένα βαθιά γοητευτικό, τεταμένο, συγκινητικό μα ποτέ γλυκερό δράμα, που σε παρασύρει ολοκληρωτικά. Ο Οντιάρ αφηγούμενος την διαπεραστική ιστορία τριών ανθρώπων που ζητούν απλά την ένταξη, μιλά για κάτι που αποτελεί πλέον μια απτή πραγματικότητα για ολόκληρη την Ευρώπη, για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Το όνειρο χιλιάδων ανθρώπων για έναν «παράδεισο», ή έστω μια διαφυγή από την κόλαση και την διάψευση αυτής της ελπίδας Γιατί ο παράδεισος υπάρχει μόνο στα όνειρά μας και οι σκοτεινές γωνιές της πιο επικίνδυνης ζούγκλας μοιάζουν να υπάρχουν παντού, κάτω από άλλες συνθήκες μα με τους ίδιους κανόνες. Τον νόμο του ισχυρού, της επιβίωσης, της ωμής κοινωνικής ή σωματικής βίας.
Συναρπαστικό από την αρχή ως το τέλος το «Dheepan» μοιάζει σαν φιτίλι που καίγεται οδηγώντας μας σχεδόν νομοτελειακά σε κάτι αναπόφευκτο. Ένα ξέσπασμα που ίσως μοιάζει να βγαίνει εκτός κλίματος αυτής της βαθιά ανθρωπιστικής ιστορίας μα που κάθε άλλο παρά ανατρέπει την ισορροπία της κατασκευής του φιλμ. Αντίθετα προσφέρει τον καταλύτη που μοιάζει απαραίτητος για να οδηγήσει το φιλμ στο βαθιά ικανοποιητικό φινάλε του.



4.3.19

Σάββατο 09 Μαρτίου 2019
ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ / NELYBOV (2017)

Σκηνοθεσία: Αντρέι Σβιάνγκιντσεφ
Σενάριο: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, Όλεγκ Νέγκιν
Ηθοποιοί: Μαριάνα Σπίβακ, Αλεξέι Ροζίν, Ματβέι Νοβίκοφ
Κατηγορία: Δράμα
Χώρα:  Ρωσία
Διάρκεια: 127’
Διακρίσεις:  Βραβεία της επιτροπής του φεστιβάλ των Καννών, βραβείο Σεζάρ Καλύτερης ξένης ταινίας, Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Καλύτερου κινηματογραφιστή.


Η Ζένια και ο Μπόρις βρίσκονται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Αυτός με τη νεαρή, έγκυο φιλενάδα του κι εκείνη με έναν πλούσιο, αρκετά μεγαλύτερό της σε ηλικία. Οι συνεχείς καβγάδες επηρεάζουν τη σχέση με τον 12χρονο γιο τους Αλιόσα, ο οποίος μια μέρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς.
Τρία χρόνια μετά το Βραβείο Σεναρίου που απέσπασε με το «Λεβιάθαν», o Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ έφυγε από το πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών με το Βραβείο της Επιτροπής στις αποσκευές του, έχοντας προλάβει να βυθίσει την ηλιόλουστη Κρουαζέτ στην καταχνιά της τραγικής και αδιέξοδης  ιστορίας την οποία ακολουθεί με το «Χωρίς Αγάπη». Στην πέμπτη κατά σειρά σκηνοθετική του απόπειρα, ο Ρώσος δημιουργός στέκεται πιο αμείλικτος από ποτέ απέναντι στους χαρακτήρες του. Αφουγκράζεται τις ενδελεχείς συζητήσεις τους και φανερώνει τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους, ξεγυμνώνοντας συνεχώς τις παθογένειες που διάβρωσαν τις σχέσεις τους. Επικεντρώνεται με τόση προσήλωση στις προσωπικές τους εμμονές που όταν τελικά ο μικρός Αλιόσα εξαφανίζεται, ακόμα και ο θεατής φαντάζει πιθανό να έχει ξεχάσει την ύπαρξη του νεαρού αγοριού. Έτσι, αυτό που ξεκινάει ως ένα μπεργκμανικής υφής οικογενειακό δράμα με καλογραμμένους διαλόγους και στιβαρές ερμηνείες μετατρέπεται σταδιακά σε ένα βραδυφλεγές θρίλερ μυστηρίου το οποίο διαθέτει έναν εσωτερικό ρυθμό ικανό να καθηλώσει. Ο τρόπος που ο Ζβιάγκιντσεφ και ο μόνιμος συνεργάτης τους στην διεύθυνση φωτογραφίας Μίκαηλ Κρίχμαν εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες και εξερευνούν τα μονοπάτια της οπτικής αφήγησης είναι πραγματικά για σεμινάριο. Από το ευρηματικό ντεκουπάζ μέχρι τα αψεγάδιαστα κάδρα και την αργόσυρτη κίνηση της κάμερας, η εικόνα έχει ρόλο πρωταγωνιστή και είναι εκείνη που κατευθύνει την δραματουργία και δημιουργεί την πνιγερή ατμόσφαιρα που αρμόζει σε μια τόσο θλιβερή ιστορία. Κάπου στο ενδιάμεσο και κατά την προσφιλή του συνήθεια, ο Ρώσος σκηνοθέτης εξαπολύει τα βέλη του προς το διεφθαρμένο Ρωσικό κράτος και την εκστρατεία παραπληροφόρησης που διεξήγαγε στο πλαίσιο του πολέμου με την Ουκρανία, χωρίς όμως αυτή την φορά να ενσωματώνει τα πολιτικά του σχόλια με την ίδια αρμονία που το είχε καταφέρει στις προηγούμενες δουλειές του.