Ασε το Κακό να μπει

Låt den rätte komma in- Let the Right one in

Παρασκευή 4/12 Καρλόβασι 9.00 μμ
Σάββατο 5 και Κυριακή 6/12/09 Βαθύ 8.30 μμ

Director:Tomas Alfredson

Writers:John Ajvide Lindqvist (novel)John Ajvide Lindqvist (screenplay)

Release Date:19 March 2009 Genre:Drama | Horror | Romance | Thriller

Runtime:115 min Country:Sweden Language:Swedish Color:Color

 Filming locations :Blackeberg, Stockholm, Sweden-Örnäset, Luleå, Norrbottens län, Sweden Distribution : Seven Films

Cast

Kåre Hedebrant	Oskar	Mikael Rahm	Jocke
Lina Leandersson	Eli	Karl-Robert Lindgren	Gösta (as Karl Robert Lindgren)
Per Ragnar	Håkan	Anders T. Peedu	Morgan (as Anders Peedu)
Henrik Dahl	Erik	Pale Olofsson	Larry (as Paul Olofsson)
Karin Bergquist	Yvonne	Cayetano Ruiz	Magister Avila
Peter Carlberg	Lacke	Patrik Rydmark	Conny
Ika Nord	Virginia	Johan Sömnes	Andreas
		Mikael Erhardsson	Martin

Σουηδία, 1981. Ο Όσκαρ είναι ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο και πιάνει φιλίες με την γειτόνισσά του Έλι η οποία μοιάζει με φυσιολογικό δωδεκάχρονο κορίτσι μα στην πραγματικότητα είναι βαμπίρ. Όταν ο πατέρας της που έχει αναλάβει να φροντίζει τα θύματά της, συλλαμβάνεται από την αστυνομία οι φίλοι ενός μεθυσμένου παιδιού που εκείνη είχε σκοτώσει στο παρελθόν αποφασίζουν να την ξεσκεπάσουν...

Το «Άσε Το Κακό Να Μπει» είναι μια ιστορία τρόμου με βαμπίρ...Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί μεγαλύτερο ψέμα στην εφετινή κινηματογραφική σοδειά. Είναι τόσο παραπλανητικός και άστοχος αυτός ο χαρακτηρισμός όσο το να προσπαθούσαμε να τοποθετήσουμε το σουηδικό αυτό αριστούργημα post ρομαντισμού στο ίδιο κινηματογραφικό genre με το «Twilight», ακόμα και εάν διαθέτουν τον ίδιο θεματικό πυρήνα. Το «Let The Right One In» προσπερνά επιδέξια τον χολιγουντιανό σκόπελο και έχοντας ως φόντο μια ιστορία με βαμπίρ αναπτύσσει επιδέξια μια ερωτική ιστορία, ύμνο στην αγάπη που δεν κοιτά ζώντες και νεκρούς, στην αγάπη που εξυψώνει τον «φαινομενικά» νεκρό σε πιο ζωντανό και από αυτόν που ρέει ακόμα αίμα μέσα του. Αλλά με την επίφαση του τρόμου αποκρυπτογραφεί και άλλα πολλά...Πρώτο και καλύτερο τον αιώνιο πρώτο έρωτα, αυτόν που υφίσταται στο διηνεκές. Κατά δεύτερο ξεκλειδώνει - ή τουλάχιστον μας δίνει το διαβατήριο για εκεί...- το δωμάτιο με το πιο ανεξήγητο περιεχόμενο στην εποχή μας, τις ανθρώπινες σχέσεις. Τρίτο μπορεί να ειδωθεί ως ένα σκοτεινό παραμύθι τρόμου, μια μελέτη για τη μοναξιά, μια κατάθεση με μπόλικη γενναιοδωρία ψυχής για την σεξουαλικότητα. Είναι πράγματι πολυεπίπεδο το απόκοσμο αυτό fairytale. Μια ασύλληπτη δημιουργία που μεταλλάσσει το αισθηματικό σε ουμανιστικό υπαρξιακό μανιφέστο, προκαλώντας και συνδυάζοντας συγχρόνως τη διαφορετικότητα με την αταξία.
Η εφευρετικότητα του σεναριογράφου και συγγραφέα Τζον Λίνκβιστ που διασκεύασε ένα δικό του βιβλίο είναι αληθινά μοναδική. Ένα αλληγορικό αμάλγαμα αχαλίνωτης φαντασίας (που θα τη ζήλευε ο Τιμ Μπάρτον), τρυφερού love story και τρόμου σε μια αφηγηματική ισορροπία που δεν τρικλίζει ούτε μία στιγμή. Πραγματικό υπόδειγμα - μάθημα ανάπτυξης σεναρίου, δομημένου στην εντέλεια. Και μια αισθητική προσέγγιση που αγγίζει το τέλειο, με όπλο τον μινιμαλισμό. Πάρτε για παράδειγμα την εξονυχιστική αναπαράσταση - με εντυπωσιακή φωτογραφία - του σκανδιναβικού παγωμένου λευκού της ημέρας σε αντίστιξη με το πηχτό σκοτάδι. Ή τα παγωμένα traveling - μάρτυρες μιας κοινωνίας κλεισμένης στο καβούκι της που καταλήγουν σε κοντινά κάδρα των πρωταγωνιστών. Απ' τη μια το ξανθό πρόσωπο του Όσκαρ, απ' την άλλη - και στον αντίποδα - η κατατονική, μελαχρινή περσόνα της Έλι. Με σκηνές - κινηματογραφικούς πίνακες τεράστιας αισθητικής αξίας που μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πολύ καιρό μετά τη θέαση του φιλμ. Τέτοια είναι η σεκάνς τέλους μέσα στην πισίνα που δείχνει πόσο μακριά είναι διατεθειμένοι να φτάσουν ο ένας για τον άλλον ή οι εμπνευσμένες σκηνές με το κύβο του Ρούμπικ και το αυγό Φαμπερζέ. Το εκπληκτικό μουσικό score, μνημείο λειτουργικότητας και λυρισμού, συμβάλλει στην όλη ατμόσφαιρα...Και όλα αυτά δίχως ο Τόμας Άλφρεντσον να πληγώνει τον βαμπιρικό μύθο ούτε με μια σεκάνς. Μερικά από τα γνωστά κλισέ υπάρχουν, χωρίς όμως τις γραφικότητες με τα σκόρδα, παλούκια κ. λπ. Η σύγκριση του «Άσε Το Κακό Να Μπει» με άλλα φιλμ παρόμοιας μυθολογίας τα βγάζει όλα νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο και κάνει το πρόσφατο «Twilight» να μοιάζει με κακογραμμένη άσκηση πρωτοετούς φοιτητή κινηματογραφικής σχολής!

Δεν αρκεί όμως μόνον η αισθητική για να πιάσεις άριστες επιδόσεις...Απαιτείται και ιδεολογική συνέπεια, προσανατολισμός, σεναριακό βάθος. Τα έχει όλα αυτά το φιλμ. Ο Σουηδός μιλά για το κακό το οποίο μπορεί να το ξορκίζουμε αλλά στις ημέρες μας υφίσταται όσο ποτέ. Ζει και βασιλεύει, φωλιάζει στο υποσυνείδητό μας, σέρνεται...Ενσωματώνεται στην ψυχή ενός δωδεκάχρονου αθώου κοριτσιού, της Έλι. Αφού μπορεί το κακό να διεισδύσει και στην άγραφη ψυχή ενός παιδιού τότε μπορεί να πάει παντού. Γιατί; Μα διότι η δυτική κοινωνία μπορεί να έχει κάνει άλματα σε πολλούς τομείς αλλά έχει χάσει κάτι από την ανθρωπιά της. Εχει απωλέσει την ανθρώπινη επαφή και την επικοινωνία (οι σωματικές επαφές είναι ελάχιστες στο φιλμ). «Νεκροφάνεια» παντού, περιφερόμενα ζόμπι, υποψήφιοι φορείς του κακού...Εκεί ακριβώς ο δημιουργός κάνει το μεγάλο μπαμ. Ο παραμελημένος και καταπιεσμένος από σχολείο και οικογένεια Όσκαρ συνάπτει μια «ιδιαίτερη» σχέση με την συνομήλική του Έλι που είναι βαμπίρ. Θα μπορούσε - όπως εύστοχα υπονοείται στην αρχική σκηνή - να μην υπάρχει καν η Έλι, να είναι μόνο στη φαντασία μας. Το υποσυνείδητο του Όσκαρ που εκπροσωπεί το καλό είναι η Έλι, το alter ego του, το είδωλο του στον καθρέφτη, η «Neverland» που θέλει να επισκεφτεί. Και η επιθυμία του γίνεται πράξη...Όλα διττά διατείνεται ο σκηνοθέτης, το καλό και το κακό συνυπάρχουν από την αρχή σε κάθε άνθρωπο. Η ύπνωση της κοινωνίας είναι που αφυπνίζει το κακό. Όλοι νεκροζώντανοι είμαστε, όπως ο Όσκαρ και η Έλι. Όλα τα δίπολα παρατίθενται, αγόρι - κορίτσι, ξανθός - μελαχρινή, ζωντανός - νεκρή. Επίτευγμα μέγιστο...Επαγωγικά μπορούμε να καταλήξουμε και σε ένα συμπέρασμα αρκούντως ανατριχιαστικό, ο πατέρας της Έλι σκοτώνει για να δώσει τροφή στο παιδί του ενώ αντίθετα οι γονείς του Όσκαρ είναι αδιάφοροι για αυτόν. Στη φαντασία του θα ήθελε να έχει τον πατέρα της Έλι γι' αυτό φλερτάρει με την ιδέα του βαμπίρ. Θέλει υποσυνείδητα να αλλάξει κουστούμι, να βγάλει το καλό και έτσι απλά να βάλει το κακό για να μπορέσει να νιώσει τη στοργή που ποτέ δεν ένιωσε. Ως και ψυχαναλύσεις φροϋδικού τύπου επιχειρεί αυτό το φιλμ. Έτσι συμβαίνει πάντα με την σπουδαία τέχνη...
                                                                                                                            

www.movieworld.gr