Η Πηγή των Γυναικών

La Source Des Femmes
Καρλόβασι Παρασκευή 30/11
Σάμος Σάββατο 1/12/2012

Είδος: Κωμωδία, δράμα
Παραγωγής:2011
Πρεμιέρα στην Ελλάδα:15-03-2012
Διάρκεια:135΄
Διανομή:Strada
Χρώμα:Έγχρωμο
Χώρα προέλευσης:Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία
Γλώσσα:Αραβικά
Σκηνοθεσία:Radu Mihaileanu
Σενάριο:Alain-Michel Blanc,Radu Mihaileanu
Πρωταγωνιστούν: Leïla Bekhti, Hafsia Herzi, Biyouna  

 Διακρίσεις
Επίσημη συμμετοχή στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών, 2011.
Περίληψη
Οι γυναίκες ενός απομονωμένου χωριού στο βουνό Άτλαντας του Μαρόκο αναγκάζονται να κουβαλούν καθημερινά νερό
στο χωριό απ’ τις πηγές του βουνού. Μια μέρα, μετά από ένα τραγικό συμβάν αποφασίζουν ότι όλα τελειώνουν εδώ.
Τέρμα οι αγκαλιές. Τέρμα το σεξ με τους συντρόφους τους. Απεργία από κάθε συζυγικό καθήκον μέχρι να δεχθούν οι άν-
δρες να φέρνουν εκείνοι το νερό στο χωριό.
Κριτικές
Οι Ρουμάνοι κινηματογραφιστές της νέας γενιάς μεγαλουργούν με πάγια Γαλλική χρηματοδότηση. Η τελευταία τους ταινία
είναι μια αραβόφωνη αριστοφανική κωμωδία, εύστοχη, καυστική, υπαρξιακή, ανθρωπιστική. Έχει στοιχεία ρομαντικού δράματος με πολλούς κοινωνικούς συμβολισμούς και διαδραματίζεται σ΄ένα
εξωτικό Μαρόκο, ίσως λίγο γραφικά αγροτουριστικό, αλλά αρκετά κοντά στην πραγματικότητα της σημερινής ηθικής.
Παπαμίχος Δημήτρης 

Κάτι σαν μοντέρνα εκδοχή της «Λυσιστράτης», η βασισμένη σε πραγματική ιστορία ταινία του Ρουμανογάλλου σκηνοθέτη Ράντου Μιχαϊλεάνου επιλέγει μια ανάλαφρη προσέγγιση σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, καταλήγοντας συμπαθητική και καλοπροαίρετη αλλά χωρίς δόντια. Έχοντας δηλώσει στην αρχή της ταινίας του ότι η ταινία μπορεί να είναι 'αλήθεια ή παραμύθι', ο σκηνοθέτης Ράντου Μιχαϊλεάνου παραδέχεται ότι μέσα στις προθέσεις του δεν είναι η αυστηρά ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας των γυναικών του αραβικού κόσμου ούτε ένα αμείλικτο κατηγορητήριο. Αντίθετα, προτιμά μια αναπάντεχα
ανάλαφρη προσέγγιση της ιστορίας, με κάποιες σκοτεινές πινελιές, για να πει την ιστορία του, κάνοντάς την πιο εύπε-
πτη – και γι' αυτό αδύναμη σαν επιχείρημα. Ίσως αυτό να είναι ένα βλαβερό στερεότυπο, το να περιμένεις μια ταινία για την ακόμη εξοργιστική κατάσταση της γυναικείας χειραφέτησης στον αραβικό κόσμο να είναι μια καταθλιπτική, άβολη εμπειρία. Ίσως ό,τι έχουμε συνηθίσει όσον αφορά τα χαρακτηριστικά των
πολιτικών ταινιών με τέτοια μηνύματα να είναι λάθος και όποιο κινηματογραφικό είδος να μπορεί να εξυπηρετήσει αντίστοιχους σκοπούς. Αλλά στην «Πηγή των Γυναικών» η επιλογή για έναν χιουμοριστικό, κάπως ζαχαρένιο τόνο, παρόλο που είναι σεβαστή, και η προφανής διάθεση για ένα καλό τέλος, τελικά αποδυναμώνουν την καταγγελία. Μένει μια καλοφτιαγμένη και καλοπροαίρετη ιστορία, με άφθονο τοπικό χρώμα και σχεδόν
καρτποσταλική φωτογραφία, αν και κάποιες προσθήκες (όπως το εύρημα με τα σατιρικά τραγούδια που περιλαμβάνονται στην πλοκή) είναι μεν αυθεντικές αλλά φτάνουν στα όρια του κιτς και ίσως ήθελαν περισσότερη σκέψη στην εκτέλεσή τους. Οι ντόπιες φυσιογνωμίες, όμως, και οι φυσικές τους ερμηνείες τραβούν την προσοχή από το κάπως αφελές σενάριο και στο κέντρο της ιστορίας κυριολεκτικά λάμπει η Λέιλα Μπεκτί ως η δυναμική κοπέλα που ξεκινά την όλη περιπέτεια, ενώ γλυκύτατη είναι και η ιστορία αγάπης που μοιράζεται με τον άντρα της.
Χριστίνα Λιάπη