Writers:Nicholas Shakespeare (novel)Nicholas Shakespeare (screenplay)
Release Date:21 February 2003 Genre:Drama | Thriller Runtime:132 min Country:Spain | USA
Language:English | Quechua | Spanish Color:Color Filming Locations:Espinho, Aveiro,
Lisbon,Porto,Portugal -Madrid, Spain-Quito, Ecuador Distribution: PCV S.A.
Cast:
Javier Bardem
Agustín Rejas Abel Folk
Ezequiel / Durán
Juan Diego Botto
Sucre Marie-Anne Berganza
Laura
Laura Morante
Yolanda Lucas Rodríguez
Gómez
Elvira Mínguez
Llosa Xabier Elorriaga
Pascual
Alexandra Lencastre
Sylvina Rejas Natalia Dicenta
Marina
Oliver Cotton
Merino Wolframio Sinué
Santiago
Luís Miguel Cintra
Calderón Ramiro Jiménez
Sergeant Pisac
Javier Manrique
Clorindo
Η ιστορία του Abimael Guzman, ηγέτη της περουβιανής επαναστατικής οργάνωσης «Φωτεινό μονοπάτι» (Sendero Luminoso).
Σε μια φανταστική χώρα (Περού….) της Λατινικής Αμερικής, μια επαναστατική οργάνωση σπέρνει τη βία και τον πανικό, απειλώντας να ανατρέψει το καθεστώς, ενώ ο στρατός απαντά στην ανελέητη δράση της οργάνωσης με εξίσου απάνθρωπες ενέργειες. Ο ευσυνείδητος και ιδεαλιστής πρώην δικηγόρος και νυν αστυνομικός Agustín Rejas αναλαμβάνει να ανακαλύψει και να συλλάβει τον ηγέτη της οργάνωσης, γνωστό με το κωδικό όνομα «Ezequiel». Ο Ezequiel, αυτοχαρακτηρίζεται ως ο τέταρτος φωτεινός ηγέτης του κομμουνισμού, μετά τον Μαρξ, το Λένιν και τον Μάο, πράγμα που τον θεοποιεί στα μάτια των οπαδών του αλλά και του ίδιου του καθεστώτος που επιδιώκει την εξόντωση του. Κι ενώ η ατμόσφαιρα φόβου και απειλής διογκώνεται διαρκώς γύρω του, η γνωριμία του με την αινιγματική και τρυφερή Yolanda, τη δασκάλα του χορού της κόρης του, δίνει στον Agustín την ώθηση να συνεχίσει τις έρευνές του, παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει.
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Nicholas Shakespeare η ταινία εμπνέεται από την αληθινή ιστορία της δράσης και της σύλληψης του Αbimael Guzman, ηγέτη της περουβιανής επαναστατικής οργάνωσης «Φωτεινό μονοπάτι».
Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο μάγος της υποκριτικής, John Malkovich, βρίσκεται πίσω από την κάμερα και σκηνοθετεί μια ταινία. Έχοντας στη διάθεση του ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο, την εξαιρετική μουσική του Alberto Iglesias (Hable con ella - Μιλά της, Todo sobre mi Madre - Όλα για τη Μητέρα μου) και φυσικά τον βραβευμένο με Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία Before Night Falls - Πριν πεσει η Νύχτα Javier Bardem,(πλάϊ του η Yolanda-Laura Morante σαν δασκάλα του πιάνο σε μια σύνθετη ερμηνεία) αποδεικνύει οτι μπορεί να είναι και καλός σκηνοθέτης.Τα καταφέρνει άψογα, αφού μυστικό στη δουλειά του είναι η λεπτομέρεια και το αποτέλεσμα είναιο να συνδυάσει με απόλυτη επιτυχία ένα πολιτικό δράμα, μια ερωτική ιστορία και μια αστυνομική περιπέτεια. Ενώ παράλληλα λέει τη γνώμη του για τη βία και τον πόλεμο χωρίς να φτάνει σε «υστερίες» και κραυγαλέα κηρύγματα που σε αποτρέπουν από την αλήθεια.
Ο Μάλκοβιτς ολοκλήρωσε την ταινία του συνθέτοντας ένα πολιτικό δράμα, μια ερωτική ιστορία και μια αστυνομική περιπέτεια. Ξεχωρίζει για τις υποδειγματικές ερμηνείες των ηθοποιών και για τον «διακριτικό», αλλά καυστικό, τρόπο που θίγει καταστάσεις και φαινόμενα βίας μέσα σε μια διαλυμένη περουβιανή κοινωνία.
Η διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματους της χώρας στα τέλη των 60ς (1967-70), ανάμεσα σε φιλομαοϊκούς, φιλοσοβιετικούς και άλλες φράξιες, είδε τον καθηγητή φιλοσοφίας Abimael Guzmán να ηγείται του φιλομαοϊκού σκέλους το οποίο παίρνει την ονομασία Partido Comunista del Perú-Sendero Luminoso. Τα μέλη του βυθίζονται στην ματαιοδοξία: ο Guzmán είναι κατ’ αυτόν και τους οπαδούς του το «Τέταρτο Σπαθί του Κομμουνισμού» μετά τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Μάο!
Από το 1978 και το 7ο Συνέδριο του το «Φωτεινό Μονοπάτι» εξετάζει την περίπτωση έναρξης ένοπλου αγώνα. Κάτι που θα πράξει τον Μάιο του 1980 όταν παίρνει τα όπλα στα χέρια με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας. Το ξεκίνημά του είναι παρόμοιο πολλών άλλων λαϊκών στρατών: χάνοντας την επιρροή που αρχικά είχε στα πανεπιστήμια της χώρας την δεκαετία του ‘70, ανέβηκε στις επαρχίες Ayacucho, Apurímac, Huancavelica, Junín και μέρους του Cuzco, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη πολλών ντόπιων και ξεκινώντας έναν ευρείας έκτασης πόλεμο με τις δεξιές κυβερνήσεις που «έστυβαν» την χώρα.
Στις περιοχές που ήλεγχε το «Μονοπάτι» διεξάγονταν λαϊκές δίκες και απονέμονταν λαϊκή δικαιοσύνη. Διάφοροι πλούσιοι και εκμεταλλευτές πλήρωσαν για τα όσα επί δεκαετίες έκαναν, και το Sendero Luminoso πήρε στα μάτια των χωρικών την μορφή ενός γνωστού για παρόμοιες κοινωνίες ιδανικού, αυτή του εκδικητή που χρόνια περίμεναν. Οι λευκοί άποικοι απόγονοι των κονκισταδόρων, η ιαπωνική μειοψηφική σούπερ-ελίτ και η Ουάσινγκτον έχουν καταδικάσει το Περού στην απόλυτη ένδεια σε μια κατάσταση που δεν άλλαξε από την ανεξαρτησία του μέχρι σήμερα. Το Sendero Luminoso ήταν εδώ…
Τον Μάιο του ’81 ο στρατός φτάνει στις περιοχές Ayacucho, Apurímac και Huancavelica: μαζί με τις ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις (τις λεγόμενες rondas) πνίγουν στο αίμα την περιοχή. Οι χωρικοί ιθαγενείς συλλαμβάνονται, βασανίζονται, βιάζονται, δολοφονούνται… Τα μέλη του «Μονοπατιού», οι “senderistas” απαντούν στις σφαγές του στρατού και των rondas, ενώ ταυτόχρονα στοχεύουν με μία σειρά εξαιρετικά σχεδιασμένων επιχειρήσεων, μεγάλες πολυεθνικές και πολιτικούς στόχους, όχι μόνο επιλεκτικά, αλλά και πολλές φορές χτυπώντας τυφλά..
Η ωμή βιαιότητα του «Μονοπατιού» δεν συμβαδίζει με την επιλεκτική βία των υπολοίπων αριστερών αντάρτικων της ηπείρου και του στερεί χιλιάδες συμπαθούντες ή οπαδούς. Δεν έχει άλλωστε καλές σχέσεις ούτε με το Movimiento Túpac Amaru αλλά ούτε και με αριστερά αντάρτικα και κυβερνήσεις του εξωτερικού (κολομβιανά αντάρτικα M-19 και FARC, Sandinistas, κλπ.). Κατηγορείται από πολλούς ότι δεν σέβεται τα δικαιώματά των ιθαγενών, δεν ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και προβαίνει σε ωμότητες ανάλογες των περουβιανών ενόπλων δυνάμεων και των rondas. Αυτό φυσικά γίνεται λάστιχο στα χέρια της δεξιάς: τα μμε κάνουν λόγο για ωμότητες ανάλογες με αυτές των Ερυθρών Χμερ και το «Φωτεινό Μονοπάτι» στο μυαλό του μέσου πολίτη είναι μια αδίστακτη δολοφονική οργάνωση με μέλη ψυχοπαθείς που διψούν για αίμα. Ειδικά τις περιόδους προεδρίας του Alberto Fujimori το μένος εναντίον του Sendero Luminoso μετατρέπεται σε συλλογική ψύχωση.
Στις αρχές του ’90, το Φωτεινό Μονοπάτι, με χιλιάδες μέλη (τα ανέβαζαν μέχρι και στα 10.000) και τεράστια ακτίνα δράσης, αντιμετωπίζει μια αρχηγοκεντρική στροφή από τον όλα αυτά τα χρόνια ηγέτη του Abimael Guzmán, για τους φίλους Presidente Gonzalo. Χαρακτηριστικό είναι ότι η σύντροφός του, η Elena Iparraguirre είναι πολύ υψηλόβαθμο στέλεχος και κάποιοι την τοποθετούν και νο.2 του κόμματος-οργάνωσης. Το «Μονοπάτι» στρέφεται και εναντίον άλλων αριστερών που βρίσκονται εκτός της «Μαρξιστικής –Λενινιστικής –Γκονζάλο -Μαοϊκής» γραμμής του (της λεγόμενης «σκέψης Γκονζάλο»), και δεν διστάζει να συγκρουστεί με το άλλο μεγάλο αντάρτικο της χώρας, τους γενναίους Túpac Amaru.
Η επιρροή του όμως, παρά τον πόλεμο που δέχεται φτάνει μέχρι και την πρωτεύουσα Λίμα. Το «Μονοπάτι» όπως όλα τα αντάρτικα στην οροσειρά των Άνδεων κατηγορείται από την κυβέρνηση ότι (ναι…καλά καταλάβατε) παράγει και εξάγει κόκα για να γίνει κοκαΐνη.
Κάποια στιγμή οι ακροδεξιές παραστρατιωτικές rondas νομιμοποιούνται από τον τουρμπο-νεοφιλελεύθερο πρόεδρο Alberto Fujimori. Παίρνουν την ονομασία «Ομάδες Αυτοάμυνας» και κατεβαίνουν στο Ayacucho να τα βάλουν με το «Μονοπάτι». Σπάνε κάθε ρεκόρ στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ακραία ωμότητα των ομάδων αυτών και του στρατού, κάνουν στα μάτια του κόσμου το «Φωτεινό Μονοπάτι» τον «καλό και δίκαιο» της υπόθεσης…μιας υπόθεσης που ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε «εμφύλιος» αλλά κόστισε σε πάνω από 70.000 άτομα την ζωή ή την «εξαφάνιση».
Η αρχή του τέλους της μαζικότητας του λαϊκού στρατού έρχεται όταν ο Presidente Gonzalo συλλαμβάνεται τον Σεπτέμβρη του ’92: από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο για το «Μονοπάτι». Toν Οκτώβριο του ’93 μάλιστα o Presidente Gonzalo βγαίνει στην τηλεόραση και κηρύσσει την «ειρήνη»…Μαζί του είχε συμφωνήσει και η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Η γη άνοιξε κάτω από τα πόδια 6.000 και πλέον μαχητών του «Φωτεινού Μονοπατιού», που εγκαταλείπουν τα όπλα, αντιλαμβανόμενοι το μήνυμα αυτό ως παραδοχή ήττας. Οι εναπομείναντες διασπώνται και το «Μονοπάτι» από αντάρτικος στρατός μοιάζει περισσότερο με μια εκτός νόμου οργάνωση με λίγες εκατοντάδες μέλη…
Σταδιακά αποδυναμώθηκε, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά κυρίως ιδεολογικά, και δεν αποτελεί για την δεξιά το φόβητρο του παρελθόντος. Ακολουθούν οι συλλήψεις των ηγετών Oscar Ramírez Durand το 1999 και του Ceron Cardoso το 2003, χτυπήματα βαριά. To “Perseguir”, όπως ονομάζουν την οργάνωση που συνεχίζει να μάχεται, δεν έχει τουλάχιστον τώρα την δυναμική να συσπειρώσει κόσμο γύρω του.
Ενώ ο Presidente Gonzalo είναι μέσα με ισόβια, ο στρατός συνεχίζει επί προεδριών Fujimori, Toledo και Guarcia (ο νυν) τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και οι κυβερνητικές δυνάμεις παίρνουν κεφάλια στον χορό τους…Τον Σεπτέμβριο πέντε άτομα σκοτώθηκαν στο βουνό από επιχειρήσεις του στρατού. «Ήταν senderistas» σύμφωνα με την ανακοίνωση. Είναι ο λεγόμενος περουβιανός «διάλογος»…
Με την πλήρη και μόνιμη στήριξη του δυτικού τύπου αποκρύπτονται απίστευτες ωμότητες…Τα βουνά του Περού ούτως ή άλλως είναι μακριά…Και το μέλλον του αμφίβολο…
http://caminodelfuego.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου