Το μωρό της Καμπούλ

Παρασκευή 18/3 Καρλόβασι

Σάββατο 19/03-Κυριακή 20/03/2011 Σάμος

Kabuli Kid

L`Enfant de Kaboul

 
 

· Είδος: Κοινωνική
· Παραγωγής: 2008
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 10 Σεπτεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 97'
· Διανομή: PCV
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Αφγανιστάν
· Γλώσσα: Περσικά
·

· Συντελεστές :

Barmak Akram ....Σκηνοθέτης 

Hadji Gul ... Khaled

Valéry Schatz ... Mathieu

Amélie Glenn ... Marie

Mohammad Chafi Sahel ... Baba

Helena Alam ... Femme de Khaled

Messi Gul ... Bébé abandonné

Saleha Khan Gul ... Fille de Khaled

Rohina Gul ... Fille de Khaled

Mariam Hakimi ... Fille de Khaled

Barmak Akram ....Σεναριογράφος

   Καμπούλ σήμερα. Η πόλη πασχίζει να συνέλθει μετά από 25 χρόνια πολέμου. Στο ταξί του Khaled μπαίνει μια γυναίκα με το μωρό της. Το πρόσωπό της είναι κρυμμένο πίσω από τη μπούργκα. Παζαρεύουν την τιμή, τα βρίσκουν, φτάνουν στον προορισμό της, πληρώνει, φεύγει. Ο επόμενος πελάτης, βρίσκει στο πίσω κάθισμα το μωρό, παρατημένο.
 Ανατρεπτική σατιρική κωμωδία γύρω από τις προσπάθειες ενός ταξιτζή να δεί τι θα κάνει με το μωρό που μια γυναίκα εγκαταλείπει στο πίσω κάθισμα του ταξί του.Παρατάει ο Κάλεντ το ταξί και τρέχει να την προλάβει, με το μωρό στα χέρια. Εκείνη έχει χαθεί ανάμεσα στο πλήθος και στις μπουργκοφόρες συμπατριώτισσές της. Μένει σύξυλος μ’ ένα αρσενικό μωράκι έξι μηνών. Ρωτά φίλους και γνωστούς τι πρέπει να κάνει. Πηγαίνει πίσω στο σημείο απ’ όπου την παρέλαβε. Μάταια. Πηγαίνει στην Αστυνομία, σε Ιδρύματα, στα τηλεοπτικά κανάλια. Μάταια. Η μάνα είναι εξαφανισμένη, κι αυτός, ένας μεροκαματιάρης ταξιτζής με γυναίκα και τρεις κόρες, νιώθει υπεύθυνος για αυτό το εξάμηνο αγοράκι.
  Παντρεμένος με τη χήρα του αδελφού του και θέλοντας να αποκτήσει δικό του παιδί, αρχίζει να σκέφτεται πως το καλύτερο είναι να το υιοθετήσει ο ίδιος. Ο έρημος μετά τις τρεις δικές του κόρες αποκτά επιτέλους κι ένα αρσενικό, έστω και ξένο!
  Ο σκηνοθέτης τοποθετεί την ιστορία του στη μετά την αμερικανική εισβολή Καμπούλ, που του δίνει την ευκαιρία να κάνει και ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνική κατάσταση της χώρας, ιδιαίτερα της Καμπούλ, που, πέρα από τα διάφορα καθημερινά τραγικά επεισόδια, αντιμετωπίζει διάφορα κοινωνικά προβλήματα και αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε τη ζωή σε μια χώρα που κατασπαράσσεται από τις επεμβάσεις των ισχυρών αυτής της Γης. 
  Μια αλληγορία για το σύγχρονο Αφγανιστάν και το ρευστό μέλλον του μέσα από το πρίσμα της παράδοσης και των ηθικών αξιών. Δανείζεται στοιχεία από τον ιρανικό κινηματογράφο και  δεν βάζει το μωρό να εκλιπαρεί για συμπάθεια, ή τον ταξιτζή να κλαίει από πόνο και μιζέρια. Η σκηνή με τη γυναίκα του ταξιτζή και την ανήλικη μάνα του μωρού είναι η καλύτερη, μια σπουδή στη βουβή κατανόηση των δυο κατώτερων πολιτών μέσα από παρατήρηση κινηματογραφικής οικονομίας. Εκτός αυτών, η περιήγηση στο χάος της Καμπούλ είναι αναγκαστικά ένα αντιτουριστικό travelogue με δραματικά στοιχεία και πολλές παρατηρήσεις για την καθημερινότητα.
 Δυνατή και ρεαλιστική απεικόνηση της σύγχρονης καθημερινότητας της μεγαλούπολης του Αφγανιστάν. Η ζωή, η μεταπολεμική δυστυχία, οι τριτοκοσμικές συνθήκες επιβίωσης, η άναρχη ανοικοδόμηση , αποτυπώνονται σε κάθε καρέ αυτής της γλυκόπικρης ταινίας με το αισιόδοξο φινάλε. Μια "μαύρη" ντραμεντί, όπως έκαναν οι Ιταλοί στα τέλη της δεκαετίας του '40 και '50. Γιατί ο νεορεαλισμός φυτρώνει την ρίζα του εκεί που ...τελειώνει ο πόλεμος ! Και το ταλαιπωρημένο Αφγανιστάν, έχει υποστεί τα πάνδεινα από τους εξωτερικούς εχθρούς (Σοβιετική Ένωση, Πακιστάν, ΗΠΑ) αλλά και από τους φονταμελιστές Ταλιμπάν. Η ζωή όμως συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε με τον χειρότερο εφιάλτη του ανθρώπου. Έτσι σε συμβολικό επίπεδο ο σκηνοθέτης μέσα από την ιστορία του μωρού, μας αφηγείται υπονοώντας σε δεύτερο επίπεδο την ίδια του την χώρα, ελεύθερη πλέον αλλά ανήμπορη να τα βγάλει πέρα χωρίς στήριξη. Μάλιστα η ΜΚΟ θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ο ΟΗΕ, κι όταν κανείς δεν θέλει στην πράξη παρά τα μεγάλα λόγια, να συντηρήσει το εγκαταλειμένο μωρό, η μόνη φιλανθρωπική κίνηση που απομένει είναι υλικής μορφής (η αμοιβή στη μητέρα του μωρού).
 Συνοπτικά ένα φιλμ ανθρώπινο κι αυθεντικό. Αποφεύγει τα δακρύβρεχτα μελοδραματικά κλισέ και τον στομφώδη λαϊκισμό χωρίς να χάνει σπιθαμή από συγκίνηση. Μπορεί να σκέφτεστε με "μαύρη καρδιά" ότι είναι ταινία προέλευσης "τριτοκοσμικής και φτωχής", όμως θα σας ανταμείψει με τον πλούτο συναισθημάτων και αισιοδοξίας για τη ζωή. Χωρίς διδακτικό ύφος επιβάλλει τον ουμανιστικό του χαρακτήρα από την προσωπική ιστορία των ηρώων, με εκλαϊκευμένο τρόπο αλλά και βαθύτερους συμβολισμούς.
  Η σκηνοθεσία διαπνέεται από έμπνευση, στιβαρότητα καθώς και έξυπνα ευρήματα, ώστε το τριήμερο στο οποίο διαδραματίζεται συνοπτικά η μιάμισης ώρα ταινία να μην κάνει κοιλιά ούτε λεπτό. Πολύ τρυφερή στιγμή, και χαρακτηριστική του κλίματος αποτελεί η σκηνή του μπιμπερό "κατασκευής  Καμπούλ" …...
κριτικές από τους Παύλο Κάγιο (www.tanea.dolnet.gr) , τον Νίνο Φενέκ Μικελίδη( www.enet.gr) ,τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο (www.lifo.gr) και τον Δημήτρη Παπαμίχο (www.myfilm.gr).