Kabei: η μητέρα μας

Παρασκευή 16/3/2012 Καρλόβασι
Σάββατο 17 και Κυριακή 18/3/2012 Σάμος

Κατηγορία: ΔΡΑΜΑ

 Σκηνοθεσία: Yoji Yamada

 Σεναριο: Teruyo Nogami (βιογραφία),Emiko Hiramatsu (διασκευή),Yoji Yamada

Παίζουν: Sayuri Yoshinaga ... Kayo Nogami Tadanobu Asano ... Yamazaki Toru Mitsugoro Bando Rei Dan Denden Mitsuru Fukikoshi Tokie Hidari Koen Kondo Umenosuke Nakamura

Χώρα προέλευσης:  ΙΑΠΩΝΙΑ

Έτος 2008

Διάρκεια 133΄

Πρεμιέρα στην Ελλάδα:  24 -9- 2009
Διανομή: Nutopia Entertainment
Γλώσσα: Ιαπωνικά

Κριτικές της ταινίας

1. Στην Ιαπωνία του 1940, μια μοναχική μητέρα προσπαθεί να μεγαλώσει τα δύο μικρά παιδιά της ενώ ο προοδευτικός σύζυγος βρίσκεται στη φυλακή, σε μια ταινία δοσμένη με τρυφερότητα και συγκίνηση.
Οικογενειακό δράμα είναι και η 80ή αυτή ταινία του 77χρονου Γιότζι Γιαμάντα (Το κρυφό σπαθί του σαμουράι, Ο σαμουράι του λυκόφωτος). Βασισμένη σε μια αυτοβιογραφική νουβέλα του Τερούγιο Νογκάμι, παλιού συνεργάτη του Κουροσάβα, η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας (τη φορά αυτή αγαπημένης) πριν και στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο προοδευτικός καθηγητής, και πατέρας της οικογένειας, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για «αντικαθεστωτικό» κείμενο (σχετικά με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα) και η γυναίκα του αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη της τις δύο μικρές κόρες της. Την οικογένεια, εκτός από δύο συγγενείς -μια συμπαθητική θεία κι ένας κακότροπος θείος- θα βοηθήσει κι ένας ντροπαλός, πρώην φοιτητής του καθηγητή, που, στη συνέχεια ερωτεύεται σιωπηλά τη σύζυγο.
Ο Γιαμάντα επικεντρώνεται στον αγώνα της μητέρας για να κρατήσει δεμένη την οικογένεια, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα την ξεχωριστή σχέση ανάμεσα στα παιδιά και τον φυλακισμένο πατέρα. Πρόκειται για μια ταινία δοσμένη με τρυφερότητα, άνεση και συγκίνηση, με τον σκηνοθέτη να επιμένει στις λεπτομέρειες για να αφηγηθεί το δράμα της μοναχικής μάνας (με τη Σαγιούρι Γιοσινάγκα να δίνει μια γεμάτη ευαισθησία και δύναμη ερμηνεία) και να υποδηλώνει παρά να τονίζει τα αισθήματα, ταυτόχρονα αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς και τις λύσεις σαπουνόπερας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης Ελευθεροτυπία 24/9/2009

 

1. Το «Καμπέι, η μητέρα μας» («Κabe», 2009) του βετεράνου Γιόζι Γιαμάντα (ανάμεσα στις άνω των 70 ταινίες του και ο υποψήφιος για ξενόγλωσσο ΄Οσκαρ Σαμουράι του λυκόφωτος) μας μεταφέρει στην αυτοκρατορική Ιαπωνία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εστιάζοντας στο πρόσωπο μιας μητέρας ( Σαγιούρι Γιοσινάγκα ) που θα δει την οικογένειά της να αποσυντίθεται στη δίνη της εθνικής παράνοιας (ο σύζυγός της συλλαμβάνεται από τις αρχές για την αντικαθεστωτική ιδεολογία του). Η χρόνια μάχη χωρίς ουσιαστικό στήριγμα που θα δώσει για να μεγαλώσει σωστά τις δύο κόρες της αναπτύσσεται σαν κέντημα, φτιάχνοντας το ολοκληρωμένο πορτρέτο μιας αφανούς ηρωίδας που μας παραδίδει δωρεάν μαθήματα δυναμισμού και αξιοπρέπειας. Παρά τα 133 λεπτά της η ταινία, που βασίζεται στις πραγματικές εμπειρίες της ηθοποιού Τερούγιο Νογκάμι (υποδύεται τη μία κόρη), δεν χάνει ποτέ το ενδιαφέρον της ενώ όση προσπάθεια και αν κάνεις για να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου εντέλει δεν τα καταφέρνεις.

Γιάννης Ζουμπουλάκης, εφημερίδα το Βήμα 24/9/2011

3. Θεωρώ πολύ τυχερούς όσους επιλέξουν να δουν το Καμπέι. Είναι ένα έργο που θα το αγαπήσουν τόσο οι λάτρεις του ειδικού κινηματογράφου, όσο κι αυτοί που προτιμούν τις «ασφαλείς» γλώσσες, την εξής μία: τα αγγλικά! Πρόκειται για ένα οικογενειακό έπος ποτισμένο με αγνότητα, με ψυχική διαύγεια, με πολύ, πολύ καλοσύνη. Είναι ένα ξαναδιάβασμα του αμερικανικού κινηματογράφου της χρυσής εποχής των 1940-50, που ποτέ δεν χάνει την ιαπωνική του λεπτότητα. Αυτό το πάντρεμα σε κάνει να προσπερνάς με άνεση την μεγάλη διάρκεια, κυρίως επειδή δεν θα νιώσετε την ανάγκη να κοιτάξετε ποτέ το ρολόι σας...

Ελαφριά πολιτικά μηνύματα (σήμερα ελαφριά, κάποτε κοσμογονικά), ελαφρύ χιούμορ, πολύ τρυφερότητα και όλα τα συναισθήματα μιας ζωής που θα ήθελε αλλά δεν είναι καθόλου μονότονη. Ο Yoji Yamada ζωγραφίζει την εικόνα του με το χρώμα των πρώτων technicolor ιαπωνικών ταινιών (ανεπαίσθητο πράσινο), επιμένει στη λιτότητα κι όχι στην βαρύτητα των ερμηνειών, αλλάζει σκηνές και χρόνους με μαεστρία χωρίς να αφήνει ποτέ κενά και δεν πελαγοδρομεί ποτέ σε γεγονότα και πρόσωπα που απλά θα του χάριζαν περισσότερη διάρκεια στο μίνι-έπος του. Όσο ευαίσθητος είναι συναισθηματικά, δανειζόμενος την ψυχολογία της κεντρικής του ηρωίδας, τόσο ευαίσθητος είναι και πολιτικά. Νομίζεις ότι η ταινία είναι πολύ απλοϊκή για σήμερα κι όμως ο δημιουργός γνωρίζει ότι ένα μάθημα απλής μνήμης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει σε ένα ευρύ κοινό κι όχι μονάχα σε ένα ειδικό.

Είναι από τις φορές που νιώθεις τόσο οικείο έναν τόσο μακρινό πολιτισμό. Όπως και στις πρώτες ταινίες τού Zhang Yimou, ο Yamada προσέχει να παρέχει οικουμενικότητα στη δομή, στη νοηματική και στην θεματολογία του. Ποτέ δεν είναι επιτηδευμένος ή φορτικός παρά του ότι το δράμα του προσφέρονταν για αυτό. Μονάχα στις τελικές σκηνές υποπίπτει σε αυτό το «παράπτωμα», αλλά είναι λογικό πως αναζητούσε έναν δυνατό τρόπο να κλείσει το πολύωρο στόρι του. Η ταινία κουβαλάει χρόνια εμπειρίας μέσα της κι ο Yamada δεν είναι χθεσινός. Δείτε την καλύτερη ταινία του, μια πρώτης τάξης ευκαιρία να έρθετε κοντά με την καλή πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Γιατί ο δημιουργός μάς θυμίζει πως δεν υπερτερεί η ιαπωνική ταινία, αλλά ο παγκόσμιος κινηματογράφος.

Σταύρος Γανωτής  [cine.gr]