ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΓΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ

Παρασκευή 30/3/12 Καρλόβασι
Σαββατοκύριακο 31/3 και 1/4/12 Σάμος

ΕΙΔΟΣ:

 Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

 Bahman Ghobadi

 ΓΛΩΣΣΑ:

Πέρσικα
ΧΩΡΑ:

 Ιράν
ΔΙΑΡΚΕΙΑ

 106 λεπτά

ΠΡΕΜΙΕΡΑ

 11-11-10

ΔΙΑΝΟΜΗ

 Nutopia

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

 Negar Shaghaghi
 Ashkan Koshanejad
 Hamed Behdad

Διακρίσεις

Ειδικό Βραβείο στις Κάννες, 2009.

Κριτικές ταινίας

Μια ταινία για τη μουσική που δε γνωρίζει σύνορα

1.  Το πιο συναρπαστικό σάουντρακ που έφτασε στα αυτιά μας, εδώ και πολύ καιρό, καλύτερο και από το groovy «Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν, έρχεται από την Τεχεράνη του Αχμεντινετζάντ φουσκώνοντας τα πανιά της πρώτης (;) ροκ ιρανικής ταινίας, «No One Knows About Persian Cats». Κανείς δεν ξέρει για τις γάτες της Περσίας, και όχι ποιος τις φοβάται, όπως δηλώνει ο ελληνικός τίτλος της.

Κανείς δεν ξέρει κάτι για τα υπόγεια μουσικά ρεύματα της σύγχρονης Τεχεράνης, γιατί απλούστατα οι νεαροί μουσικοί της στήνουν τα όργανά τους σε σκοτεινά υπόγεια με κουρελούδες στα ταβάνια και αυγοθήκες στους τοίχους για έξτρα ηχομόνωση. Οι νεαροί, ενίοτε περνούν και απ' τα μπουντρούμια των αρχών ασφαλείας προς «αναμόρφωσή» τους.

Η ταινία του Μπαχμάν Γκομπαντί κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα μια εβδομάδα μετά το ιταλικό «Γνήσιο αντίγραφο» του Αμπάς Κιαροστάμι, δίνοντας ένα στίγμα για το ιρανικό σινεμά πολύ διαφορετικό απ' αυτό που γνωρίζουμε. Ο Γκομπαντί άφησε τα βουνά του ιρανικού Κουρδιστάν (εκεί εκτυλίσσεται η πιο γνωστή ταινία του στη Δύση, τα «Μεθυσμένα άλογα») και κατέβηκε στην πόλη για να γίνει η σκιά δύο νεαρών μουσικών.

Ο Νεγκάρ και η Ασκάν, που μόλις τέλειωσαν την «αναμόρφωσή» τους, τριγυρίζουν στην Τεχεράνη, αναζητώντας μουσικούς για να ξαναφτιάξουν ένα ροκ συγκρότημα. Παράλληλα, προσπαθούν να εξασφαλίσουν πλαστά διαβατήρια και βίζες για να φτάσουν στην Ευρώπη και να παίξουν σε ένα φεστιβάλ.

Ο Γκομπαντί τούς ακολουθεί κατά πόδας σε αυτό το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τις απαγορευμένες μουσικές στο Ιράν και για τους καλλιτέχνες που ζουν στην παρανομία. Ανεβοκατεβαίνει σε σοφίτες και σε υπόγεια που έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδια στούντιο, επισκέπτεται απίθανους χώρους όπου συναντιούνται δημιουργικά οι μουσικοί. Κάπου μας θυμίζει και τον Φατίχ Ακίν στον «Ηχο της Πόλης» για την αντεργκράουντ μουσική σκηνή της Κωνσταντινούπολης. Ο ρυθμός του είναι ασθμαίνων και η έλλειψη οξυγόνου γύρω του αντιληπτή. Η λογοκρισία απαγορεύει τους ρυθμούς και τους ήχους της Δύσης, γιατί «διαφθείρουν» τους νέους και «καταστρέφουν» τα ισλαμικά ήθη.

Ο παλιός συνεργάτης του Κιαροστάμι άλλοτε καταγράφει στιγμές αυθεντικές (ένα μικρό πλήθος μουσικών παρελαύνουν μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό) κι άλλοτε δίνει την εντύπωση ότι σχηματοποιεί την πραγματικότητα προσδοκώντας μια ταινία με εμπορεύσιμη αξία στη Δύση. ΄Οχι πως ψεύδεται, είναι και ο ίδιος θύμα της λογοκρισίας, αλλά το ψευδοντοκιμαντέρ του στην αντεργκράουντ περιοχή της σύγχρονης Τεχεράνης είναι επιτηδευμένα μελοδραματικό και στρογγυλεμένο στις γωνιές.

Δημήτρης Mπούρας / dbouras@kathimerini.gr

2. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που αποφυλακίστηκαν πρόσφατα, αποφασίζουν να φτιάξουν μια μπάντα. Μαζί, περιπλανώνται στη σκοτεινή πλευρά της Τεχεράνης, ψάχνοντας για μουσικούς. Καθώς η ροκ μουσική απαγορεύεται στο Ιράν, σχεδιάζουν να δραπετεύσουν από την αναγκαστική παρανομία κι ονειρεύονται να παίξουν στην Ευρώπη. Όμως, χωρίς χρήματα και διαβατήρια, τίποτε δεν είναι εύκολο. Ένας αθέατος κόσμος από επαναστατημένους μουσικούς, που κανείς δεν έχει δει και ελάχιστοι έχουν ακούσει. Κυνηγημένοι απ' τις Αρχές, οι πρωταγωνιστές ζουν σ' ένα διαρκή κίνδυνο, μόνο και μόνο επειδή... τραγουδούν και αγαπούν τη μουσική...

Βραβευμένος με τη Χρυσή Κάμερα για τα «A Time For Drunken Horses» ο Bahman Ghobadi επέστρεψε στις Κάννες με μια ταινία για ένα Ιράν, που υπάρχει, αλλά δεν το ξέρουμε και δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ.

 Θανάσης Γεντίμης [cinemanews.gr]

3. Πολύ ιδιαίτερη ταινία και αξιολογότατη, τη χαρακτηρίζω. Ανήκει σε ένα σινεμά σινεφίλ, art house όπως το λένε, και πραγματεύεται ένα θέμα που μπορεί σε εμάς τους δυτικούς να μη λέει και τίποτα αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπεις το τρίγωνο νέοι-μουσική-Ισλάμ και το πώς αυτό περιπλέκεται.

 Καταρχάς να πω ότι το σινεμά του Γκομπαντί μου αρέσει πολύ. Και τα "Μεθυσμένα άλογα" και -κυρίως- το "Μισοφέγγαρο", τις θεωρώ ταινίες υψηλού επιπέδου και ατόφιας αισθητικής.

Σε συνέχεια του "Μισοφέγγαρου", ο Γκομπαντί καταπιάνεται ξανά με τη μουσική, αυτή τη φορά με μια ταινία νεανική. Οι ανησυχίες των νέων στο σύγχρονο Ιράν αναφορικά με τη μουσική τους και τις δυτικές επιρροές που έχουν. Το κράτος όμως και η θρησκεία τους κρατά φυλακισμένους.

Νέστορας Πουλάκος [sevenart.gr]