Κυνόδοντας

Παρασκευή 26/11 Καρλόβασι

Σάββατο 27/11 και Κυριακή 28/11/2010 Βαθύ

Dogtooth

· Είδος: Κοινωνική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22 Οκτωβρίου 2009
· Διάρκεια: 94'
· Διανομή: Feelgood Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο

· Χώρα προέλευσης: Ελλάδα
· Γλώσσα: Ελληνικά

·  Συντελεστές :

Γιώργος Λάνθιμος ....Σκηνοθέτης   

Χρήστος Στέργιογλου .... πατέρας 

Μισέλ Βάλεϊ .....μητέρα 

Αγγελική Παπούλια ....μεγαλύτερη κόρη 

Χρήστος Πασσαλής .....γιος 

Μαίρη Τσώνη ....μικρότερη αδερφή 

Αννα Καλαϊτζίδου .... Χριστίνα

Αλέξανδρος Βούλγαρης .... εκπαιδευτής σκύλου 

Θύμιος Μπακατάκης ....Κινηματογραφιστής  

 Ελλη Παπαγεωργακοπούλου ....Κοστούμια  

Γιώργος Μαυροψαρίδης ....Μοντάζ

Κώστας Παπαδάκης ....Βοηθός Σκηνοθέτη  

Λέανδρος Δούνης ....Διευθυντής ήχου

Γιώργος Αλαχούζος ....Ειδικά Εφφέ

Γιώργος Λάνθιμος ....Σεναριογράφος  

Ευθύμης Φιλίππου ....Σεναριογράφος

Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, που δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.
Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου του 2009 ό,τι η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου του 1970. Είπατε σκηνοθέτες στην ομίχλη; Καθόλου. Επιτέλους η νέα ελληνική avant garde γυρίζει σελίδα και πορεύεται μπροστά.
Το 1962 ο άπιαστος Λουί Μπουνιουέλ υπογράφει τον Εξολοθρευτή άγγελο. Η αφήγηση εντελώς ρεαλιστική. Το περιεχόμενο εντελώς παράλογο. Μια χούφτα της οικονομικής ελίτ εσωκλείεται σε βίλα. Ουδείς τους σφράγισε εκεί.Μόνοι τους στη φάκα σαν τα ποντίκια. Η τάξη αυτή- έλεγε ο Μπουνιουέλ- πεθαίνει σε τάφο πολυτελείας.
Τι θέλω να πω; Ο καλλιτέχνης πορεύεται με το δικό του σύμπαν. Με γυρισμένη την πλάτη στη νατουραλιστική αναπαράσταση της κοινωνίας. Με το δικό του σύμπαν και ο Γιώργος Λάνθιμος. Ο παραλογισμός του, η εξήγηση του κοινωνικού μας βιώματος. Το «τρελό» που διαδραματίζεται στον «Κυνόδοντα» ερμηνεύει και τέμνει την καθημερινότητά μας. Συγκοινωνούντα δοχεία το «πραγματικό» με το «μυθιστορηματικό» του Λάνθιμου. Μόνο έτσι μπορεί να το δει και να το αξιολογήσει ο θεατής. Όχι ως κάτι αυτόνομο και ανεξάρτητο. Αλλά ως παράλληλο και συμπληρωματικό.
Οι γονείς φροντίζουν για την πλήρη απομόνωση των παιδιών τους. Ουδεμία επαφή με τον έξω κόσμο. Από εδώ αρχίζει το παράλογο της ιστορίας. Παράλογο εξωτερικά. Ερμηνευτικό εργαλείο εσωτερικά. Η απομόνωση συντελείται σε ένα αυστηρά αποστειρωμένο περιβάλλον. Εδώ με τον Μίκαελ Χάνεκε.Από εδώ και η μαύρη κωμωδία. Η συνειδητή εκτροπή των λέξεων καταλήγει στη μετάλλαξη των νοημάτων. «Τι είναι μουνί;», ρωτάει η κόρη. «Λάμπα», απαντάει η μαμά. Συμπέρασμα; Όταν σβήνει το μουνί, το δωμάτιο βυθίζεται στο σκοτάδι. Γελάτε; Για σκεφτείτε το. Όταν οι πολιτικοί ρητορεύουν για μια καλύτερη προοπτική, μεταλλάσσουν το αληθινό νόημα της «Αλλαγής».
Ο πατέρας διαπράττει το λάθος να προσκομίσει στην απομονωμένη του βίλα μια ξένη κοπέλα ώστε να βολευτεί ο κανακάρης του από τη σεξουαλική του ανησυχία. Πώς συνέβαινε με τους πατεράδες του ΄50 και του ΄60 που έσπρωχναν τα αγόρια τους στην Τρούμπα; Κάπως έτσι κι εδώ.
Πού παραπέμπουν όλα αυτά; Ο πολιτισμός μας, η καλοπέρασή μας είναι ο γυαλισμένος Μεσαίωνάς μας. Των παραμορφωμένων νοημάτων. Των διεστραμμένων σχέσεων. Των απαγορευμένων αισθημάτων. Όλα αποστειρωμένα. Όλα χωρίς συγκίνηση και καρδιά. Όλα αυτοματοποιημένα, προγραμματισμένα και καθαρά. Έξω κούκλα, μέσα πανούκλα. Προχωράμε όπισθεν ολοταχώς. Προσέξτε την αντίφαση. Οι γονείς (η εξουσία) με τη βία και την πορνογραφία. Τα παιδιά (οι υπήκοοι) στην απαγόρευση της γνώσης, πράγμα που τους σπρώχνει στον αυτισμό και την ανυπαρξία. Η απομόνωση και οι απαγορεύσεις καταλήγουν σε μια δικτατορία πολυτελείας. Κι αυτή με τη σειρά της προκαλεί αφασία και αιμομιξία.
Ο Λάνθιμος συνθέτει και πηγαινοέρχεται από το ένα στο άλλο επίπεδο σαν αίλουρος κατασκευαστής. Διατηρώντας συνεχώς και αδιαλείπτως το ίδιο αυστηρό ύφος. Από εδώ προκύπτει η αφασία. Από εδώ η ομοιομορφία. Από εδώ η υποταγή και η προγραμματισμένη μαζική κουλτούρα.Από εδώ όμως και η ανυπακοή, η αναρχία.
Το είπα και στην αρχή. Ο «Κυνόδοντας» με τον σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ. Με το χειρουργικό νυστέρι του Χάνεκε. Με τον υπόγειο τρόμο ενός θρίλερ χωρίς σπλάτερ.
Τελειώνω με μια ευχή. Όπως και το νέο ελληνικό σινεμά, έτσι και ο θεατής. Να γυρίσει σελίδα, γιατί δεν πάει άλλο. Πεθαίνουμε από τη μούχλα!

Η βράβευση της ταινίας με το πρώτο βραβείο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» από το Φεστιβάλ των Καννών είναι η σημαντικότερη που έχει δοθεί διεθνώς σε ελληνική ταινία από τη χρονιά που το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα (1998).

κριτική από τον Δημήτρη Δανίκα (www.tanea.dolnet.gr)

http://www.youtube.com/watch?v=vZ0ot_1Eiiw