Παρασκευή 14/1 Καρλόβασι
Σάββατο 15/01 και Κυριακή 16/01 Βαθύ
Γυναίκες Χωρίς Ανδρες
Women Without Men
· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22 Απριλίου 2010
· Διάρκεια: 95'
· Διανομή: Nutopia Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης:Ιράν
· Γλώσσα: Περσικά
· Συντελεστές :
Shabnam Toloui ... Munis
Pegah Ferydoni ... Faezeh
Arita Shahrzad ... Farrokhlagha
Orsolya Tóth ... Zarin
Mehdi Moinzadeh ... Sarhang
Navíd Akhavan ... Ali
Mina Azarian ... Zinat
Bijan Daneshmand ... Abbas
Rahi Daneshmand ... Soldier
Salma Daneshmand ... Guest
Tahmoures Tehrani ... Sadri
Essa Zahir ... Amir Khan
Shoja Azari ....Σεναριογράφος
Τέσσερις γυναίκες σε έναν υπέροχο κήπο ξαποσταίνουν από την ασφυκτική μεταχείριση που δέχονται από τους άντρες αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο του Ιράν γύρω στο 1953.
Μια καλλιτεχνική ταινία με ψυχή και σώμα, από μια video artist ( H Neshat γεννήθηκε το 1957 στο Καζβίν του Ιράν. Το 1979, σε ηλικία 17 ετών, πήγε στις ΗΠΑ όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Καλιφόρνια. Μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979 δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα της παρά μόνο το 1993) που έχει εξοργίσει τους φονταμενταλιστές της χώρας της για την τόλμη της να μιλήσει για τη θυματοποιημένη θηλυκή φύση με εικαστικούς όρους.
Κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους μυθοπλασία,μεταφέροντας την αισθητική της ματιά από τη φωτογραφία και το video art στον κινηματογράφο. Κάτι που επιχείρησε με την ίδια επιτυχία πριν από δύο χρόνια ο Στιβ Μακ Κουίν με το «Hunger».
Βασισμένο σε μια νουβέλα “μαγικού ρεαλισμού” της Σαρνούς Παρσιπούρ, απαγορευμένη στο Ιράν από το 1989 , το “Γυναίκες χωρίς Άνδρες” αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1953, όταν το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA, με την υποστήριξη των Βρετανών, ανατρέποντας τον πρωθυπουργό Μοχάμαντ Μοσαντέγκ για να ξαναφέρει στην εξουσία τον Σάχη, προκάλεσε κατακλυσμό στην ιστορία του Ιράν. Το πραξικόπημα επανέφερε στην εξουσία τον Σάχη, διέκοψε την ομαλή πορεία του Ιράν προς τη δημοκρατικοποίηση και οδήγησε στην ισλαμική επανάσταση του 1979 με όλα τα τραγικά της αποτελέσματα.
Σε κλίμα πολιτικής αναταραχής, οι τέσσερις ηρωίδες της ταινίας βρίσκονται μαζί, αποκλεισμένες σ’ έναν υπέροχο κήπο(που η σκηνοθέτις έστησε στο Μαρόκο, αντί για την Τεχεράνη, που , ούτως ή άλλως, δεν την καλοδέχεται, ούτε εκείνη ούτε το μυθιστόρημα). Η ιδέα του κήπου βρίσκεται στην καρδιά της μυστικής περσικής λογοτεχνίας, συμβολίζοντας ένα τόπο “πνευματικής ανάτασης” ενώ, ταυτόχρονα , υπαινίσσεται την ιδέα της ανεξαρτησίας, και της ελευθερίας.
Από τις ιστορίες των γυναικών ξεχωρίζουν εκείνες της μεσήλικης Φακρί, παγιδευμένης σ’ έναν ανέραστο γάμο, που ξαφνικά αντιμετωπίζει τον παλιό μεγάλο της έρωτα, και της Ζάριν, μιας νεαρής πόρνης που τώρα δεν της επιτρέπεται να βλέπει τα πρόσωπα των αντρών.
Μαζί τους παρακολουθούμε και τις ιστορίες της Μιούνις, μιας νεαρής, πολιτικοποιημένης γυναίκας που συγκρούεται με έναν αυστηρών αρχών, θρησκόληπτο πατέρα, και της Φαέζε, που το μόνο της ενδιαφέρον είναι να παντρευτεί τον αδερφό τής Μιούνις, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν γύρω της. Και οι τέσσερις γυναίκες θα καταλήξουν στον κήπο έξω από την Τεχεράνη, όπου, για ένα σύντομο διάλειμμα, καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα καθημερινά τους βάσανα και ν’ απολαύσουν μια ξέγνοιαστη ζωή με τραγούδια, χορούς και συζητήσεις.
Η δύναμη της Νεσάτ στη δημιουργία εικόνων είναι αναμφισβήτητη. Τα κάδρα της είναι μαγευτικά και υπάρχουν σκηνές που παρακολουθεί κάποιος με κομμένη την ανάσα από τη δύναμη της εικαστικής σύνθεσης.
Πρωτοπροβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο αποσπώντας το Αργυρό Λιοντάρι για την καλύτερη σκηνοθεσία.Στην επιτυχία της ταινίας συμβάλλουν καθοριστικά το πηγαίο ταλέντο της σκηνοθέτιδας στην φωτογραφία και η εκφραστικότητα των πρωταγωνιστριών οι οποίες εμφανίστηκαν στη Βενετία μαζί με την Νεσάτ ντυμένες στο πράσινο χρώμα της αντιπολίτευσης, σχηματίζοντας το σήμα της νίκης και δείχνοντας με τον τρόπο τους ότι η σκέψη τους βρισκόταν στην για μία ακόμα φορά πολύπαθη Τεχεράνη που συνταρασσόταν αυτή την φορά από τις αιματηρές διαδηλώσεις ενάντια στην επανεκλογή του Αχμαντινεντζάντ.
«Ασχολήθηκα με τη φωτογραφία χωρίς να είμαι φωτογράφος, άρχισα να κάνω βίντεο χωρίς να έχω σπουδάσει βίντεο και μπήκα στον κινηματογράφο χωρίς να είμαι σκηνοθέτης». Όσο ειλικρινής και αν επιδιώκει να είναι η Σιρίν Νεσάτ, η οποία σπούδασε ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια ,το ίδιο το βιογραφικό της τη διαψεύδει. Με τις φωτογραφίες της εξέφρασε τον προβληματισμό της για τη μεταμόρφωση της χώρας της κάτω από το θεοκρατικό καθεστώς του Χομεϊνί, με τρόπο καίριο και ευαίσθητο. Οι βιντεοεγκαταστάσεις τής πρόσφεραν το πρώτο διεθνές βραβείο στην 48η Μπιενάλε της Βενετίας (1999) και την καθιέρωσαν στη διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα. Όσο για τον κινηματογράφο με αυτή την πρώτη ταινία της μας παραδίδει ένα σύμπαν ποιητικό, μαγευτικό και απροσδόκητο, αρχή μιας αυτοεξορίας αλλά και αναγέννησης και ελπίδας. Οπως και για την ίδια τη δημιουργό.
κριτικές από τους Νίνο Φενέκ Μικελίδη (www.enet.gr) , τον Κώστα Τερζή από την ΑΥΓΗ
( http://www.avgi.gr/)και από τα www.lifo.gr , http://trans.kathimerini.gr και http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου