27.1.11

Fish Tank

Παρασκευή 28/1 Καρλόβασι

Σάββατο 29 και Κυριακή 30/01/2011 Βαθύ


· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 26 Νοεμβρίου 2009
· Διάρκεια: 123'
· Διανομή: Nutopia Entertainment
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης: Μ.Βρετανία
· Γλώσσα: Αγγλικά


· Συντελεστές :

Andrea Arnold ....Σκηνοθέτης   


Carrie-Ann Savill ... Tyler's Friend
Toyin Ogidi ... Tyler's Friend
Grant Wild ... Keeley's Dad
Sarah Bayes ... Keeley
Charlotte Collins ... Sophie
Kirsty Smith ... Dancing Girl
Chelsea Chase ... Andree
Brooke Hobby ... London
Harry Treadaway ... Billy
Syrus ... Tennents the Dog
Kierston Wareing ... Joanne
Andrea Arnold ....Σεναριογράφος


  Η μεταπολεμική βρετανική κουλτούρα σημαδεύτηκε από τα kitchen sink dramas, ήτοι θεατρικά έργα, ταινίες και σήριαλ με ήρωες απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της εργατικής τάξης, και κυρίως τους επονομαζόμενους angry young men. Η σχολή ήταν επηρεασμένη από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, αλλά οι ήρωες ήταν "επαναστάτες χωρίς αιτία", καταδικασμένοι να σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στο αξεπέραστο φράγμα της αυστηρά ταξικής, βρετανικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Επίγονοι αυτής της σχολής θεωρούνται οι σκηνοθέτες Mike Leigh περισσότερο και Ken Loach λιγότερο, λόγω αριστερής ιδεολογίας.

  Σ' αυτό το ύφος κινείται και η  Andrea Arnold, η οποία κατάφερε με τη δεύτερη αυτή ταινία της να κερδίσει το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Κανών και επιπλέον, πέτυχε να την αναφέρουν όλα τα κινηματογραφικά έντυπα ως διάδοχο του Ken Loach. Στο Fish Tank την παρακολουθούμε να διαχειρίζεται με τον ανθρωπισμό και την αισιοδοξία του master Ken μια υπόθεση τυπικά βρετανική: μια μονογονεϊκή οικογένεια ζει στις εργατικές πολυκατοικίες μιας φτωχογειτονιάς του Έσεξ. Η μητέρα είναι ανύπαντρη, άνεργη και αλκοολική, η δεκαπεντάχρονη κόρη Μία , ένα αγρίμι που έχει παρατήσει το σχολείο και ασχολείται με το urban dancing - κοινώς, αντιγράφει τα βιντεοκλίπ του σύγχρονου r'n'b. Και η μικρότερη κόρη, η Τάιλερ, καμιά δεκαριά χρονών μόνο, καπνίζει, βρίζει σαν χαμάλης και βλέπει νυχθημερόν ριάλιτι στην τηλεόραση. Η πλήρης αποσύνθεση της αγγλικής εργατικής τάξης, η οποία ξεκίνησε επί Θάτσερ και ολοκληρώθηκε από τους Εργατικούς του Τόνυ Μπλαιρ.

  Κάποια στιγμή, η μητέρα φέρνει στο σπίτι τον καινούργιο της φίλο, τον Κόνορ (έξοχος ο Michael Fessbender). Για λίγο, τα πράγματα μοιάζουν διφορούμενα: ο Κόνορ είναι η πατρική φιγούρα που λείπει από τη μικρή οικογένεια για να ισορροπήσει, ή ένας εν δυνάμει παιδόφιλος απατεώνας; Είναι εντυπωσιακή η σκηνή όπου η Μία σκαλίζοντας το πορτοφόλι του Κόνορ, κοιτάζει κατάπληκτη το έντυπο της μισθοδοσίας του - είναι φανερό ότι δεν έχει ξαναδεί τέτοιο χαρτί στη ζωή της. Όπως είναι αναμενόμενο, ο Κόνορ αποδεικνύεται too good to be true. Η αμοιβαία τρυφερότητά του με τη Μία κρύβει μια έντονη σεξουαλική έλξη, και ο Κόνορ αφού δοκιμάσει και τα θέλγητρα της μικρής, θα επιστρέψει στην οικογένειά του: όπως αποδεικνύεται, είναι παντρεμένος κι έχει μάλιστα μια μικρή κορούλα.
   Χρησιμοποιώντας μια κάμερα σε διαρκή κίνηση και θέλοντας να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας της, η Αρνολντ καταγράφει την πορεία της Μία, με λεπτομέρεια, επιμονή και οξυδέρκεια. Με απλά, ακριβή πλάνα, με επιλεγμένους με γνώση χώρους (μια περιοχή του Εσεξ όπου κυριαρχούν η φτώχεια και η εγκατάλειψη) για να σχολιάσει τα αισθήματα των χαρακτήρων της, η Αρνολντ έφτιαξε μια δυνατή, ταυτόχρονα ευαίσθητη , με ποιητική διάθεση, ταινία, με έξοχες, νατουραλιστικές ερμηνείες απ’ όλους τους ηθοποιούς της – τους περισσότερους ερασιτέχνες.
Για τον βασικό ρόλο η Αρνολντ διάλεξε την 17χρονη Κέιτι Τζάρβις, που δεν είχε την παραμικρή ερμηνευτική εμπειρία, ενώ στο καστ βρίσκουμε και την Κίρστον Γουόρινγκ στον ρόλο της μητέρας (την είχαμε συναντήσει και στο “It’s a free world” του Κεν Λόουτς). Η Αρνολντ κάνει εξαιρετική δουλειά στο να αποτυπώσει την “ωμότητα της ζωής” στα εργατικά προάστια του Λονδίνου  και τη no future νεολαία να κινείται συνεχώς με μια υπόκωφη, ανέκφραστη απελπισία, ανάμεσα σε αυτοκινητόδρομους, άθλια διαμερίσματα και μισοκατεστραμμένους βιομηχανικούς χώρους… Χωρίς προσποίηση, χωρίς εκπτώσεις, με την αεικίνητη κάμερα να λειτουργεί σχεδόν σα χειρουργικό εργαλείο…
Ρεαλιστική σκηνοθεσία που σε αφήνει άναυδο, καταπληκτική φωτογραφία, εκπληκτικά πλάνα και γωνίες λήψης - πέρα από κάθε λογική εντυπωσιασμού και στυλιζαρίσματος - ουσιαστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και ένα απλό σενάριο, όμως τόσο αποτελεσματικό για αυτά που θέλει να μιλήσει.
Τα λόγια είναι λίγα, για μια ταινία που αν ξεπεράσεις την αρχική δυσκολία που έχει στη θέαση της - λόγω της φαινομενικής έλλειψης δράσης (με τη στενή έννοια)- θα χαραχθεί στη μνήμη σου. Αν υπάρχει μια ταινία που δικαιούται ένα χρυσό βραβείο απλότητας και ρεαλισμού, αυτή είναι το Fish Tank. Της άξιζε σίγουρα Όσκαρ Σκηνοθεσίας και θα περιμένουμε με αγωνία να δούμε εάν το Hollywood θα κάνει κάποια φορά την υπέρβαση και θα επιλέξει για υποψηφιότητα για κάποια κατηγορία και ταινίες σαν το Fish Tank, ανάμεσα σε πολλές ακόμα σπουδαίες ανεξάρτητες παραγωγές.
κριτικές από τους Νίνο Φενέκ Μικελίδη (www.enet.gr) , τον Κώστα Τερζή από την ΑΥΓΗ                 
( http://www.avgi.gr/) και τη Χίλντα Παπαδημητρίου από το www.mic.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου