Ο Χρόνος που Απομένει

Σάββατο 08/01/2011 και Κυριακή 09/01/2011

The Time That Remains

Le Temps qu`il Reste

 · Είδος: Κοινωνική

· Παραγωγής: 2009
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 8 Οκτωβρίου 2009
· Διάρκεια: 109'
· Διανομή: Σπέντζος
· Χρώμα: Έγχρωμο

· Χώρα προέλευσης: Παλαιστίνη-Ισραήλ
· Γλώσσα: Εβραϊκά - Αραβικά - Αγγλικά

· Συντελεστές :
Elia Suleiman ....Σκηνοθέτης

Ali Suliman ... Eliza's Boyfriend

Elia Suleiman ... ES

Saleh Bakri ... Fuad

Avi Kleinberger ... Government Official

Amer Hlehel ... Anis

Alex Bakri ... Man Who Shoots Himself

Ehab Assal ... Man With Cell Phone / Tank

Nati Ravitz ... IDF Commander

Menashe Noy ... Taxi Driver

Doraid Liddawi ... Ramalla IDF officer

Lotuf Neusser ... Abu Elias

George Khleifi ... Mayor

Ziyad Bakri ... Jamal

Elia Suleiman ...Σεναριογράφος 

  Η ταινία ξεκινά με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, το 1948, με τον Σουλεϊμάν να ακολουθεί την πορεία των γονιών του, από την ημέρα που η Ναζαρέτ, παραδόθηκε στον ισραηλινό στρατό και στην πλειονότητά τους οι Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Εκεί όπου αρχίζει και η καταπίεση των Παλαιστινίων κατοίκων της πόλης που δεν την εγκατέλειψαν και υποχρεώθηκαν να ζουν ως μειονότητα στην ίδια τους τη χώρα και να μετονομαστούν από Παλαιστίνιοι σε Αραβο-Ισραηλινοί.
  Για να συνεχίσει με τις σημαδιακές περιόδους 1970 και 1982 και να φτάσει ως τις μέρες μας.
  Αποτελείται από διάφορες φαινομενικά απλές, στημένες όμως με λεπτομέρεια και προσοχή στη σύνθεση, όμορφες σκηνές, διανθισμένες συχνά μ’ ένα καταλυτικό χιούμορ -παράδειγμα εκείνες του Ιρακινού στρατιώτη που πηγαινοέρχεται μπροστά από τους καθισμένους σ’ ένα καφενείο της Ναζαρέτ Παλαιστίνιους, ή εκείνη του πλιάτσικου που παρακολουθεί από μακριά ένας κρυμμένος άντρας, ή το τανκ με τους Ισραηλινούς που ελέγχουν κάθε βράδυ δύο Παλαιστίνιους που ψαρεύουν.
  Με τον Σουλεϊμάν, να ερμηνεύει τον εαυτό του, με ένα σοβαρό, ανέκφραστο πρόσωπο, υποβάλλοντας πως τίποτα δυστυχώς δεν έχει αλλάξει και πως «ο χρόνος που απομένει» μοιάζει, δυστυχώς, πολύ μ’ εκείνον του 1948, όταν δηλαδή η κατοχή και η καταπίεση ήταν στην ημερήσια διάταξη.
  Όλα ξεκινούν από μια ξαφνική καταιγίδα που στέλνει έναν Ισραηλινό ταξιτζή σε χρονική δίνη. Μαζί με τον μυστηριώδη επιβάτη του περνούν αρχικά από ισοπεδωμένα παλαιστινιακά χωριά και ύστερα προσγειώνονται στο 1948, στον πόλεμο για την ανεξαρτησία.
  Ο επιβάτης στο πίσω κάθισμα είναι ο ίδιος ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης, οι χαρακτήρες που παρελαύνουν στις πέντε όλες κι όλες σκηνές του φιλμ, πρόσωπα από την οικογένεια και τη γειτονιά του από τα χρόνια εκείνα μέχρι σήμερα, και το ταξίδι του ένα απάνθισμα από βιωματικές μνήμες.
  Εξήντα χρόνια οικογενειακής ιστορίας, 60 χρόνια πολιτικο-κοινωνικής ιστορίας που όμως θα απεικονιστούν από το άλλο άκρο του δογματισμού, μέσα από βινιέτες αυστηρής γεωμετρίας στη φόρμα, μινιμαλιστικής δράσης και σχεδόν «ανέκφραστου» χιούμορ που άλλοτε σου παγώνει το χαμόγελο με τη βαθιά πίκρα του κι άλλοτε σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι με τα οπτικά του ευρήματα.
  Το φτιάξιμο μιας κωμωδίας, έλεγε ο Τσάπλιν, αλλά και άλλοι μεγάλοι κωμικοί, από τον Μπάστερ Κίτον ώς τον Τζέρι Λούις, είναι πολύ πιο δύσκολο από το φτιάξιμο άλλων κινηματογραφικών ειδών. Θα λέγαμε μάλιστα πως αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν η κωμωδία αφορά πολιτικά θέματα(εδώ ο Σουλεϊμάν πολεμά την Ιστορία με τους δικούς του όρους – το καλλιτεχνικό παράλογο ενάντια στο πολιτικό, ως άλλος Ζακ Τατί) . Και είναι ευχάριστο ότι ο Σουλεϊμάν είναι από τους λιγοστούς εκείνους σκηνοθέτες που πέτυχαν να συνδυάσουν το πολιτικό θέμα με την κωμωδία.
  Χτίζει την κωμωδία του χρησιμοποιώντας μακρινά, ακίνητα πλάνα και ένα στο στιλ του βωβού κινηματογράφου ύφος, που θυμίζει τις κωμωδίες του Μπάστερ Κίτον -ο ίδιος, μάλιστα, ερμηνεύει, στο τελευταίο μέρος της ταινίας, τον εαυτό του μ’ ένα ανέκφραστο πρόσωπο παραπλήσιο μ’ εκείνο του Κίτον.
  Αναμφισβήτητα μέσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- «Ο χρόνος που απομένει» του αθεράπευτου μινιμαλιστή Ελία Σουλεϊμάν. Σαν να συνωμοτούν μαζί ο Μπάστερ Κίτον, ο Ζακ Τατί και ο Οτάρ Ιοσελιάνι. Κομψοτέχνημα πολλών χειροποίητων αραβικών καρατίων.
Το μέγιστο, αδιαμφισβήτητο ατού αυτού του μικροσκοπικού γίγαντα είναι η δαντέλα της αισθητικής του γραφής. Μικρές, σύντομες εικόνες συμπυκνωμένων σχολίων με ύφος που τραμπαλίζεται ανάμεσα στο δράμα και την ειρωνεία. Σαν βουβή δραματική κωμωδία με σκίτσα που προκύπτουν από μια βιωμένη μνήμη και από ανώτερο δείκτη αισθηματικής ευφυΐας. Και κοντά σε όλα αυτά- εδώ το εξαιρετικό και η μοναδική επιτυχία- εικόνες βουβές με καλοχωνεμένα και κατανοητά νοήματα, έξω από κάθε αλαζονική και τάχα μου διανοουμενίστικη πρωτοπορία.
  Με έναν λόγο, ο Σουλεϊμάν ανώτερος σε όλα τα πεδία τα κινηματογραφικά. Το σενάριό του αποσπασματικό αλλά στο βάθος ενιαίο και πυκνό. Η αισθητική του αποστασιοποιημένη, αλλά ταυτόχρονα με συγκίνηση από μια προσωπική μνήμη, έντονα τραυματική.
  Που πάει να πει, αληθινή κινηματογραφική πρωτοπορία εντελώς λαϊκή και προχωρημένη για όποιον πιο πέρα μπορεί να δει!
  Μια δυνατή, εικαστικά όμορφη , δοσμένη με ανθρωπιά και μπόλικο χιούμορ, ταινία.
 κριτικές από τους Λουκά Κάτσικα από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - Νίνο Φενέκ Μικελίδη          ( www.enet.gr) , Δημήτρη Δανίκα (www.tanea.dolnet.gr)   και Ρόμπυ Εκσιέλ από το ΕΘΝΟΣ (www.ethnos.gr ).