Παρασκευή 21/1 Καρλόβασι
Σάββατο 22/01- Κυριακή 23/01/2011 Βαθύ
Beynelmilel
The International
· Είδος: Δραματική
· Παραγωγής: 2006
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 16 Οκτωβρίου 2008
· Διάρκεια: 105'
· Διανομή: New Star
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης:Τουρκία
· Γλώσσα: Τούρκικα
· Παραγωγής: 2006
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 16 Οκτωβρίου 2008
· Διάρκεια: 105'
· Διανομή: New Star
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Χώρα προέλευσης:Τουρκία
· Γλώσσα: Τούρκικα
· Συντελεστές :
Umut Kurt ... Haydar Arikan
Nazmî Kirik ... Tekin Yayladali
Bahri Beyat ... Mahmut Yayladali
Meral Okay ... Aydeniz Derya
Dilber Ay ... Arzum Çilem
Sahin Irmak ... Sahin
Oktay Kaynarca ... Binbasi
Sirri Sureyya Onder ...Σεναριογράφος
Σε ένα χωριό της Τουρκίας, το Αντίγιαμαν, η στρατιωτική χούντα έχει επιβληθεί στον τρόπο ζωής των κατοίκων, αφού βρισκόμαστε στο 1982 , δύο χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία, και ο στρατιωτικός νόμος απαγορεύει γλέντια και ξενύχτια, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι μουσικοί να καταλήγουν μονίμως στη φυλακή για παραβίαση του βραδινού ορίου κυκλοφορίας.
Μια ομάδα από αυτούς έχει φτιάξει μια μουσική μπάντα και ζει στην παρανομία, διοργανώνοντας κρυφές παραστάσεις. Όταν συλλαμβάνονται, τα πράγματα αλλάζουν, αλλά προς… το καλύτερο. Ο διοικητής της περιοχής αποφασίζει να τους οργανώσει σε επίσημη στρατιωτική μπάντα. Τώρα προετοιμάζονται πυρετωδώς για την άφιξη επισήμων από την πρωτεύουσα και ενώ οι ντόπιοι αντιστασιακοί αντιδρούν.
Δύο σκηνοθέτες, ο Σουρού Σουρεγιά Οντέρ και ο Μουχαρέμ Γκιουλμέζ, μας στέλνουν , κάπου μακριά, στη Νοτιοανατολική Τουρκία, στην κωμόπολη Αντίγιαμαν. Μέσα από μια κωμικοτραγική ιστορία, παρακολουθούμε τον βιολιστή Αμπουζέρ, την κόρη του Γκιουλεντμάν και το νεαρό κομμουνιστή Χαϊντάρ. Ο Αμπουζέρ με την ορχήστρα του βγάζουν τα προς το ζειν, παίζοντας σε γάμους και πανηγύρια, μέχρις ότου ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής αποφασίζει να τους χρησιμοποιήσει στην επέτειο του πραξικοπήματος της 12ης Σεπτεμβρίου. Έτσι οι χωριάτες αυτοδίδακτοι μουσικοί μετατρέπονται σε κανονική στρατιωτική ορχήστρα και υποχρεώνονται να μάθουν κάποιο εμβατήριο. Όμως ο Χαϊντάρ ετοιμάζεται να αντιδράσει και βάζει την ανύποπτη Γκιουλεντάμ, η οποία είναι ερωτευμένη μαζί του, να του ηχογραφήσει τη Διεθνή. Ο πατέρας της ο οποίος ακούει άθελά του το σκοπό, ενθουσιάζεται κι αποφασίζει να τον μάθει στους φίλους του για να το παίξουν τη μέρα που οι στρατηγοί θα επισκεφθούν το Αντίγιαμαν. Ο στρατιωτικός διοικητής μέσα στην άγνοιά του, χαρακτηριστικό όλων των ανόητων στρατοκρατών, συμφωνεί. Κι όταν φθάνει η μεγάλη μέρα και η Διεθνής ακούγεται μπροστά στους πολίτες και τους στρατηγούς, οι τελευταίοι διατάζουν να συλληφθούν οι ένοχοι και να οδηγηθούν στη φυλακή, όπου ο ανυποψίαστος Αμπουζέρ πεθαίνει.
Οι σκηνοθέτες ξεκινούν με μια σατιρική διάθεση, στην πορεία όμως η ταινία κορυφώνεται κι αποκτά δραματικές προεκτάσεις για να καταλήξει σε ένα σαφές πολιτικό μήνυμα. Τελικά τι σημαίνει η Διεθνής; Τίποτε, απλά είναι ένας σκοπός για όλους τους ανθρώπους, είναι κάτι παγκόσμιο, όπως μετά από χρόνια εξηγεί η Γκιουλεντμάν στο μικρό γιο της.
Μια ταινία απλή μα με τέτοια δύναμη που καθηλώνει. Δεν μπορείς να μη δακρύσεις την ώρα που οι στρατιώτες παίρνουν τον πατέρα και βλέπεις την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ενώ ταυτόχρονα ανταλλάσσει ένα βλέμμα αγάπης με την κόρη του. Μια τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων είχαμε πολλά χρόνια να νιώσουμε στο σινεμά. Το γέλιο που έρχεται αυθόρμητο την ώρα του θριάμβου, όταν η Διεθνής ακούγεται στην πλατεία του χωριού, διαδέχεται ο τρόμος των στρατιωτών που πυροβολούν και κυκλώνουν τους απορημένους μουσικούς και στη συνέχεια η σύλληψη και η φυλακή. Το κόκκινο συνθλίβεται από το χακί, αλλά μόνον προσωρινά, όπως μας λένε στο τέλος οι σκηνοθέτες. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται κόπος και θυσίες, ακόμη κι από ανθρώπους που δε γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά απλά, λειτουργούν με το συναίσθημα και την αγάπη για τους δικούς τους. Η Γκιουλεντάμ έκανε ό,τι έκανε για τον έρωτά της, ο Αμπουζέρ για τους μουσικούς του και την κόρη του. Μόνον οι στρατηγοί δεν ήξεραν, κι ούτε έμαθαν ποτέ, γιατί φυλάκισαν, βασάνισαν και σκότωσαν τόσους ανθρώπους. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη, ένα σημείο κριτικής αντικείμενο της οποίας είναι ο ιδεολόγος Χαϊντάρ. Όταν η κοπέλα του μιλά για έρωτα εκείνος της απαντά πως δεν έχει χρόνο για τέτοια, προέχει ο αγώνας κι όταν νικήσουμε όλα θα πάρουν τη σειρά τους. Αλήθεια, πότε θα νικήσουμε; Αλλά και πως μπορούμε να νικήσουμε εάν δεν ερωτευτούμε;
Η Διεθνής περνάει μπροστά απ' τα μάτια σου ανίκανη να σου δημιουργήσει το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα, σε μια πανδαισία χρωμάτων και έρωτα που γεμίζει ευχάριστα τα 105 λεπτά της διάρκειάς της και τελειώνει πριν προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι. Μια απάντηση στη δική μας «Ouranya», του Κώστα Καπάκα, για το πως η καταπίεση βιώνεται και μένει στην ψυχή του ανθρώπου για όλο το υπόλοιπο της ζωής του. Ένας πραγματικά παγκόμιος λόγος που ξεπερνά τα όρια της Τουρκίας, που γίνεται κατανοητός από όποιον θέλει να διαβάσει την ψυχή του συνανθρώπου του.
κριτικές από τους Γιάννη Φραγκούλη ( http://www.cinemainfo.gr ) ,Στράτο Κερσανίδη (http://kersanidis.wordpress.com) και Δέσποινα Παυλάκη(www.mixtape.gr).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου